Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire のすべてのチャプター: チャプター 951 - チャプター 960

Sinubukan niyang itulak nang buong lakas ang lalaki. Pero ang pagkakaiba ng lakas ng babae at lalaki—malupit at hindi maikakaila. Hindi niya siya matinag. Sa halip, lalo lang itong parang naengganyo sa bawat pag-igtad niya.Nang maunawaan niya iyon, unti-unti siyang tumigil sa paglalaban. Dahan-dahan bumagsak ang mga kamay niya sa dibdib nito, mahina at walang lakas.“Alec… natatakot ako…” mahina niyang bulong.Humalakhak ang lalaki, malamig at mapanukso. “Nasan na ‘yung tapang mo kanina noong pinagpuputol mo ang kurbata ko?”Bago pa siya makasagot, sinakop na ng mga labi nito ang kanya—nilulunod ang kahit anong salita na maaari pa sana niyang sabihin.Makalipas ang dalawang oras, may kumatok sa pinto. Pumasok ang sekretarya, may dalang kumpletong set ng pambabaeng damit—mula ulo hanggang paa, pawang maayos na nakahanda.Alam na alam ng lalaki ang sukat niya. Isinuot niya ito ng lalaki mismo—maingat na tinutupi, inaayos, at tinutuhog ang bawat butones hanggang sa maging presentable

Sandali, hindi niya mapigilan ang panginginig ng mga daliri niya.Ang kahihiyan ay may lasa—mapait, may halong bakal, nakakasakal—at ngayon, dalawang beses na niyang natikman ito.Minsang sa lobby ng Beaufort Group, at ngayon, sa harap ng babaeng iisa lang ang presensya ay kayang wasakin ang kanyang pakiramdam ng kataas-taasang sarili.Pakiramdam niya, siya ang pinakamabagsik na tao sa mundo.Pangit sa pagkatalo, pangit sa kahihiyan, pangit sa inggit.Ngunit naalala niya ang sinabi ng kanyang ina.“Magkunwaring walang nangyari. Ngumiti kahit na parang bumibiyak na ang buto mo. Dahil ang babaeng may gusto ay hindi nagpapakita ng kanyang kahinaan.”Kaya pinilit ni Gia na ituwid ang kanyang mga balikat. Pinilit niyang maging pantay ang kanyang paghinga. Pinilit niyang gawing neutral—halos marangal—ang kanyang ekspresyon.Dahil ang lalaki na hawak ni Irina ang kamay—ang lalaki na nakatayo sa tabi niya bilang kanyang panangga—ay siya ring pinapangarap ni Gia.Bakit siya?Bakit Irina ang pi

Napatigil si Marco.“Irina? Ano’ng nangyari? May nasaktan ba sa’yo?”Nagpapanic si Irina, naghahanap ng kahit anong dahilan.“Ah… Marco, a-ano… nakatulog na ako, tapos… nadulas lang ako pababa ng kama.”Kaagad nagbago ang tono ni Marco—punô ng pagsisisi. “Ay, pasensya na, Irina. Kasalanan ko. Matulog ka na ulit, ha? Bukas na lang tayo mag-usap sa trabaho.”At bago pa siya makasagot, ibinaba na nito ang tawag.Bumagsak si Irina sa dibdib ni Alec na parang lantang gulay. Inihagis niya ang cellphone sa gilid ng kama at napapout na parang batang mainit ang ulo.“Hon! Nakakainis ka! Alam mo namang pinsan ko siya. Kung ayaw mong sagutin ko, pwede mo namang ibaba agad! Pero hindi—kailangan mo pang ikaw ang sumagot! At tapos hindi mo pa siya pinagsalita! Ano’ng ibig sabihin no’n?!”Pero kahit magpout siya o magpa-cute, parang walang epekto. Si Alec ay parang yelo—malamig at walang reaksyon.Malamig ang boses nito nang magsalita. “Sabihin mo kay Marco, kapag tumawag pa siya sa’yo nang gani

Napasinghap si Gia. “Cousin, ikaw—”Pero nag-iba na ang tono ni Marco, wala na ang dati nitong pag-aalaga o pakikisuyo. Malamig, tuwid, at putol-putol ang mga salita. Wala ni anino ng pakikitungong dapat ay para sa isang “pinsan.”“Hindi imposibleng tumira kayo rito—ikaw, ang mama mo, pati anak mo,” aniya, mababa ang boses pero matatag. “Pero dapat ay magpakabait kayo. Huwag kayong gagawa ng kung ano mang kalokohan. Kung tingin mo masyado akong mabagsik, ‘di mo kailangan tumuloy. Wala namang pumipilit sa inyo.”Parang sinampal si Gia sa sinabi niya. Tinitigan niya ang pinsan, hindi makapaniwala. Ito ba talaga ang lalaking ikinuwento ng mama niya noon? Yung pamilyang tinrato ang mama niya na parang pinakamamahal na prinsesita? Yung lolo na hindi nakalimot sa mama niya kahit lumipas ang ilang dekada?Pero ngayon—ganito siya kausapin. Parang hindi siya kamag-anak. Parang pabigat. Napakuyom ang mga daliri niya sa tagiliran. Bakit nagbago ang lahat? Bakit wala nang nakakakita sa mama niya

Ang Mansyon ng mga Allegre.Ilang taon na ang nakalipas mula noong huli siyang nakalapit sa lugar na ito? Ang malawak na estate na ito—marilag, malamig, at nakakapanlulumok—ay parang sementeryo ng kanyang mga alaala ng pagkabata. Dito siya minsang humanga, ngunit sa paglaki, natutunan niyang dito rin siya laging hindi kanais-nais.Ang simpleng pagtayo sa harap ng mga tarangkahan ay nagpaliit ng kanyang dibdib.Noong bata pa siya, dumaraan siya sa lugar na ito na kumakabog ang puso, natatakot na biglang tumakas ang mga higanteng aso ng mansyon at kagatin siya.Hindi kailanman inatake ang mga asong iyon si Jenina. Siya lang.Nang siya’y labing-pito o labing-walo anyos, lalo pang lumala ang kahihiyan. Literal siyang pinalayas ng mga katulong. Hinagis sa lupa ang kanyang bag at sinigaw siya na para bang pulubi, hindi anak ng patriyarka ng mga Allegre.Pagkaraan, nang makapasok siya sa inaasam na music academy pero wala siyang pambayad sa matrikula… nang nakaratay ang kanyang ina sa ospi