Lahat ng Kabanata ng Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Kabanata 961 - Kabanata 970

Napamaang si Irene.Ang matandang lalaki at ang babaeng nasa gitna ng edad sa harap niya—si Jenina—ay may napakaperpektong pag-uusap at galawan na para bang tunay silang mag-ama’t mag-ina.At kahit ilang dekada na ang lumipas mula nang huli niya itong makita, agad pa rin niya itong nakilala. Halos hindi man lang tinamaan ng panahon ang mukha ni Jenina.Biyaya pa rin ng langit si Jenina. Mataas ang aura. May dignidad. At kumikilos na para bang isinilang sa loob ng palasyo—isang tunay na prinsesa.At siya? Ano na ang itsura niya ngayon?Magulo ang buhok, halatang pagod, at halos hindi nag-ayos dahil nagmamadali siyang pumunta roon sa sobrang pag-aalala sa anak niya. Sa harap ng isang babaeng kasing-gaan ng kilos at kasing-elegante ni Jenina, bumalot kay Irene ang malalim na hiya.At nariyan pa ang matanda sa wheelchair.Ilang sandali lang ang nakalipas, ngiting-ngiti pa ito sa kanya.“Bumalik na ba… ang pamilya mo?” tanong ni Irene sa Don Pablo, paos at puno ng emosyon ang boses.Napahi

Matalim ang tinig ni Jenina—punô ng akusasyon, paninisi, at halong paghamak. Iyon din ang tono na ginamit niya tatlumpung taon na ang nakalipas, nang nakatayo siya sa grandeng pasukan ng mga Allegre at pinagmamasdan ang takot at payak na babaeng nakapako sa pinto, na tila isang hindi kanais-nais na pulubi.“Kaya pala bigla siyang naaalimpungatan!” sambit ni Jenina, punô ng galit. “Matapos ang lahat ng taon na ito, patuloy mo pa rin siyang sinusunog sa alaala—sinusunog mo rin ako!”Tumahimik si Irene.“Ikaw… wala ka ngang hiya!” tumataas ang tinig ni Jenina, bawat salita’y tila latigong sumisipa. “Kung ano ang ama, siya rin ang anak!”Napangisi siya ng malamig. “Anong kasabihan iyon? Ah, tama nga. ‘Anak ay kagaya ng magulang.’ Ikaw at ang ina mo—magkakapareho!”Tumingin si Irene sa kanya, gulat na gulat. Napakabilis at napakapasakit ng mga paninisi, hindi niya agad maiproseso. Hindi pa siya nag-away sa sinuman sa buong buhay niya—hindi minsan man lang. Palagi siyang mahinahon, mapa

Ngumiti si Jenina ng banayad, maayos at elegante. “Nagulat ka bang makita ako rito, Irene?”Natahimik si Irene.Kapag nagtatagpo ang mga kaaway nang harapan, kadalasan ay sumisiklab ang galit. Ngunit sa pagkakataong ito, nilunok ni Irene ang kanyang inis. Naalala niya ang mga salita ng kanyang anak at ramdam niyang unti-unting huminahon at tumibay ang kanyang loob.At anong kung siya’y isang shrew? Hindi nagbibigay ng pagkain sa mesa ang kagandahan. Ang mahalaga ay mamuhay ng buong tapang at walang pagsisisi. May mga taong talagang nararapat lang na pagtibayin.“Hindi ko talaga inasahan na susundan mo ako rito,” sagot ni Irene, tono niya mahinahon at pantay.Nagkatinginan ang iba pang mga senior sa studio, litong-lito. Matagal na si Irene sa grupong ito. Palagi siyang magalang, mahinahon, at handang tumulong. Sa mga senior, itinuturing siyang “bata pa” nasa maagang limampu, kaakit-akit pa rin ang itsura, at maamo ang ugali.Lahat sa grupo ay gusto siya.Ngunit walang nakakaasahan

Nang sa wakas ay natauhan ang grupo, nagsigawan sila, “Irene! Tama na! Huwag mo na siyang saktan! May mamamatay na niyan!”Pero bingi si Irene sa lahat ng tinig sa paligid. Patuloy niyang pinupukpok si Jenina habang sumusigaw,“Jenina, makinig ka sa akin! Kung sino man ang gusto mong tawaging ama—bahala ka! Kung gusto mong magkunwaring anak ng mga Allegre—kalayaan mo 'yan! Pero ang sirain ang kaligayahan ng anak ko—’YAN ang hindi kita papayagang gawin! Papatayin kita ngayon! Tingnan natin kung paano ka pa, pati ang anak mo, magyayabang pagkatapos kong tapusin kayong mag-ina!”Pak! Pak!Sampal nang sampal si Irene hanggang mamaga ang mukha ni Jenina na parang pakwan. Ang dati nang bilugang pisngi nito ay sobrang namaga at wasak na ang hulma.Tuluyan nang nawalan ng kontrol si Irene. Dekada-dekadang pagtitimpi ang sumabog sa sandaling iyon.Mula pagkabata, bawat patak ng pagmamahal ng ama na dapat ay para sa kanya—ininagaw ng babaeng ito. At ngayon, sa edad niyang ito, may gana pa

Sandali lamang, ang buong dance troupe ay tila nag-alsa laban kay Jenina, walang iniiwang pag-aalinlangan sa kanilang galit.Si Jenina ay natigilan, nakatayo lamang sa pagkabigla. Ang kanyang mukha ay sumasakit sa kirot, ang kanyang anit ay nananakit, at bawat galaw ay sinamahan ng grimace. Ngunit ang tunay na pahirap sa kanya sa sandaling iyon ay hindi ang pisikal na kirot—kundi ang kawalan ng anumang paraan ng pagtakas.Dosena-dosena ang mga mananayaw ang pumuna sa kanya, isang sitwasyong hindi kailanman inasahan ni Jenina. Lumaki siya sa marangyang buhay, sanay na lahat ay sumusunod sa kanyang kagustuhan. Bago pa man siya umabot ng dalawampu, nakapangibabaw na siya sa Kyoto at syudad; walang sinuman ang nangahas na tutol sa kanya, gaano man kalupit ang kanyang ginawa.Noong panahong iyon, kahit magalit siya sa publiko, itinuturing siyang kaakit-akit o pilya. Hindi kailanman iaakibat sa kanya ang pagiging mapang-api.Ngayon, inakala niyang awtomatikong sasama ang lahat sa kanyang pa