Semua Bab ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Bab 451 - Bab 460

จากผมดกดำกลายเป็นสีขาวโพลน ? เขาเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ อี้เฉินเฟยมองดวงตาใสสว่างของนางที่กำลังสะท้อนภาพเขาที่ผมขาวทั้งหัว น่าประหลาดคือ เลือดทั่วทั้งร่างของอี้เฉินเฟยเริ่มแข็งตัว เขาก้มหน้าลงด้วยความไหวสั่น เป็นอย่างที่คิด...ผมที่ห้อยอยู่บริเวณแผงอกกลายเป็นสีขาวดุจหิมะไปแล้ว ผมสีขาวโพลนดุจหิมะ... เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่าคำสาปเลือดได้ออกฤทธิ์โดยสิ้นเชิงแล้ว เขา...อย่างมากที่สุดสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงแค่ครึ่งปีเท่านั้น... ครึ่งปีหลังจากนั้น ร่างทั้งร่างของเขาก็จะเน่าเปื่อยส่งกลิ่นเหม็นและตายไปในที่สุด อี้เฉินเฟยปิดปากตัวเองพลางไออย่างรุนแรง แก้วมังกรทั้งเจ็ด... เหลืออีกสามลูกที่ยังหาไม่เจอ ทั้งเผ่าของพวกเขาทุ่มเททุกอย่าง ใช้เวลาและพลังกายไปตั้งเท่าไหร่ เสียกำลังคนไปมากมาย กว่าจะรวบรวมมาได้สี่ลูก ยังเหลืออีกสามลูก... ภายในครึ่งปีจะไปหาเจอได้อย่างไร.... หากหาแก้วมังกรทั้งเจ็ดไม่พบ คำสาปเลือดของคนทั้งเผ่าก็จะไม่สามารถแก้ได้ แก้ไม่ได้ ก็เหลือเพียงแค่หนทางเดียว คือรอความตาย กู้ชูหน่วนแสร้งพูดด้วยรอยยิ้มราวกับไม่

เย่จิ่งหานรวบรวมสมาธิ พยายามจะปรับลมหายใจของตน เพื่อทำให้ตัวเองคงสภาวะร่างกายที่ดีที่สุดไว้ได้ สามารถถอนพิษที่หลงเหลืออยู่บริเวณเท้าออกไปให้เร็วที่สุด แล้วฟื้นฟูวิทยายุทธโดยด่วน แก้วมังกร เขาเองก็ต้องการเช่นกัน ณ ที่ราบหุบเขาฝั่งตะวันตก สภาพการณ์ของอี้เฉินเฟยแย่ลงเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนพยายามทำทุกวิถีทาง แต่ก็ไม่พบสาเหตุของอาการป่วย ยิ่งไม่มีทางรักษาร่างกายที่ค่อยๆ เหี่ยวเฉาไปเรื่อยๆ ของเขาได้เลย นางเริ่มกระวนกระวาย นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกถึงความอับจนหนทางไร้เรี่ยวแรงอย่างลึกซึ้ง ฝูกวงคอยอยู่ด้านข้างตลอด ใบหน้าตุ๊กตาที่ใสสะอาดไร้ซึ่งความรู้สึก ดูเหมือนจะชินชากับทั้งหมดนี้ไปแล้ว กู้ชูหน่วนสังเกตเห็นสีหน้าของเขา จึงเอ่ยถาม "เจ้ารู้หรือว่าเขาเป็นโรคอะไร" "ข้าน้อยไม่ทราบได้" "เจ้าเคยเป็นคนของเขา ข้าขอถามเจ้าหน่อย อาการป่วยนี้ของเขา ที่ผ่านมากำเริบอยู่บ่อยๆ หรือไม่" "เคยมีอาการ แต่หมอเทวดาผู้หนึ่งกดเลือด...อาการบาดเจ็บของเขาไว้ อาการของท่านประมุขจึงไม่กำเริบอีกมานานมากแล้ว" "หมอเทวดาผู้ใด เขาอยู่ไหน ข้าจะไปหาเขา" สายตาของกู้ชูหน่วนฉายประกายสว่าง สายตาขอ

ฮองเฮาฉู่และเยี่ยเฟิงไม่ยอมแยกจากัน กู้ชูหน่วนเปลืองแรงไปมากมายกว่าจะส่งพวกเขาสองคนกลับไปได้ บนฟ้ามีเสียงดังอึกทึกครึกโครมดังไม่หยุด ลมฝนโหมกระหน่ำอย่างต่อเนื่องราวกับพายุรุนแรง ยอดเขาโลหิตน้ำเต้าสั่นสะเทือนเลือนลั่น เพราะความสั่นไหวอย่างแรงของยอดเขาทำให้ลาวาประทุขึ้นมา ซัดกระเซ็นไปบนโขดหิน ดอกไม้ใบหญ้าบนโขดหินที่แสนน่าสงสารจมอยู่ใต้ลาวา นี่คือศึกใหญ่ที่มีเพียงแค่ยอดฝีมืออันดับต้นๆ เท่านั้นที่จะก่อได้ กู้ชูหน่วนเงยหน้าไปมอง กลับพบว่ากลางอากาศมีมังกรไฟตัวสีทองที่ทั้งตัวโชกไปด้วยเลือดกำลังทะยานโลดแล่นพลางกรีดร้องไม่หยุด มังกรตัวใหญ่ยักษ์เพียงแค่สะบัดปลายหาง ยอดเขาลูกเล็กๆ บริเวณใกล้เคียงก็ราบเป็นหน้ากอง ที่น่าตกตะลึงไปกว่านั้นคือ ลูกไฟที่มันพ่นออกมา มีพื้นที่แผ่ขยายไปถึงครึ่งหนึ่งของเขาโลหิตน้ำเต้า คล้ายจะแผดเผาทำลายเขาโลหิตน้ำเต้าทั้งหมดให้สิ้นซาก นอกจากมังกรไฟ ยังมีผู้อาวุโสผมขาวอีกสี่คน ฝูกวงเอ่ย "นายหญิง สี่สุดยอดผู้อาวุโสระดับสูงแห่งเผาเทียนเฝินวิทยายุทธแก่กล้านัก พวกเขาปลีกวิเวกมานานหลายปี น้อยครั้งที่จะเข้ามาข้องเกี่ยวทางโลก คิดไม่ถึงว่าคราวนี้เผ่าเทียนเฝิน

ด้านล่างตีนเขาของเขาน้ำเต้า คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอลงจากเขาด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส และกองทัพที่แพ้จนหมดสภาพ สีหน้าของพวกเขาต่างก็ไม่สู้ดีนัก ข่มความฉุนเฉียวเอาไว้ เลือดสีแดงสดไหลคดเคี้ยวลงมาจากร่างของพวกเขา ผู้อาวุโสจวินแห่งเผ่าเทียนเฝินเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ "หากคนเผ่าหมอของพวกเจ้าลงมือตั้งแต่แรก พวกเราก็คงไม่ต้องพ่ายแพ้จนมีสภาพเช่นนี้ แล้วปล่อยให้พวกชาวเขาตานหุยได้ประโยชน์ไป" นายท่านหลันยิ้มเยาะ "พวกเจ้าเผ่าเทียนเฝินยังเหลือยอดฝีมือจำนวนไม่น้อยไว้ระวังพวกข้า หากร่วมมือเป็นหนึ่งเดียวกัน ร่วมต่อสู้ด้วยกัน มังกรอสูรขั้นเจ็ดก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกข้าลงมือ พวกเจ้าจัดการเองก็ได้แล้ว สุดท้ายแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ไว้ใจพวกข้า" ผู้อาวุโสอวิ๋นเฟยเย่มีนิสัยใจร้อนมาแต่ไหนแต่ไร เขาเดือดดาลขึ้นมาทันที "หากพวกข้าเข้าไปพร้อมกัน ทุกคนต่างก็เจ็บหนักกันหมด หลังจากนั้นพวกเจ้าจะได้ถือโอกาสฉกฉวยผลประโยชน์ไปได้ง่ายๆ น่ะสิ" ผู้อาวุโสหวงหนึ่งในผู้อาวุโสระดับสูงติเตียน "พอได้แล้ว แทนที่จะมัวมาพูดมากอยู่ตรงนี้ ไม่สู้คิดหาหนทางว่าจะชิงแก้วมังกรมาจากชาวเขาตานหุยอย่างไรจะดีกว่า" ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเอ่ย ก

ทุกคนต่างก็จ้องไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความโกรธ กู้ชูหน่วนผงะถอยหลังไปหลายก้าว พูดด้วยความระวัง "อีกครึ่งถูกชาวเขาตานหุยชิงไป พวกเจ้าจ้องข้าก็ไม่มีประโยชน์ หากข้ามีแผนที่อีกครึ่ง อย่างไรก็ต้องส่งให้พวกเจ้าอยู่ดี" "ชาวเขาตานหุย ?" นายท่านหลันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง "ใช่แล้ว ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่า เหตุใดชาวเขาตานหุยถึงใจเย็นได้ขนาดนั้น รอพวกเจ้าต่อสู้อยู่ด้านนอกตั้งนาน เว้นเสียแต่นอกจากทางลงเขาเส้นนี้ บริเวณปากเขาน้ำเต้ายังมีทางอีกเส้นที่สามารถออกไปจากเขาน้ำเต้าแห่งนี้ได้ หากพวกเขาได้แก้วมังกรแล้ว ก็น่าจะลงเขาไปทางนั้นเลย" นายท่านหลันสงสัยเคลือบแคลงในคำพูดของนางเป็นอย่างยิ่ง"ทุกท่าน สตรีนางนี้ไม่เคยมีความจริงออกจากปากนาง พวกเจ้าอย่าไปเชื่อนางเด็ดขาด" ผู้อาวุโสอวิ๋นสองจิตสองใจ "คนของพวกเราเข้ามาในเขาน้ำเต้า บาดเจ็บเสียหายอย่างหนัก แต่ชาวเขาตานหุยดูเหมือนจะราบรื่นตลอดทาง อีกทั้งยังไม่พบเจออุปสรรคใดๆ เลย" เมื่อผู้อาวุโสอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ ผู้อาวุโสจวินก็คิดขึ้นมาได้ "เป็นจริงอย่างที่พูด ตอนนั้นข้ายังสงสัยว่าเหตุใดชาวเขาตานหุยถึงได้โชคดีเพียงนี้ ไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ยามนี้มาคิด