Lahat ng Kabanata ng UNCHAINED MY HEART : Kabanata 61 - Kabanata 70

Michael (mahinang natawa, ngunit puno ng sakit):"Hanggang kailan mo itatago, Michael? Alam mong mali, pero bakit parang handa kang magsugal?"Bumuntong-hininga siya at sinimulang paandarin ang sasakyan, ngunit bago pa man siya makalayo, napansin niyang hawak pa rin niya ang cellphone sa kanyang kaliwang kamay.Sa isang bahagi ng kanyang isipan, gusto niyang magtawag ulit. Ngunit alam niyang ang isang tawag pa ay maaaring magtulak sa kanila palapit sa isang sitwasyong parehong hindi nila kayang kontrolin.Kinabukasan, sa opisina ni Jasmine...Habang nakaupo sa kanyang mesa, tinutukan ni Jasmine ang mga papel na nasa harapan niya. Pilit niyang iniintindi ang mga detalye ng bagong kaso na kailangang pagtuunan ng pansin, ngunit tila ang isipan niya ay laging bumabalik sa gabing iyon.Kinabukasan, sa opisina ni Jasmine...Habang nakaupo sa kanyang mesa, tinutukan ni Jasmine ang mga papel na nasa harapan niya. Pilit niyang iniintindi ang mga detalye ng bagong kaso na kailangang pagtuunan n

Sa kalaliman ng gabi, si Jasmine ay nakaupo sa kanyang opisina, ang ilaw mula sa laptop niya ay ang tanging nagbibigay-liwanag sa silid. Tumigil siya sa pag-type at nagpatuloy sa pag-iisip, hawak ang tasa ng kape na hindi niya namalayang lumamig na. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga mata ni Michael—ang tingin nitong tila nagtatago ng isang bagay, puno ng emosyong hindi niya kayang pangalanan.Jasmine (sa sarili, mabigat ang buntong-hininga):"Michael... bakit mo ginagawa 'to? Bakit mo hinahayaang masira ang linya na malinaw namang nilagyan natin ng hangganan?"Gusto niyang manindigan, pero ang kabog ng puso niya tuwing naiisip si Michael ay tila sumisigaw ng ibang kuwento.Sa kabilang dako...Si Michael ay nakaupo sa bar ng isang kilalang restaurant, hawak ang isang baso ng scotch. Pinagmamasdan niya ang repleksyon niya sa baso, habang ang usapan sa paligid ay parang alingawngaw na hindi niya kayang intindihin.Michael (mahinang bulong):"Jasmine... ikaw lang ang gusto ko,

Dahil sa pagputol ng tawag, nagpatuloy si Michael sa pagtawag kay Jasmine. Ipinilit niyang tawagan ito muli, umaasang makikinig siya. Sa kanyang isipan, maaaring naiisip niya na ang kanyang mga salita ay sapat upang muling buksan ang komunikasyon sa kanilang dalawa.Samantalang si Jasmine, pagkatapos putulin ang tawag, ay hindi na niya pinansin ang patuloy na pagtawag ni Michael. Nagpasya siyang huwag sumagot, marahil dahil sa pagod o dahil ayaw niyang muling marinig ang mga salitang nagpasakit sa kanyang puso. Kumagat ang dilim sa silid, at ramdam ni Jasmine ang bigat ng sitwasyon.Dumating ang mga minuto at oras, ngunit si Michael ay patuloy sa pagtawag. Sa bawat tunog ng kanyang telepono, umaasa siya na maririnig ang boses ni Jasmine. Ngunit sa bawat pag-ring, lalo siyang nalulumbay. Palagay niya’y wala na siyang ibang magagawa kundi ang umasa, kahit na nakakaawa na ang kanyang kalagayan. Sa sobrang kalasingan, hindi niya namamalayan na ang kanyang mga hakbang ay nagiging sanhi ng

Kinabukasan, pumasok si Michael sa Luna’s firm. Sinubukan niyang magmukhang normal, kahit na ang isipan niya ay puno pa rin ng magkahalong emosyon. Tumanggap siya ng mga kliyente, ipinagpatuloy ang mga kasong matagal nang nakabinbin, ngunit may isang bagong kaso na agad na sumalubong sa kanya.Isang babae ang pumasok sa kanyang opisina, si Christine Diaz. Mahinhin, pero may kakaibang lakas sa kanyang mga mata. May dala siyang mga dokumento at hindi maikakailang ang sakit na nararamdaman mula sa mga saloobin nito. Si Christine ay isang negosyante na nawalan ng lahat sa kanyang kasosyo, si Ruby Velez. Ang kasong dala ni Christine ay tungkol sa estafa. Ayon sa kanya, pinagtaksilan siya ni Ruby at itinulak siya sa lubhang pagkatalo.“Mr. Luna, ako si Christine Diaz,” mahinang wika ni Christine habang iniiwasan ang mga mata ni Michael. “Nais kong humingi ng tulong sa inyo. Kailangan ko ng hustisya laban kay Ruby Velez. Siya po ang naging kasosyo ko sa negosyo at siya rin ang dahilan kung b

Napatingin si Ruby sa kanyang abogado, na ngayon ay halatang nag-iisip kung paano gagapang pabalik mula sa patibong na ito. Ngunit si Ruby, sa kabila ng nararamdamang tensyon, ay nanatiling nakaupo nang matuwid, ang mukha’y malamig na tila walang nararamdamang pagsisisi o takot."Ang gusto naming linawin dito," patuloy ni Michael, "ay ang malinaw na intensyon ni Ruby na pagsamantalahan ang tiwala ni Christine. Hindi na ito usapin ng simpleng alitan ng magkasosyo. Ito ay malinaw na panlilinlang."Sa mga huling salitang ito, naramdaman ni Christine ang bigat ng mga taong nagdaang punong-puno ng kawalang-katarungan. Tumulo ang isang luha sa kanyang pisngi, ngunit agad niya itong pinahid. Hindi siya iiyak ngayon, hindi habang nasa harap niya ang babaeng nagwasak sa lahat ng pinaghirapan niya. Sa halip, tumindig siya nang mas matuwid, hawak ang kanyang paninindigan na ito na ang simula ng kanyang paglaya."Wala po 'yang katotohanan, Atty. Luna," mariing sagot ni Ruby, ang boses niya’y puno