กลับได้ยินองค์หญิงซูหยวนถามว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เหตุใดเมื่อครู่เจ้าจึงไม่พูด?”ประโยตนี้ถามเฉียวเนี่ยนปกติเป็นคนพูดจาฉะฉาน แต่เมื่อครู่กลับไม่พูดแม้แต่คำเดียว ช่างน่าสงสัยยิ่งนักเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว กำลังจะอ้าปากพูด แต่ไม่คาดว่าสวีเหม่ยเหรินจะชิงพูดก่อน ราวกับกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะถูกตำหนิ “เพราะท่านหญิงเฉียวไม่อยากให้องค์หญิงทำผิดพลาดเพคะ ยานี้ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ยาดี หากฮ่องเต้ล่วงรู้เข้า...”“หุบปาก!” องค์หญิงซูหยวนตวาดเสียงดังทันที จ้องสวีเหม่ยเหรินอย่างโกรธเกรี้ยว “เจ้าคิดว่าเป็นใคร ถึงกล้าสั่งสอนองค์หญิงผู้นี้? นึกว่าเสด็จพ่อของข้านอนด้วยครั้งเดียว ก็คิดจะเป็นผู้อาวุโสขององค์หญิงผู้นี้แล้วหรือ? ถึงกับกล้าเอาเสด็จพ่อมาข่มขู่ข้า เอาความกล้ามาจากไหนกัน? ใครก็ได้! ตบปากนางให้ข้าแรงๆ!”"พ่ะย่ะค่ะ!"เสี่ยวฝูจื่อตอบรับเสียงดังที่สุด จากนั้นก็รีบเดินตรงไปหาสวีเหม่ยเหรินทันทีเฉียวเนี่ยนตกใจ รีบจะเข้าไปห้าม “องค์หญิงเพคะ สวีเหม่ยเหรินยังตั้งครรภ์เลือดเนื้อของฝ่าบาทอยู่ หากเกิดเรื่องขึ้น...”“ท่านหญิงเฉียว!” องค์หญิงซูหยวนตวาดลั่น “ดูเหมือนเจ้าจะอยู่ที่นี่นานเกินไป จนลืมเสียแล้วว่
Baca selengkapnya