All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 951 - Chapter 960

พี่ห้ากลับพุ่งเข้ามาคว้าคอเสื้อพี่สามไว้แน่น น้ำเสียงสั่นเทาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร? ที่ว่ามีแค่เจ้าเก้าคนเดียวกลับมาหมายความว่าอย่างไร? แล้วเจ้าเก้าอยู่ไหน?”พี่สามสูดลมหายใจลึกก่อนเอ่ย “เจ้าเก้าบอกว่า พวกเขาเจอทะเลทรายดูดกะทันหัน กองทัพทั้งขบวนจมหายลงไป เป็นพี่ใหญ่กับพี่รองที่ช่วยกันผลักเขาออกมาได้ แต่พี่ใหญ่กับพี่รองกลับ...”“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!” พี่ห้าร้องลั่น “เจ้าเก้าอยู่ไหน! ข้าจะไปหาเจ้าเก้า!”พูดจบก็รีบร้อนมุ่งไปยังกระโจมของเจ้าเก้าราวกับกลัวว่าเขาจะทำอะไรผิดพลาดเพราะความใจร้อน พี่สามจึงรีบตามไป หลินเย่ว์เองก็อยากรู้ความจริง จึงตามทั้งสองคนไปด้วยชั่วขณะนั้น ในกระโจมของฉู่จืออี้ก็เหลือเพียงเฉียวเนี่ยนคนเดียวเงียบสงัดนัก...กระโจมนี้ ช่างเงียบงันเหลือเกินทะเลทรายดูดหรือ?ตายแล้วอย่างนั้นหรือ?ดวงตาคู่งามของเฉียวเนี่ยนสั่นระริกไม่หยุด หัวใจก็เต้นแรงไม่เป็นส่ำอย่างไรเลยจะตายไปได้ง่ายเช่นนี้?อีกด้านหนึ่ง พี่ห้าได้พุ่งเข้าไปในกระโจมของเจ้าเก้าแล้วซักไซ้ไม่หยุดทว่า ตั้งแต่เจ้าเก้ากลับมาเพียงลำพัง เขาก็ใช้ผ้าคลุมตัวเองทั้งไว้ร่าง

ไม่รู้ว่าต้องเร่งรุดไปนานเท่าใดเพียงเห็นแสงอาทิตย์สายหนึ่งตรงขอบฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น แล้วก็สาดส่องไปทั่วทั้งทะเลทรายกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาม้าที่ขี่มาก็เหนื่อยจนเดินไม่ไหวแล้วเฉียวเนี่ยนจึงลงจากหลังม้า เดินไปตามลำพังในสมองมีเพียงความสับสนวุ่นวายบางทีก็เป็นใบหน้าของฉู่จืออี้ บางครั้งก็กลายเป็นใบหน้าไร้ชีวิตชีวาของจิ่งเหยียนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนหลังม้าหัวใจพลันเจ็บปวดมากขึ้นทุกขณะนางรู้ชัดเจนดี ว่าเคยสูญเสียบางสิ่งไป ดังนั้นในตอนนี้นางจึงไม่กล้าปล่อยมือโดยง่ายนางไม่อาจมั่นใจได้จริงๆ ว่าจะช่วยฉู่จืออี้ไว้ได้แต่อย่างน้อย นางต้องหาเขาให้พบนางจะปล่อยให้เขานอนหลับใหลอยู่ใต้ทะเลทรายผืนนี้ตลอดไปไม่ได้นางต้องพาเขากลับบ้านแต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยู่ในทะเลทรายนานเกินไปหรือไม่เสียงฝีเท้าม้ากลับดังมาถึงข้างหูนางเป็นระลอกเฉียวเนี่ยนหันไปมองทางที่มาของเสียงอย่างเหม่อลอยเล็กน้อยก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังควบม้าตรงมาทางนางอย่างมืดฟ้ามัวดินเมื่อเห็นเครื่องแต่งกายแปลกตาซึ่งแตกต่างจากแคว้นจิ้งโดยสิ้นเชิง ริมฝีปากของเฉียวเนี่ยนก็อดจะยิ้มเย้ยตัวเองขึ้นมาไม่ได้นี่มันต้องเป็นดวงโชคแบบ

เขาวางแผนเรื่องนี้ไว้นานแล้ว เพียงแต่กลัวเฉียวเนี่ยนจะเป็นห่วง จึงจงใจรอจนเฉียวเนี่ยนออกจากทัพไปก่อนจึงค่อยลงมือแผนเดิมคือวันนี้จะอาศัยช่วงงานเลี้ยงสำรับแพะของกลุ่มชนเตอร์กิกลอบสังหารท่านข่านของพวกมันแล้วรีบหนีออกมา ให้ทันถึงก่อนเฉียวเนี่ยนจะกลับถึงค่ายเช่นนี้ แม้นางจะรู้เรื่องแผนของเขา ก็จะไม่เป็นกังวลมากนักแต่ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าแผนของเขามีจุดผิดพลาดนางรู้เรื่องเร็วถึงเพียงนี้ได้อย่างไรทันทีที่ได้ยินว่านางถูกจับมา เขาก็เดาออกทันทีว่านางต้องลอบออกจากแคว้นมาหาเขา จึงถึงได้เจอกับพวกเผ่าทูเจี๋ยเข้าเด็กโง่นี่ ไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลย!ในใจแม้จะมีโทสะ หากเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่นของเขาที่บุ่มบ่ามเช่นนี้ เขาคงสั่งให้เฆี่ยนด้วยไม้ทหารไปนานแล้วแต่พอได้เห็นหน้านางในวินาทีนั้น ไฟโทสะในใจเขากลับสลายหายไปหมดกลับเป็นน้ำตาของนางที่ปลุกเร้าความรู้สึกผิดในอกของเขาจนแทบทะลักออกมาจะไปโทษนางได้อย่างไรเล่าหากจะโทษ ก็ต้องโทษแผนการของเขาเองที่ไม่รัดกุมพอ ถึงทำให้นางต้องเสี่ยงอันตรายระหว่างที่กำลังคิด เสียงฝีเท้าก็แว่วมาจากด้านนอกเฉียวเนี่ยนยังถือว่าระแวดระวังอยู่ เมื่อได้ยินเสียงก็ผ

ไม่ได้ ท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกนี้ตายไม่ได้อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังตายไม่ได้!แต่พอเห็นเฉียวเนี่ยนจู่ๆ เดินเข้าใกล้ ท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกกลับยิ่งตื่นตระหนกขึ้นทั้งที่ตัวเองหายใจลำบากจนหน้าแดง แต่ก็ยังตวาดใส่เฉียวเนี่ยนอยู่ท่าทางขู่เข็ญนั้นช่างน่ากลัวนักเฉียวเนี่ยนสะดุ้งไปทีหนึ่ง แต่ก็ยังฝืนเดินเข้าไปคว้ามือท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกไว้ท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกสะบัดเฉียวเนี่ยนออกทันที “เจ้าจะทำอะไร!”เฉียวเนี่ยนฟังไม่ออกว่าพูดอะไร และก็รู้ว่าไม่ว่าจะพูดอะไรท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกก็ฟังไม่เข้าใจนางจึงหยิบชุดเข็มฝังเข็มจากในปลอกแขนออกมา เอาเข็มเงินให้เขาดูแม้ท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกพูดภาษาของแคว้นจิ้งไม่ได้ แต่ก็รู้ว่าเข็มเงินนี้เป็นสิ่งที่หมอของแคว้นจิ้งใช้เขามองเฉียวเนี่ยนด้วยแววตาสงสัยเฉียวเนี่ยนเห็นเขาเริ่มสงบลงเล็กน้อย จึงยื่นมือออกไปอีกครั้งคราวนี้ท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกไม่ได้สะบัดออกเฉียวเนี่ยนจับชีพจรเขา ก็พบว่าเป็นอาการตื่นตระหนกในตาเขายังมีสีเหลืองเจืออยู่เล็กน้อย เป็นอาการที่เกิดจากมีความร้อนในตับมากเกินไปนางจึงหยิบเข็มเงินออกมา เริ

หัวใจของเฉียวเนี่ยนเต้นตึกตักไม่หยุด สีหน้านางก็แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่กลับตวาดเสียงต่ำ “เจ้าอย่าคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะขู่ข้าได้! หากเจ้ากล้าทำให้ข้าเจ็บเพียงเส้นผมเส้นเดียว ตระกูลมู่ไม่มีวันปล่อยเจ้าไว้! ตอนนี้พวกเจ้าร่วมมือกับแคว้นถังเพื่อต่อกรกับแคว้นจิ้ง สถานการณ์ก็จะกลายเป็นแคว้นถังจับมือกับแคว้นจิ้งมาจัดการพวกเจ้า! ถึงตอนนั้นข้าจะรอดูว่ากองทัพกลุ่มชนเตอร์กิกของพวกเจ้ามีหมอหญิงเก่งกาจพอที่จะถอนพิษให้พวกเจ้าหรือไม่!”ได้ยินดังนั้น แววตาของเผ่าทูเจี๋ยผู้นั้นก็พลันหม่นลง มองสำรวจเฉียวเนี่ยนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะอดเอ่ยชมไม่ได้ “ฝีปากคมไม่เบา ความกล้าของเจ้า ต่อให้เป็นผู้หญิงในกลุ่มชนเตอร์กิกของพวกเราก็ยังหาได้ยาก หากเจ้าแต่งให้ท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิก วันหน้าเจ้าอาจได้มีตำแหน่งเป็นฮูตุนก็ได้”หากท่านข่านคือฮ่องเต้แห่งกลุ่มชนเตอร์กิกแล้ว เช่นนั้นฮูตุนก็คือฮองเฮาแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกหัวใจของเฉียวเนี่ยนอดรู้สึกรังเกียจไม่ได้ “ข้าไม่แต่งให้ท่านข่านของพวกเจ้าหรอก!”ท่านข่านของพวกเขาดูอายุน่าจะสามสิบกว่า หน้าเต็มไปด้วยเคราครึ้ม แถมปากมีแต่ฟันเหลืองๆ แล้วยังมีกลิ่นเหม็นคลุ้งจากร่างกายอย