All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 971 - Chapter 980

ประโยคนี้ เป็นการถามฉู่จืออี้คำพูดนี้เอ่ยออกมา ทำให้ภายในกระโจมเงียบลงไปในทันทีทุกคนต่างมองไปที่ฉู่จืออี้ แต่ฉู่จืออี้กลับเผลอมองไปทางเฉียวเนี่ยนโดยไม่รู้ตัวสายตาทั้งสองสบกัน เฉียวเนี่ยนรีบหลบตา แม้นางเองก็อยากรู้คำตอบของฉู่จืออี้ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่ใช่เวลาที่จะจ้องเขาและเมื่อเห็นสายตาที่เฉียวเนี่ยนหลบไป ฉู่จืออี้ก็หลุบตามองต่ำลง เอ่ยเสียงต่ำว่า "ข้าจะไม่แต่งภรรยา"ไม่แต่งภรรยา?คือไม่แต่งกับองค์หญิงกลุ่มชนเตอร์กิกผู้นั้น หรือว่าไม่แต่งกับผู้ใดเลย?ในใจของเฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะครุ่นคิดถึงคำพูดนี้ของฉู่จืออี้แต่ไม่ทันจะคิดต่อ พี่ห้าก็ตะโกนขึ้น "ไม่ใช่สิ! ในนี้บอกไว้ชัดเจนว่า องค์หญิงแห่งเผ่าทูเจี๋ยอยากแต่งกับท่านอ๋องแห่งแคว้นจิ้งของพวกเรานี่นา! ตอนนี้คนที่มีตำแหน่งเป็นท่านอ๋อง ก็เหลือแต่ท่านพี่ใหญ่นี่ไม่ใช่หรือ?"ก่อนหน้านี้เคยมีหมิงอ๋อง แต่ก็ตายไปนานแล้วมิใช่หรือ?"..."ฉู่จืออี้เงียบลง ไม่เอ่ยตอบอีกประโยคนี้ เขาเองก็เห็นมาตั้งแต่แรกแล้วและเมื่อเฉียวเนี่ยนได้ยินพี่ห้าพูดเช่นนั้น ก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที รีบหันไปมองฉู่จืออี้ก็เห็นเขานิ่งเงียบ สีหน้าเคร่

พูดถึงตรงนี้ นางก้มตามองรอยแผลใหม่ที่ชัดเจนอยู่บนแขนขององค์หญิงแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยถามว่า "แล้วเจ้าเล่า? เจ้าเป็นถึงองค์หญิงแท้ๆ...""แต่ข้ามิใช่องค์หญิงที่สูงศักดิ์ที่สุด"องค์หญิงแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกกล่าวอย่างช้าๆ "มารดาของข้า เป็นเพียงทาสอาบน้ำม้า นางถูกบิดาข้าขืนใจจึงให้กำเนิดข้าขึ้นมา ดังนั้น ฐานะของข้าจึงต่ำต้อยนัก"พูดถึงตรงนี้ เหมือนกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะไม่เชื่อ นางจึงรีบกระตุกอัญมณีสองสามเม็ดบนศีรษะของตน "นี่ไม่ใช่ของข้า ทั้งหมดล้วนมิใช่ของข้า ข้าไม่มีเสื้อผ้าดีถึงเพียงนี้"ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะอยู่ๆ จะจับนางไปเจริญสัมพันธไมตรี จึงเพิ่งสวมใส่ให้ชั่วคราวเพื่อให้คนแคว้นจิ้งรู้สึกว่าฐานะนางสูงศักดิ์คำพูดขององค์หญิงแห่งกลุ่มชนเตอร์กิก แม้จะไม่คล่องนัก แต่เฉียวเนี่ยนก็ยังฟังเข้าใจเพราะมารดามีฐานะต่ำต้อย องค์หญิงผู้นี้จึงมิได้รับความโปรดปรานจากท่านข่าน จึงมักถูกรังแก แม้กระทั่งเฆี่ยนตีและการเจริญสัมพันธไมตรีครั้งนี้ เกรงว่าก็มิใช่สิ่งที่นางเต็มใจ จึงถูกเฆี่ยนตีอีกมองดูบาดแผลเหล่านี้ เฉียวเนี่ยนรู้สึกไม่สบายใจนักนางนึกถึงชีวิตน้อยๆ ชีวิตหนึ่ง ชีวิตที่น

“คุณหนู กำลังคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ?” หนิงซวงก็ยังคงสังเกตเห็นว่าเฉียวเนี่ยนเหม่อลอยอยู่ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความกังวลเฉียวเนี่ยนเพียงส่ายศีรษะ ไม่อยากให้หนิงซวงล่วงรู้ถึงความคิดของนาง “ไม่มีอะไร ข้าเองก็คิดว่าเกอซูอวิ๋นน่าสงสารเช่นกัน ตอนนี้ในกองทัพก็มีเพียงพวกเราสามสาว ต่อไปเรามาอยู่เป็นเพื่อนนางบ่อยๆ ดีหรือไม่?”“ดีสิเจ้าคะ!” หนิงซวงพยักหน้ารัวๆ แล้วก็จูงเฉียวเนี่ยนเดินไปยังกระโจมของพวกนางดังนั้น ในวันต่อๆ มา เฉียวเนี่ยนกับหนิงซวงจึงแทบจะไปคุยกับเกอซูอวิ๋นทุกวันบางครั้ง ภายในกระโจมก็ยังจะดังขึ้นด้วยเสียงหัวเราะใสเหมือนกระดิ่งเงินเป็นระยะๆเจ้ารองถือถาดผลไม้สดที่เพิ่งเก็บมา แหวกผ้ากระโจมของฉู่จืออี้ “เมื่อครู่ข้าเพิ่งเห็น เนี่ยนเนี่ยนไปหาองค์หญิงแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกอีกแล้ว”ฉู่จืออี้กำลังตรวจงานทหารอยู่ ไม่ได้สนใจเขา“ข้าได้ยินพวกนางคุยหัวเราะกันอย่างสนิทสนมทีเดียว!”ฉู่จืออี้ก็ยังไม่สนใจเขาเจ้ารองจึงถือถาดผลไม้นั้น มานั่งลงข้างๆ ฉู่จืออี้ “นี่ เจ้าคิดว่าเนี่ยนเนี่ยนนางคิดอะไรอยู่กันแน่? ถ้านางชอบเจ้า ก็น่าจะไม่สนิทกับองค์หญิงแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกถึงเพียงนี้สิ!”“เจ้านี

ถ้าหากอนาคตพวกเขาแต่งงานกัน นางก็จะย้ายกลับไปอยู่เรือนเล็กของตนเอง ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้เพียงแต่ ความปวดร้าวขมขื่นที่กลางอกนั้น ช่างทำให้นางรู้สึกทรมานเหลือเกินนอนไม่หลับ ก็เลยไม่ฝืนจะนอนแล้วนางลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะทำให้หนิงซวงตื่น จึงเพียงคลุมผ้าคลุมไหล่แล้วออกจากกระโจมไปตอนนี้ดึกมากแล้วทหารองครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้ากระโจมแทบจะงีบหลับ พอเห็นเฉียวเนี่ยนออกมาก็อดถามไม่ได้ว่า “ท่านหญิงเฉียวจะไปไหนหรือขอรับ?”เฉียวเนี่ยนยิ้มบาง “ข้านอนไม่หลับ ออกมาเดินเล่น”เมื่อได้ยินดังนั้น ทหารองครักษ์ก็พยักหน้า “เช่นนั้นท่านหญิงเฉียวโปรดระวัง อย่าออกไปนอกค่ายทหารเชียว!”"ได้สิ!"เฉียวเนี่ยนรับคำเสียงนุ่ม หันไปมองผ้าม่านกระโจมข้างๆ ตะเกียงดับแล้ว ภายในกระโจมมืดสนิทคาดว่าฉู่จืออี้คงหลับไปแล้วมีเพียงนางที่ฟุ้งซ่าน และมีเพียงนางที่นอนไม่หลับ!คิดได้เช่นนี้ เฉียวเนี่ยนก็อดส่ายหัวหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้เมื่อใดหนอ ที่นางจะสามารถทำได้ดังที่ฉู่จืออี้บอก คือไม่ต้องคิดอะไรให้มากนัก!คืนนี้แสงจันทร์ช่างสว่างนักเฉียวเนี่ยนรู้สึกว่า พระจันทร์ที่ชายแดนนั้นดูจะใหญ่กว่าที่นครหลวงเสียอ

ด้านนอกเปิดทางแล้ว เกอซูอวิ๋นก็พุ่งเข้ามา "เนี่ยนเนี่ยนล่ะ? เจอเนี่ยนเนี่ยนหรือยัง?"สีหน้านางเต็มไปด้วยความกังวลจนถึงขนาดลืมสวมผ้าคลุมหน้าที่ปกติเวลาเจอผู้อื่นจะต้องใส่ ใบหน้างามล่มเมืองนั้นก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าคนทั้งสองเช่นนี้เจ้ารองชะงักไปเขารู้อยู่ว่าหญิงสาวกลุ่มชนเตอร์กิกล้วนงดงาม แต่สวยดั่งเกอซูอวิ๋นนั้นหาได้ยากนักข้างกายกลับได้ยินเสียงเย็นชาของฉู่จืออี้ดังขึ้น "เจอแล้วจะบอก ออกไป!"ช่างไม่เข้าใจความอ่อนโยนต่อสตรีแม้แต่น้อยเกอซูอวิ๋นชะงักไป ดวงตาก็แดงเรื่อขึ้นมาในทันที "ท่านไม่เหมือนกับที่เนี่ยนเนี่ยนบอกข้าเลย! ท่านไม่ดีเอาเสียเลยสักนิด!"ว่าจบ เกอซูอวิ๋นก็วิ่งออกไปด้วยความน้อยใจเจ้ารองขยับปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ได้แค่ถอนหายใจอย่างจนใจ ก่อนจะมองไปยังฉู่จืออี้ "องค์หญิงก็แค่เป็นห่วงเนี่ยนเนี่ยน เจ้าจะต้องทำถึงเพียงนี้เชียวหรือ?"ฉู่จืออี้สีหน้าเย็นชา ไม่เอ่ยตอบเขาเองก็ไม่อยากเป็นแบบนี้แม้จะปวดหัวกับเรื่องการแต่งเชื่อมสัมพันธ์ เขาก็รู้ว่าเกอซูอวิ๋นจำต้องยอมโดนส่งตัวมา ดังนั้นตลอดช่วงที่ผ่านมา เรื่องกินอยู่ใช้สอยของเกอซูอวิ๋นก็ล้วนดีที่สุดในกองทัพ เขาไม่เคยละเลยองค