All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 931 - Chapter 940

ชายชรามิได้ตอบ กลับเป็นฝ่ายย้อนถามว่า “ข้าว่าเจ้าคงมิได้ต้องการพิษเยือกมรณะ แต่ต้องการยาถอนพิษของพิษเยือกมรณะใช่หรือไม่?”เฉียวเนี่ยนสะท้านในใจ คาดไม่ถึงเลยว่าชายชราผู้นี้จะเดาออกอย่างง่ายดายถึงเพียงนี้ ใบหน้าจึงพลันหม่นลงโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นท่าทางของเฉียวเนี่ยนเช่นนี้ ชายชราก็รู้ว่าตนเดาถูกแล้ว แต่กลับมีท่าทีสงสัย “แต่นั่นก็แปลก พิษเยือกมรณะนี้มิอาจอยู่ในร่างกายได้นานนัก บางทีแค่นอนหลับไปสักตื่น พิษในร่างกายก็อาจเลือนหายหมดแล้ว แล้วเหตุใดจึงต้องใช้ยาถอนพิษ?”เมื่อพูดถึงตรงนี้ ชายชราก็อดครุ่นคิดมิได้ “ฮึ่ม หรือว่าเป็นเพราะเกิดปฏิกิริยากับพิษสลายกระดูก ถึงทำให้มันสามารถคงอยู่ในร่างกายได้ยาวนาน?”เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าชายชรากลับกลายเป็นท่าทีคล้ายดั่งได้ตาสว่างเห็นเขาเป็นเช่นนั้น เฉียวเนี่ยนก็อดรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไร้เหตุผลแต่นางก็ยังข่มกลั้นโทสะไว้ เอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เช่นนั้น ยาถอนพิษของพิษเยือกมรณะ ยังมีอยู่หรือไม่?”“ไม่มี” ชายชราส่ายศีรษะ “พิษชนิดนี้ก็ไม่ใช่ของดีอันใด เป็นเพียงสิ่งที่อดีตเจ้าสำนักราชาโอสถปรุงขึ้นโดยบังเอิญระหว่างทดลองปรุงพิษ เมื่อมันไม่อาจคงอย

เฉียวเนี่ยนรู้สึกแปลกกับคำพูดนี้อย่างบอกไม่ถูก จึงเผลอมองไปทางชายชราอีกครั้งก็เห็นชายชรากำลังค่อยๆ เก็บขวดยาทีละขวด ร่างกายงองุ้มเล็กน้อย ดูไม่ต่างจากชายชราทั่วไปหรือนางคิดมากไปเอง?เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ก้าวออกจากโรงน้ำชาไปอย่างรวดเร็วเบื้องหลังนั้น พี่ห้ากำลังเล่นเงินตำลึงในมือด้วยท่าทางสงสัย “เจ้าตามหายาถอนพิษของพิษเยือกมรณะทำไม? มีใครโดนพิษรึ?”เฉียวเนี่ยนเห็นว่าไม่ใช่เรื่องต้องปิดบัง จึงถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “ท่านพี่เซียวน่ะเจ้าค่ะ”พอได้ยิน พี่ห้าก็ตกใจ รีบเดินอ้อมมาขวางหน้าเฉียวเนี่ยน ขณะเดินถอยหลังก็เอ่ยว่า “เซียวเหอรึ? ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”เฉียวเนี่ยนเดินคุยกับพี่ห้า “ที่ท่านพี่เซียวกลายเป็นอัมพาตนอนอยู่บนเตียงเมื่อก่อนนั้น เป็นเพราะพิษสลายกระดูก ต่อมาข้ารู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายเขาผิดปกติ พอถามอาจารย์ ข้าจึงรู้ว่าเขายังถูกพิษเยือกมรณะอีกด้วย อย่างที่ชายชราผู้นั้นว่าไว้ พิษเยือกมรณะกับพิษสลายกระดูกส่งผลต่อกันและกัน จึงฝังรากลึกอยู่ในร่างท่านพี่เซียว หากไม่หาวิธีถอนพิษนี้ได้ ท่านพี่เซียวอาจถึงตาย”“ร้ายแรงขนาดนั้นเชียว?” พี่ห้าอุทานเสียงดัง ก่อนจ

เฉียวเนี่ยนในยามนี้ ไหนเลยจะมีใจตอบคำถามของมู่ซ่างเสวี่ย?นางสาวเท้าไปยังข้างเตียง เริ่มจับชีพจร พลางกล่าวกับมู่ซ่างเสวี่ยว่า “เรื่องที่ท่านพี่ถาม ข้าจะอธิบายให้ภายหลัง ตอนนี้ต้องรีบรักษาพี่ห้าให้ได้ก่อน”ขณะพูด นิ้วมือก็สัมผัสได้ถึงการเต้นของชีพจรจังหวะเต้นเบาๆ ความแรง ความเร็ว ความลึก ล้วนบ่งบอกให้เฉียวเนี่ยนรู้ว่าร่างกายของพี่ห้าขณะนี้เป็นเช่นไรนางจึงเอ่ยว่า “ไม่ทราบว่าท่านพี่พอจะช่วยหากำมะถันมาให้ข้าได้หรือไม่?”เห็นว่าสถานการณ์เร่งด่วน มู่ซ่างเสวี่ยก็พยักหน้ารับทันที “ข้าจะสั่งคนไปเตรียมเดี๋ยวนี้!”พูดจบ มู่ซ่างเสวี่ยก็ออกจากห้องไปขณะเดียวกัน หลินเย่ว์ก็วิ่งพรวดเข้ามาเมื่อเห็นสภาพของพี่ห้า หลินเย่ว์ก็สะดุ้งตกใจเฉียวเนี่ยนเหลือบมองเขาเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร นางเพียงหยิบเข็มเงินออกมาเพื่อฝังเข็มให้พี่ห้าหลินเย่ว์อยากจะถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ พี่ห้าถึงได้ถูกวางยา เกี่ยวข้องกับชายชราที่ขายยานั่นหรือไม่?แต่ก็รู้ดีว่าเวลานี้ไม่เหมาะจะซักถาม จึงยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยเสียงเข้มว่า “หากมีสิ่งใดให้ข้าช่วย ก็สั่งมาได้เลย”เฉียวเนี่ยนไม่ตอบมู่ซ่างเสวี่ยจัดการเร็วมาก ไม่ถึ

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วยามก็ได้ยินเสียงหลินเย่ว์ร้องอุทานขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ฟื้นแล้ว!”เมื่อได้ยิน เฉียวเนี่ยนก็รีบอ้อมไปด้านหลังฉากกั้น ก็เห็นว่าหลินเย่ว์ได้ประคองร่างท่อนบนของพี่ห้าขึ้นมาแล้วและกำลังใช้แขนเสื้อเช็ดสุราบนเปลือกตาของพี่ห้าในที่สุดพี่ห้าก็สามารถลืมตาได้ เขามองเฉียวเนี่ยนทีหนึ่ง แล้วมองหลินเย่ว์อีกที สีหน้าดูงุนงงเล็กน้อย “ข้าเป็นอะไรไปหรือ?”“พี่ห้าถูกวางยา ยังจำชายชราคนนั้นได้หรือไม่เจ้าคะ?” เฉียวเนี่ยนเอ่ยถามอย่างอ่อนโยนอยู่ข้างๆพี่ห้าราวกับเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ทันใดนั้น แววตาก็แปรเปลี่ยนเป็นโกรธเคือง “ไอ้แก่นั่น!”เพียงแต่ตอนนี้พิษเพิ่งจะคลาย พี่ห้ายังอ่อนแรงไปทั้งตัวมู่ซ่างเสวี่ยเรียกเด็กรับใช้เข้ามาหลายคน เพื่อช่วยพยุงพี่ห้าออกจากถังอาบน้ำเฉียวเนี่ยนช่วยถอนเข็มเงินออกจากร่างของพี่ห้า จากนั้นจึงออกจากห้องไปพร้อมกับมู่ซ่างเสวี่ยและหลินเย่ว์เหลือเด็กรับใช้ไม่กี่คนคอยเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พี่ห้า“ไปนั่งข้างล่างกันหน่อยไหม?” มู่ซ่างเสวี่ยเสนอ “มู่หงเสวี่ยคงใกล้กลับมาแล้ว”เมื่อได้ยิน เฉียวเนี่ยนพยักหน้าเล็กน้อย ทั้งสามจึงลงไปนั่งที่ชั้นล่างมู่ซ่างเส

เด็กรับใช้ตรงหน้า กับชายชราที่เห็นเมื่อหนึ่งชั่วยามก่อน ไม่ว่าจะอายุหรือหน้าตา ล้วนไม่คล้ายคลึงกันแม้แต่น้อยแต่เฉียวเนี่ยนรู้ดี คนผู้นี้ก็คือชายชราที่วางยาพิษพี่ห้า!ทันใดนั้นคิ้วของนางขมวดเข้าหากัน “ปล่อยพี่ห้าของข้า แล้วข้าจะบอกเจ้า”“ได้” ชายชราตอบรับอย่างง่ายดาย ทันใดนั้นก็ปล่อยมือจากพี่ห้าเฉียวเนี่ยนจึงพุ่งเข้าไปหาพี่ห้า หลังจากแน่ใจว่ามือของพี่หาไม่มีอะไรผิดปกติจึงค่อยถอนหายใจออกมา“พูดมา! ใครเป็นคนสอนเจ้า?”เฉียวเนี่ยนปรายตามองเขาอย่างเยือกเย็น แล้วกล่าวเสียงต่ำว่า “ที่นี่ไม่เหมาะที่จะพูด”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฝ่ายตรงข้ามก็มองไปรอบๆ ห้องที่เต็มไปด้วยผู้คน เห็นว่าที่เฉียวเนี่ยนพูดนั้นมีเหตุผล ครั้นแล้วก็ก้าวเข้ามากดมือลงบนไหล่ของเฉียวเนี่ยน แล้วจับนางขึ้นมาราวกับจับลูกไก่ พุ่งทะยานออกไปทางหน้าต่างเฉียวเนี่ยนได้ยินเสียงหลินเย่ว์ร้องดังมาจากด้านหลัง “เนี่ยนเนี่ยน!”แต่พอรู้สึกตัวอีกที ร่างก็มาอยู่ห่างจากเดิมถึงสองช่วงถนนแล้วเฉียวเนี่ยนไม่คิดเลยว่าวิชาตัวเบาของชายชราผู้นี้จะเก่งกาจถึงเพียงนี้!เดิมทีที่นางพูดเช่นนั้น ก็แค่ต้องการให้ชายชราไปคุยกันในห้องอื่นเท่านั้น มิใช