All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 941 - Chapter 950

ชายชราขยับปากจะพูดเห็นเขาทำท่าทีเช่นนี้ เฉียวเนี่ยนจึงกล่าวขึ้นอีกว่า “หากเจ้ารู้ว่าพิษเยือกมรณะแก้อย่างไร ข้าก็จะยอมรับเจ้าเป็นท่านอาจารย์ หากไม่รู้ ก็อย่าหวังเลย”แต่ก่อนหน้านี้ ชายชราเพิ่งจะพูดเองว่าพิษเยือกมรณะเป็นพิษที่เจ้าสำนักแห่งสำนักราชาโอสถเป็นผู้คิดค้นขึ้น ไม่มียาถอนพิษ วิธีแก้พิษนี้ เกรงว่าคงมีเพียงเจ้าสำนักแห่งสำนักราชาโอสถเท่านั้นที่รู้ชายชรมองเฉียวเนี่ยนครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ถอนหายใจอย่างยอมแพ้ “ช่างเถอะ ข้าเพียงเห็นว่าเจ้าแม่หนูผู้นี้มีพรสวรรค์ในการเรียนแพทย์ ข้าเสียดายคนมีความสามารถ จึงอยากรับเจ้าเป็นศิษย์ แต่เจ้าหาได้เห็นคุณค่าไม่ เช่นนั้นก็ช่างเถอะ!”เห็นชายชราทำหน้าผิดหวัง เฉียวเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะลดท่าทีแข็งกร้าวลงเดิมทีนางคิดว่าจะหลอกถามส่วนผสมของพิษเยือกมรณะออกมาได้ แต่ดูท่าชายชราคนนี้จะไม่รู้จริงๆเฮ้อ ดูท่าหลังจากนี้นางคงต้องไปยังสำนักราชาโอสถเสียแล้วขณะที่กำลังคิด ชายชราก็หมุนตัว แล้วกระโจนหายไปเฉียวเนี่ยนเบิกตากว้าง ยังไม่ทันจะร้องออกไป เสียงและร่างของชายชราก็หายไปหมดแล้วชายชราคนนี้ รับศิษย์ไม่ได้ก็ปล่อยให้นางอยู่คนเดียวที่นี่งั้นหรือ?!สายลมเย็

โชคดีที่หลังจากนั้นไม่นาน คนตระกูลมู่ก็มาถึง รับตัวคนทั้งสองลงมาได้มู่ซ่างเสวี่ยถอดผ้าคลุมของตนออก คลุมร่างเฉียวเนี่ยนเอาไว้ทั้งตัว พอเห็นใบหน้าซีดเซียวของเฉียวเนี่ยนที่หนาวจนแทบไม่มีสีเลือด ก็คิ้วขมวดแน่น “เร็วเข้า! พาคุณหนูกลับไป! เตรียมน้ำอุ่นกับน้ำขิงไว้!”"เจ้าค่ะ!"สาวใช้ก็เข้ามาพยุงเฉียวเนี่ยนมุ่งหน้าไปยังรถม้าที่จอดอยู่ไม่ไกลในทันทีตลอดทาง เฉียวเนี่ยนไม่ได้หันกลับไปมองเพราะนางรู้ดีว่าหลินเย่ว์อยู่ด้านหลังของนางสายตานั้นร้อนแรง ราวกับจะเจาะทะลุแผ่นหลังของนางให้เป็นรูเพียงแต่ ตอนก้าวขึ้นรถม้า นางก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันไปมองทางหลินเย่ว์ก็เห็นว่าหลินเย่ว์ยังคงยืนจ้องมองนางอยู่ที่เดิม พอเห็นนางหันมา ก็มอบรอยยิ้มให้นางหนึ่งที ประหนึ่งบอกให้นางไม่ต้องเป็นห่วงใจเฉียวเนี่ยนพลันสะดุด ใบหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที สุดท้ายนางก็ขึ้นรถม้าไปสาวใช้ของตระกูลมู่พูดเสียงนุ่มจากนอกรถม้า “คุณหนู มีเตาอุ่นมืออยู่ในรถม้า ท่านถือไว้ให้มืออบอุ่นขึ้นนะเจ้าคะ”เฉียวเนี่ยนเพิ่งเห็นว่าบนโต๊ะเล็กข้างๆ มีเตาอุ่นมือวางอยู่จริงๆนางหยิบเตาอุ่นมือขึ้นมา แล้วกดแนบไว้ตรงอก เพียงหวังว่าไออุ่นจากมันจ

เฉียวเนี่ยนชะงักไปครู่หนึ่งก็เห็นชายชราผู้หนึ่งยืนอยู่กลางโถงชั้นล่างสวมเสื้อคลุมผ้าไหมสีดำ ปักลายด้วยดิ้นทอง คาดผ้าคาดเอวสีดำเข้มที่ดูเก่าเล็กน้อย บนผ้านั้นห้อยจี้หยกชิ้นหนึ่งบนจี้หยกนั้นแกะสลักไว้ด้วยอักษร ‘มู่’มู่ซ่างเสวี่ยกับมู่หงเสวี่ยยืนอยู่คนละข้างของชายชราทั้งที่คนหนึ่งสุขุม อีกคนหนึ่งองอาจเปี่ยมชีวิตชีวา ทว่าเมื่อยืนข้างชายชราผู้นั้น กลับดูราวกับเด็กรับใช้ไปถนัดตาไม่ต้องบอก เฉียวเนี่ยนก็รู้ได้ทันทีว่าชายชราคือผู้นำตระกูลมู่เวลานั้น สายตาของผู้นำตระกูลมู่เปล่งประกายเป็นประกายจ้า จ้องมองเฉียวเนี่ยนแน่นิ่งเหมือนกำลังจ้องมองสมบัติล้ำค่าเฉียวเนี่ยนไม่ชอบสายตาเช่นนี้นักนางรู้สึกว่าตนเองกลายเป็นสิ่งของอะไรบางอย่างสิ่งของที่สำคัญยิ่งต่อตระกูลมู่มู่ซ่างเสวี่ยกล่าวแนะนำว่า “ท่านอา นางก็คือเนี่ยนเนี่ยน หลานสาวแท้ๆ ของป้าทวด อีกท่านหนึ่งนามว่าหลินเย่ว์ เป็นหลานชายแท้ๆ ของป้าทวดเช่นกันขอรับ”ขณะกล่าว เฉียวเนี่ยนก็ลงบันไดมาแล้ว นางก้าวเข้ามากล่าวคำนับต่อผู้นำตระกูลมู่ “คารวะท่านผู้นำตระกูลเจ้าค่ะ”ผู้นำตระกูลมู่มีนามว่ามู่คังเซิ่ง ปีนี้อายุหกสิบห้า เป็นพี่ใหญ่แท้ๆ ขอ

พระพุทธรูปหยก!เฉียวเนี่ยนรู้จักดีเมื่อคราวนั้นฮูหยินหลินยังเคยมาขอร้องนางเพื่อหลินยวน ขอพระพุทธรูปหยกหนึ่งองค์ไปเป็นสินเดิมให้หลินยวนเมื่อมู่คังเซิ่งพูดถึงเรื่องนี้ เฉียวเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัยว่า “พระพุทธรูปหยกมีอะไรหรือเจ้าคะ?”มู่คังเซิ่งสูดหายใจลึก สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ในพระพุทธรูปหยกนั้น ซ่อนเศษแผนที่สมบัติไว้สองชิ้น ซึ่งสามารถช่วยพวกเราตามหาขุมสมบัติที่บรรพชนของตระกูลมู่ทิ้งไว้ และช่วยให้ตระกูลมู่รอดพ้นจากวิกฤตในตอนนี้ได้”เมื่อได้ยินคำว่า ‘แผนที่สมบัติ’ หลินเย่ว์ก็โกรธขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ “ข้าว่าพวกเจ้าจะเล่นละครมากเกินไปแล้วล่ะ! แผนที่สมบัติรึ! หากมีแผนที่สมบัติจริง เหตุใดต้องซ่อนอยู่ในพระพุทธรูปหยก? แล้วเหตุใดในปีนั้นถึงกลายเป็นสินสมรสของท่านย่าเราตอนแต่งงานที่แคว้นจิ้ง? หากมีแผนที่สมบัติจริง แต่ละปีที่ผ่านมา ด้วยกำลังของพวกตระกูลมู่ เจ้าก็ต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อตามหาท่านย่าแล้วสิ ไยต้องรอจนกว่าน้องสาวข้าจะเอาเครื่องรางหยกออกมาให้เห็น เจ้าถึงจะรู้ว่าท่านย่าแต่งเข้ามาอยู่ที่แคว้นจิ้ง?”แม้หลินเย่ว์จะมุทะลุไปหน่อย แต่คำถามเหล่านี้ ก็ล้วนเป็นส

ได้ยินเช่นนั้น เฉียวเนี่ยนถึงกับยืนอึ้งอยู่กับที่พี่ห้าพุ่งออกมาจากในห้อง เสียงสั่นเครือ “หมายความว่าอย่างไร? ท่านว่าผู้ใดตายนะ?”มู่คังเซิ่งเงยหน้ามองขึ้นไปยังชั้นสอง “ข้าเองก็เพิ่งได้รับข่าวเมื่อเช้า อ๋องผิงหยางนำทัพหน้าออกไปต่อสู้ กลับพลัดหลงเข้าไปในทะเลทรายดูด ทั้งอ๋องผิงหยางรวมถึงคนอื่นอีกกว่าร้อย ล้วนถูกกลืนหายไปในทะเลทรายดูด”“เป็นไปไม่ได้!” หลินเย่ว์ก็รีบพุ่งมายืนข้างเฉียวเนี่ยน หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงแรง “แม้ท่านอ๋องจะเก็บตัวอยู่ถึงแปดปี แต่ก็ยังรู้เรื่องกลุ่มชนเตอร์กิกดีกว่าใคร เขาไม่มีทางติดกับ!”แม้เขาจะไม่ชอบให้ฉู่จืออี้มาเป็นน้องเขยของตน แต่ก็ชื่นชมในความสามารถของฉู่จืออี้เป็นอย่างยิ่ง เพราะเหตุนี้เขาจึงไม่เชื่อ!มู่ซ่างเสวี่ยกลับพูดเสียงเรียบ “จุดที่ทะเลทรายดูดปรากฏนั้นไม่แน่นอน แม้แต่คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในทะเลทรายมาตลอดก็ยังตายด้วยความร้ายกาจของทะเลทรายดูดไม่น้อย คราวนี้อ๋องผิงหยางมิใช่ติดกับ แต่เป็นโชคร้ายต่างหาก...”“เป็นไปไม่ได้!” เฉียวเนี่ยนเพิ่งจะตั้งสติได้ ก็ร้องออกมาเสียงดัง “พี่ใหญ่เขาเป็นคนดีฟ้าคุ้ม ไม่มีทางเป็นอะไรแน่!” พูดจบก็เร่งฝีเท้าลงไปชั้นล่าง “เตรียมม