All Chapters of (ของหวง) มาเฟีย BAD: Chapter 91 - Chapter 100

ฉันนั่งเหม่อลอยมองไปตรงหน้าอย่างไร้จุดหมาย กำลังพูดกับตัวเองว่านี่ไม่ใช่ฝันและฉันไม่ใช่นางเอกในนิยายอย่าหวังว่าเจ้าหนี้จะเอ็นดูเลย จะถือว่าการมาอยู่ที่นี่เป็นการเริ่มต้นใหม่ก็แล้วกัน เพราะชีวิตที่ผ่านมามันก็ไม่ได้มีความสุข ถ้าได้กลับไปเจอป้านิอีกครั้งฉันจะด่าๆๆๆ ให้สาแก่ใจ ที่ทำให้ฉันต้องมาอยู่แบบนี้และไม่สนใจว่าจะเป็นพี่สาวแม่ เพราะเขาไม่เคยเห็นฉันเป็นหลานอยู่แล้วก็อกๆ~ เสียงเคาะห้องทำให้ฉันที่กำลังเหม่อลอยได้สติ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตู เห็นว่าเป็นผู้ชายคนเดิมที่มาเคาะห้อง แต่ครั้งนี้ในมือของเขามีเสื้อผ้ามาด้วย“นี่เสื้อผ้าของคุณหนูลิล มีแต่ของราคาแพงๆ ทั้งนั้น ใส่ระวังๆ หน่อยก็แล้วกัน” “หะ ให้หนูหรอคะ” “ก็ใช่น่ะสิ รีบๆ รับไป” “ขะ ขอบคุณค่ะ” ฉันรับเสื้อผ้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่าง งงๆ ก่อนจะปิดประตูห้อง จากนั้นก็เดินกลับมาที่เตียงแล้วหยิบชุดขึ้นมาดู มีแต่ชุดสวยๆ ที่ฉันไม่เคยใส่ทั้งนั้นเลยเนื้อผ้าก็นุ่มมือสุดๆ คงจะราคาแพงอย่างที่ว่าจริงๆ เมื่อปรับอารมณ์ได้ฉันก็เริ่มสำรวจห้องนอน ขนาดของห้องสำหรับฉันคือกว้างมากๆ แถมยังติดแอร์ มีตู้เสื้อผ้า มีห้องน้ำในตัว “ห้องนอนคนรับใช้มันดี

มากล่าวหาว่าฉันขี้มโนแล้วดูตอนนี้สิ คุณเขาขี้มโนกว่าฉันซะอีก “ฉันไม่ได้บ้ากามถึงขนาดจับเอาคนใช้อย่างเธอทำเมียหรอกนะ”“หนูก็ไม่ได้อยากเป็นเมียคุณสักหน่อย ไม่เคยอยากเป็นเลยสักนิด” “คราวหลังก็ควรใส่เสื้อชั้นในให้มันดีๆ”“ก็หนูมีชุดชั้นในแค่ตัวเดียวถ้าใส่แบบไม่ซักคงขึ้นเกลือกันพอดี เงินก็ไม่มีซื้อใหม่ด้วย” จากที่หิวๆ ตอนนี้หมดอารมณ์กินแล้ว ฉันรีบเดินหนีคุณเฟยกลับมาที่ห้องให้เร็วที่สุด จะว่าเสียมารยาทก็ช่างเถอะ ไอ้สถานะคนรับใช้ฉันก็ไม่ได้อยากจะเป็นสักนิด #เช้า ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง!!!!! ขณะที่กำลังนอนหลับเสียงบางอย่างก็ดังขึ้นมารบกวน เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนฉันสะดุ้งตื่น หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเพราะคิดว่าตอนนี้กำลังเกิดเหตุร้ายขึ้น “ถ้าเธอยังไม่ยอมเปิดประตู ฉันจะพังเข้าไป” เฮือก! เสียงที่อำมหิตนั่นทำให้ฉันที่สะลึมสะลือตาสว่างขึ้นมาทันที จากนั้นก็รีบควานมือหาโทรศัพท์เพื่อจะดูเวลา แต่ลืมไปว่าตัวเองไม่มีโทรศัพท์ติดตัว แกร็ก! ฉันค่อยๆ เปิดประตูห้องออกเผยให้เห็นใบหน้ายักของคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกเอาไว้เพราะตอนนี้ก็ยังไม่ได้ใส่เสื้อชั้นใน “ตอนนี้มันกี่โมงแล้ว!

#คฤหาสน์หลังใหญ่ฉันทำหน้าบึ้งตั้งแต่นั่งรถจนมาถึงที่บ้าน เหตุผลเพราะถูกฉุดลากอย่างกับหมูกับหมา“เอาของไปเก็บ”“ค่ะ”ฉันหยิบถุงนับสิบใบที่เบาะหลัง แล้วเดินดุ่ม ๆ เข้าบ้าน ยังเจ็บแขนจากการถูกลากอยู่เลยเนี่ย ขอโทษกันบ้างก็ไม่ได้“ต่อไปนี้ฉันจะไม่พาเธอออกไปข้างนอกอีก” อุตส่าห์เร่งฝีเท้าเดินเร็ว ๆ แต่อีกคนที่ขายาวกว่าเดินตามมาแบบชิลล์ ๆ“หนูไม่ได้คิดจะหนีสักหน่อย เชื่อบ้างสิคะ” ฉันเอาของวางลงบนโซฟาแล้วหันไปอธิบาย“ถุงใบนั้นของเธอ”“คะ? มีของหนูด้วยเหรอคะ”“อืม” อารมณ์ไหนก็ไม่รู้ ตอนแรกหงุดหงิดตอนนี้มาทำหน้านิ่ง ตามอารมณ์ไม่ทันจริง ๆ ยากกว่าทำงานบ้านก็คือการปรับอารมณ์ให้ทันเจ้านายนี่แหละ“ขะ... ขอบคุณค่ะ”“เอาของไปไว้ที่ห้อง แล้วไปเก็บใบไม้ออกจากสระน้ำ”“ค่ะ”ฉันค่อย ๆ เอื้อมมือหยิบถุงที่สีแตกต่างจากใบอื่นขึ้นมาแล้วเดินกลับห้องแบบ งง ๆพอปิดประตูห้องก็รีบเปิดดูว่าของในถุงนั้นคืออะไร แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดถึงขนาดทำถุงหล่นพื้น“ชะ... ชุดชั้นในงั้นเหรอ”สองมือยกขึ้นมาจับหน้าอกตัวเองอัตโนมัติ เหมือนสติมันหลุดล่องลอยไปบนอากาศ สมองพลันคิดว่าคุณเฟยรู้ไซส์ชุดชั้นในของตัวเองได้ยังไงของแบบนี้ควรให้ผู

หลายวันผ่านไปถึงเวลาจะผ่านมาแล้วร่วมสองอาทิตย์ แต่ฉันกับคุณเฟยก็ไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไร เพราะเขาน่ะชอบทำหน้าดุแถมยังปากร้ายสุด ๆที่ผ่านมาคุณเฟยไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน บางครั้งก็สามวันมาที ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้ชายที่บ้างานเอามาก ๆบ้านหลังนี้มันใหญ่โตน่าอยู่ก็จริงแต่เงียบเหงาซะเหลือเกินตอนนี้ฉันกำลังคิดว่าถ้าคุณเฟยมาที่บ้าน จะลองขอเขาออกไปหาสมัครงานเสริม เหตุผลง่าย ๆ ที่ต้องทำงานเสริมก็เพราะว่าอยากมีเงินติดตัว ฉันเหลือตัวคนเดียวมีญาติก็เหมือนไม่มี ชีวิตออกจะน่าสงสารขนาดนี้ทำไมเทวดาไม่เห็นใจกันบ้างเลย“ยืนเหม่ออะไรนังหนูรีบ ๆ เช็ดซะสิ วันนี้นายจะเข้ามาที่บ้านถ้าเห็นฝุ่นติดตามโต๊ะตู้แบบนี้คงไม่พอใจแน่ ๆ” เสียงของลุงพลท้วงขึ้นมาทำให้ฉันได้สติ ลุงพลก็คือคนที่จับตัวฉันมานี่แหละ เพิ่งถามชื่อลุงแกไปอาทิตย์ที่แล้วนี่เอง“คุณเขาจะเข้ามาที่นี่เหรอคะ” ฉันถามย้ำ“ก็ใช่นะสิ”“หนูขอถามอะไรหน่อยสิลุง”“ว่ามาสินังหนู”“คุณเฟยไม่กลับมาที่บ้านแบบนี้ เขาไปอยู่ที่ไหนเหรอคะ”“อยู่บ้านใหญ่นู้น นายไม่ค่อยว่างมาที่นี่สักเท่าไร”“บ้านใหญ่ มีใหญ่กว่านี้อีกเหรอคะ” ตาฉันมันลุกว้าวสมองจินตนาการว่าบ้านที่ใหญ่กว่านี้

ฉันออกมาเดินเล่นที่หน้าบ้าน ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็ไม่เคยได้ออกมาเดินเล่นแบบนี้เลย เพราะทำงานตลอดแทบจะทั้งวัน ป้าที่ทำให้ฉันต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้คงกำลังใช้ชีวิตสุขสบายอยู่ที่บ้านประมาณยี่สิบนาทีได้ ผู้หญิงคนนั้นก็กลับไป ไหนบอกว่าเป็นเรื่องสำคัญทำไมถึงกลับไปเร็วนักล่ะ ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้แล้วเดินกลับเข้ามาในบ้าน เห็นคุณเฟยกำลังคุยโทรศัพท์อย่างเคร่งเครียดสักพักก็วางสาย“ฉันจะไม่มาที่นี่หนึ่งอาทิตย์ คงไม่ต้องให้ฉันสั่งว่าต้องทำอะไรบ้าง เธอคงรู้หน้าที่ของตัวเองดีแล้วใช่ไหม”“จะไปไหนเหรอคะ”“ธุระที่ต่างจังหวัด”“ให้หนูตามไปดูแลคุณได้ไหมคะ หนูทำได้ทุกอย่างเลยนะทั้งยกของหนัก ช่วยถือของให้ ทำความสะอาดแล้วก็…”“ไม่ได้” คุณเฟยพูดตัดบทเสียงแข็ง เขาน่ะจะกักขังฉันเอาไว้ที่บ้านหลังนี้ไม่ให้ออกไปไหนจริง ๆ หรือไง“คุณเฟยจะไปกับเลขาคนนั้นเหรอคะ”“จะไปกับใครแล้วทำไมฉันต้องบอกให้เธอรู้?”“ชอบแบบนั้นใช่ไหมคะ หุ่นก็เอ็กซ์หน้าอกก็ใหญ่”“ไม่ชอบ!” เขาตอบด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดเพราะฉันถามมาก แต่ก็ดีที่ไม่ชอบ ฉันจะได้เดินหน้ายั่วตามแผนฉันฉีกยิ้มหวานแล้วเดินขยับเข้ามาใกล้ ๆ เจ้านายที่ตัวสูงกว่า “ไม่ชอบแบบ