All Chapters of (ของหวง) มาเฟีย BAD: Chapter 111 - Chapter 120

หลังจากแต่งตัวใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยได้ไม่นานอาหารที่คุณเฟยโทรไปสั่งก็มาเสิร์ฟ โดยคนที่ถือมาเสิร์ฟนั้นเป็นผู้หญิงสวยแต่งตัวเซ็กซี่ก็ไม่ได้อยากจะสนใจสักเท่าไรหรอกนะแต่แอบเห็นว่าเธอกำลังมองคุณเฟยด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม“อาหารมาแล้วค่ะ”“เวลาทำงานเธอไม่ควรแต่งตัวแบบนั้น” คุณเฟยมองผู้หญิงที่อยู่ในชุดเซ็กซี่อย่างไม่พอใจสักเท่าไร“รู้ค่ะ โรสแค่อยากแต่งตัวแบบที่คุณเฟยชอบ” เธอเอ่ยเสียงหวานก่อนจะเดินไปหาคุณเฟยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ร่างบางนั่งลงตรงกลางท่อนขาแกร่งแล้วยกมือขึ้นลูบไล้ตรงจุดที่เกือบจะสัมผัสกับความใหญ่ยาวคำพูดของผู้หญิงคนนั้นทำให้ฉันพอจะเดาออกว่าทั้งคู่คงมีความสัมพันธ์ที่มากกว่าคำว่าเจ้านายและลูกน้องชิ!! แล้วไหนบอกว่าไม่หมกมุ่นไม่มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงไปทั่วไง หรือว่ามันเป็นแค่เรื่องโกหกจากที่ได้สัมผัสเซ็กซ์ที่ดุดัน ดิบเถื่อน และซาดิสม์ของคุณเฟยมาสองครั้งก็พอจะการันตีได้ว่าเขาแค่สร้างเรื่องมาโกหกแน่ ๆ ความจริงคือสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคำพูดเหล่านั้น“ไม่มีส้มตำเหรอคะ” ฉันตั้งใจพูดโพล่งขึ้นให้ผู้หญิงคนนั้นรู้ว่ามีคนอื่นอยู่ในห้อง แต่ดันถูกหล่อนหันมามองแรงใส่“อย่าเรื่องมาก” เ

คุณเฟยลากตัวฉันกลับมายังห้อง ๆ เดิม โดยไม่สนใจสายตาของใครหลายคนที่มองการกระทำของเขา แล้วเขาก็ไม่สนใจด้วยว่าฉันจะเจ็บหรือเปล่า แต่ก็อย่างว่าฉันมันก็แค่ ‘สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง’ตุบ!!! ร่างของฉันถูกเหวี่ยงกระแทกลงบนพื้นแข็ง ๆ ย้ำว่าพื้นแข็ง ๆ ไม่ใช่บนเตียงนุ่ม ๆ ซองเงินหลุดจากมือกระเด็นออกห่างจากตัว ห่วงเงินก็ห่วงแต่ตอนนี้ฉันห่วงชีวิตตัวเองมากกว่าพอฉันพยุงตัวเองขึ้นมานั่งได้แล้วคุณเฟยที่ยืนอยู่ก็นั่งลงมาแล้วจับปลายคางฉันพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงความดุดัน “ตอบฉันมาสิว่าเธอกำลังจะไปไหน”“มะ… ไม่ได้ไปไหนค่ะ” นอกจากเสียง ที่สั่นตัวฉันก็สั่นระริก ๆ ไปหมด“ถ้าไม่คิดจะไปไหนแล้วออกไปจากห้องทำไม” ถึงจะถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ธรรมดา แต่สายตาคู่ตรงหน้ามันไม่อ่อนโยนเลยสักนิด“นะ... หนูแค่ไปเดินเล่น” มันเป็นข้ออ้างที่ไม่มีความน่าเชื่อถือเลยสักนิด คิดหาข้ออ้างอะไรไม่ได้ตอนนี้สมองมันประมวลผลไม่ทัน“เดินเล่นตอนตีสาม?” หัวคิ้วหนายกขึ้นเป็นคำถาม ไม่รอให้ฉันตอบคุณเฟยก็พูดต่อ “แค่ไปเดินเล่นจะถือเงินไปด้วยทำไม”นั่นไง! ใครจะไปหาคำตอบได้ถ้าไม่ยอมรับออกไปตรง ๆ“หน้าฉันมันเหมือนคนโง่ขนาดนั้นเลยรึไง ฮ

หลายวันผ่านไปตอนนี้ฉันกลับมาที่กรุงเทพแล้ว ชีวิตวนเวียนอยู่กับอะไรเดิม ๆ ตื่นเช้าทำความสะอาดบ้าน วนอยู่แบบนั้น ออกไปไหนไม่ได้ ที่บ้านก็ไม่มีคนอยู่แม้แต่คนเดียว เพราะคุณเฟยสั่งให้คนที่เคยเฝ้าที่บ้านย้ายออกไปไหนก็ไม่รู้พอกลับจากต่างจังหวัดคุณเฟยก็ไม่ได้เข้ามาที่บ้านเลย เขาหายหน้าไปเกือบจะครบอาทิตย์แล้ว เคยเห็นหน้าทุกวันนอนด้วยกัน… ทำเรื่องแบบนั้นนับครั้งไม่ถ้วน พอจู่ ๆ เขาหายหน้าไปทำไมมันรู้สึกเคว้งแปลก ๆอาจเป็นเพราะตั้งแต่พ่อกับแม่เสีย ฉันก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด พอมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ มันทำให้รู้สึกดีมากกว่า ฉันไม่รู้สึกโดดเดี่ยว ไม่รู้สึกว่ากำลังอยู่คนเดียวบนโลก ช่วงเวลาที่อยู่กับคุณเฟยไม่มีความรู้สึกนั้นเลย ถึงเขาจะใจร้ายไปหน่อยก็เถอะมันไม่ใช่ความรู้สึกหวั่นไหวหรือชอบ ฉันก็แค่เสพติดการมีเขาอยู่ใกล้ ๆ“เธอ เธอได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า”“อ่ะ! ค่ะ ค่ะ”เสียงผู้หญิงพูดแว่วมาในหูทำให้ได้สติ เผลอคิดอะไรไปเรื่อย แก้ไม่หายจริง ๆ นิสัยชอบคิดฟุ้งซ่านฉันมองตามเสียงเห็นผู้หญิงสองคนยืนอยู่ใกล้ ๆ ใบหน้าที่งดงามของเธอทั้งสองนั้นทำให้ฉันสตันไปเกือบนาที ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้สวยเป็นบ้าเลย สวยจนฉันเขิ

ทำไมหัวใจของฉันถึงรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของคุณเฟยได้ขนาดนี้นะ แล้วควรจะทำยังไงต่อ ตอนนี้ฉันควรทำอะไร ควรจัดการความรู้สึกที่เขาไม่ต้องการนี้ออกไปยังไง“เธอเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม?” คนที่เพิ่งพูดคำที่ทำให้ฉันเจ็บปวดถามขึ้นมาอีกครั้งเพราะเห็นว่าฉันเอาแต่เงียบ หลังจากคิดคำตอบอยู่นานฉันก็ตัดสินใจพูด “หนูรู้แล้วว่าคุณไม่ตาต่ำมาชอบเด็กบ้านนอกแบบหนูหรอกค่ะ”“รู้ตัวแล้วก็ดี” แทนที่จะพูดรักษาน้ำใจกันบ้าง ทำไมถึงปากร้ายตลอดเวลาแบบนี้“แต่ถ้าหนูชอบคุณมันก็ความรู้สึกของหนูนี่ คุณไม่ได้มาเจ็บปวดด้วย ไม่เดือดร้อนอะไรอยู่แล้วจะสนใจทำไมคะ” ครั้งนี้คุณเฟยไม่ได้พูดคำร้าย ๆ โต้ตอบ เอาทำแค่มองหน้าฉันนิ่ง ๆ มองด้วยสายตาที่เย็นชา“เวลาเห็นผู้ชายหน้าตาดีก็ต้องมีหวั่นไหวบ้างสิคะ ไม่ใช่แค่คุณ เห็นใครหน้าตาดีหนูก็หวั่นไหวหมดนั่นแหละ ใครห้ามความรู้สึกได้บ้างคุณห้ามได้ด้วยเหรอ ถ้าห้ามได้คุณคงไม่อกหักจากผู้หญิงคนนั้น”พอได้ยินคำสุดท้ายที่ฉันพูดคุณเฟยก็จ้องตาเขม็งทันที เขารีบตอบกลับ “แพรกับเธอต่างกันตรงไหนรู้ไหม”“ไม่ต้องบอกก็รู้ค่ะ เธอสวยเพรียบพร้อมขนาดนั้นต่างจากหนูราวฟ้ากับเหว” ฉันบอกไปอย่างรู้ตัวเองดี ไม่คิดจะเอาต

ปัก! ปัก! ปัก! เสียงของความรุนแรงดิบเถื่อนดังกึกก้องภายในห้องน้ำ ฉันได้แต่กัดฟันแน่นรับแรงอัดกระแทกที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่ลดละ“ครางให้ฉันฟัง อ๊า~”“มะ… มันครางไม่ได้ อึก~ หนูเจ็บ”“ฉันบอกให้ครางออกมา”ปัก! ปัก! ปัก! คุณเฟยออกคำสั่งกร้าวก่อนจะกระแทกเอวสอบเน้น ๆ ทำให้จุกเสียดท้องน้อยไปหมด“อื้อ~”“ถ้าทำได้แค่นี้ก็อย่าเรียกร้องให้ฉันจ่าย วันนี้เธอคงเสียตัวฟรี”“คะ… ครางแล้วค่ะ หนูจะครางเดี๋ยวนี้”“ซี๊ด~ ฉันรอฟังเสียงเธออยู่ อืม~ อ๊า~”ไม่ชอบการถูกบังคับให้ทำแบบนี้เลยแต่ในเมื่อเขาเอาเงินมาล่อคนที่จนมุมอย่างฉันก็ต้องยอม“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า~ อ๊างง”“อ๊า ดังกว่านี้อีก”ปัก! ปัก! ปัก!~ คุณเฟยเอื้อมมือหนามากำรวบเส้นผมของฉันแล้วออกแรงดึงเล็กน้อยให้ใบหน้าของฉันเชิดขึ้น ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมางับบนแผ่นหลังจนเกิดรอยฟันหลายจุด“อื้อ~”“หน้าที่ของเธอคือครางให้ฉันฟัง ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น ซี๊ด~”ไม่น่าเลย! ฉันไม่น่าหาเรื่องให้ตัวเองเลย ต่อไปจะไม่เสนอตัวให้เขาแล้ว คนอะไรไม่รู้รุนแรงตลอดเลย ทั้งที่ทำให้รู้สึกดีไปด้วยกันก็ได้เพราะเขาเคยทำแบบนั้น แต่ก็เลือกใช้ความรุนแรงมากกว่า“อ๊า อ๊า อ๊า อ๊างงงง~ อ๊ะ” ทั้งที่เจ