บททั้งหมดของ The Missing Piece: บทที่ 51 - บทที่ 60

NANLUMO si Michaela nang makita sa mukha ni Ms. Glydel na parang nagdadalawang isip ito na sagutin ang katanungan niya.Medyo natagalan pa nga ito bago siya nakuhang sagutin.“Kung koneksyon kasi nang tatlo ang gusto mong malaman mula sa ‘kin, you know… hindi ko kasi alam kung tama ba na pagbigyan kitang sagutin. Pakiramdam ko kasi, hindi ako ang tamang tao na dapat na magsabi sa ‘yo, kundi si sir Jacob. Lalo na ‘t magkarelasyon naman kayo at sapat na dahilan na ‘yon para magkaroon ka ng karapatan na magtanong ng kung anumang bagay na gusto mong malaman tungkol sa kanya. Ayoko naman siyang pangunahan dahil nag-iingat ako na magkaroon kami ng magkaibang statement at baka ‘yon pa ang pagmulan ng gulo. Hindi dapat siya naglilihim ng mga nakaraan niya sa ‘yo, maliban na lang kung may malalim na dahilan.”“Iyon din nga ang punto ko, ma’am Glydel. Katulad mo, ayaw ko rin siyang pangunahan dahil baka kasi iba ang maging dating sa kanya. Baka kasi imbes na isipin niyang gusto ko lang naman ma

KINABUKASAN kahit madilim-dilim pa ay agad na bumiyahe pauwi si Jacob. Hindi na siya makapaghintay na mapuntahan at makita si Vanessa.Hapon na siya nang makarating pero wala sa isip niya ang magpahinga. Ni hindi na nga niya naisipang dumaan sa bahay niya dahil agad na niyang tinahak ang papunta sa bahay nito. Nasa iisang lugar ang sila pero magkaibang bayan.Ipinarada niya ang sasakyan hindi kalayuan sa harapan ng bahay nang mga magulang nito. Gano’n pa rin ang itsura ng bahay, walang ipinagbago buhat nang huling tumuntong siya rito limang taon na ang nakararaan dahil sa pagmamakaawang sabihin sa kanya kung nasaan ang dalaga.May nakita siyang papalabas na sasakyan at kumakaway doon si Vanessa at ang batang nasa tabi nito. Magkahawak pa ng kamay ang dalawa, palatandaan na mag-ina nga ang mga ito.Natanaw niya ang sakay nang lumabas na sasakyan, ang mag-asawa. Tamang-tama pala ang timing niya dahil si Vanessa lang ang naiwan. Makakausap niya ito ng maayos.Nang mawala sa paningin niya

“Gusto mo bang maka-bonding ang anak mo bago ka man lang umuwi?”“Oo naman! Para magkaroon kami ng time na kilalanin ang isa ‘t isa,” masiglang tugon niya.Tumayo ito at pinuntahan ang anak sa kwarto. Paglabas nito ay kasama na ang anak nila.“Daddy! Mommy said you want to play with me!” sambit nito habang nagtatalon sa tuwa habang papalapit ang mga ito sa direksyon niya.“Yes, baby. And what do you want to play, huh?” nakangiting tanong niya.“I have many toys in my room. Come on, let’ s play there!” hinawakan siya nito sa isang kamay at pilit na hinihila.Tumingin siya kay Vanessa para humingi ng permiso kung pwede ba siyang pumasok sa kwarto ng anak na agad naman nitong sinang-ayunan kaya tuluyan na siyang nagpahila sa anak.Sa maikling oras ng pakikipaglaro niya rito ay napansin niyang mabait, magalang at masayahin itong bata. Matalino rin ito lalo na sa paraan ng pananalita nito.Ang napansin lang niya rito ay himalang hindi nito namana ang pagiging spoiled brat at kamalditahan n

WALA siyang sinayang na oras at panahon dahil sa unang araw pa lang nila ay agad na niyang ipinasyal ang mag-ina na labis namang ikinatuwa nang kanyang anak.Halos ginugol lang nila ang tatlong araw sa pamamasyal sa iba ‘t ibang lugar at pasyalan at pagkain sa labas.Nang huling araw na nila sa maynila ay nagkaroon sila ni Vanessa ng pagkakataon na magkausap ng sarilinan. Maaga kasing nakatulog ang kanilang anak dahil na rin siguro sa pagod.“So, pwede na ba nating ipagpatuloy ang pinag-usapan natin no’ng nakaraan? Baka naman ngayon, masagot mo na lahat nang natitirang mga katanungan na nagpapagulo sa isip ko,” sambit niya kay Vanessa habang nakaupo sa paanan nang natutulog na anak.“Susubukan kong sagutin lahat ng tanong mo sa abot ng aking makakaya.”Tumikhim muna siya bago nagumpisang magtanong.“Bakit pala, wala na ang mga katulong ninyo at mga gwardya? Ano bang nangyari? Hindi ba halos magka-level lang sa negosyo ang mga magulang natin noon?”Bumuntung-hininga muna ito at saglit

“Mapagbiro ka rin pala,” kunwari ‘y sinakyan niya rin ang sinabi nito.“Okay lang ba sa ‘yo na umupo ako rito sa tabi mo?” kapagkuwan ay tanong nito.Mabilis naman siyang tumango at umusog ng kaunti.“Oo naman! Sige, upo ka!”Mahaba naman kasi ang bench na kinauupuan niya, kasya ang tatlong tao. Nagkataon lang na sa gitna siya pumwesto ng upo kaya siguro nag-alangan itong tumabi at nagpaalam muna sa kanya.“By the way, I’m Albert Bonifacio,” inilahad nito ang kamay sa kanya.“I’m Michaela. Michaela Gomez,” muling pakilala niya rito.“Kilala na talaga kita noong unang araw pa lang nang klase natin.” Pangatlong araw na klase nang klase nila ngayon. “Tinandaan ko talaga ‘yong pangalan mo. Sa totoo lang, naagaw mo ang atensyon ko simula no’ng unang araw pa lang.”Napayuko tuloy siya sa hiya dahil sa hayagang pagtatapat nito.“I-I’m sorry kung na-offend kita sa sinabi ko. Hindi ko sinasadyang masabi ‘yon sa ‘yo. Hindi ko lang kasi mapigilang hindi humanga sa ‘yo.”Napatingin siya rito. Nap