The Missing Piece

SUMASAKIT na ang ulo ni Jacob sa pagsagot sa kaliwa’t kanang tawag mula sa limang bagong branch na ipinapatayo niyang private resorts at fine dining restaurants. Araw-araw ganoon siya kaabala. Sa edad na dalawampu’t apat, siya ay naging ganap na bilyonaryo bunga ng pagtyatyaga at dedikasyon na sumunod sa yapak ng kanyang mga magulang.

Kapag ganitong sunod-sunod na ang natatanggap niyang tawag na puro problema ang ibinabalita ay lumalabas talaga ang pagiging masungit niya. Kanina pa nag-iinit ang ulo niya sa kausap na engineer sa kabilang linya. Habang kausap niya ito ay paroo’t parito siya sa loob ng opisina at sinasabayan pa ng pagkumpas ng isang kamay.

Hindi sinasadyang natuon ang paningin niya sa CCTV footage dahil sa isang babaeng nakatayo sa harap ng restaurant na kinaroroonan niya. Saglit siyang nagpaalam sa kausap para tawagan ang gwardya sa labas.

“Roger, papasukin mo nga ‘yang isang aplikante,” utos niya sa gwardya na nakabantay sa labas.

“Sige po, Sir.”

Pinagmasdan niya ang babae sa CCTV. Mukhang ayaw nitong pumasok at parang nakikipagtalo pa ito sa gwardya. Alam niyang hindi ito aplikante at napadaan lang, lalo na kung pagbabasehan ang kasuotan nito. Naka T-shirt ito ng kulay pink na bumagay sa maputi nitong balat at simpleng kulay blue na pantalon. May nakasukbit din itong bag sa likod na tila punong-puno.

Napukaw nito ang atensyon niya kaya interesado siyang makilala ito at makita nang malapitan, kaya napagpasiyahan niyang bumaba para siya ang kumausap dito. Nasa second floor kasi ng restaurant ang opisina niya. mula sa malayo ay pinagmamasdan niya ito.

“What a beautiful and innocent face,” bulong niya sa sarili.

Habang naglalakad ay iniisip niya kung ano ang pwede niyang sabihin dito. Hindi dapat malaman nito ang tunay niyang pakay.

“Miss, why didn’t you go inside so I can interview you? Hindi ‘yong nakatayo ka lang diyan at parang tangang nakasilip sa loob.” Nagulat siya sa nasabi. Bakit ba iyon ang lumabas sa bibig niya?

Sa wakas ay nabaling ang atensyon nito sa kanya. Tumagal ang tingin nito sa mukha niya. At alam na niya ang tinginang iyon. Isa na naman sa mga biktima ng kanyang karisma. Taas noo niyang sinalubong ang tingin nito habang nakapamulsa. Siya naman ang muntik nang mapanganga nang magsimula itong magsalita. Sinusundan niya ang bawat galaw ng labi nito.

“Mawalang-galang na po kung sino ka man, pero hindi po ako aplikante. Napadaan lang ako at sumilip. Pero si Manong guard pinipilit akong pumasok. Sa hitsura kong ‘to, mag-a-apply?” Sabay turo nito sa sarili.

“Kung hindi ka naman pala aplikante, bakit nandito ka? Siguro may iba kang intensyon?” Tumingin siya nang tuwid sa mga mata nito.

“Grabe naman po kayo kung manghusga. Kung ano man ang iniisip niyo tungkol sa ‘kin, wala na akong pakialam diyan. Isip niyo ‘yan, eh.”

Muntikan na siyang mapaismid sa sagot nito. Mas lalo tuloy siyang naging interesado rito.

“Sa tingin mo ba maniniwala akong wala kang ibang intesyon? Mapapatunayan mo lang na wala ka talagang masamang binabalak kung sasama ka sa ‘kin sa loob para magpa-interview. Trabaho na nga ang lumalapit sa ‘yo, inaayawan mo pa.”

“Sige, kung ‘yan lang ang paraan para paniwalaan mo ako. Iyon lang pala. Basta pagkatapos nito, hahayaan mo na akong makaalis.”

Napapitik siya sa hangin pagkatapos marinig ang sagot nito. Nahulog ang babae sa patibong niya.

“So, let ‘s go inside?” Itinuro pa niya rito ang pinto.

Napangisi na lang siya nang matagumpay niyang napasunod ito.

HINDI alam ni Michaela kung bakit siya napunta sa ganitong sitwasyon. Naglalakad-lakad lang naman siya at naglilibot dahil naghahanap siya ng karinderyang makakainan, napadaan lang talaga siya sa sosyal na restaurant. Halos dose oras din ang kanyang naging byahe, at hindi man lang siya nag-abalang bumaba para kumain sa tuwing humihinto ang bus.

Wala sana siya sa ganitong sitwasyon kung hindi dahil sa malupit niyang tiyahin at pamilya nito. Gusto ba naman siyang ipakasal sa matandang byudong Congressman sa kanilang bayan. Hindi niya kayang makita ang sarili na nasa ganoong kalagayan kaya nilayasan niya ang mga ito.

At ngayon nga, nakasunod siya sa lalaking saksakan sana ng gwapo, pero saksakan din ng yabang at sungit. Pagbintangan ba naman siyang masama. Kaya wala siyang nagawa kundi sumunod rito para makaalis na. Halos manlupaypay na kasi siya sa labis na nararamdamang gutom.

Nakasunod lang siya rito hanggang pumasok ito sa isang silid. Napayakap siya sa sarili nang maramdaman niya ang sobrang lamig sa kanyang balat. Napansin siguro nito ang naging reaksyon niya kaya dinampot nito ang remote para babaan ang temperatura ng aircon.

“You may sit down.”

Umupo naman siya sa itinuro nitong upuan sa harap ng mesa. Umupo rin ito sa kabilang bahagi kaharap niya.

“By the way, I am Jacob Perkins, the owner of this restaurant. Do you have a resume or biodata?”

“Kaya naman pala mayabang kasi siya ang may-ari,” bulong niya sa sarili bago sagutin ang tanong nito.

“Sir, paano naman po ako magkakaroon niyan eh, hindi nga kasi ako mag-a-apply. Wala akong ibang dala maliban sa diploma ko no’ng highschool. Highschool lang ang natapos ko, baka hiritan mo pa ako ng diploma sa college. Kaya ibig sabihin lang niyan, hindi ako makakapasa sa interview niyo.”

Gusto na niya itong tarayan ngunit nagpipigil lang siya.

“Walang problema. Gagawan natin ng paraan ‘yan.”

Kumuha ito ng blangkong papel sa drawer at iniabot sa kanya.

“Write all your information here.”

Pagkatapos magsulat ay agad niyang ibinalik ang papel dito.

“So, you’re Michaela Gomez, eighteen years old, and you’re from Pampanga? Then why are you here in Quezon Province? Hinayaan ka lang ng mga magulang mong bumiyahe ng gano’n kalayo? O baka naman kasi, naglayas ka kasi napagalitan ka,” may pagdududa sa tono nito.

“Sir, hindi ko pwedeng sabihin sa inyo ang dahilan kung bakit napadpad ako rito. At hindi rin po ako naglayas. At saka wala na po akong mga magulang na magpapalayas sa ‘kin.”

“Tumango-tango ito. Mukhang hindi kumbinsido sa mga sinabi niya.

“May boyfriend ka na ba?”

Muntik na siyang mapaubo sa tanong nito.

“Kasama talaga ‘yan Sir sa mga tanong? Parang masyadong personal naman yata ‘yan.”

“Kasama ito at kailangan mo rin sagutin dahil kung may boyfriend ka tapos nagtatrabaho ka, baka mapabayaan mo ang trabaho mo dahil sa pakikipag-date. Para mabigyan kita ng advice kung paano mo iha-handle ang trabaho mo kahit na may boyfriend ka.”

Napangiwi siya bago nag-aalangang sumagot.

“Wala po akong boyfriend. Wala pa sa isip ko ‘yan.”

“Then good. The interview is over. Dahil galing ka sa malayong lugar, I have a free staff house. Huwag kang mag-alala, lahat libre at wala kang babayaran doon. Just come back here tomorrow dahil magsisimula ka na sa trabaho. Tatawagan ko ang isa sa mga tauhan ko para ihatid ka. Pwede ka nang lumabas,” pinal na sabi nito.

“Teka lang, tapos na? Iyon na ‘yon?” Naguguluhang tanong niya dito.

“Bakit? Nakukulangan ka ba? Pwede kitang interview-hin maghapon kung gusto mo,” balik tanong nito sa kanya.

Sa halip na sumagot ay mas pinili na lang niyang manahimik. Baka magbago pa ang isip nito at bawiin pa ang trabahong ibinigay sa kanya. Maswerte na rin siya dahil ito ang nakatagpo niya lalo’t bagong salta siya sa lugar.

 Nabigla lang talaga siya sa bilis ng pangyayari. Walang imik siyang lumabas ng opisina nito para hintayin sa labas ang susundo sa kanya.