All Chapters of เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง: Chapter 11 - Chapter 20

จวนสกุลเปาใหญ่โตโออ่าไม่น้อย ภายในพื้นที่แบ่งเป็นเรือนเล็กกับเรือนใหญ่ หอนอนของฮูหยินผู้เฒ่าจะอยู่ที่เรือนเล็กทางด้านทิศตะวันออกติดกับสระบัว หลังจากที่เปาอี้เหวยบุตรชายของนางซึ่งเป็นบิดาของเปาอี้ส่วงจากไป นางจึงได้ขอย้ายออกมาอยู่ที่เรือนเล็กยามนี้เปาอี้ส่วงและสวีอี้ฝานนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นภายในเรือนเล็ก ชายหนุ่มนั่งนิ่งไม่ไหวติงทว่าสายตากลับแอบเหลือบมองคนข้างกายที่กำลังส่งสายตามองไปรอบๆอย่างสำรวจ ยามที่นางหันกลับมาทางเขา เปาอี้ส่วงก็รีบเบนหน้าหนีนางไป เพราะเกรงว่าสวีอี้ฝานจะจับได้ว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตาบอดทางด้านสวีอี้ฝานหาได้สนใจคนตัวโต นางเอาแต่ครุ่นคิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าคงจะเป็นคนเจ้าระเบียบและหัวสูงมิใช่น้อย ดูจากสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆที่วางอยู่ล้วนปราณีตและมีราคาแพง บริเวณโดยรอบสะอาดสะอ้านแม้กระทั่งเก้าอี้ไม้ที่ถูกขัดจนขึ้นเงาวับ"เชิญท่านแม่ทัพกับฮูหยินเจ้าค่ะ" รอเพียงไม่นานบ่าวรับใช้ก็เดินออกมาเชื้อเชิญให้คู่สามีภรรยาเข้าไปพบฮูหยินผู้เฒ่าที่หอนอนสวีอี้ฝานรับผ้าปักลายหงส์มาจากหลิงหลิงเดินตามหลังสามีไปยังหอนอนของฮูหยินผู้เฒ่า ตามกฏธรรมเนียมของแคว้นฮั่น วันแรกหลังจากงานสมรส ฝ่

ยามนี้เวลาเวียนมาถึงยามซวี (19.00 - 20.59 น.) แล้ว ทว่าสายฝนภายนอกยังคงโปรยปรายกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย หลิงหลิงเห็นว่าวันนี้อากาศหนาวเย็นจึงจัดการจุดไฟที่เตาผิงเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เเจ้านายสาว ไม่นานพ่อบ้านหลิวก็เดินมาเคาะห้องรายงานว่าท่านแม่ทัพเปาอี้ส่วงต้องเดินทางเข้าวังหลวงเป็นการด่วน"เข้าวังหลวงงั้นหรือ ในยามนี้เนี่ยนะ?" สวีอี้ฝานถามด้วยความสงสัย นึกแปลกใจไม่น้อยที่ฮ่องเต้เรียกขุนนางเข้าวังหลวงในยามนี้ ต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่"เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพยังบอกอีกว่าให้ฮูหยินทานมื้อเย็นและเข้านอนก่อนได้เลย ไม่ต้องรอท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ"สวีอี้ฝานผงกศีรษะรับ ในใจอดเป็นห่วงหวางอ๋องไม่ได้ เรื่องที่ฮ่องเต้ทรงเรียกประชุมด่วนจะเป็นเรื่องอะไรกันหนอ"ฮูหยินจะรับมื้อเย็นเลยหรือไม่เจ้าคะ""อืม ดีเหมือนกันข้าหิวแล้ว" ตอบพลางใช้มือลูบท้องป้อยๆ หากวันนี้เปาอี้ส่วงไม่ได้กลับจวนก็ดีเหมือนกัน นางจะหลบเขาอยู่ในห้องนี้และนอนหลับอย่างสบายใจหลังจากที่ประมุขของจวนอนุญาต สวีอี้ฝานก็ใช้เวลาเกือบทั้งวันในการค้นหาห้องที่นางต้องการ ทว่าสวีอี้ฝานเป็นคนฉลาด นางตั้งใจละเว้นห้องที่ใหญ่ที่สุดของเรือน เ

สวีอี้ฝานถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความโล่งใจ เมื่อเห็นว่าสวีชางหมิงไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่มีรอยฟกช้ำบางจุดเท่านั้น"เกาถังพาหมิงหมิงออกไป""พี่สาว ข้าไม่ไป" ชายหนุ่มส่ายศีรษะไปมาจะให้เขาทอดทิ้งนางได้อย่างไรกัน"เกาถัง ข้าสั่งไม่ได้ยินหรือ" สวีอี้ฝานเอ่ยเสียงเข้มขึ้น เกาถังจึงจำใจต้องเดินเข้ามาพยุงร่างสูงของเจ้านายหนุ่มออกไปข้างนอก แม้ว่าสวีชางหมิงจะพยายามขัดขืนสักเพียงใด แต่เพราะเขาบาดเจ็บทำให้ไม่สามารถสู้แรงของเกาถังได้"หลิงหลิงไปหลบอยู่หลังประตู หากข้าไม่สั่งไม่ต้องออกมา""ฮูหยินเจ้าคะ...""ไปสิ! หาไม่ข้าจะโกรธนะ" สวีอี้ฝานงัดไม้ตายออกมาใช้ ถึงแม้ว่านางจะขู่ว่าจะสั่งโบยหลิงหลิง แต่หลิงหลิงก็ไม่ยอมไปเป็นแน่ เพราะสิ่งที่หลิงหลิงกลัวที่สุดก็คือกลัวนางโกรธต่างหากหลิงหลิงได้ยินเช่นนั้นก็ขัดใจเจ้านายไม่ได้ จำต้องเดินไปหลบอยู่หลังประตูตามคำสั่ง"แม่นางคนงามจะทำอะไรหรือ สั่งให้ทุกคนออกไปแบบนั้นไม่กลัวพวกข้าหรืออย่างไร" ชายคนที่สามกล่าวด้วยน้ำเสียงยียวน กวาดตามองร่างบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สตรีผู้นี้งดงามไปทุกสัดส่วนเลยจริงๆสวีอี้ฝานแค่นเสียงเหอะออกมาเบาๆ มือบางยกมือขึ้นกอดอก จดจ้องไปยังชายร

ดวงตากลมโตมองไปยังบันไดที่จะพาเดินลงไปยังสวนอุทยาน ทันใดนั้นบังเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในหัว ขาเรียวก้าวตรงไปหยุดยืนอยู่ตรงขั้นบันได ทำท่าจะเดินลงไปยังสวนดอกไม้ แต่จู่ๆก็หยุดชะงักไป มือบางยกขึ้นกุมศีรษะ ก่อนจะทิ้งกายลงไปสู่เบื้องล่างทันทีสวีอี้ฝานรับรู้ได้ถึงความเคว้งคว้าง ตัวของนางล่องลอยอยู่กลางอากาศ ทว่าก่อนที่ร่างบางจะกระแทกพื้นเจ็บตัวพลันมีมือหนาของใครบางคนเอื้อมมาคว้าตัวของนางเอาไว้ได้ทันเปลือกตาบางลืมขึ้นอย่างรวดเร็ว และได้เห็นดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเปาอี้ส่วงจับจ้องมายังนางด้วยความตกใจ ในตอนนี้สวีอี้ฝานมั่นใจได้ทันทีว่าเขาไม่ได้ตาบอด!"เป็นอะไรหรือไม่" ชายหนุ่มรีบละสายตาจากคนตรงหน้า ในขณะที่ยังกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน หญิงสาวหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นจึงแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร"ข้าเวียนศีรษะนิดหน่อยเจ้าค่ะ""เช่นนั้นกลับไปพักผ่อนเถิด" กล่าวพลางย่อกายอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน สวีอี้ฝานจึงใช้มือกอดคอของเขาเอาไว้ ปล่อยให้คนตัวโตอุ้มนางเดินกลับไปยังห้องหอเปาอี้ส่วงสังเกตเห็นว่าระหว่างทางเดินกลับมายังห้องหอ สวีอี้ฝานส่งสายตาจดจ้องมองมายังเขาอย่างไม่ละสายตา เมื่อครู่นี้เขาทำ

หนิงเชาเดินไปตามระเบียงที่ทอดยาวไปถึงเรือนเล็ก ก่อนจะเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง ไม่นานประตูก็ถูกผลักให้เปิดออก หญิงวัยกลางคนจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินไปข้างในด้วยความรวดเร็ว"เป็นอย่างไรบ้าง ส่วงเอ๋อร์หลานชายของข้าเอ่ยปากตำหนิบุตรสาวสกุลสวีหรือไม่" ทันทีที่เห็นหน้าบ่าวรับใช้คนสนิท จางเข่อซินรีบยิงคำถามใส่ทันที นางหมายถึงเรื่องเฉียวเฉียวกับเพ่ยหลิน เนื่องด้วยยังไม่รู้ว่ายามนี้เปาอี้ส่วงสั่งลงโทษสาวใช้สองคนนั้นแล้ว แต่เมื่อเห็นหนิงเชาส่ายศีรษะไปมา สีหน้าของนางก็ปรากฏความผิดหวังขึ้นมา"บ่าวไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพตำหนิบุตรสาวสกุลสวีหรือไม่ แต่สิ่งที่บ่าวเห็นร้ายแรงกว่านั้นหลายเท่าเลยเจ้าค่ะ""ร้ายแรงกว่างั้นหรือ? เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน" ฮูหยินผู้เฒ่าเผลอตัวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความสงสัย"เจ้าค่ะ บ่าวเห็นท่านแม่ทัพกับบุตรสาวสกุลสวีหายเข้าไปในห้องหอ ครู่ใหญ่ก็เห็นท่านแม่ทัพเดินออกมา ใบหน้าอาบชุ่มไปด้วยเลือด บ่าวคิดว่าท่านแม่ทัพต้องโดนบุตรสาวสกุลสวีทำร้ายมาแน่ๆเจ้าค่ะ""ตายจริง!" ฮูหยินผู้เฒ่ายกมือขึ้นมาบอก อุทานเสียงสูงด้วยความตกใจ นางมีหลานชายเพียงคนเดียว ประคบประหงม