All Chapters of อาเฟย: Chapter 41 - Chapter 50

"อาเฟย เจ้ารักข้ามั้ย?" องค์ชายเทียนเป่าถามขณะทาน้ำมันหอมบำรุงผิวที่แผ่นหลังเนียนๆ ของอาเฟย "อืมม์ รักสิ" อาเฟยตอบ ไม่ได้คิดอะไรมากนัก "ข้าก็รักอาเฟย รักมากๆๆ" เอ่ยออกไปแล้ว องค์ชายเทียนเป่าก็เก็บความในใจเอาไว้ไม่อยู่ "โตขึ้นข้าจะท้าอ๋องสี่ประลอง แล้วชิงอาเฟยมาเป็นพระชายาของข้า!" "หา...!!!" อาเฟยอุทานลั่น "องค์ชายว่าอะไรนะ?" "ข้าจะชิงอาเฟยมาเป็นภรรยาของข้า" องค์ชายเทียนเป่าเอ่ยหนักแน่นจริงจัง "ไม่ได้" อาเฟยเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่นไม่ด้อยไปกว่า รีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างรวดเร็ว "ข้าเป็นภรรยาของท่านอ๋องสี่ มีฐานะเป็นแม่เลี้ยงขององค์ชายนะ" "แต่ไม่ใช่แม่แท้ๆ เสียหน่อย...ตามประเพณีของต้าเหลียวเรา สามารถท้าประลองฝีมือชิงเมียกันได้...ข้ารู้ อ๋องสี่มีฝีมือยิ่งนัก แต่ข้าจะขยันหมั่นฝึกปรือฝีมือ และโตไวๆ อาเฟยวางใจ...ข้าจะรักอาเฟยคนเดียวตลอดไป" องค์ชายเทียนเป่ากล่าวพลางหยิบเสื้อผ้ามาสวมช้าๆ "ไม่ได้ อย่างไรก็ไม่ได้" อาเฟยรู้สึกมึนหัวตึ้บ "อาเฟยก็รักข้ามิใช่หรือ?" เทียนเป่าอ้อน "ใช่...แต่มันเป็นความรัก อย่างพี่กับน้อง" อาเฟยเอ่ยเสียงหนัก

"อาเฟย เจ้าเหมือนถิงถิงมาก" เกาซื่อเอ่ยเสียงนุ่ม "ข้าจะรักเจ้าแทนถิงถิง...เจ้าจงลืมอ๋องสี่เสีย ข้าจะให้ความสุขเจ้าให้มากกว่าเขา ข้าจะพาเจ้าไปท่องยุทธภพด้วยกัน...เจ้าจงมาเป็นของข้า" กล่าวพลางค่อยๆ ถอดเสื้อของอาเฟยออก อาเฟยหวาดกลัวจนแทบจะสิ้นสติ ทันใด...เสียงท่านอ๋องสี่ก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน "เอามือสกปรกของเจ้าออกไปจากเมียของข้า!" พร้อมกับเสียง...พลังแหลมคมของกระบี่ก็จี้มาที่ดวงตาของเกาซื่อ เกาซื่อรีบเบี่ยงตัวหลบ แล้วตีโต้กลับ...แล้วเขากับอ๋องสี่ก็ต่อสู้กันอย่างดุดันอำมหิต...แต่เกาซื่อไม่กล้าพัวพันนาน เพราะตระหนักว่า อ๋องสี่ตามมาถูกทาง บรรดาองครักษ์ยอดฝีมือก็ต้องตามมาติดๆ ถึงเขาจะมีร่างคงกระพัน ฟันแทงไม่เข้า แต่การถูกยอดฝีมือจำนวนมากกลุ้มรุม ย่อมไม่ใช่เรื่องสนุกแน่ๆ ดังนั้น...เกาซื่อจึงคิดปลีกตัวหนี ทว่า...พอพุ่งทะยานออกจากถ้ำ ก็ถูกปูนขาวซัดใส่ตา ต้องอ้าปากส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด และทันทีที่เขาอ้าปาก กระบี่ในมือของอ๋องสี่ก็แทงทะลวงเข้าปากทะลุหลังอย่างเหี้ยมโหด ทำลายวิทยายุทธ์คงกระพันของเขาลง และปลิดชีวิตของเขาในกระบี่เดียว!

คุณชายจินหมงถูกขันทีนำมาพบบิดามารดา ที่ห้องหนึ่ง ซึ่งจัดตกแต่งเอาไว้อย่างสวยหรู เมื่ออำมาตย์จินเหยาและฟูเหรินอยู่กับบุตรชายตามลำพัง พวกเขาก็ถามบุตรชายว่า "อาหมง...เจ้าเห็นว่าคุณหนูลั่วซวงเป็นอย่างไรบ้าง?" "งดงามและเป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อมขอรับ" จินหมงตอบบิดา "ถ้าพ่อกับแม่จะให้เจ้าแต่งเข้าตระกูลลั่ว...เจ้าจะยินยอมหรือไม่?" ท่านหญิงฮุ่ยหลีถาม "ยินยอมขอรับ" จินหมงรับคำเสียงไม่ดังนัก ไม่ใช่ว่าเขาลังเลหรือไม่มั่นใจ แต่เป็นเพราะเขาเขินจัดจนหน้าแดงคอแดงใบหูแดง อำมาตย์จินเหยาและภรรยายิ้มอย่างเอ็นดูบุตรชาย "แต่พระชายาอาเฟยมีข้อแม้สองข้อที่เจ้าจะต้องรับปากก่อน หนึ่งคือเจ้าจะต้องมีภรรยาแค่คนเดียว สองคือเจ้าจะต้องช่วยพระชายาดูแลกิจการของตระกูลหวง" "ข้ารับปากขอรับ" จินหมงตอบอย่างเขินอาย ที่อีกห้องหนึ่งในหอสุราหวงหลงซึ่งตกแต่งไว้อย่างหรูหราสวยงาม...ลั่วซวงยืนอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ต่อหน้าไท่ชินอ๋องที่นั่งเคียงคู่ไท่หวางเฟยบนเก้าอี้ยาวที่ตั้งอยู่ตรงกลาง ท่านอ๋องสี่นั่งบนเก้าอี้ไม้ฝังมุกข้างๆ ไท่ชินอ๋อง ส่วนพระชายาอาเฟยนั่งอยู่ข้างไท่

ไท่หวางเฟยหลี่ชิงกำลังนั่งกินอาหารมื้อเย็นอยู่กับไท่ชินอ๋องและท่านหญิงหาน...มื้อนี้อาเฟยกับท่านอ๋องสี่ก็มาร่วมโต๊ะด้วย เพราะอาเฟยนำเสนอวิธีการเก็บภาษีแบบใหม่ที่คนยากจนจะไม่เดือดร้อนเพราะเน้นเก็บจากรายได้ "หมายความว่าพวกขุนนางก็ต้องเสียภาษีด้วยหรือ?" ไท่ชินอ๋องถามพลางคีบเป๋าฮื้อน้ำแดงใส่ชามของหลี่ชิง "ขอรับ" อาเฟยตอบ "เพราะเบี้ยหวัดที่พวกเขาได้ก็เป็นรายได้ประเภทหนึ่งขอรับ" "ข้าว่า...พวกขุนนางจะต้องไม่เห็นด้วยกับเจ้าอย่างแน่นอน" ท่านอ๋องสี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แล้วเบี้ยหวัดก็ได้มาจากภาษี...แล้วมันจะไม่เป็นการเก็บภาษีซ้ำซ้อนหรอกหรือ?" "ข้าเห็นด้วยกับน้องสี่" ไท่ชินอ๋องกล่าว "เรื่องนี้ถ้าประกาศออกไป เหล่าขุนนางต้องคัดค้านแน่ ๆ" "แต่ว่า...วิธีเก็บภาษีที่ข้านำเสนอนี้ยุติธรรมอย่างยิ่งนะขอรับ" อาเฟยเอ่ย สีหน้าเจื่อน ๆ "ใช่" ไท่ชินอ๋องคีบกุ้งใส่ในชามของไท่หวางเฟย "ข้ากับชิงชิงเคยช่วยกันวิเคราะห์แล้ว หากทำได้จะเป็นประโยชน์อย่างใหญ่หลวง...แต่นั่นหมายความว่าต้องทำได้เสียก่อน ซึ่งถ้าเจ้าลงมือทำจากพวกชนชั้นสูงก่อน พวกเขาที่อยู่ ๆ ก็ต้องมาสูญเสียผลปร

แต่คำตอบที่ได้คือ... "ตรวจถั่วแดงขนมเหนียวฝีมือหงฟูเหริน (คุณนายแซ่หง หมายถึงหงหมิงจู) ไปหกชามขอรับ" ต้าโก่วตอบ หลี่ชิงเหลือบมองอาเฟยที่มีสีหน้าอิ่มถึงคอหอย แล้วหวังว่า...คงไม่ต้องให้ท่านหมอช่วยกดจุดไล่ลมอีกนะ! "อร่อยหรือไม่? อาเฟย" "อร่อยมากเลยเกอเกอ...ข้าได้ขอสูตรจากพี่สะใภ้ (หมายถึงหงหมิงจู) เอาไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ" "อืมม์...ข้าอยากปรึกษาอะไรหน่อย" หลี่ชิงกล่าว แล้วเล่าเรื่องของหลี่ฉีให้อาเฟยฟัง ก่อนจะเสริมท้ายว่า "ข้าคิดจะพาฉีเอ๋อร์ (คำว่า'เอ๋อร์' ต่อท้าย เหมือนเรียกว่า 'หนู' หรือว่า 'ลูก') กลับเมืองหลวงด้วย เพื่อรักษาตัว" "แล้วเกอเกอจะบอกว่า ฉีเอ๋อร์เป็นใคร? มาจากไหน?" อาเฟยตั้งคำถาม หลี่ชิงก็ฉุกใจเห็นปัญหา "นอกเสียจากว่า...เกอเกอจะรับฉีเอ๋อร์เป็นบุตรบุญธรรม และว่าเก็บเด็กได้ระหว่างทาง" อาเฟยเสนอ หลี่ชิงพยักหน้า "ข้าเห็นด้วยกับความคิดของเจ้า" แล้วหันไปถามหลี่ไฉว่า "ท่านพ่อจะยอมยกฉีเอ๋อร์เป็นบุตรบุญธรรมของข้าหรือไม่?" "ข้ายินยอม...นับว่าเป็นบุญของเด็กยิ่งนัก" หลี่ไฉกล่าวด้วยสีหน้ายินดี สาวใช้นางหนึ่งที่เ