Semua Bab อาเฟย: Bab 21 - Bab 30

อาหลันถอนหายใจแผ่วเบาแล้วเล่าต่อไปว่า "คุณหนูถิงถิงได้ปฏิเสธการทาบทามของคุณชายเกาซื่อ โดยให้เหตุผลว่านางได้หมั้นหมายกับคุณชายหวงอวี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่คุณชายเกาซื่อก็ไม่ละความพยายาม เขาคอยแวะเวียนมาที่จวนของตระกูลเหอ ประจบเอาใจนายท่านเหอกับฟูเหรินใหญ่อย่างออกหน้าออกตา รวมทั้งยังส่งของกำนัลมีค่าราคาแพงมาให้คุณหนูถิงถิงเป็นประจำ ทว่าคุณหนูถิงถิงก็ได้ส่งของกำนัลเหล่านั้นคืนกลับไปทั้งหมด จนกระทั่งวันหนึ่ง...ได้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น! นายท่านเหอเรียกคุณหนูถิงถิงมาพบที่ห้องโถงรับรองของเรือนใหญ่..." กล่าวถึงตรงนี้ อาหลันก็นึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น... ที่ห้องโถงรับรองของเรือนใหญ่ชุมนุมด้วยบุคคลในตระกูลเหอทุกคน นายท่านเหอนั่งในตำแหน่งประธาน มีฟูเหรินใหญ่และฟูเหรินรองนั่งสองฟากข้าง คุณหนูเถียนเถียนยืนด้านหลังฟูเหรินรองผู้เป็นมารดา บ่าวไพร่สาวใช้ยืนตามตำแหน่งที่เหมาะสม ที่น่าประหลาดใจก็คือ มีคุณชายหวงอวี้และคุณชายเกาซื่ออยู่ในห้องโถงนั้นด้วย คุณชายเกาซื่อนั่งในตำแหน่งแขก สีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง ส่วนคุณชายหวงอวี้ยืนอยู่ตรงกลางห้องด้วยสีหน้าเคร่ง

"เป็นผ้าผืนไหน?" ท่านอ๋องสี่ถามขึ้น ขันทีคนหนึ่งได้นำถาดทองคำที่วางผ้าเอาไว้สามผืน ทั้งสามผืนล้วนเป็นผ้าเนื้อดีสีแดงที่ปักอักษรด้วยด้ายสีเหลือง...อาหลันหยิบขึ้นดูทีละผืนแล้วส่ายหน้า "ข้าน้อยไม่รู้ว่าเป็นผืนไหนเจ้าค่ะ" "เช่นนั้นที่เจ้าเล่ามาทั้งหมดล้วนเป็นความเท็จหรือ?" ท่านอ๋องสี่เอ่ยเสียงห้วน อาหลันตัวสั่นทรุดลงคุกเข่า เอ่ยเสียงสะท้านอย่างหวาดกลัวว่า "ข้าน้อยไม่กล้า...ข้าน้อยไม่รู้หนังสือเจ้าค่ะ เพียงแต่ขณะที่ฟูเหรินปักผ้า ข้าน้อยเคยถามว่าปักเพื่ออะไร...นางตอบข้าน้อยว่า จะปักเอี๊ยมให้กับบุตรในครรภ์ แต่ยังไม่รู้เพศของทารก จึงตั้งชื่อไว้เพียงแค่คำเดียวว่า 'เฟย' (โบยบิน) เพราะว่านางชอบมองดูนกน้อยโบยบิน นางจึงปักตัวอักษรเฟยไว้บนผ้าก่อน รอให้คลอดทารกแล้ว จะให้ท่านนายอำเภอตั้งชื่ออีกคำ แล้วค่อยปักเพิ่มเจ้าค่ะ" "เจ้าจงเล่าต่อไป" ท่านอ๋องสี่เอ่ย "เจ้าพาคุณชายน้อยหนีออกไป แล้วอย่างไรต่อ?" "ข้าน้อยหนีไปได้ระยะหนึ่ง ก็รู้สึกว่าถูกคนร้ายไล่ตามกระชั้นขึ้นมามาก จึงตัดสินใจซ่อนคุณชายน้อยไว้ในพงหญ้าริมทางเจ้าค่ะ แล้วตัวเองวิ่งหลอกล่อให้คนร้ายตามไปทางอื่น แต่

พระชายาอาเฟยเม้มปากแน่นอย่างข่มอารมณ์ ก่อนจะกล่าวว่า "ข้าอาเฟย...กำเนิดเกิดเป็นคนได้เพราะบิดามารดา มีชีวิตรอดได้เพราะน้าหญิงอาหลันเสี่ยงชีวิตอุ้มหนี เติบโตขึ้นมาได้เพราะข้าวปลาอาหารของจวนไท่ชินอ๋อง มีเกียรติยศศักดิ์ศรีขึ้นมาได้เพราะท่านอ๋องสี่เมตตา...ตั้งแต่เล็กจนโตข้าไม่เคยมีญาติสักคนเลย อย่าว่าแต่ตา ข้าไม่เคยมีแซ่ จนกระทั่งไท่ชินอ๋องประทานข้าให้เป็นบุตรบุญธรรมของท่านหญิงหาน ข้าจึงได้แซ่หาน...ท่านอำมาตย์เหอได้ยินชัดเจนแล้วใช่หรือไม่?" "พระชายา...ข้าคงถูกอาหลันว่าร้ายต่างๆ นานา" อำมาตย์เหอผิงทำสีหน้าว่าเสียใจ "แต่แท้ที่จริงแล้วข้ามิได้ใจไม้ไส้ระกำกับลูกหลาน หรือแม้แต่หวงอวี้บิดาของพระชายาสักนิดเลยนะ มิฉะนั้นแล้วข้าจะยอมให้ที่อยู่ที่กินแก่เขานานถึงสองปีกว่าเชียวหรือ? และเรื่องที่ข้ามิได้ติดตามหาตัวของพระชายาตั้งแต่ต้น ก็เพราะข้าไม่รู้ว่าถิงถิงได้คลอดบุตรชายคนหนึ่ง ถ้าข้าได้ข่าวของหลาน มีหรือข้าจะไม่ออกติดตามหา ข้าได้ข่าวเพียงแค่ว่านางกับหวงอวี้เป็นโรคลมปัจจุบันเสียชีวิต ข้าก็คิดว่าหลานในท้องของบุตรสาวก็คงจะเสียชีวิตไปด้วย และในเวลานั้นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่เจ้ากรมขุนน

"ข้าทำท่านเจ็บมากใช่หรือไม่?" อาเฟยถาม เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง จนแก้มสองข้างกลมยิ่งขึ้น รอยลักยิ้มบุ๋มเด่นชัด "ใช่ๆ...โอ๊ยๆๆๆ" ท่านอ๋องสี่ส่งเสียงครวญคราง ก่อนจะต่อท้ายว่า "แต่ถ้าเจ้าจูบข้าทีหนึ่ง ข้าก็จะหายเจ็บ" อาเฟยทำปากขมุบขมิบ...ยื่นมืออย่างรวดเร็วดึงทึ้งผ้าพันแผลของสามี "ทำไร?" ท่านอ๋องสี่ถาม สีหน้าตกใจนิดๆ "ดูแผล" อาเฟยเสียงห้วน "มะ ไม่ต้อง" "ต้อง" "อายชาวบ้าน" "ไม่อาย"เพียงตอบโต้กันไม่กี่คำ...ผ้าพันแผลของท่านอ๋องสี่ก็ถูกพระชายาอาเฟยดึงออกจนหมด อาเฟยมองปราดแล้วถาม "ไหนแผล?" ท่านอ๋องสี่ยิ้มเหมือนแยกเขี้ยว "ไม่มี" อาเฟยเงื้อกำปั้นชกเข้าที่ลำตัวท่านอ๋องสี่อย่างแรงทีหนึ่ง แล้วสบัดหน้า เดินฉับๆ กลับไปขึ้นเกี้ยว พร้อมกับสั่งสั้นๆ ว่า "กลับ!" เกี้ยวแปดคนหามก็เคลื่อนขบวนทันที ท่านอ๋องสี่อึ้งอย่างผิดแผน...เขามโนว่า อาเฟยจะต้องโอ๋เขา ต้องมานั่งข้างๆ บนเสลี่ยง กอดประคองเขาไว้ไม่ให้กระทบกระเทือน แต่แผนแตกเลยได้กินกำปั้นแทน! แถมอาเฟยยังโมโหอีก...ท่านอ๋องสี่ตาเหลือก กระโจนลงจากเสลี่ยง ไม

"จัดการเก็บกวาดพวกคดโกงให้หมดจดละ" ไท่ชินอ๋องกล่าวเสียงเข้ม "รับทราบ" อำมาตย์จินเหยาค้อมศีรษะคำนับ "ท่านอำมาตย์กล่าวต่อเถิด" "ขอรับ" อำมาตย์จินเหยากล่าวต่อ "เกาซื่อมีพื้นเพเดิมเป็นชาวยุทธ์ฝ่ายอธรรม ปล้นฆ่าเป็นอาชีพ เขากับเกาซ่งญาติผู้น้องมีฉายาร่วมกันว่าสองผีแห่งจงหยวน ต่อมาเข้าเมืองหลวงมาในฐานะเศรษฐีด้วยเงินทองที่ปล้นชิงมา เกาซื่อพอพลาดหวังจากคุณหนูเหอถิง ก็ตบแต่งกับคุณหนูเหอเถียน และเข้าสอบบัณฑิตหลวง เขาได้เป็นบัณฑิตหลวงอันดับหนึ่งเพราะติดสินบนกรรมการคุมสอบ และเข้ามาอยู่ในกรมอาญาเป็นผู้พิพากษาศาลชั้นต้น และไต่เต้าขึ้นมาจนถึงเป็นรองเจ้ากรมอาญา...หน้าฉากของเขาคือขุนนางที่ซื่อตรงและฉลาดเฉลียว ทว่าเบื้องหลังนั้นเขายังคงหวังในตัวคุณหนูเหอถิง เขาเป็นคนยุยงให้เหอผิงส่งหวงอวี้ไปอำเภอฉางซานที่อยู่ในอิทธิพลของพวกโจรผู้ร้ายที่เป็นสหายของเขาและเกาซ่ง และสั่งให้พวกโจรสังหารหวงอวี้เสีย พร้อมกับนำตัวคุณหนูเหอถิงกลับมาเมืองหลวง เขาต้องการจะรับคุณหนูเหอถิงเป็นภรรยาเอก และรับบุตรในครรภ์ของนางเป็นบุตรของตน..." "เจ้าคนสารเลว...ข้าอาเฟยไม่ยอมมีบิดาอย่างผู้แซ่เกาหรอก" พ