All Chapters of อาเฟย: Chapter 31 - Chapter 40

"อืมม์...จริงของเจ้า" ไท่ชินอ๋องเห็นด้วย "ดังนั้น ข้าคิดว่าสมควรจะคืนจวนตระกูลเหอให้แก่ตระกูลลั่วขอรับ" อาเฟยกล่าว "และเจ้าของคนใหม่ของคฤหาสน์ตระกูลลั่วก็สมควรจะต้องเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านยายด้วยขอรับ" "ความหมายของเจ้าคือ...?" ไท่ชินอ๋องเอ่ยเป็นเชิงถาม "บุตรชายคนโตของท่านยายคืออำมาตย์เหอทง และอำมาตย์เหอทงมีบุตรชายคนหนึ่งกับบุตรสาวคนหนึ่ง...น่าจะเลือกหนึ่งในสองคนนี้เป็นหัวหน้าตระกูลลั่วและเป็นเจ้าของคฤหาสน์กับทรัพย์สินของตระกูลลั่ว" "หมายความว่า...จะให้บุตรชายหรือบุตรสาวของเหอทงเปลี่ยนมาใช้แซ่ลั่ว เพื่อสืบสานปณิธานของตาทวดของเจ้า?" "ขอรับ" อาเฟยรับคำ "นับเป็นความคิดที่ไม่เลว" ไท่ชินอ๋องกล่าว "แต่...เจ้าจะให้เลือกคนใดเล่า?" "เรื่องนี้...ขอข้าเป็นผู้ตัดสินใจจะได้หรือไม่ขอรับ?" อาเฟยกล่าวเป็นเชิงขอร้อง "ได้สิ" ไท่ชินอ๋องรับคำที่ห้องพักผ่อนอีกห้องหนึ่งของพระตำหนักหลวง...ทหารได้นำตัวเหอกวงบุตรชายคนโตของเหอทงมาพบพระชายาอาเฟย โดยไม่มีไท่ชินอ๋อง ไท่หวางเฟย ท่านอ๋องสี่ และอำมาตย์จินเหยาอยู่ด้วย "คารวะพระชายาขอรับ" เหอกว

หลังจากไท่ชินอ๋องให้อ่านราชโองการประกาศโทษทัณฑ์ในท้องพระโรงเสร็จ ทุกอย่างก็ถูกจัดการตามนั้นอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ลั่วซวง (แซ่ใหม่ของเหอซวง) ถูกนำตัวมาพบกับพระชายาอาเฟยที่พระตำหนักตะวันตกซึ่งเป็นที่อยู่ของท่านอ๋องสี่และพระชายาอาเฟยพอเข้ามาในห้องโถงรับรองที่อาเฟยนั่งอยู่ในตำแหน่งประธาน...ลั่วซวงซึ่งบัดนี้แต่งกายงดงามสมฐานะประมุขตระกูลลั่ว ก็คุกเข่าลงโขกศีรษะ "น้อมคารวะพระชายาเจ้าค่ะ" "เชิญลุกขึ้น" พระชายาอาเฟยกล่าว "ขอบพระคุณเจ้าค่ะ" นางน้อมคำนับอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างแช่มช้อย "เชิญนั่ง" พอพระชายาอาเฟยออกปาก ขันทีก็ยกเก้าอี้มาให้ลั่วซวงนั่ง พร้อมกับมีโต๊ะเล็กมาวางข้างๆ และน้ำชาอย่างดีในถ้วยหยก "ว่ากันตามอายุแล้ว...ข้าต้องเรียกแม่นางว่าพี่สาว" อาเฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "มิกล้า" ลั่วซวงกล่าวด้วยกิริยาสุภาพนอบน้อม "เพียงแต่ข้าน้อยสงสัยว่าเพราะเหตุใดพระชายาจึงเลือกข้าน้อยเป็นผู้นำตระกูลลั่ว แทนที่จะเป็นพี่ชายของข้าน้อยซึ่งมีคุณสมบัติดีกว่าข้าน้อยในทุกๆ ด้าน?" พระชายาอาเฟยคลี่ยิ้มเล็กน้อย พลางคิดในใจ... เหอกวงมีค

ต่างคนต่างเงียบงันไปครู่หนึ่ง... น้ำตาสองสายค่อยๆ ไหลรินลงมาจากดวงตาที่ดูชราไปอีกหลายปีในชั่วเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ อาบใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลาของเหอผิง อาเฟยรู้สึกอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ต้องพยายามวางสีหน้าให้สงบนิ่งเอาไว้ เหอกวงนั้นดวงตาฉายแววดูแคลนวูบหนึ่ง คิดในใจว่า...ที่แท้ปู่ที่ชอบวางท่าทียโสจนคุ้นตาของเขานั้นมีกำพืดเป็นแค่เด็กยากไร้ในชนบท!"ข้าได้แต่นำป้ายวิญญาณของมารดากับเงินจำนวนน้อยนิดมุ่งหน้าเดินทางเข้าเมืองหลวง...ซินเหมยนำเงินเก็บทั้งหมดของนางมามอบให้ข้าติดตัวมาด้วย ข้าสัญญากับนางว่าเมื่อสร้างตัวได้จะไปรับนางมาอยู่ด้วย ซึ่งข้าก็ได้ทำตามสัญญา แม้นางจะไม่ได้เป็นฟูเหรินเอก เป็นแค่ฟูเหรินรองก็ตาม แต่ข้าก็ดูแลนางอย่างดี" เหอผิงถอนหายใจ "แต่ก่อนที่ข้าจะสร้างตัวได้ ข้าต้องทนกับความอัปยศอดสูไม่น้อย...ข้าเข้าเรียนที่สำนักศึกษาแห่งหนึ่งในเมืองหลวง ที่นั่นข้าได้รู้จักกับหวงหลงซึ่งมีบิดาเป็นบุตรชายคนรองเหมือนกับข้า แต่บิดาของเขากลับได้รับมรดกอย่างเป็นธรรม และนำมาลงทุนค้าขายในเมืองหลวง อีกทั้งเหมือนดังเทพเซียนเมตตาบิดาของหวงหลงเป็นพิเศษ

ผู้คุมพานักโทษต้องโทษเนรเทศไปถึงเมืองชนบทชายแดนตามคำสั่งของทางการ...ก็จัดการนำนักโทษตระกูลเหอทั้งหมดไปที่ว่าการอำเภอ เพื่อขึ้นทะเบียนและรายงานตัวต่อนายอำเภอ หลังจากขึ้นทะเบียนเรียบร้อยก็ไขโซ่ตรวนปล่อยตัวนักโทษให้เป็นอิสระ แล้วหัวหน้าผู้คุมก็กล่าวกับเหอผิงว่า "เฒ่าแซ่เหอ...เจ้าและครอบครัวจะต้องอยู่ที่เมืองนี้อย่างสงบ จะเดินทางไปไหนมาไหนไม่ได้ ข้ามาส่งพวกเจ้าแค่นี้ แล้วก็จะกลับเมืองหลวงไปรายงาน พวกข้าไปก่อนละ" ว่าแล้วพวกเจ้าหน้าที่ผู้คุมก็พากันเดินออกจากที่ว่าการอำเภอไป "พวกเจ้าก็ไปกันได้แล้ว" เสมียนอำเภอที่ทำการขึ้นทะเบียนเรียบร้อยแล้วโบกมือไล่คนตระกูลเหอ "ไล่ยังกับหมูยังกับหมา...คอยดูเถอะ ถ้าข้าได้ดีมีอำนาจอีกเมื่อไหร่ จะโบยเจ้าให้ตาย" เหอกวงขมุบขมิบกับตัวเองเบาๆ "พวกเราไปกันเถอะ" เหอผิงเอ่ย แล้วเดินนำคนตระกูลเหอทุกคนออกไปที่ถนนหน้าที่ว่าการอำเภอ "ท่านพี่...พวกเราจะอยู่อย่างไร จะทำอย่างไรดี?" ซินเหมยเอ่ยถามเหอผิงเสียงระห้อย "เงินทองก็ไม่มีติดตัวสักนิด เพื่อนฝูงคนรู้จักก็ไม่มีให้พึ่งพา" คำว่า 'เพื่อนฝูง' ที่ภรรยารองกล่าว ทำให้เหอผิงนึกละอายใจขึ

แล้วร่างเล็กของเจ้าของเสียงก็ก้าวพรวดๆ เข้ามา โดยที่เหล่าทหารองครักษ์และขันทีนางกำนัลทั้งหลายไม่มีผู้ใดห้ามปราม เพราะได้รับอนุญาตเป็นพิเศษจากไท่หวางเฟยมาก่อน "ไม่ให้ไป" เสียงท่านอ๋องสี่ดังขึ้น แล้วร่างบึกบึนก็ตามเข้ามา อาเฟยชิงหนีไปหลบหลังหลี่ชิงก่อน "ท่านไม่มีเหตุผล" "อะไร?" หลี่ชิงเอ่ยขึ้นอย่างงุนงง "จะไปไหนกัน ...พวกเจ้านั่งลงกินข้าวแล้วค่อยๆ พูด ค่อยๆ จา" อาเฟยจึงนั่งลงข้างๆ หลี่ชิง...ขันทีรีบวางชามข้าวและตะเกียบทองคำให้แก่พระชายา ท่านอ๋องสี่จึงจำต้องนั่งลงข้างๆ ไท่ชินอ๋อง ฮ่องเต้น้อยห่อปากตาโต ส่งเสียงเบากว่ากระซิบว่า "หูวววว์...เสด็จอากับเสด็จอาสะใภ้ทะเลาะกันอีกแล้ว" อาเฟยจับตะเกียบมาบีบแน่นแล้วเบะปาก "เขาไม่มีเหตุผล เอะอะก็จะใช้กำลังกับข้า เขาว่าถ้าข้าดึงดันไป เขาจะตามไปแบกข้ากลับ ให้ข้าอับอายชาวบ้านชาวเมือง..." หลี่ชิงหันไปสบตาไท่ชินอ๋อง...จนเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายพูดเรื่องอะไรกัน! ไท่ชินอ๋องมีสีหน้าสงบนิ่ง กินข้าวไปอย่างปกติ "ตกลงพวกเจ้าขัดแย้งกันด้วยเรื่องอันใด?" หลี่ชิงถาม "คืออย่างนี้...ท่าน