All Chapters of After One Wild Night With the Billionaire (Tagalog-English): Chapter 11 - Chapter 20

COJUANGCONapa-iling ako at muling umupo ng mas malapit sa kanya. "I slept with the man, Claire," sabi ko, na may matigas na tinig, para maintindihan niyang seryoso ako sa sinasabi ko.Nagulat si Claire. Lumaki ang kanyang mga mata, at pati ang bibig niya ay hindi nakalabas ng salitang maayos. "Oh my! Oh my! Tell me what happened!" she asked excitedly, parang hindi pa rin makapaniwala sa sinabi ko.Napa-iling ako muli, hindi makapaniwala sa reaksyon ni Claire. "Masaya ka pa?" tanong ko, hindi ko na kayang itago ang dismaya sa aking tono. "Hindi ko alam kung anong nangyari, Claire. Lasing ako, hindi ko na kaya mag-isip ng maayos. Parang naging sunud-sunuran na lang ako sa isang bagay na hindi ko naman naisip ng buo."Claire froze for a moment, at nagbago ang tono ng boses niya. "Amalia, I didn’t mean to sound excited... but you need to tell me everything. I’m here for you, okay? I won’t judge you. But somehow I fel happy that you slept with that man! Like, Amalia he’s hot!" Ang mga sali

FUTURE“You were wonderful,” one woman said, her eyes glimmering with admiration. “Very inspiring,” another added. Bawat papuri na naririnig ko ay parang hindi totoo, na parang hindi para sa akin. Nagpasalamat ako nang maayos, pero panay ang hanap ko kay Mr. Cojuangco sa gitna ng mga tao. Wala na siya sa upuan niya, at hindi ko maiwasang makaramdam ng kaunting panghihinayang. Bago pa ako tuluyang makapag-isip tungkol doon, isang pamilyar na boses ang bumasag sa aking mga iniisip. “Amalia! Ang galing mo!” Napatalon ako nang lapitan ako ni Clara, ang best friend ko, na halos mabangga ako sa sobrang saya niya. Napatawa ako, sabay yakap sa kanya nang mahigpit. “Salamat, Clara. Hindi ko talaga inakala na kaya ko.” “Aba, hindi mo lang ginawa—you nailed it!” sabi niya, puno ng pagmamalaki ang boses. “As in, nakita mo ba yung reaction ni Mr. Cojuangco? Girl, you got his attention!” “Talaga ba?” tanong ko, sabay pamumula ng pisngi ko sa sinabi niya. “Oh, absolutely,” biro niya, sabay si

HAPPY“Claire, relax!” I hissed, laughing as I tried to calm her down. But her enthusiasm was infectious, and soon I was laughing along with her, feeling the weight of my struggles lifting, even just for a moment. “Anong relax?” she said, shaking my shoulders playfully. “Girl, you’re going to work there! Sa building na iyon! Sa company na iyon! Do you realize how huge this is?” I nodded, my smile softening. “I do. And I’m scared, Claire. What if I mess up? What if I’m not good enough?” Her expression grew serious, and she grabbed my hands, her grip firm. “Amalia Suarez, listen to me. You’ve worked harder than anyone I know. You’ve balanced school, and work. Kung kaya mong gawin lahat ng iyon, kaya mo rin ‘to. You deserve this opportunity, okay?” I swallowed the lump in my throat, her words sinking in. “Okay,” I whispered. “No,” she said, shaking her head. “Hindi lang ‘okay.’ Sabihin mo, ‘I’ve got this.’” I hesitated, then nodded again, more firmly this time. “I’ve got this.” She

GREAT WORKTumingin siya mula sa laptop niya, at tumama sa akin ang kanyang matalim na tingin. “Ms. Suarez. Have you reviewed the project details?”“Yes, sir,” sagot ko agad, lumapit nang kaunti. “I’ve outlined a preliminary plan based on the documents provided. If I may—”“Let me see it,” putol niya, iniabot ang kamay para kunin ang folder.Nilunok ko ang kaba ko at iniabot ang folder. Habang binubuklat niya ang mga pahina, naramdaman ko ang pawis sa mga palad ko. Sobrang kalmado niya, pero ramdam mo ang tensyon sa kwarto. Pagkatapos ng ilang sandali, isinara niya ang folder at tumingin sa akin.“Not bad,” sabi niya, ang tono niya ay neutral. “But not good enough.”Parang bumagsak ang mundo ko. “I can revise it, sir—”“You will,” putol niya ulit, sabay sandal sa kanyang upuan. “This project requires precision and adaptability. I’ll expect daily updates. And from now on, you’ll be reporting directly to me.”Nag-iwan ng bigat sa hangin ang mga salita niya. Reporting directly to him? Na

LEFT“Miranda, hindi ko na kayang maging alila mo,” sagot ko, binabagtas ang bawat salitang may matinding lakas ng loob. “Mahal ko ang sarili ko, at alam kong hindi ko na kayang magpatuloy sa ganitong buhay. Hindi ko na kayang maghintay ng pabor mula sa’yo, at hindi ko na kayang magtiis na parang wala akong halaga. And I’ve serve you for years! Ang utang na loob na sinasabi mo ay matagal ng bayad!”“Teka lang,” sabi ni Miranda, tila hindi makapaniwala sa narinig. “Sino ka ba para magsalita ng ganyan? Ako ang nagbigay sa’yo ng lahat—ng tahanan, ng pagkain, ng trabaho!”“Hindi ko na kailangan ang lahat ng ‘yon kung ang kapalit ay maging sunod-sunuran sa’yo. Hindi ko na kayang mabulag ng mga bagay na akala ko ay magpapaligayang sa’kin,” sagot ko. “Ngayon, tapos na ako. Hindi na ako maghihintay na may magpatawad sa’kin o magbigay ng dahilan upang magpatuloy. Aalis ako at wala ka ng magagawa roon.”Nagkatinginan kami, at sa mga sandaling iyon, naramdaman ko ang bigat ng kanyang mga mata, p