Semua Bab After One Wild Night With the Billionaire (Tagalog-English): Bab 21 - Bab 30

WE MEET AGAINMatapos iyon ay agad din naman akong bumalik sa opisina. I stayed inside the office of Mr. Cojuanco Hapon na nang makita ko si Dylan Cojuangco sa unang pagkakataon nang malinaw. Nasa loob ako ng opisina ni Sir Alexander, naghahatid ng file, nang tumambad siya sa entrance ng executive floor. Matangkad, naka-dark suit na parang masyadong casual para sa estado niya, pero bagay na bagay sa kanya. Magulo ang buhok niya, at may bahagyang balbas sa mukha na nagbigay sa kanya ng rugged charm. Ang expression niya? Isang malinaw na kawalang interes, na para bang wala siyang pakialam sa mundo.Pero kahit ganito ang itsura niya, hindi maikakaila ang dating niya. Parang may sariling gravity ang presensya niya, at kahit hindi ko gusto, pakiramdam ko ay nahahatak ako papunta sa kanya. May halong yabang ang kumpiyansang dala niya, at hindi ko maikakaila na ito ang dahilan kung bakit biglang kumulo ang sikmura ko. Ang malamig na aura niya ay parang nagsasabing hindi siya madaling lapita

RUDE WHO?Dylan Cojuangco. Ang lalaking ito... Hindi siya titigil hanggang hindi niya makuha ang sagot na gusto niya. Pero anong gagawin ko kung siya mismo ang magwasak sa buhay na pilit kong binubuo?Habang nakatayo sa harap ng mesa ni Sir Alexander, pilit kong pinapakalma ang sariling isip.Focus, Amalia. Work. This is what you’re here for. Pero kahit anong pilit kong ibaling ang atensyon ko sa trabaho, hindi maalis sa isip ko ang matalim na tingin at mapanuksong ngiti ni Dylan. Para bang sinasadya niyang guluhin ang buong sistema ko—at tila nag-eenjoy pa siya."Amalia," tawag ni Sir Alexander, at agad akong napatingin sa kanya. "Are you alright? You seem... distracted."Napakurap ako at pilit na ngumiti. "I’m fine, sir. Just a bit tired, I guess."Tumango siya, pero halata sa mukha niya ang pag-aalala. "Alright. Take a break if you need to. I can manage for now."Nagpasalamat ako at mabilis na tumalikod. Kailangan kong makalayo. Kailangan kong mag-isip.Pagdating ko sa maliit na br

HELL NA BA ITO?Nang magbukas ang pintuan, unang lumabas si Dylan, ang panga niya ay nakakagat at ang mga kamay ay nakapulupot sa mga kamao. Hindi niya ako tiningnan habang mabilis siyang dumaan sa harap ko, ngunit ang presensya niya ay nag-iwan ng hindi maikakailang tensyon sa hangin.Isang bagay na nagdulot sa akin ng lungkot—pumayag si Alexander na magtrabaho si Dylan dito. At sa bawat araw, makikita ko siya. Hindi ko na yata kayang maging masaya pa sa sitwasyong ito. Paano ko ngayon haharapin ang araw-araw na pagnanais ko na magpatuloy nang tahimik at walang gulo?I have this feeling that I want to tell this situation I am in right now to Claire that the man I spend the night with was my boss son. I feel like I need her right now, her opinion into this matter. Pero naisip ko rin na huwag na at sarilihin na lamang dahil ayaw kong maka abala pa sa iba.Gaya ng dati ay gabi na ako nakakauwi sa apartment. Mabuti na lamang at isang jeep lang ang sasakyan ko at hihinto sa gilid ng daan

DYLAN’S POV CONTINUATIONShe held her ground, pero nakita ko ang saglit na pag-aalinlangan sa mga mata niya. “I’m here because I’m good at my job, Dylan. Alam mo ‘yan.”Good at her job. Alam ko iyon. I’ve watched her excel in ways I didn’t expect. Nalaman ko rin na siya ay studyante pa lamang at pinagsasabay ang pag aaral sa pagtatrabaho. In her age, she already exceled it. Pero mas alam ko ang ibang bagay tungkol sa kanya—ang mga sikreto na kami lang dalawa ang may alam. Gabi-gabing bumabalik sa isip ko ang pakiramdam ng labi niya, ang init ng katawan niya laban sa akin. At ngayon, narito siya, acting like nothing happened. Acting like that night was just another passing moment.“Good at your job?” Tumawa ako ng mapait. “Or just good at pretending? Ano bang pinapakita mo rito? That you belong in a world you don’t understand?”Hindi ko alam kung bakit ko siya sinasaktan ng ganito. Siguro dahil ayaw kong ipakita kung gaano kalakas ang epekto niya sa akin. Pero sa halip na magpatalo, tu

ANNOYING?Naka-slouch sa kanyang upuan, pero ngumiti siya nang makita akong pumasok. "You came. I was starting to think you’d chicken out.""In your dreams," sagot ko, sabay abot ng kape sa kanya. "Here’s your precious coffee. Enjoy."Kinuha niya ito, at bago pa siya makapagpasalamat o mang-asar, tumalikod na ako para umalis. Pero bigla siyang nagsalita, at napahinto ako sa pintuan."By the way," sabi niya, seryoso ang tono pero may halong saya, "this might be the best coffee I’ve ever had. Thanks."Napalingon ako sa kanya, nagtataka kung seryoso ba siya o niloloko lang ako. Pero maliwanag at magaan ang tingin niya, isang tunay na bihirang lumabas sa kanya. At sa kabila ng inis ko, hindi ko maiwasang gumaan rin—kahit konti.Maybe working with Dylan Cojuangco wasn’t all bad. But still, God help me."But that doesn't mean I forget your dark motive to my father. Now get out," pahabol niya sa madilim na boses.Natigilan ako at napahinga ng malalim. I don't have any dark motives, Dylan but