Semua Bab ให้ชะตากรรมนำทาง: Bab 191 - Bab 200

เมื่อลี่หลินเข้ามาในมิติล่องหนของผู้เป็นนายแล้วนางรู้สึกมีความสุขมาก นางรู้สึกว่านางโหยหาสิ่งเหล่านี้เป็นเวลาเนิ่นนานหลังจากออกจากที่นี้ไป นางก็ห่างจากผู้เป็นนายนานพอสมควร นางมองออกไปใกล้ๆบ่อน้ำอมฤตก็เห็นบุรุษผู้หนึ่งนั่งอยู่บุรุษผู้นี้น่าสงสัยยิ่งหนัก หน้าตาท่าทางก็คุ้นๆ แต่นางนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน นางเห็นอสูรหงส์ขาวสองตัวกำลังกินน้ำอมฤตอยู่ และมีสตรีนางหนึ่งที่ดูก็รู้ว่าเป็นสัตว์อสูร แต่นางไม่รู้ว่าเป็นสัตว์อสูรประเภทใด นางจึงเดินเข้าไปหาอสูรทั้งสองเพื่อที่จะพูดคุยกัน นางกลายร่างเป็นสุนัขจิ้งจอกเก้าหางและเข้าไปพูดคุยกับพญาหงส์ขาวทั้งสอง ว่าจุดที่ตนจากมานั้นเป็นจุดใด เมื่อพญาหงส์ขาวทั้งสองมองหน้ากันและระลึกจุดที่มาของนางจิ้งจอกเก้าหาง ก็พยักหน้ารับรู้ พวกเขาทั้งสองรู้แล้วว่าจะหาทั้งหกนั้นได้อย่างไร"เจ้าบอกให้เจ้านายของเจ้าให้ข้าออกไปด้านนอกเถอะข้าจะบินพาพวกเขาไปดูว่ามนุษย์ที่มากับเจ้านั้นอยู่จุดที่ข้านึกออกหรือไม่"พญาหงส์ขาวที่เป็นบิดาของมหาอสูรนางพญาหงส์ขาวกล่าวขึ้น ลี่หลินจึงสื่อกับผู้เป็นนาย เมื่อจินเป่าให้พญาหงส์ขาวออกมาแล้วพวกเขาทั้งสองก็ขึ้นหลังมันและมันก็บินออกจากตรงนั้นไ

ณ หมู่บ้านที่อยู่ชายป่าสตรีวัยชราหนึ่งคนและเด็กน้อยกำลังหาปลาอยู่ในน้ำตื้นซึ่งพวกเขาทั้งสองนั้นเป็นชาวบ้านที่อยู่แถบชายป่า"ท่านยายวันนี้เราหาปลาไม่ค่อยได้เลยนะ วันหลังเราไปแถบน้ำลึกบ้างไหมน้ำตื้นนี้ไม่ค่อยมีปลาแล้ว"เสียงเด็กน้อยกล่าวขึ้นเมื่อมองดูปลาที่ยายหาได้นั้นน้อยเสียเหลือเกิน"ได้แค่นี้ก็พอแล้วหนูเอ้ยเราจะเอาอะไรมากขนาดนั้นเรากินวันนี้วันเดียวเดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็หาใหม่"เสียงยายที่แก่ชราพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา เด็กน้อยก็ไม่ได้สนใจที่จะช่วยยายหาปลาสักเท่าไหร่เพราะว่านางมาเพื่อเล่นน้ำมากกว่า ที่บอกว่าอยากให้ยายพาไปหาที่ลึกกว่านี้เพราะนางต้องการที่จะเล่นน้ำให้ลึกกว่านี้ต่างหาก นางเดินไปในน้ำเรื่อยๆ ค่อยๆเดินไปสายตาของนางก็มองยายของนาง เมื่อยายของนางไม่สนใจนางก็เริ่มตรงไปที่ลึกเรื่อยๆ"อินหย่า ! เจ้าจะลงไปลึกมากแล้วขึ้นมาข้างบนเดี๋ยวนี้ "เสียงหญิงแก่กล่าวขึ้นทำให้อินหย่าสะดุ้งและเดินกลับมาอย่างอ้อยอิ่ง"ข้าก็แค่ลองไปดูเฉยๆว่ามันลึกเพียงใด ท่านยาย! ท่านยาย! ท่านยาย! ข้าเห็นโน้นเหมือนมีคนลอยน้ำอยู่เลยท่านยายเราลองไปดูหน่อยดีหรือไม่"เมื่ออินหยาเดินเข้ามาหายายก็พบว่าฝั่งด้านข้างทาง

เช้าวันรุ่งขึ้นจินเป่าก็ตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ดีขึ้น ภายในของนางนั้นก็กลับมาปกติแล้ว แต่วรยุทธ์ของนางก็ไม่มีดั้งเดิม นางจึงมองมือซ้ายมือขวาของตัวเองทำไมนางไม่มีวรยุทธกันนะเป็นเพราะเหตุใดกัน หรือว่าวรยุทธของนางจะหายไปหมดเมื่อนางเข้ามาในมิตินี้ แล้วนางก็ต้องเริ่มฝึกวรยุทธใหม่ กว่าจะได้พบกับทุกคนก็คงจะใช้เวลานานในเมื่อไม่มีวรยุทธแล้ว ครั้นจะอยู่ที่นี่ต่อทั้งสองคนก็ไม่ยินดีสักเท่าไหร่นางจึงเลือกที่จะออกจากเรือนหลังนี้ไป"ข้าต้องขอบคุณแม่เฒ่ามากที่ให้ข้าได้พักที่เรือนแห่งนี้ วันนี้ข้าก็จะจากไปแล้วข้าไม่มีสิ่งใดติดตัวมาเลย และไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณของแม่เฒ่าอย่างไรดี เอาไว้หากข้าจัดการเรื่องของข้าเสร็จสิ้นแล้ว ข้าจะย้อนมาตอบแทนบุญคุณของท่านกับหลานสาว"จินเป่ากล่าวขึ้น"ที่ข้าช่วยเจ้าเพราะเห็นว่าเจ้านั้นมาตัวคนเดียวเมื่อเจ้าดีขึ้นแล้วเจ้าก็รีบออกไปจากบ้านข้าเถอะไม่ต้องกลับมาตอบแทนอะไรทั้งนั้นเพียงแค่เจ้าไปจากที่นี่ก็พอแล้ว"ผู้เป็นยายกล่าวขึ้น ส่วนผู้เป็นหลานสาวก็มองสตรีที่อยู่ข้างหน้าด้วยสายตาละห้อย เพราะนางอยากทำความรู้จักกับสตรีผู้นี้แต่ยายของนางก็ไล่สตรีผู้นี้ไป ไม่นานจินเป่าจึงเดินจากไป ย

เช้าวันรุ่งขึ้นจินเป่าก็ตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ดีขึ้น ภายในของนางนั้นก็กลับมาปกติแล้ว แต่วรยุทธ์ของนางก็ไม่มีดั้งเดิม นางจึงมองมือซ้ายมือขวาของตัวเองทำไมนางไม่มีวรยุทธกันนะเป็นเพราะเหตุใดกัน หรือว่าวรยุทธของนางจะหายไปหมดเมื่อนางเข้ามาในมิตินี้ แล้วนางก็ต้องเริ่มฝึกวรยุทธใหม่ กว่าจะได้พบกับทุกคนก็คงจะใช้เวลานานในเมื่อไม่มีวรยุทธแล้ว ครั้นจะอยู่ที่นี่ต่อทั้งสองคนก็ไม่ยินดีสักเท่าไหร่นางจึงเลือกที่จะออกจากเรือนหลังนี้ไป"ข้าต้องขอบคุณแม่เฒ่ามากที่ให้ข้าได้พักที่เรือนแห่งนี้ วันนี้ข้าก็จะจากไปแล้วข้าไม่มีสิ่งใดติดตัวมาเลย และไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณของแม่เฒ่าอย่างไรดี เอาไว้หากข้าจัดการเรื่องของข้าเสร็จสิ้นแล้ว ข้าจะย้อนมาตอบแทนบุญคุณของท่านกับหลานสาว"จินเป่ากล่าวขึ้น"ที่ข้าช่วยเจ้าเพราะเห็นว่าเจ้านั้นมาตัวคนเดียวเมื่อเจ้าดีขึ้นแล้วเจ้าก็รีบออกไปจากบ้านข้าเถอะไม่ต้องกลับมาตอบแทนอะไรทั้งนั้นเพียงแค่เจ้าไปจากที่นี่ก็พอแล้ว"ผู้เป็นยายกล่าวขึ้น ส่วนผู้เป็นหลานสาวก็มองสตรีที่อยู่ข้างหน้าด้วยสายตาละห้อย เพราะนางอยากทำความรู้จักกับสตรีผู้นี้แต่ยายของนางก็ไล่สตรีผู้นี้ไป ไม่นานจินเป่าจึงเดินจากไป ย

"เจ้าคงเป็นผู้ฝึกยุทธที่มีวรยุทธ์แกร่งเป็นแน่เจ้าจึงอยู่ได้ตั้งเจ็ดวันเจ็ดคืนโดยไม่หิวและร่างกายของเจ้าก็ไม่ได้ผอมแต่อย่างใด หลานของข้าน่ะสิ อินหย่านางไม่รู้จักแม้กระทั้งคำว่าวรยุทธเลยด้วยซ้ำ นางเกิดมาข้าก็พานางมาหลบซ่อนอยู่ในหมู่บ้านที่ไร้วรยุทธนี้ นางยังไม่รู้จักทางโลกภายนอกดีด้วยซ้ำ นางยังไม่รู้แม้กระทั่งว่าพวกเราอยู่มิติเชื่อมจิต เจ้าคงจะมาจากมิติต่ำละสิข้าเคยได้ยินมาว่า มิตินิมิตรนั้นเป็นมิติที่ต่ำกว่ามิติเชื่อมจิตแห่งนี้ แต่เจ้าก็เก่งนะที่เจ้าข้ามมายังมิตินี้ได้ ข้ามีความหวังอยู่เล็กน้อยว่าเจ้าจะช่วยอินหย่าได้"หญิงชราพูดออกมาอย่างเหม่อลอยเหมือนกับคนไม่มีแรงใจทำอะไรทั้งสิ้น"ข้าเคยมีวรยุทธต่างหากท่านแม่เฒ่า เพราะตั้งแต่ที่ข้าฟื้นขึ้นมาที่มิตินี้ข้าก็ไร้วรยุทธเสียแล้ว ข้าไม่สามารถที่จะขับเคลื่อนวรยุทธ์ได้อีกแล้ว แต่ท่านไม่ต้องห่วงเรื่องที่จะช่วยหลานของท่าน หาข้ารู้ว่าอยู่ที่ใดแล้วข้าจะออกไปดูสถานที่นั้น เมื่อมีเวลาตั้งสิบสามวัน ข้าเชื่อว่าข้าต้องหาวิธีช่วยนางออกมาจนได้"จินเป่าขึ้น แม้ว่าตอนนี้จะไม่วรยุทธแล้วแต่ก็ไม่เป็นไร การช่วยคนจะรั้งรอไม่ได้ นางต้องไปช่วยได้แน่ๆเพียงแค่ใช้คว