All Chapters of ให้ชะตากรรมนำทาง: Chapter 211 - Chapter 220

หลังจากที่จางหยงพักผ่อนได้วันสองวันจึงตัดสินใจที่จะไปหาจางซิน เพื่อที่จะปรึกษานางแต่เขาก็รู้ว่าทำสิ่งใดไม่ได้ หากเขาไปพูดอยู่ในคุกนั้นผู้อื่นต้องนำคำของพวกเขาไปรายงานเป็นแน่ แต่เขาก็ต้องการที่จะไปพบนางและเกลี่ยกล่อมนางอยู่ดี หลังจากที่เขาฟื้นวันแรกผู้ที่มารดาเขาบอกว่าเป็นบิดาของเขาก็มาเยี่ยมแต่เขาก็เลือกที่จะนอนหลับ เพื่อที่จะไม่ต้องคุยกับคนผู้นั้น ตอนนี้เขาต้องพยายามที่จะเรียกบุคคลผู้นั้นว่าเป็นบิดาซึ่งมันฝืนใจเขาเสียเหลือเกิน แต่ถ้าเขาช่วยให้ตะกูลจางไม่ล่มสลายและคนตระกูลหวังไม่ไปเบียดเบียนตะกูลจาง เขาจึงจำใจต้องทำ "ท่านพ่อท่านแม่ข้าอยากจะไปหาซินเออร์เสียหน่อย ข้ากับนางสนิทกันท่านก็รู้ ข้าจะไปเกลี้ยกล่อมนางเอง"จางหยงกล่าวขึ้นเม้นในใจจะคล้านคำพูดของตัวเองก็ตาม"อาหยงตามใจเจ้าเถอะเจ้าไปหาน้องได้เต็มที่เลยเพราะในตระกูลหวังนี้ก็เป็นตระกูลของเจ้าเช่นกัน"หวังจิ้งกล่าวขึ้น เพราะเขารอมานานแล้วที่จะให้ลูกชายของตัวเองเรียกว่าพ่อ หลังจากที่บุตรชายกับบุตรสาวกลับมาซูหนี่ก็ไม่ค่อยได้ไปหาท่านนักพรตสักเท่าไหร่เพราะตอนนี้นางมัวแต่จัดแจงเรื่องอาหารการกินให้บุตรชาย และยังส่งไปยังคุกอีกต่างหากส่วนมาก

จางซินจับมือพี่ชายตัวเองเดินออกจากเรือนรับลองของท่านนักพรต "พี่หยงข้ายินดีกับท่านจริงๆนะ หากนักพรตผู้นั้นทำนายแม้นจริงๆ ท่านก็จะได้เป็นผู้นำตระกูลจาง ท่านแม่ข้าจะได้เดินทางไปกับพี่จางหยงใช่หรือไม่"จางซินที่ดีใจกับพี่ชายถามกับมารดาว่าตนจะได้เดินทางไปตระกูลจางกับพี่ชายหรือไม่"แน่นอนสิเจ้าจะได้ไปตระกูลจางกับพี่ชาย เพราะเจ้าคือคนสำคัญของพี่ชายของเจ้าไง ข้าต้องส่งเจ้าไปพร้อมกับพี่ชายอยู่แล้ว งั้นเจ้าสองคนพี่น้องคุยกันก่อนแล้วกันข้าจะไปปรึกษาท่านพ่อของเจ้าสักประเดี๋ยว"ซูหนี่กล่าวขึ้นและเดินหายไปทันที"ท่านแม่รอข้าก่อน"จางซินร้องตามมารดาไม่ทัน เพราะเขาไม่อยากให้มารดาอยู่ตามลำพัง เพราะกลัวว่าจะไปหาท่านนักพรตและสอบถามเรื่องอื่นๆกลัวว่าความจะแตก"เหมือนท่านแม่จะไปปรึกษาหวังจิ้งจิงๆ เจ้าไม่ต้องกังวลหรอกข้าฟังน้ำเสียงของท่านแม่แล้วเหมือนท่านแม่จะให้เราสองคนแต่งงานกันอย่างไรอย่างนั้น ตอนนี้ท่านแม่ก็คงจะคิดว่าสตรีตระกูลจางก็เหลือเพียงเจ้าผู้เดียวเพราะฉะนั้นเจ้าก็ต้องได้ติดตามข้าไปอยู่ดี แต่แบบนี้ก็ดีแล้วแหละ ข้าว่าทุกคนที่ร่วมมากับเราก็คงจะออกตามหาตระกูลจางทันทีเมื่อมาถึงมิติเชื่อมจิตรนี้ พอเจ

ณ หอคอยที่สูงแห่งหนึ่งบนนครเมือง ชายชราผู้หนึ่งยืนมองไปรอบๆดวงชะตานี้ ข้าไม่อาจที่จะต่อต้านกับชะตากรรมที่ผ่านผ่านมาได้แล้ว ดวงชะตาของเขากำลังจะหมดลงแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่มีผู้ใดมาสืบทอดเลย เขาพยายามอยู่ต่อจนถึงทุกวันนี้เพื่อรอรับผู้ที่มาสืบทอด ผู้สืบทอดของเขาไม่เคยปรากฏอยู่ในมิติแห่งนั้นเลยจึงทำให้เขาไม่สามารถคำนวณสถานการณ์ได้ว่าผู้สืบทอดจะมาจุติอีกเมื่อใด เขามองซ้ายมองขวาได้อยู่เฉยๆก็รู้สึกว่าโลกกำลังหมุนรอบตัวเขา มีดาวดวงหนึ่งตกลงมาจากฟากฟ้า ตกลงมายังเบื้องล่าง เขามองดาวดวงนั้นตกลงไปบนพื้นสนามใต้หอคอยที่เขายืนอยู่ แต่ดวงดาวดวงนั้นไม่ได้ทำให้พื้นสนามเกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ เหมือนดาวดวงนั้นลงมาสู่พื้นแล้วก็ดับไปชายชราผู้นั้นจึงดูแปลกใจเล็กน้อย แต่เขาก็ค้านที่จะใส่ใจ เพราะเขารู้ชะตากรรมของเขาใกล้จะจบสิ้นแล้ว เขาจึงเดินเข้าไปในหอชะตาเช่นเดิม เขานั่งลงไปยังตำแหน่งเดิมของเขา เพื่อจะนั่งวิปัสสนาเช่นเดิม เขาอายุมากแล้วทำสิ่งใดมากไม่ได้แล้ว และคนรุ่นหลังก็ไม่มีท่าทีที่จะสืบทอดเจตนารมณ์ของเขาได้เลย เนื่องจากดวงชะตาไม่ได้เอื้ออำนวยในการเป็นผู้สืบทอดชะตาคนต่อไป แต่แล้วดวงตาเขาก็มองเห็นลูกแก้วทำนายจ

เมื่อหลายๆคนออกจากห้องพยากรณ์ลูกแก้วแล้วต่างคนก็รีบเร่งที่จะไปพักผ่อนให้เต็มที่ แต่บุรุษที่ทุกคนเรียกว่าเป็นพี่นั้นก็มุ่งไปยังเรือนพยาบาลเป็นอันดับแรก เมื่อเห็นว่าบุรุษที่ทุกคนคิดว่าท่านอาจารย์จะให้เป็นพูดสืบทอดชะตานั้นยังหลับไหลอยู่ เขาก็ยิ้มกริ่มในใจ แวะเดินสำรวจที่โรงพยาบาลก็พบว่ามีเพียงผู้เฝ้าเรือนพยาบาลเท่านั้นที่อยู่"ท่านอาจารย์ผู้เฒ่าเรียกเจ้าเพื่อไปสอบถามอาการของบุรุษผู้ที่นอนอยู่นั่นจึงให้ข้ามาบอกกับเจ้า หากเจ้าว่างเจ้าก็ไปหาท่านอาจารย์ผู้เฒ่าด้วย"บุรุษที่หลายๆคนเรียกว่าพี่บอกกับผู้ที่เฝ้าเรือนพยาบาล บุรุษคนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรจึงเดินทางไปหาท่านผู้เฒ่าทันที แต่เขาเองก็ลืมถามว่าท่านผู้เฒ่านั้นอยู่ที่ใด จึงไปยังหอคอยที่อาจารย์ผู้เฒ่าอยู่เป็นประจำแต่ก็ไม่พบ เขาจึงเดินกลับไปยังเรือนพยาบาลก็พบว่าเรือนพยาบาลนั้นเกิดไฟไหม้ขึ้นแล้ว ทางด้านการเรือนพยาบาลอยู่ๆบุรษพี่นอนอยู่นั้นก็รู้สึกว่าภายนอกนั้นร้อนรนเอาเสียมากๆ เขาเป็นผู้หนึ่งที่ทนร้อนไม่ได้ เพราะในร่างกายของเขาไม่มีธาตุไฟ เมื่อเขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาสมองอันน้อยๆของเขาก็พยายามที่จะคบคิดว่าสถานที่นี้คือสถานที่ใดกัน แต่อยู่ๆก็เหมือนอยู

เมื่อกลับมายังที่พักห่าวอู๋มู่ลี่ไม่ได้คุยกับอาจารย์ท่านผู้เฒ่าเลย เขารับรู้ว่าท่านอาจารย์ผู้เฒ่ามาแต่เขาก็แกล้งนั่งสมาธิเพื่อฝึกกำลังภายใน เขาไม่สนใจ เรื่องที่จะเสกไฟนั้นเขาไม่สามารถทำมันได้อยู่แล้ว แต่เรื่องที่อาจารย์จะให้เขานั้นดูลูกแก้วหรือไม่ เขาก็ยังหวั่นวิตกไม่หาย เช้าวันต่อมาเขาก็รีบไปกินข้าวแล้วรีบที่จะเข้าเรียนวิชาต่อไปวันนี้เป็นการควบคุมลูกแก้วให้วิ่งลงหลุมโดยจะกำหนดเวลาโดยท่านอาจารย์จะให้ลูกศิษย์จับเวลาว่าจนได้เวลาเท่าไหร่และควบคุมมัน หลุมที่ว่านั้นอยู่ไกลเพียงแค่เจ็ดก้าว วันที่สองนี้ห่าวอู๋มู่ลี่ก็มีสหายแล้ว เมื่อทุกคนสุ่มเวลาเสร็จก็ถึงเวลาการทดสอบแล้วคนแรกบังคับให้ลูกแก้วลงหลุมก่อนเวลาสมควร ผู้ที่สองก็เช่นเดียวกันผู้ที่สามที่สี่ทำเวลาได้ไม่ดีนักทำให้ล่วงเลยเวลาที่กำหนด"ยากจริงๆ ไม่มีผู้ใดทำได้แบบนี้แล้วท่านอาจารย์จะไม่ว่าหรอกหรือ"ห่าวอู๋มู่ลี่ถามสหาย"เป็นแบบนี้ประจำนั่นแหละท่านอาจารย์ไม่ว่าหรอก ไม่มีใครทำได้สักที มีดีหน่อยก็เกือบจะทันเวลาหรือไม่ก็เกินเวลานิดหน่อยแล้วเจ้าคิดว่าเจ้าทำได้ไหมล่ะ"สหายของห่าวอู๋มู๋ลี่กล่าวขึ้น"แน่นอน"ห่าวอู๋มู่ลี่กล่าวยังไม่ทันจบดีผู้ที่