All Chapters of ให้ชะตากรรมนำทาง: Chapter 201 - Chapter 210

"ท่านผู้เฒ่าท่านไม่รู้จักการข้ามมิติจริงๆหรือ ข้าเข้ามากับสหายหลายคน แต่พอข้ามมาโผล่ที่นี่จ้าดันมาโผล่เพียงลำพังข้าอยากรู้จังว่าทางข้ามมิติมายังมิตินิมิตรนี้ปกติเป็นอย่างนี้หรือไม่"จินเป่าตัดสินใจถามผู้เฒ่าเพราะเขาเองก็คิดว่าผู้เฒ่าผู้นี้น่าจะแข็งแกร่งพอสมควร"ข้ารู้แต่ว่าหากข้ามไปยังมิตินิมิตนั้นจะพบกับแรงดึงดูดเพียงอย่างเดียว แต่ข้ามมาจากมิตินิมิตรสู่มิติเชื่อมจิตรนั้นข้าไม่ได้ศึกษาเลยต้องขอโทษด้วย เจ้ามากันหลายคนเลยหรือแล้วเจ้าได้คุยกันไว้หรือไม่ว่าหากมาแล้วพวกเจ้าไม่ได้ข้ามมาพร้อมๆกันแหละโผล่ที่จุดเดียวกันนั้นจะเจอกันที่ใด"แม่เฒ่ากล่าวขึ้นพร้อมถามกลับ"พวกท่าข้ามมาพร้อมกับความเร่งรีบส่วนเรื่องการข้ามมาถึงแล้วพวกข้าไม่เคยคิดว่าจะโผล่กันคนละที่ จึงไม่ได้คุยกันไว้ว่าจะเจอกันที่จุดใดดี แต่พวกข้ามีเรื่องที่จะต้องจัดการอยู่ที่ตระกูลจางข้าคิดว่าทุกคนน่าจะมุ่งไปทางตระกูลต่างกันแล้ว"จินเป่ากล่าวขึ้น"ตระกูลจางนะหรือตระกูลลำดับที่สามของมิติเชื่อมจิตสินะ เจ้าจะไปทำสิ่งใดกันล่ะข้าได้ข่าวว่าเมื่อยี่สิบปีมาแล้วเกิดเหตุการณ์ชิงลำดับกันของตระกูลจางกับตระกูลหวังเกือบจะทำให้ตระกูลจางล่มสลาย แต่เ

ห่าวอู๋อวี่เมื่อตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองอยู่ในกระโจม หลังจากที่เขารู้ว่ามีเด็กน้อยอายุราวๆ สิบสองสิบสามปีช่วยเขาไว้ เขายังไม่ทันได้พูดอะไรก็รู้สึกว่า ไอวิเศษเข้มข้นพุ่งเข้ามาประทะตัวของเขา จึงทำให้เขาต้องรีบเสพไอวิเศษเหล่านั้น เขาจึงตัดสินใจนั่งสมาธิและเข้าสู่ภวังค์ฝึกฝนทันที ไอวิเศษที่อยู่มิติเชื่อมจิตรนี้เข้มข้นกว่าไอวิเศษที่อยู่มิตินิมิตเสียเหลือเกิน เมื่อเขาเสพเข้าไปอย่างตะกะตะกามแล้ว ไอวิเศษก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเหมือนไม่มีทางที่จะหมดลง มันเข้ามาในร่างกายของเขา แล้วเหมือนว่าข้างนอกข้างในจะปรับสมดุลเข้าหากัน จึงทำให้วรยุทธของห่าวอู๋อวี่ ผันผวนไม่คงที่ เขาจึงพยายามกดไอวิเศษที่เข้ามาใหม่ ในการจัดการกับวิเศษที่เข้ามานั้นทำให้เขาหมดพลังไปมากเลยเหลือเกิน ครั้งเมื่อเขาไล่ด้านบนมันก็ลงสู่ด้านล่างครั้นเมื่อเขาไล่ด้านล่างมันก็พุ่งสู่ด้านบนทำอย่างนี้เรื่อยๆ ครั้นเขาหยุดไม่วิ่งไล่มันไอวิเศษพวกนี้ก็กลับวิ่งอย่างบ้าคลั่งในร่างกายของเขา พลังไอวิเศษหมุนเวียนอยู่ในร่างกายของเขายังไม่พอ รอบๆกายของเขาตอนนี้ก็มีไอวิเศษไหลเวียนกันหนา จนกลายเป็นแรงต้านของต่างๆที่เข้ามาสู่ร่างของเขา อยู่เฉยๆเพลงดาบหน

ผู้นำตระกูลอี้จัดสถานที่ให้ห่าวอู๋อวี่สอนบุตรทั้งสองของตน ณ กลางลานพฤกษา ฮูหยินและอนุเดินผ่านไปมาเพื่อชมพฤกษาต่างๆก็พบว่ามีคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาในลานพฤกษา บุรุษที่หน้าตางดงามราวกับออกมาจากภาพแกะสลัก พวกเขาเดินไปก็หันมองบุรุษผู้นั้นไป ครั้นมาถึงกลางลานพฤกษาผู้เป็นผู้นำตระกูลก็นั่งในตำแหน่งที่สูงสุดรองลงมาก็เป็นบุตรทั้งสองผู้หนึ่งอายุราวๆยี่สิบห้าและมีผู้หนึ่งที่ช่วยชีวิตห่าวอู๋อวี่ไว้ซึ่งอายุสิบสามปี เมื่อได้ฟังบิดาพูดว่าจะให้บุคคลผู้นี้สอนเคล็ดวิชาทศทิศพิสดารทั้งสองก็ยินดียิ่งนัก แม้นว่าบุตรคนโตจะไม่รู้ว่าบุคคลนี้เป็นใครแต่เขาก็นับถือดั่งอาจารย์แล้วเมื่อห่าวอู๋อวี่เดินเข้ามาทั้งสองก็เดินเข้ามาหาเขาและคารวะเขาทันที"ข้าอี้ผู่เยว่ขอคารวะอาจารย์""ข้าอี้ตงหยางขอคารวะอาจารย์"ทั้งสองคนกล่าวพร้อมกันทำให้ห่าวอู๋อวี่รู้สึกดีเขาไม่คิดเลยว่าการที่จะฝึกสอนใครสักคนแล้วจะรู้สึกดีขนาดนี้ ก่อนอื่นห่าวอู๋อวี่ก็รำเพลงดาบทศทิศพิสดารให้ท่านผู้นำดูเสียก่อน "เป็นเพลงดาบนี้จริงๆ ข้าเคยเห็นท่านพ่อให้อาจารย์มาฝึกให้ ข้าเห็นมาโดยตลอด แต่ข้าก็ไม่สามารถฝึกมันได้ ข้าหวังว่าพวกเจ้าทั้งสองจะร่ำเรียนเคล็ดวิชานี้ได

หลังจากกลับที่พักห่าวอู๋อวี่ก็เตรียมตัวที่จะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ เขาไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกแล้ว จื่ออี้เฉินเห็นใจผู้เป็นเจ้านายจริงอาสาที่จะอยู่ดูแลเรือนแห่งนี้ตอนที่เจ้านายนั้นหลับเพื่อที่จะไม่ให้ใครลงมือ "ท่านแม่บุรุษผู้นั้นปฏิเสธลูกอย่างไรเยื่อใยท่านแม่ใช้มนต์กับเขาให้ลูกเถอะหากพรุ่งนี้เขาเดินทางออกจากจวนแล้ว เราจะไม่มีโอกาสอีกแล้วนะ ท่านแม่ก็รู้นี่หากเราใช้เขาเพื่อไต่เต้าไปจะเป็นผลดีกับเราไม่น้อยไม่ใช่หรือ"บุตรสาวพยายามที่จะเกลี่ยกล่อมผู้เป็นมารดา นางได้ฟังบุตรสาวพูดทุกวัน จนรู้สึกว่าบุตรสาวมีเหตุผลดังนั้นจึงเลือกที่จะช่วยบุตรสาว เมื่อตะวันลับขอบฟ้าเรือนที่จื่ออี้เฉินเฝ้าอยู่เฉยๆเหมือนถูกสะกด ผู้คนที่อยู่หน้าเรือนนั้นล้มลง เจ้าอีกาดำสามขากลายร่างเป็นอีกาดำตั้งนานแล้ว มันจึงไม่ได้รับผลกระทบใดๆ และมีสตรีผู้หนึ่งเดินย่างก้าวเข้ามา"เจ้านาย เจ้านาย เจ้านาย"เจ้าจื่ออี้เฉินพยายามที่จะเรียกเจ้านายแต่ก็ไร้ผลเจ้านายของมันเหมือนถูกมนต์สะกด นั่งอยู่และสตรีผู้นั้นก็นั่งอยู่ด้านหน้าของเขา"ท่านจะปฏิเสธข้าไปเพื่อสิ่งใดกันหรือ ต่อไปนี้เราสองคนจะอยู่ที่นี่ข้าจะไม่ให้เจ้าปฏิเสธข้าและจากข้าไป

เช้าวันรุ่งขึ้นในจวนตระกูลอี้ก็เกิดความวุ่นวาย ทั้งฮูหยินและอนุต่างพากันกูลีกูจอกับการดูบ่าวทำอาหารเช้า พวกเขาต่างคิดว่าท่านอาจารย์ของบุตรชายของพวกเขานั้นเป็นผู้มีพระคุณของพวกเขาเสียเหลือเกิน หากว่าท่านอาจารย์นี้ไม่เข้ามาในจวนตระกูลอี้ก็คงไม่สามารถที่จะฉีดหน้ากากสตรีนางนั้นได้ สตรีที่ทำให้พวกเขาไม่ได้เข้าใกล้ท่านผู้นำ พวกเขาเลื่อมใสศรัทธาในตัวท่านอาจารย์จึงอยากที่จะจัดเตรียมอาหารให้เป็นมื้อพิเศษ หลังพระอาทิตย์ขึ้นเหนือขอบฟ้าแล้ว สำหรับอาหารก็เสร็จสิ้นบ่าวรับใช้พากันยกสำหรับอาหารออกไป ทั้งอนุและฮูหยินก็เดินตามขบวนอาหาร เมื่อท่านผู้นำได้เห็นก็รู้สึกปราบปลื้ม ฮูหยินของเขาและอนุเหล่านี้ไม่ค่อยมีเวลามาใส่ใจเรื่องสำหรับของเขานานแล้ว แต่เขาเองก็รู้สึกผิดเมื่อคิดได้ว่าหนึ่งปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้น เขาละเลยภรรยาทั้งสอง ฝ่ายอี้ตงหยางก็เข้าไปรับท่านอาจารย์ที่เรือนรับลองเพื่อที่จะไปรับสำหรับพร้อมหน้าพร้อมตากัน"ท่านอาจารย์วันนี้ท่านแม่ข้ากับท่านป้าลงครัวด้วยตัวเองเพื่อที่จะจัดสรรสำหรับมาเพื่อท่านโดยเฉพาะ นางคงจะพากันดีใจเรื่องที่ได้ท่านพ่อกลับคืนมา จึงจัดสรรของที่จะตอบแทนท่านแต่ท่านรู้ได้อย่างไรว่าส