All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 391 - Chapter 400

ชีวิตนี้เขาเจอกับอันตรายมาไม่มากก็น้อย แต่ไม่มีครั้งไหนที่น่ากลัวเหมือนอย่างเวลานี้นางผู้นี้คือปีศาจร้าย ไม่ใช่พวกคนดีแน่ขณะร่างกายของเขาอ่อนปวกเปียกล้มลงไป ในที่สุดนางก็คลายมือออกจากคอของเขาเขานอนกระหืดกระหอบสูดอากาศ ทรวงอกมีความเจ็บที่ราวกับจะระเบิดจ่านเหยียนเหยียบยอดอกของเขาแล้วทิ้งคำพูดหนึ่ง “ครั้งหน้าเจ้าไม่โชคดีอย่างนี้แล้ว”ถงจื่อซั่งหอบหายใจหนัก ๆ เมื่อครู่ขาดอากาศจึงทำให้สมองในเวลานี้ยังมึน ๆ งง ๆ แต่เขายังสามารถได้ยินคำพูดประโยคนี้ของจ่านเหยียนได้อย่างชัดเจน จังหวะที่จ่านเหยียนหมุนตัว เขาใช้กำลังเฮือกสุดท้ายซัดศรพิษออกไปจากแขนเสื้อศรพิษผ่าอากาศตรงไปยังแผ่นหลังของจ่านเหยียนจ่านเหยียนยืนนิ่ง ครั้งสะบัดแขนเสื้อ ศรพิษนั้นก็พุ่งกลับเข้าหว่างคิ้วของถงจื่อซั่งเลือดกระเซ็นออกมา ถงจื่อซั่งเบิกตาโพลง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ใบหน้าคือความบิดเบี้ยวทรมาน ร่างกายชักกระตุกสองสามที มุมปากก็มีเลือดสีดำไหลออก...“จื่อซั่ง!” จงเสี้ยนร้องอุทานผลักองครักษ์แล้วถลาไปหาถงจื่อซั่ง“อารอง!” ฮองเฮาก็อุทานแล้วเข้าไปหาเช่นกันกลับเป็นถงไทเฮาที่มองทุกอย่างตรงหน้านิ่ง ๆ หดตัวเล็กน

เขาพิจารณาครู่หนึ่งจึงเอ่ยกับหลงฉางเทียน “เจ้าไปนับทหารเดี๋ยวนี้ แล้วบุกเข้าวังมา”จงเสี้ยนโบกมือ “ยังไม่ต้อง ตอนนี้ที่ด่วนที่สุดไม่ใช่กำจัดนาง แต่ต้องยึดอำนาจทหาร ท่านพี่ ท่านมาตำหนักข้า ข้ามีบางเรื่องจะหารือกับท่าน”“ได้!” ราชครูถงหันกลับมามองทีหนึ่ง แค่แวบเดียวก็ตกใจขวัญกระเจิง เห็นเพียงเหล่าทหารที่เดิมยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดินมาถึงหน้าประตูอย่างเป็นระเบียบ กำลังง้างธนูคันเล็กกับพวกเขาอยู่ใบหน้าของพวกเขาไร้ความรู้สึก ราวกับเป็นตุ๊กตาที่ปั้นขึ้นมา กำลังรอคำสั่งก็จะยิงเข็มพิษพร้อมกัน แต่ตอนที่พวกเขาออกมาเมื่อครู่ เสียงฝีเท้าดังสนั่น บัดนี้พวกเขาแห่แหนหันมากลับไม่ได้ยินเสียงสักนิด มิหนำซ้ำราชครูถงมีกำลังภายในล้ำลึก ในที่นี้มีคนอยู่มากมาย เขากลับไม่ได้ยินเสียงหายใจหรือเสียงหัวใจเต้นสักนิดเจ้าพวกนี้... ไม่ใช่คน!ไม่ว่าราชครูถงจะใจกล้าขนาดไหนก็อดขนหัวลุกไม่ได้“ถอย!” ราชครูกัดฟันออกคำสั่งมีองครักษ์เดินมาหามถงจื่อซั่งแล้วรีบร้อนเดินไปจ่านเหยียนยืนอยู่ในลานตำหนัก มองคนพวกนี้หนีเอาชีวิตไปด้วยสีหน้าครุ่นคิดอาเสอเดินเข้ามาถาม “ทำไมต้องให้พวกเขาเห็นด้วย?”จ่านเหยียนเอ่ย “มีสองสา

จ่านเหยียนหัวเสียเล็กน้อย “สบายใจได้ ข้าต้องคืนชุดให้ท่านแน่”“เช่นนั้นก็ดี!” มู่หรงฉิงเทียนกล่าวจบก็เดินอาด ๆ ไปจ่านเหยียนคับอกคับใจกับเงาหลังของเขานานระยะหนึ่งจึงหมุนตัวกลับตำหนักบรรทมอย่างกรุ่นโกรธอาเสอกลับมาเห็นจ่านเหยียนหงุดหงิดอยู่คนเดียวในห้องจึงถาม “เป็นอะไรไปหรือ? ใครทำให้ท่านโกรธ?”“เปล่า!” จ่านเหยียนถือเข็มกับด้ายอยู่ในมือ เย็บเป็นเส้นตะขาบ แล้วพูดด้วยความหงุดหงิด “เจ้าว่าเขาหมายความว่าอย่างไร?”“ใครหมายความว่ายังไง?” อาเสอถามด้วยความสับสนจ่านเหยียนสูดลมหายใจเข้าลึก “ไม่มีอะไรแล้ว”“เป็นบ้าอะไรขึ้นมา ใครทำให้ท่านโมโห? มู่หรงฉิงเทียนหรือ?” อาเสอถาม“เขาทำให้ข้าโกรธได้หรือ? เขาเป็นอะไรกับข้า?” จ่านเหยียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์อาเสอมองนางด้วยความอยากรู้ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว “ไม่ใช่นะ น้ำเสียงการพูดของท่านมันมีปัญหา เขาไม่เป็นอะไรกับท่านจริง ๆ นั่นแหละ เขาจะทำอะไรย่อมไม่เกี่ยวกับท่าน แล้วท่านมาผายลมอยู่นี่มันหมายความว่าอย่างไร?”“เอ๊ะ ทำไมเจ้าถึงเป็นคนหยาบคายอย่างนี้?” จ่านเหยียนอารมณ์ขึ้น คว้ารองเท้าปักลายบนโต๊ะแล้วไล่ฟาดนาง “เจ้ายังมีคำพูดอะไรที่ทุเรศกว่านี้อีกไหม? พูดก

ช่างลำบากใจเขามากจริง ๆ เพื่อความสุขของหลงอู่ เขาเป็นทุกข์เป็นร้อนเหลือเกินนายท่านเฉินมองคุณหนูเฉิน “เซียงเอ๋อร์ เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”คุณหนูเฉินใช้พัดกลมปิดบังใบหน้า เอ่ยด้วยความขวยเขินเล็กน้อย “ทุกอย่างสุดแต่ท่านพ่อจะตัดสินใจเจ้าค่ะ”หวังติ่งทังได้ยินคำพูดประโยคนี้ก็รู้ว่าสำเร็จแล้ว จึงอมยิ้มเอ่ย “นายท่านเฉิน หลงอู่ผู้นี้ถือว่าเป็นน้องชายบุญธรรมของข้า ตอนนี้น้องสาวของข้าหมั้นกับคุณชายบ้านท่าน น้องชายบุญธรรมของข้ายังแต่งกับบุตรสาวของท่าน คิดดูแล้วเราสองครอบครัวช่างเป็นญาติที่มีสัมพันธ์แน่นแฟ้นจริง ๆ”นายท่านเฉินก็ดูดีใจมากเช่นนั้น ถอนหายใจเอ่ย “ไอ้หยา หลานหวัง วันนี้ข้าอารมณ์ดียิ่งนัก เจ้าไม่รู้เรื่องข้าคิดหนักเรื่องแต่งงานของเซียงเอ๋อร์มานานเท่าใดแล้ว หากเป็นครอบครัวทั่วไป ย่อมตัดใจให้นางไปตกระกำลำบากไม่ได้ หากเป็นตระกูลใหญ่...”นายท่านเฉินพูดถึงตรงนี้ก็ไม่พูดต่อ หวังติ่งทังไม่เข้าใจความหมาย เพียงพูดด้วยความยินดี “ตอนนี้เรื่องมงคลสองครอบครัวได้กำหนดแล้ว เช่นนั้นคุณหนูเฉินออกเรือนก่อน จากนั้นก็คุณชายแต่งงาน ดูว่าวันใดจะเป็นฤกษ์ยามมงคล จะเลือกวันจัดเสียทีเดียว ขอเพียงคุณหนูเฉินออก

“อ๊า...” นางส่งเสียงร้องอนาถออกมา ลมข้างหูราวกับกรอกเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น ในใบหน้าเต็มไปด้วยลม นางแทบจะไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ความรู้สึกเสียน้ำหนักทำให้ลมหายใจของนางถูกดักไป ทรวงอกมีความรู้สึกเหมือนจะระเบิดนางยังร่วงลงไปไม่หยุด ก็ขณะที่นางนึกว่าตัวเองต้องร่างแหลกเหลวขาดอากาศตายนั้น ก็ราวกับถูกใครฉุดไหล่ขึ้น จากนั้นก็พุ่งพรวดขึ้นมา ในตอนที่นางคืนสติก็ยืนอยู่บนผิวพื้นแล้วหมอกควันตรงหน้าสลายไปฉับพลัน ทิวทัศน์เบื้องหน้าค่อย ๆ แจ่มชัด นางยังไม่ทันมอง ได้แต่หายใจกระหืดกระหอบ“ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”นางหอบหายใจชะงักงัน จึงเห็นจ่านเหยียนยืนอยู่ตรงหน้า“เกิดอะไรขึ้นหรือ?” อาเสอพบว่าตัวเองเนื้อตัวเปียกปอน มีหยดน้ำไหลติ๋ง ๆ จากเส้นผม“เจ้าเกือบจมน้ำตายแล้ว” จ่านเหยียนกล่าวเรียบอาเสอตกตะลึง เมื่อหันไปมอง นางเห็นเพียงทะเลสาบที่คนขุดอันกว้างขวาง ทะเลสาบมีใบบัวเป็นแถบ ๆ บดบังน้ำใสในทะเลสาบ“เมื่อครู่ข้าอยู่กลางอากาศชัด ๆ” อาเสอไม่รู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงเช่นนี้นานมากแล้ว“เจ้าเข้าค่ายกลลวงวิญญาณ” จ่านเหยียนลากแขนของนาง ครั้นกระโดดขึ้นเบา ๆ ปลายเท้าของจ่านเหยียนแตะอยู่บนต้นดอกท้อทีหนึ่งก็ตกอยู่หน