Semua Bab วาสนานี้ข้ามิอยากได้: Bab 51 - Bab 60

ฮ่องเต้เมื่อเสร็จงานฉลองเดือนของหลานทั้งสาม พระองค์ก็เดินทางไปตรวจดูนาเกลือด้วยพระองค์เอง ยิ่งเห็นก็ไม่อยากจะเชื่อว่า เพียงดึงน้ำทะเลมากักเก็บไว้ก็สามารถทำเป็นเกลือได้แล้วฮ่องเต้กับฮองเฮาอยู่ที่เมืองเจียซวนอีกเกือบเดือนจึงได้ตัดใจกลับเมืองหลวง จางเทียนกับชุยเหมยก็เดินทางกลับพร้อมขบวนเสด็จด้วย เพราะซินหยานนางคิดว่าอีกไม่กี่เดือนให้บุตรทั้งสามพร้อมจะนั่งรถม้านางก็จะเดินทางกลับเมืองหลวงหากนางยังไม่กลับ พวกเขาได้หาเรื่องมาหาหลานที่เมืองเจียซวนหรือไม่ว่าพวกนางจะไปที่ใดก็คงจะออกเดินทางไปด้วยเช่นกันบุตรคนโต นามว่าเซี่ยซีห่าว บุตรคนรองเซี่ยซีฮัน บุตรคนเล็กเซี่ยซีจ้าน ทั้งสามล้วนกินง่าย นอนง่าย ยิ่งตอนที่ซินหยานนางสื่อสารกับเชาชื่อ ทั้งสามดูจะสนใจอย่างยิ่ง"เชาชื่อ เจ้าว่าพวกเขาฟังเจ้ารู้เรื่องหรือไม่" ซินหยานที่สังเกตุบุตรชายหลายครั้งก็เอ่ยถามขึ้น"ข้าก็คิดเช่นเดียวกับเจ้า" เชาชื่อตอบอย่างแปลกใจเพราะทุกครั้งที่เขาสื่อสารกับซินหยาน เด็กทั้งสามจะหันมาหาแสงของเชาชื่อ เหมือนพวกเขาก็ได้ยินเสียงของเชาชื่อเช่นกันในตอนแรกทั้งคู่ก็คิดว่าคิดไปเอง แต่เมื่อบุตรทั้งสามเข้าเดือนที่หก เมื่อเชาชื่อเอ่ยเ

ซูหนี่เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เสร็จ เห็นบิดากับมารดานางก็เริ่มจะแสดงบทโศกเรียกร้องความสนใจทันที แต่มิได้ดูใบหน้าของพี่ชายทั้งสามที่มองมาทางน้องสาวอย่างเห็นใจเพราะหลังจากนี้นางคงถูกท่านแม่ลงโทษอีกแล้ว เรื่องที่นางวิ่งโดยมิดูทาง“ไม่ต้องทำหน้าเช่นนั้น แม่รู้เรื่องหมดแล้ว” ซินหยานเอ่ยปากก่อนที่หยางอ๋องจะเอื้อมมือไปอุ้มบุตรสาวมานั่งที่ตักเพื่อปลอบนาง“แต่เขาขวางทางลูกนะเจ้าค่ะ” ซูหนี่เม้มปากแน่นอย่างไม่ยอม ผู้ใดให้เจ้าเด็กคนนั้นมาขวางทางนางเล่า“เซี่ยซูหนี่” ซูหนี่สะดุ้งโหยง เพรราะเมื่อใดที่มารดาเรียกนามเต็มของนาง เมื่อนั้นนางต้องรู้ตัวว่ามารดาไม่พอใจเสียแล้วซูหนี่ก้มหน้าลงอย่างน้อยใจ ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างมารดาอย่างรู้ความ พี่ชายฝาแฝดทั้งสามได้แต่ส่งสายตาเห็นใจให้น้องสาว หากพวกเขาออกปากช่วยเหลือนางคงได้โดนไปด้วย“หยานหยาน หนี่เออร์ยังเล็กนัก” หยางอ๋องอดจะสงสารบุตรสาวที่เป็นดั่งไข่มุกในฝ่ามือมิได้“เช่นนั้นท่านนอกห้องตำราคืนนี้” ซินหยานจิบชาเอ่ยเสียงเย็นหยางอ๋องที่กำลังจะพูดช่วยบุตรสาวเพิ่มจำต้องหุบปากลงอย่างรวดเร็ว ซูหนี่เมื่อเห็นว่าบิดาก็ไม่อาจช่วยนางได้จำต้องหันไปหาเสด็จย่า แต่เส

รุ่งเช้าเรื่องน่ายินดีในจวนอ๋องถูกส่งไปในวังหลวงและจวนตระกูลจาง แต่ก็มีอีกเรื่องที่ทำให้ซินหยานนางคิดไม่ตกเพราะตั้งแต่เมื่อคืนนางไม่สามารถสื่อสารกับเชาชื่อได้ จนพบบุตรชายทั้งสามก่อนที่พวกเขาจะไปสำนักศึกษาทั้งสามก็ไม่ได้ยินเสียงของเชาชื่อเช่นเดียวกัน“ไม่เป็นอันใดหรอกหยานหยาน คงถึงเวลาของเชาชื่อแล้ว” หยางอ๋องกอดปลอบซินหยานนาง“เหตุใดถึงไม่ได้บอกกล่าวข้าเสียก่อน” นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“ท่านแม่ ท่านแม่” เสียงร้องเรียกมารดาของซูหนี่ดังมาแต่ไกลก่อนจะเห็นตัวของนางเสียอีก“มีอันใดหรือหนี่เออร์” ซูหนี่ยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะตอบ“เชาชื่อ ลูกได้ยินเสียงเชาชื่อแล้วเจ้าค่ะ” ซูหนี่กระโดดดีใจไปรอบๆ ห้องของบิดามารดาหยางอ๋องและซินหยานตกตะลึงอย่างไม่อยากเชื่อ บุตรชายของนางเพียงได้ยินเสียงเท่านั้น แต่ซูหนี่กลับได้ไปครอบครองแล้วอย่างนี้จะไม่เกิดเรื่องยุ่งยากตามมาอีกมากหรอกหรือ เมื่ออยู่ในมือของซูหนี่“หนี่เอออร์เจ้าถามเชาชื่อให้แม่เสียหน่อย ว่าเจ้าต้องทำภารกิจหรือไม่” ซินหยานเอ่ยถามเรื่องที่นางกังวล“เมื่อข้าอายุสิบห้าหนาวเจ้าค่ะ” ซูหนี่เงยหน้ามองบิดามารดาด้วยดวงตากลมโตอย่างใสซื่อนางไม่รู้ว

กลุ่มของซูหนี่มาถึงโรงน้ำชา เสี่ยวเออ้อก็รับเข้ามาต้อนรับอย่างรู้งาน คนในโรงน้ำชาเมื่อได้รู้ว่าผู้ใดได้ห้องที่ดีที่สุดไปต่างก็ไม่แปลกใจ เพราะไม่มีใครไม่รู้จักเด็กหนุ่มแฝดสามรวมทั้งบุตรชายขององค์รัชทายาทที่มาด้วยกัน“ผู้ใดกัน” บุรุษหนุ่มวัยไม่ถึงยี่สิบหนาวมองมาที่กลุ่มของซูหนี่แล้วเอ่ยถามกับองครักษ์ของตน“ผู้ใดพ่ะ ขอรับ” องครักษ์เมื่อเห็นสายตาตำหนิของผู้เป็นนายก็เปลี่ยนคำพูดทันที“แม่นางน้อยที่ปิดใบหน้าผู้นั้น” หานอี้สุ่ย องค์รัชทายาทแคว้นหานเอ่ยถามองครักษ์“บุตรีหยางอ๋องขอรับ” องครักษ์ที่สืบข้อมูลมาแล้วก็เอ่ยบอกผู้เป็นนายของตนหานอี้สุ่ยแม้เพียงไม่เห็นใบหน้าของนางทั้งหมด แต่ดวงตายามที่มองมาทางเขาเมื่อครู่ก็เพียงพอให้ดึงดูดความสนใจของเขาทั้งหมดมองเพียงแค่นางแล้วดูท่าแล้วคืนนี้คงมิอาจเข้าใกล้นางไปได้มากกว่านี้ เพราะองครักษ์ที่อยู่ข้างกายนางก็นับสิบคนไม่รวมองครักษ์เงาที่เขาพอจะรู้ว่าติดตามนางอยู่ไม่ห่างอีกด้วยนางเป็นเพียงแม่นางน้อยที่ยังไม่พ้นวัยปักปิ่น เหตุไฉนถึงได้งามล่มแคว้นได้มากถึงเพียงนี้ โคมไฟค่ำคืนนี้ที่นับว่างามยังมิอาจงามได้เท่ากับดวงตาคู่งามของนางสาวงามในตำหนักของหานอี้สุ่ย

ฝาแฝดทั้งสามเดินตามน้องสาวโดยมิได้ถามสิ่งใดให้มากความ กว่าจะขึ้นมาถึงจุดที่เชาชื่อบอกไว้ ซูหนี่นางก็หมดแรงนั่งลงกับพื้นอย่างไม่สนใจมารยาทหากไม่มีน้ำวิเศษที่นางนำมาด้วย คงต้องให้พี่ชายแบกขึ้นหลังเสียแล้ว เมื่อพักดื่มน้ำจนเรี่ยวแรงกลับคืนมา สี่คนพี่น้องก็ยืนมองถ้ำด้านหน้าของตนที่เชาชื่อบอกให้เขาไป“พี่ใหญ่ ท่านว่าด้านในจะมีสิ่งใดเจ้าคะ” ซูหนี่ยืนตัวชิดติดกับพี่ชายเพียงมองจากด้านนอกก็มองไปพบสิ่งใดที่อยู่ในถ้ำเพราะความมืดมิดทำให้ไม่เห็นสิ่งใด ซีห่าว มองเข้าไปอย่างกังวล เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่รออยู่คือเรื่องอันใด“เข้าไปกันเถิด” เพราะตัวเขาเป็นพี่ใหญ่ จะแสดงความหวาดกลัวออกมาให้น้องเห็นมิได้ทั้งสามคนถือคบเพลิงไว้ในมือก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมกัน หากไม่มีคบเพลิงจากเชาชื่อพวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอันใด เพราะก่อนจะมาเชาชื่อก็มิได้บอกว่ามาทำสิ่งใด“เป็นไปมิได้” ซีห่าวอ้าปากค้างมองสิ่งตรงหน้าอย่างตรงตะลึง“อันใดเจ้าคะพี่ใหญ่” ซูหนี่เอ่ยถามอย่างสงสัยซีห่าวที่ยังตกตะลึงไม่หายก็ชี้มือไปที่ผนังของภูเขาตรงหน้าด้านหน้าของพวกเขาทั้งหมดในตอนนี้คือแร่เหล็กที่นำมาหลอมเพื่อเป็นอาวุธ ซีห่าวที่เป็นองครักษ์เสื