All Chapters of วาสนานี้ข้ามิอยากได้: Chapter 61 - Chapter 70

เรื่องที่จ้าวฟางหรงต้องการแต่งซินหยานเข้าไปเป็นอนุ ซินหยานกับหยางอ๋องไม่เคยบอกเรื่องนี้กับบุตรทั้งห้า เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องในหนเก่าและไม่สำคัญงานปักปิ่นของซูหนี่จะจัดขึ้นในวังหลวง โดยมีฮองเฮาเป็นแม่งานด้วยตนเอง พระนางสั่งงานเสียจนหัวหมุน ทั้งชุด เครื่องประดับตำหนักหยางอ๋องไม่ต้องจัดเตรียมสิ่งใดเลยคงมีเพียงปิ่นที่หยางอ๋องสั่งทำขึ้นให้บุตรสาวโดยเฉพาะ ปิ่นหยกเหอเทียนที่มาจากก้อนเดียวกับตราลัญจกรของฮ่องเต้ เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าซูหนี่นางเป็นที่รักของทุกคนมากเพียงใดปิ่นแกะสลักเป็นรูปเหลียนฮวาเช่นเดียวกับของมารดานาง ต่างกันเพียงลวดลายของดอกเท่านั้น เพียงปิ่นอันเดียวก็มีค่าควรเมืองแล้วซูหนี่นางรู้เรื่องที่จ้าวฝูเหิงส่งปิ่นที่เขาแกะสลักด้วยตนเองมาให้แต่ถูกบิดาเก็บไว้แล้ว นางก็ไม่ได้เอ่ยถาม เพราะรู้ดีว่าเมื่อถึงเวลามารดาก็ต้องนำมาให้นางอยู่ดีก่อนวันงานเกือบสิบวันที่ซงมามาจับนางแช่น้ำจากดอกบัวในบ่อน้ำวิเศษของมารดา จนตอนนี้กลิ่นกายของนางมีกลิ่นหอมของดอกบัวชัดกว่าที่ตัวของมารดาเสียแล้วซูหนี่นางคิดว่าต่อไปหากไม่แช่แล้วกลิ่นหอมของดอกบัวของคงจะเลือนหายไป แต่ไม่ใช่ เพราะว่าซงมามาเตรียมน้ำให้

วันต่อมาซูหนี่ก็ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง ซงมามาร่ำไห้อย่างเสียใจที่ซูหนี่ไม่พานางไปด้วยเพราะว่าการเดินทางของนางครั้งนี้มีอันตรายอยู่รอบด้าน นางจึงเป็นห่วงซงมามาไม่อยากให้เดินทางไปลำบากด้วยกันกับนาง“ข้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด ท่านหยุดร่ำไห้ได้แล้วเจ้าค่ะ” ซูหนี่ลูบแขนซงมามาเพื่อปลอบโยนนาง“แล้วจะมีผู้ใดคอยดูแลท่านหญิงเล่าเจ้าค่ะ” ซงมามาเอ่ยอย่างไม่ยินยอม“ให้ซงมามาไปกับเจ้าด้วยเถิด” หยางอ๋องที่เดินมาดูบุตรสาวที่เรือนว่านางเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วหรือยังก็เอ่ยขึ้น“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ” ซงมามารีบกลับเรือนของนางเพื่อไปเก็บข้าวของทันที โดยไม่รอฟังว่าซูหนี่นางจะยินยอมหรือไม่ซูหนี่กุมขมับอย่างปวดหัว ที่นางไม่อยากพาสาวใช้หรือซงมามาไปด้วย เพราะหากเกิดเรื่องนางจะได้ไม่ต้องคอยพะวงหน้าหลังให้เหน็ดเหนื่อย“หากมีอันตรายเจ้าก็พาซงมามาเข้าไปไหนมิติเสียก่อนก็ได้” หยางอ๋องรู้ว่าบุตรสาวกังวลเรื่องใดจึงได้บอกกล่าวนางเช่นนั้น“เจ้าค่ะ” ซูหนี่นางจะทำอันใดได้ ในเมื่อบิดาตัดสินใจให้นางแล้วสองพ่อลูกเดินไปที่ห้องโถงเรือนหลัก เพื่อรับประทานมื้อเช้าร่วมกันคนอื่นเมื่อทานอาหารเสร็จแ

เมื่อทุกคนปรับอารมณ์ได้แล้วจึงเอ่ยบอกเรื่องมิติให้ฝูเหิงรู้ และแนะนำให้เขารู้จักกับเชาชื่อด้วย เมื่อเดินจะเข้าเรือนพัก ฝูเหิงจึงได้เห็นหีบอาวุธที่เรียงรายนับร้อยหีบในยามนี้เขารู้แล้วว่าหีบอาวุธที่พวกเขาสมควรจะเดินทางพร้อมขบวนขนอยู่ที่ใด ฝาแฝดทั้งสามพาฝูเหิงไปที่ห้องพักของเขา ก่อนจะสอนวิธีใช้เครื่องใช้ต่างๆห้างสรรพสินค้าก็เป็นสถานที่ที่ซีจ้านอยากจะอวดสหายของเขามานานแล้ว ฝูเหิงล้วนตื่นตาตื่นใจไม่ต่างจากทุกคนที่เขามาในครั้งแรกทุกข้อสงสัยที่เขาสงสัยมาตลอดตั้งที่ยาและชาดอกบัวที่ซินหยานนางให้ไป รวมทั้งตลอดเวลาที่เดินทางซงมามานำอาหารมาจากที่ใด หรือพวกฝาแฝดหายไปที่ใดทุกคนตอนนี้เขารู้แล้วฝูเหิงเมื่อถูกทิ้งให้อยู่เพียงผู้เดียวในห้องพัก เขาก็สำรวจทุกอย่าง อย่างสงสัย ทุกอย่างล้วนสะดวกสบาย อ่างน้ำ เพียงแค่หมุนก๊อกตามคำแนะนำของซีจ้านน้ำอุ่นก็ไหลออกมาโดยไม่ต้องเรียกบ่าวให้มาเตรียมนำส้วมที่ซีฮันสอนเขาใช้ก็ช่างน่าตื่นตาตื่นใจ เมื่อเห็นว่าน้ำไหลวนลงไปด้านล่างพร้อมของเสียต่างๆยิ่งเตียงนอนหมอนผ้าห่ม ล้วนแล้วแต่ดียิ่ง เขาล้มลงนอนอย่างชอบใจ เตียงที่นอนแม้จะเห็นในตำหนักอ๋องมาแล้ว เขาก็ยังชื่นชอบเช่นเด

เมื่อจ้าวฝูหรงรับรู้แล้ว ฝูเหิงก็กลับเรือนของเขาเพื่อเก็บข้าวของที่จำเป็น นับตั้งแต่ที่เข้าไปในมิติของซูหนี่ เขาก็รู้ว่าสิ่งที่ควรนำไปควรเป็นเพียงแค่เสื้อผ้าเท่านั้นม้าเร็วที่ส่งข่าวไปถึงเมืองหลวง ต่อให้วิ่งโดยไม่หยุดพักเปลี่ยนแค่ม้าก็ต้องใช้เวลาถึงยี่สิบวัน เมื่อซินหยานนางได้รับรู้บุตรทั้งสี่ก็อยู่ที่แคว้นหานเสียแล้วนางกับหยางอ๋องรีบเก็บข้าวของแล้วควบม้าเร็วออกจากเมืองหลวงไปที่ชายแดนเหนือทันที เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่บุตรทั้งสี่ต้องเจอจะเป็นเรื่องใด นางจะเสียเวลาไม่ได้แต่ยังดีที่บุตรทั้งสี่ทำตามสิ่งที่รับปากกับนางไว้ ไม่ว่าจะถึงจุดใดให้ส่งข่าวมาถึงนาง เพราะเจอเรื่องที่รับมือกันไม่ได้นางจะได้ไปช่วยได้ทันขบวนรถม้าของซูหนี่ที่มุ่งหน้าเข้าสู่แคว้นหาน เพราะมีจ้าวฟางหรงจัดการเรื่องตัวตนของทุกคนให้ หนังสือเข้าเมืองจึงไม่ได้ยากอย่างที่คิดภายในรถม้ามีเพียงซูหนี่และจ้าวฝูเหิงนั่งกันอยู่ สืออีทำหน้าที่คนขับ คนที่เหลือพร้อมม้าอยู่ในมิติของซูหนี่ในตอนแรกพี่ชายทั้งสามรวมทั้งซงมามาไม่ยินยอมที่จะให้ซูหนี่เล่นละครตบตาผู้อื่นว่าเป็นสามีภรรยากับจ้าวฝูเหิง เดินทางไปทำการค้าที่แคว้นหาน“ไม่ได้/ไม่ได้/

ซูหนี่ดิ้นรนเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอดของฝูเหิง แต่เขากับกอดนางไว้แน่น“อย่าเพิ่งขยับ อยู่นิ่งๆ สักประเดี๋ยวเถิด” ฝูเหิงกัดฟันแน่นเพื่อข่มอารมณ์“หากเจ้ายังดิ้นอยู่อีก ข้าไม่รับประกันว่าจะทำเพียงแค่จุมพิตเหมือนเมื่อสักครู่” เขาเอ่ยขู่นาง เพราะเขาก็ไม่ไว้ใจตนเองในยามนี้เช่นกัน“ท่านกล้ารึ” ซูหนี่เงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่ฝูเหิง“หนี่เออร์ ข้ามิได้ตั้งใจ แต่ข้ารักเจ้าจากใจจริง เจ้ามิรู้เลยหรือ” ฝูเหิงทำหน้า น่าสงสารใส่นาง เพราะเขากลัวว่านางจะโกรธเคืองเขา“หึ ท่านเคยบอกหรือ ข้าถึงได้รู้ว่าท่านคิดเช่นใด” ซูหนี่ก้มหน้าลงพูดเสียงแผ่วเบา“หนี่เออร์ ข้ารักเจ้ามาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจ้าในวังหลวงเมื่อสิบปีก่อน ในใจของข้ามีเพียงเจ้าเท่านั้น” ฝูเหิงก็เหมือนได้โอกาสจึงได้บอกความรู้สึกกับนางน้อยครั้งนักที่นางจะอยู่เพียงลำพังกับเขา หากเขาไม่ออกอุบายเรื่องให้นางปลอมเป็นภรรยาเพื่อใช้เดินทางก็ไม่รู้ว่าจะหาวิธีใดที่ได้ใกล้ชินนางเช่นนี้อีกแล้วซูหนี่นางรับรู้มาตลอดว่าฝูเหิงคิดสิ่งใดกับนาง แต่นางไม่รู้ว่านางคิดเช่นใดกับเขา จนเมื่อนางได้จุมพิตกับเขาจึงได้รู้ว่าความรู้สึกที่ผ่านมาของนางก็ไม่ต่างจากฝูเหิงมากนัก“