Semua Bab Challenging Hearts: Bab 41 - Bab 50

HUXLEYWala na akong nagawa kundi ang umalis na lamang. Ayaw ng makipag-usap ni Miss Guevarra sa akin, at hindi ko naman siya masisisi dahil worst nga ang ginawa ng section namin. At kahit hindi sa akin nanggaling ang ideya na magfile kami ng petition laban sa kanya, I am still part of it, kasi mga kaklase ko sila at sa akin nag-umpisa ang lahat. Ako ang nagsabing bahala na sila kung anong gawin nila kay Miss Guevarra, pero dala lang 'yon ng matinding selos ko, dahil magkasama sila ni kuya Harvey nung time na 'yon. At hindi ko maiwasang mag-overthink sa posibilidad na maaring magkabalikan sila ni kuya.Nang makabalik na ako ng kotse, saglit akong napapikit, ngunit mukha ni Miss Guevarra ang nakikita ko. Malungkot at puno ng galit ang mga mata niya. Masakit, parang pinipiga ang puso ko at halos hindi ako makahinga. Bigla ko na lamang naramdaman ang mainit na likido sa gilid ng aking mga mata. "God! What have I done?" usal ko sa aking sarili. Nasaktan ko ang isang taong walang ibang gi

JENINEHabang nagsasalita si Huxley sa harap ng school admin, parang hindi ako makahinga lalo na nu'ng aminin niya ang lahat—ang pagkainis niya sa akin nu'ng umpisa, ang pagkukunwari nila ng mga kaklase niya na tumino na sa pag-aaral at ang plano niyang paibigin ako para makaganti sa akin. Parang isang bomba 'yon na sumabog sa aking pandinig, at parang matulis na bagay na tumutusok sa puso ko. Ayaw ko siyang tingnan, kaya nakayuko lamang ako at pilit na pinipigilan ang mga luha ko. Ayaw kong umiyak sa harap nilang lahat lalo na sa mga estudyante ko, kahit ang totoo, gusto ko ng humagulgol pero ayaw kong ipakita ang kahinaan ko. "Walang kasalanan si Miss Guevarra, ako po ang parusahan ninyo. Mas gugustuhin ko pang ma-expel sa eskwelahang ito kaysa matanggal rito ang isang magaling at napakabuting guro."Dahil sa sinabi niya, napaangat ako ng tingin at saglit na nagkatitigan kami. Pero agad din naman akong umiwas ngunit dumako ang paningin ko sa mga kamay niyang may bendahe. At kahit

JENINEKasalukuyan akong nasa mall, nagpapalipas ng oras. Nakaramdam ako ng konting guilt sa puso dahil hindi ko sinabi kay nanay ang totoo. Akala niya nasa school ako ngayon. Ang hindi niya alam na nandito lang pala ako sa mall, palakad-lakad—tingin dito, tingin doon. Tumitingin ako sa mga bagong display ng bag, sapatos, at damit na kahit gusto kong bilhin, wala naman akong sapat na pera para pambili. Minsan, tatayo lang ako sa harap ng salamin at titingnan ang sarili. Pagkatapos ng ilang ikot, naupo ako sa isang bench sa gilid ng fountain area. Pinagmamasdan ko ang mga taong masayang naglalakad—mga magkasintahan, magkapamilya at magkakabarkada. Ang iba nagtatawanan, ang iba tila may pinag-uusapan na masaya.Ako? Tahimik lang na nag-iisa at parang nakalutang sa ere.Suspended pa rin ako hanggang ngayon, at wala pa ring linaw kung mananatili ba ako o tatanggalin sa trabaho. Wala naman akong kasalanan at bakit kailangan kong pagdaanan 'to. Masakit. Nakakapanlumo. Pero wala akong magaw

HUXLEYMagkahalong lungkot at saya ang nararamdaman ko nang mabalitaan ko ang desisyon ng admin na manatili si Miss Guevarra sa pagtuturo rito. I'm happy kasi hindi siya matatanggal sa trabaho. Alam ko naman kung gaano kaimportante ito sa kanya. Sa kabilang dako naman, I felt sad dahil alam ko na galit pa rin siya sa amin lalo na sa akin. Halata naman sa reaksyon niya nang pumasok siya ng classroom kahapon after na magkausap sila ni sir Salcedo. Sinabi niya kahapon hindi kami p'wedeng ma-late kaya alas syete pa lang nasa school na kaming lahat. Hindi ko rin alam kung bakit maaga namang dumating ang mga kaklase ko. Hindi ko naman sila sinabihan kasi nga, masama pa rin ang loob ko sa kanila.Exactly 7:40 ng umaga, pumasok ng classroom si Miss Guevarra, kaya tahimik kaming lahat. Seryoso lang siyang nakatingin sa amin ni hindi man lang ngumiti kahit bahagya man lang. At nang magsimula na siyang magdiscuss ng lesson, nakikinig lang ako pero wala akong naiintindihan.Kinahapunan, nang mat

HUXLEYHindi ko mapigilang ma-badtrip habang iniiisip ko na magkasama ngayon sina kuya at si Miss Guevarra. Kahit anong pilit kong mapawi ang inis ko, hindi ko talaga kaya. Hindi ko maiwasang mag-overthink na baka nagkabalikan na sila.Tahimik lang ako habang kumakain. Nakayuko lang ako sa tray, sinusundot-sundot ng tinidor ang manok na parang ito ang may kasalanan. Naririnig ko ang halakhakan nila Lyza, Eduard, at Sabrina sa kabilang side ng mahabang mesa, pero hindi ko sila pinapansin."Dude, are you okay?" untag sa akin ni Lyza, may halong pag-aalala ang tono ng boses niya. Napatingin ako sa kanya—doon ko lang napansin na kanina pa pala siya nagtatanong, pero hindi ko siya naririnig. Sobrang lutang ko na pala."Okay lang, Lyza," matipid kong sagot, sabay subo ng kanin kahit wala akong gana."Uhm... I guess, you're not okay. What's wrong?" muling tanong niya, ngayon ay bahagya nang nakakunot ang noo niya."I said, I'm fine. Pagod lang siguro ako," mabilis kong sagot. Napansin kong me