Semua Bab THE BILLIONAIRE'S OFW WIFE: Bab 121 - Bab 130

Chapter 0123Pagkatapos ng kanilang maliit na programa at habang nagliligpit pa ang mga bata ng kanilang mga ginupit na papel, muling tumunog ang doorbell.Nagkatinginan kami ni Cris. “May inaasahan ka bang dadating ngayon?”“Wala,” sagot ko, medyo nagtataka.Si Mila ang unang tumakbo papunta sa pinto. “Ako na, Mommy!” sigaw niya. Pero agad ko siyang sinundan. “Huwag mong buksan agad, anak, hintayin mo si Daddy.”Lumapit si Cris at sumilip sa peephole. “Merlyn, may babae sa labas. May bitbit na maliit na bag, parang galing biyahe. Hindi ko siya kilala.”“Buksan mo na lang, baka kapitbahay o kailangan ng tulong.”Pagbukas ng pinto, bumungad ang isang babaeng mga nasa early 30s, morena, at halatang pagod sa byahe. Nasa kamay niya ang isang lumang sling bag, at sa mukha niya—halatang hindi basta-bastang pagbisita lang ito.“Merlyn…?” maingat niyang tanong.Napahinto ako. Pamilyar ang boses. “Sino po kayo?”“Hindi mo na ako maalala? Tayo ‘yung magkasama sa dorm sa Riyadh… ako si Rowena. R

Chapter 0125"Pero... sabi ng ina mo," litong sambit ni Rowena habang pinipigilan ang pagtulo ng luha, "na kaya mo ako hinanap ay para kunin ang anak ko at ipakasal siya sa isang angkang may pangalan at kapangyarihan. Kaya ako nagtago. Kaya tinago ko ang anak ko sa inyo.”Halatang nanginginig ang boses niya, at may kirot sa bawat salitang binibitawan. Napayuko si Mr. Carper, tila tinamaan ng bigat ng paratang, ngunit mabilis siyang tumingin kay Rowena.“Hindi ko ‘yan alam,” mahina ngunit mariing sagot niya. “Wala akong alam sa plano ng Ina ko. Ang habol ko lang… ay makabawi sa anak natin. Sa iyo.”“Luke...” tanging nasambit ni Rowena, namumugto ang mata at nanginginig ang boses sa narinig mula sa lalaki.“Rowena,” lumapit si Luke nang dahan-dahan, tila bawat hakbang ay may dalang pag-asa at pangungumpisal, “handa akong talikuran ang lahat… ang pangalan, ang yaman, pati ang pamumuhay na nakagisnan ko—para lang makasama kayong dalawa ng anak natin.”Sandaling katahimikan. Tanging tibok

Chapter 0127 Cris POV Tahimik lang akong nakaupo sa tabi ni Merlyn habang pinagmamasdan ang paligid—ang mga bata, ang malawak na bukirin, at ang mag-amang sa wakas ay nagkakabati. Napangiti ako. Sa dami ng pinagdaanan namin, heto kami ngayon—kumpleto, masaya, at higit sa lahat… buo. "Alam mo, mahal, napagtanto ko na kahit ano pang pagsubok ang dumating, basta’t magkasama nating haharapin, hindi imposibleng malampasan..." bulong ni Merlyn sa akin kanina habang magkahawak ang aming mga kamay. Hindi ko siya sinagot agad. Tinitigan ko lang ang mukha niya—ang lalaking kasama ko sa hirap at ginhawa. Ang ama ng mga anak ko. Ang taong kahit anong bagyo ang dumaan, nanatiling kasama ko, walang iniwan. "Alam mo kung bakit tayo matibay?" tanong ko habang inaayos ang buhok niyang tinangay ng hangin. "Dahil sa bawat pagbagsak, nandito pa rin tayo. Hindi dahil madali, kundi dahil pinili nating manatili." At totoo ‘yon. Maraming beses na kaming nasubok. May panahong gusto ko nang bumita

Chapter 0129Agad kong pinausad ang sasakyan, dahan-dahan at maingat upang hindi magising ang tatlong bata sa likod na mahimbing ang tulog. Panaka-naka ay sinusulyapan ko si Merlyn sa likurang kung saan Ang mga bata—nakasandal sa bintana, may bahagyang ngiti sa kanyang labi habang himbing sa pagkakatulog.Tahimik ang biyahe. Tanging ingay ng gulong sa kalsada at malamig na hangin mula sa aircon ang maririnig. Sa gitna ng katahimikan, napangiti ako. Simple lang ang sandaling ito, pero punô ng kapayapaan.Ang dami na naming pinagdaanan, ngunit ngayong nasa harapan ko ang aking pamilya—ligtas, buo, at payapa—pakiramdam ko’y wala na akong mahihiling pa.Muli akong sumulyap kay Merlyn. “Salamat, Mahal,” mahina kong bulong kahit hindi niya marinig. “Dahil sa’yo, natutunan kong hindi lang basta mabuhay, kundi mahalin ang bawat sandali kasama ka.”At sa bawat pagikot ng gulong, mas lalo kong naramdaman na pauwi na kami—hindi lang sa bahay, kundi sa isang bagong simula na puno ng pagmamahal.P

Chapter 0131Habang nagpapatuloy ang aming biyahe, naramdaman ko ang dahan-dahang pag-indayog ng sasakyan sa bawat liko ng kalsada. Ang musika mula sa radyo ay banayad at nakakaantok, at ang simoy ng hangin na pumapasok sa bahagyang bukas na bintana ay malamig at nakakapreskong damhin sa balat.Tahimik si Mang Ruel sa unahan habang nagmamaneho. Paminsan-minsan ay sumisilip siya sa rearview mirror upang masiguro kung ayos lang kami sa likuran. Sina Mila, Liam, at Amara ay abalang-abala sa panonood sa mga tanawin sa labas—mga burol, puno ng niyog, at mga kubong nakatayo sa gilid ng kalsada.Lumapit si Merlyn sa akin at ibinulong, "Parang gusto ko na lang dito tumira, ‘yung ganito lang… simple, tahimik, masaya."Napangiti ako at hinalikan ko siya sa sentido. "Kapag natapos ang lahat ng responsibilidad natin sa lungsod, pwede naman natin piliin ‘yan, mahal.""Promise, ha?" malambing niyang tanong, habang nakatingin sa akin."Promise," sagot ko, sabay hawak sa kanyang kamay.Biglang sumiga