Lahat ng Kabanata ng อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย: Kabanata 101 - Kabanata 110

หมอฟานขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านบนเขามือที่จับพวงมาลัยแน่นนั้นสั่นเล็กน้อย แต่แววตาของหมอฟานเด็ดเดี่ยว"ไม่ว่าจะผลลัพธ์เป็นอย่างไร ฉันจะบอกความจริงกับซีหยวน... จะไม่ปล่อยให้ความผิดพลาดทำลายชีวิตใครอีก"รถแล่นฝ่าเข้าไปในความมืดมิดของคืนยาว เหมือนกับการเดินหน้าเข้าสู่การชำระล้างบาปที่ไม่มีวันหวนกลับ...กลิ่นอาหารหอมฟุ้งลอยออกมาจากครัว เสียงหัวเราะใสๆ ของอันอันกับเชียวอู่ที่กำลังนั่งพับกระดาษอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง ทำให้บรรยากาศในบ้านอบอวลด้วยความอบอุ่นเฉิงซีหยวนเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับเหรินเหมยในชุดผ้ากันเปื้อน รอยยิ้มที่มุมปากเขา อ่อนโยนอย่างที่เหรินเหมยแทบไม่เคยเห็นมาก่อน“เด็กๆๆๆ วันนี้พ่อทำอาหารด้วยตัวเองพวกหนูจัต้องลองชิมและให้กำลังใจโดยการกล่าวชมคุณพ่อด้วยนะครับ” เหรินเหมยอมยิ้ม“ทำไมต้องพูดแบบนี้ก่อนด้วยนะลูกๆ ก็ต้องชมคุณอยู่แล้วเพราะคุณตั้งใจทำ” อันอันกับเชียวอู่รีบมาชะโงกหน้ามองถาดปลาสามรสที่ส่งกลิ่นหอมหวน“น่ากินที่สุดเลยฮับจุนพ่อ” เชียวอู่พูดขึ้นดังๆ ยักคิ้วแผล็บๆ“เราต้องลองชิมก่อนเชียวอู่หากว่าจุนพ่อทำอร่อยต่อไปเราก็จะต้องให้จุนพ่อทำอาหารเสมอ” อันอันพูดขึ้นบ้าง เหรินเหมยยิ้ม

แสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้ายจะอ่อนแรงกว่าทุกวัน ทอดเงายาวผ่านหน้าต่างกระจกใสในห้องนั่งเล่น เหรินเหมยนั่งเย็บผ้าข้างหน้าต่าง พยายามรวบรวมสมาธิไว้กับฝีเข็ม แต่ใจกลับล่องลอยไปไกล...ลอยไปถึงเสียงหนึ่งที่ยังคงไม่ดังขึ้นอีกเลยในบ้านหลังนี้ สามวันแล้วที่เฉิงซีหยวนไม่เคยแวะมา เขาออกไปพร้อมหลี่ตงและไม่เคยกลับมาไม่ว่าจะมื้อเย็นหรือตอนใกล้สว่างเหมือนก่อนที่เคยทำป้าจูบอกว่าหลี่ตงบอกว่าท่านประธานเฉิงบินด่วนไปที่เมืองTTT เพราะงานที่นั่นเกิดปัญหาใหญ่บ้านเงียบเหงาจนเหรินเหมยรู้สึกใจหาย“จุนแม่ขาแม่... จุนพ่อยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ” เสียงอันอันดังขึ้นข้างหู ทำให้เหรินเหมยสะดุ้งเฮือกเชียวอู่เดินตามพี่สาวมาอย่างเงียบๆ มือเล็กๆ กอดตุ๊กตาหมีที่เฉิงซีหยวนซื้อให้แน่น “เมื่อวานจุนแม่ก็บอกว่าเดี๋ยวจุนพ่อกลับ...แล้วทำไมจุนพ่อไม่มาฮับ” เชียวอู่ถามขึ้นอีกคน“จุนแม่โกหกพวกเราใช่มั้ย” อันอันถามเสียงสั่น เงยหน้าขึ้นมองเหรินเหมยด้วยดวงตาใสที่เริ่มมีน้ำคลอ“ใช่! จุนพ่อไม่กลับมาแล้วใช่มั้ยฮับ” เชียวอู่พูดเสริม น้ำเสียงปนน้อยใจฝ่ามือของเหรินเหมยที่ถือเข็มเย็บผ้าสั่นเล็กน้อย หลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่คำถามซ้ำซากที่เธอไ

นอกหน้าต่างห้องพักแพทย์เงียบสงัด มีเพียงเสียงกระดาษบาง ๆ พลิกเบา ๆ และลมหายใจของผู้หญิงสองคนที่นั่งเผชิญหน้ากันในห้องเก็บเอกสารลับของโรงพยาบาล BBBกู้เหวินภรรยาของคุณหมอถงที่ทำงานกับคลินิกภาวะเจริญพันธุ์ของจูดี้ ถอนหายใจแผ่วเมื่อวางแฟ้มเอกสารลงตรงหน้า หมอฟานลี่ชิง"ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรพูด... แต่นั่นมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง" เสียงเธอสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะรู้ว่าเรื่องที่จะพูดต่อไปนั้น จะทำให้ใครบางคนเจ็บปวดอย่างไม่มีทางย้อนกลับหมอฟานเงยหน้าขึ้น สีหน้าเรียบแต่สายตาเริ่มจับจ้องจริงจัง “หมายความว่ายังไง กู้เหวิน” กู้เหวินเม้มปาก ก่อนพูดด้วยเสียงเคร่งเครียด“ตอนที่คุณจูดี้มาขอใช้คลินิกเพื่อทำ IVF… เธอใช้ชื่อคนไข้เก่าของโครงการอุ้มบุญ แต่รหัสตัวอ่อนที่เธอขอใช้นั้น... ไม่ได้เป็นของเธอค่ะแต่อ้างว่ามีคนไข้ที่คุณหมอฟานตั้งใจให้คุณจูดี้จัดการเพื่อให้เครดิต”เธอเลื่อนเอกสารผลแล็บและใบคำขอใช้สเปิร์มในอดีตให้หมอฟานดู “ดูตรงลายเซ็นต์ค่ะ มันเป็นการกรอกข้อมูลย้อนหลัง แล้วแอบขออนุญาตจากพนักงานใหม่ที่ไม่ตรวจสอบให้ดี ฉันเพิ่งมาค้นพบว่าคุณจูดี้นำเสปริ์มของ ลูกค้าสรายหนึ่งออกไป”

เสียงร้อง “จุนพ่อ!” ดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ที่วิ่งมาตามพื้นไม้ดังตุ๊บตั๊บอันอันกับเชียวอู่วิ่งพรวดเข้ามากอดเฉิงซีหยวนแน่นทั้งสองด้าน ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปอีกเฉิงซีหยวนเบือนหน้าจากเหรินเหมยที่ยังมีคราบน้ำตา แล้วโน้มตัวลงกอดลูกทั้งสองไว้แน่น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของผิวเด็ก กลิ่นเหงื่อที่ระคนกับแป้งเด็ก ทำให้หัวใจเขาอ่อนโยนลง“จุนพ่อหายไปไหนมา… เชียวอู่นึกว่าจะไม่กลับมาแล้ว” ลูกชายตัวน้อยพูดเสียงสั่น น้ำตารื้น“อันอันคิดถึงจุนพ่อที่สุดเลย จุนพ่อทำไมต้องให้พวกเรารอค่ะ” ลูกสาวต่อว่าเบา ๆ แล้วก็ร้องไห้ออกมาเฉิงซีหยวนกอดเด็ก ๆ ไว้แน่นแนบอก “พ่อขอโทษ… พ่อผิดเอง พ่อจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น… พ่อจะอยู่ตรงนี้ อยู่กับพวกหนู กับแม่ของหนู… กับครอบครัวของเรา”เหรินเหมยมองภาพตรงหน้า และลูกๆ ทั้งหมดนี้คือครอบครัวของเธอจริงๆเธอก้าวเข้ามาแล้วโอบลูกๆ พร้อมกับเฉิงซีหยวนในอ้อมแขนเชียวอู่เงยหน้ามอง แล้วถามอย่างจริงจัง “จุนแม่… จุนพ่อพ่อ… ต่อไปนี้จะไม่ทะเลาะกันแล้วใช่ไหมฮับ”เหรินเหมยพยักหน้าทั้งน้ำตา “จะไม่อีกแล้วลูก แม่สัญญา…”เฉิงซีหยวนก้มจูบหน้าผากอันอัน แล้วหันไปจูบเชียวอู่ “พวก

ณ ห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาลBBBเสียงสัญญาณชีพจรดังเป็นจังหวะรัวบนเตียงเคลื่อนที่ในห้องฉุกเฉินเฉิงซีหยวนนอนนิ่ง สีหน้าเขาซีดเซียวจากการเสียเลือดมาก กระสุนฝังลึกบริเวณทรวงอกด้านซ้าย ระหว่างกระดูกซี่โครงที่ห้ากับหก ใกล้หัวใจอันตรายเกินไป“ค่าความดันตกต่อเนื่อง! BP เหลือแค่ 80/50!” “เตรียมห้องผ่าตัด! ใส่สายสวนหลอดเลือด! เรียกหมอหัวใจกับศัลยแพทย์ทรวงอกด่วน!”หมอฉุกเฉินออกคำสั่งอย่างต่อเนื่อง ทีมพยาบาลวิ่งวุ่น เครื่องช่วยหายใจถูกต่อเข้าทันที ขณะที่สาย IV ให้เลือดสองข้างแขนกำลังหยดลงไปอย่างเร่งด่วนหมอถง สวมเสื้อคลุมสีเขียวของแพทย์ผ่าตัด รีบเดินเข้ามาในห้องฉุกเฉิน เขาเป็นคนแรกที่รู้ข่าว และในฐานะแพทย์อายุรกรรมและสามีของพยาบาลกู้เหวิน เขาเข้ามาช่วยประเมินร่วมกับศัลยแพทย์“ผมขอเข้าทีมผ่าตัดในครั้งนี้ด้วย” หมอถงเอ่ยเบาๆ สีหน้าห่วงใย“กระสุนทะลุเยื่อหุ้มหัวใจครับ ยังดีที่ยังไม่โดนลิ้นหัวใจโดยตรง” หมอหัวใจพูดพลางดูภาพ CT ที่เพิ่งส่งมาจากเครื่องฉุกเฉิน“ต้องเปิดทรวงอกและผ่าตัดด่วน ไม่งั้นจะเกิดภาวะเลือดคั่งในช่องเยื่อหุ้มหัวใจ ทำให้หัวใจบีบตัวไม่ได้” หมอถงพยักหน้า “เตรียมทีม OR เต็มระบบ อย่าให้ห