All Chapters of อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย: Chapter 111 - Chapter 120

แดดยามเช้าทอแสงอ่อนโยนลงบนพื้นโรงพยาบาล เฉิงซีหยวนสวมเสื้อคลุมสีอ่อนของผู้ป่วย มือยังมีผ้าพันแผลบางจุด เขาก้าวออกมาพร้อมเหรินเหมยที่คอยประคองอย่างเงียบๆ และอันอันกับเชียวอู่ที่วิ่งนำหน้าไปยังรถที่จอดอยู่“จุนพ่อเร็วๆ จุนแม่บอกว่ากลับบ้านได้แล้ว!” เสียงใสของเชียวอู่ตะโกนเรียก ดวงตากลมโตเปล่งประกายด้วยความดีใจ หลี่ตงยืนก้มหน้านอบน้อมอยู่ตรงนั้น ซูจิงกับชาไช้หอบดอกไม้ช่อโตมารับ ซูจิงที่มีแววตาสำนึกผิดเล็กน้อยทว่าเมื่อ ชาไช้กุมมือไว้ซูจิงก็เริ่มมีความมั่นใจ“เรามารับพี่ครับแล้วจากนี้เราจะบินไปฮันนีมุนรอบโลก”“นายแต่งกันเมื่อไหร่” เฉิงซีหยวนพูดยิ้มๆ“ก็” ชาไช้หันมองสบตาซูจิง“ก็เมื่อเรารักกันครับพร้อมจะใช้ชีวิตด้วยกันเท่ากับแต่งงานกันแล้ว” เหรินเหมยถอนหายใจเฉิงซีหยวนยิ้ม“ฉันต้องขอโทษคุณสำหรับทุกอย่าง” เหรินเหมยที่คว้าข้อมือซูจิงมากุมไว้ ซูจิงยิ้มตาหยี“ไม่มีทางจะโกรธคุณไม่ต้องขอโทษฉันต้องขอบคุณด้วยซ้ำไปเพราะคุณทำให้ฉันได้ค้นพบหัวใจตัวเอง” เงยหน้ามองสบตาชาไช้ทุกคนยิ้มพร้อมกันเฉิงซีหยวนยิ้มจางๆ ดวงตาอ่อนลงอย่างหาที่สุดไม่ได้เมื่อเห็นลูกทั้งสองโผเข้ากอดขาเขาแน่น“จุนพ่อฮับบบบ” เชียวอู่กอดข

ฉากประทับใจครั้งแรก ใกล้กันเกินกว่าจะไม่หวั่นไหวเสียงเบรกของรถดังเอี๊ยดกะทันหันในขณะที่เหรินเหมยยังไม่ทันตั้งหลัก ร่างของเธอเซถลาไปด้านหน้าเพราะแรงกระชาก เธอหลับตาแน่นตามสัญชาตญาณ แต่ทันใดนั้น...แขนแข็งแรงข้างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาโอบรัดรอบเอวของเธอแน่น เสี้ยววินาทีนั้นเองที่ร่างของเธอปลิวเข้าหาอกของเฉิงซีหยวน“ระวัง” เสียงทุ้มต่ำดุดันดังขึ้นเหนือศีรษะเหรินเหมยลืมตาโพลง ใบหน้าของเธออยู่ห่างจากใบหน้าของเขาเพียงไม่กี่นิ้ว ลมหายใจของเขาอุ่นๆ พาดผ่านแก้มขาวนวล ดวงตาคมเข้มจ้องลึกเข้ามาในนัยน์ตาของเธออย่างไม่ตั้งใจ แต่กลับเหมือนจะมองทะลุทุกความรู้สึก ริมฝีปากเกือบจะเหยียดยิ้มแต่นิ่งเสีย“ฉัน…” เสียงของเหรินเหมยแทบไม่ออกมา เธอตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นถี่รัวจนน่ากลัวว่าจะหลุดออกมาจากอกเฉิงซีหยวนเองก็รู้สึกบางอย่างแปลกไป ใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าอยู่ใกล้จนเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผิวกายเธอ เสี้ยววินาทีนั้น เขาไม่อาจละสายตาจากดวงตากลมโตที่กำลังเบิกกว้างของเธอได้เลย“ขอโทษนะ” เขาพูดพลางค่อยๆ ผ่อนแรงจากเอวเธอ แต่ยังไม่ได้ผละตัวออกเหรินเหมยกลืนน้ำลายเงียบๆ ขณะที่ฝ่ามือของเขายังคงสัมผัสรอบเอวบาง เธอรู้สึก

เฉิงซีหยวนกลับถึงบ้านหลังจากเลิกงาน ทั้งวันเขาแทบไม่ได้หยุดคิดถึงสิ่งที่ควรจะเป็น…ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบที่เขาพยายามสร้างขึ้นกับซูจ่าย ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเชื่อว่าจริงด้วยสิเขากำลังจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบลูกแฝดของเขากับซุจ่ายในท้องเหรินเหมย แค่คิดว่าจะได้เห้นหน้าลูกเขาก็อดอมยิ้มไม่ได้ รถเลี้ยวเข้าไปในบ้านเฉิง เฉิงซหียวนวิ่งขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบ ตรงเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำชำระร่างกาย เขาแยกมานอนอีกห้องเพื่อจะได้ๆ ไม่รบกวนซูจ่ายแต่วันนี้เฆ้นจะต้องรบกวนเสียหน่อยนานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้…ทำหน้าที่สามีภรรยาเมื่อผลักประตูเข้าไปในห้องนอน กลับเห็นร่างของซูจ๋ายนอนอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเซียว ผ้าห่มคลุมถึงคาง“ซีหยวนคุณกลับมาแล้วเหรอ...” เสียงเธอแผ่วเบาและอ่อนแรงเฉิงซีหยวนพยักหน้าเบา ๆ แม้จะพยายามเข้าใจ แต่ความเหนื่อยล้าและความว่างเปล่าในใจกลับพอกพูนมากขึ้นนั่งลงข้างเตียงเอนกายลงนอนกอดซูจ๋ายไว้จูบที่แก้มเบาๆ มืออุ่นล้วงเข้าไปที่หน้าท้องเนียนแต่ผอมบาง ลูบมืออุ่นไปบนหน้าท้อง ซูจ๋ายถอนหายใจยาว“ซีหยวน อือคุณคุณคือฉันให้คุณไปทำอะไรแบบนี้ข้างนอกนั่นได้โดยที่ไม่ต้องห่วงฉันเพราะฉันรู้ดีว่าฉัน ช่วยอะไ

เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องรับแขกเบาๆ แต่ความเงียบในบรรยากาศนั้นหนักหนาซูจ๋ายนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวในบ้านตระกูลเฉิงริมฝีปากเม้มแน่น สายตาจ้องมองสามีของเธอที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม“ซีหยวนน้ำหอมของคุณที่เคยใช้ประจำมันหมดไปแล้วหรือ”เฉิงซีหยวนชะงัก มือที่กำลังถือถ้วยกาแฟนิ่งค้างกลางอากาศ“ทำไมถามอย่างนั้น” เขาตอบเรียบๆ ซูจ๋ายหัวเราะในลำคอเสียงหัวเราะที่ไม่ใช่เพราะขำ แต่เหมือนมีบางอย่างกำลังกัดกินเธออยู่ข้างใน“เพราะกลิ่นนี้ไม่ใช่ White Vetiver ที่ฉันเลือกให้คุณไง…กลิ่นนั้น คุณใช้มาตลอดตั้งแต่เราคบกัน…แล้วอยู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็น Cedarwood & Roseน้ำหอมกลิ่นอ่อนที่ไม่เหมาะกับผู้ชายแบบคุณเลย”เฉิงซีหยวนวางถ้วยกาแฟลงช้าๆ ใบหน้านิ่งสงบ แต่แววตากลับมีไหวสะท้าน“กลิ่นเดิม...ผมรู้สึกว่ามันแรงไป” เขาตอบเสียงเบา“ก่อนนั้นคุณใช้มาตลอดนี่ไม่เห็นเคยบอกว่ากลิ่นมันแรงไป” ซูจ๋ายย้ำคำซูจ๋ายไม่ใช่คนโง่บรรยากาศเงียบงัน ซูจ๋ายขบกรามแน่นจนเส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบๆ น้ำตาคลอ แต่เธอยังพยายามไม่ให้มันไหลออกมา“คุณเปลี่ยนน้ำหอม…ในวันที่ภรรยาของคุณกำลังป่วย” ซูจิงเดินเข้ามาข้างในเฉิงซีหยวนถอนหายใจช้าๆ ไม่เถียง เขาไม

เหรินเหมยเดินช้าๆ มาตามทางดินปูด้วยหินเล็ก เสียงรองเท้ากระทบพื้นแผ่วเบา ในมืออุ้มกล่องพัสดุที่คนส่งไม่ได้ลงชื่อ แต่เธอรู้ทันทีตั้งแต่เห็นลายมือบนโน้ตแผ่นเล็ก“ดื่มก่อนนอน สบายท้องดี”ข้อความสั้นๆ แต่ทำให้หัวใจเหรินเหมยไหววูบกล่องใบนี้คือหนึ่งในหลายกล่องที่ส่งมาทุกๆวัน บ้างเป็นขนมที่เธอชอบ บ้างเป็นผลไม้ที่เหมาะสำหรับคุณแม่ตั้งครรภ์ บางครั้งเป็นหมอนรองขา หรือเทียนหอมกลิ่นลาเวนเดอร์ที่ช่วยให้นอนหลับง่ายยามแพ้ท้องหนักเขาไม่เคยมาด้วยตัวเองอีกเลยนับจากคืนนั้นแต่การหายไปของเขา ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกว่าเขา หายไปจริงๆทุกกล่อง ทุกข้อความ ทุกความใส่ใจจากระยะไกล คือหลักฐานว่าหัวใจของเขายังวนเวียนอยู่รอบเธอไม่ห่าง“คุณจีขา คุณเฉิงส่งของมามากขนาดนี้เกือบจะเต็มบ้านแล้ว คุรเแิงเขาห่วงคุณจีจริงๆนะคะ”เสี้ยวจี้พูดขึ้น เหรินเหมยถอนหายใจยาว“เขาแค่ทำไปตามหน้าที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันใช้จริงหรือเปล่ามีเงินก็แค่ซื้อแล้วก็ส่งเงินเขาเยอะอยู่แล้วเรื่องแค่นี้ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอก”“แต่คุณจีขาเขาใจดีจริงๆนะคะแต่ก่อนเสี่ยวจี้ตกงานเขาก็รับอย่างไม่ลังเลทั้งที่ไม่รู้ว่าจะรับไปทำไมด้วยซ้ำ”เหรินเหมยพักหน้าขึ้นลงอี