Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 101 - Bab 110

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ กงเฉินถอดรองเท้าและถุงเท้าของเธอออกไปแล้ว"อาเล็ก อาจะทำอะไรคะ? แบบนี้มันไม่สบายเลย!"หลินจืออี้หดเท้ากลับโดยสัญชาตญาณ แต่เขากลับจับฝ่าเท้าของเธอไว้โดยไม่รังเกียจเลยสักนิดฝ่ามือของเขาร้อนผ่าว แผ่ไออุ่นไปทั่วผิวของเธอ แม้ว่าในใจจะไม่อยากยอมรับ แต่ร่างกายของเธอกลับซื่อตรงต่อความรู้สึกความอบอุ่นนี้ช่วยให้เท้าของเธอผ่อนคลายจนเธออดไม่ได้ที่จะขยับนิ้วเท้าเล็กน้อยกงเฉินจับข้อเท้าของเธอไว้ ปลายนิ้วลูบไล้ผิวหนังเบาๆ เพิ่มแรงกดขึ้นเล็กน้อย มันทั้งเจ็บและจั๊กจี้ในเวลาเดียวกันเขาพูดอย่างหยอกเย้าว่า "ไม่สบายเหรอ?"หลินจืออี้เม้มริมฝีปากไม่ตอบกลับกงเฉินหยิบสเปรย์จากกล่องยาขึ้นมาฉีดบริเวณข้อเท้าที่บวมแดงของเธอ ก่อนจะแปะแผ่นยาทับลงไปหลินจืออี้มองเขาอย่างเงียบๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องทำขนาดนี้แล้วจู่ๆ ความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอซ่งหว่านชิว...กงเฉินเคยรับปากซ่งหว่านชิวไว้ว่าจะจัดการเรื่องไฟล์บันทึกเสียงไม่ให้ถูกเผยแพร่ออกไปและแทบจะเป็นเวลาเดียวกันนั้นเองที่ชายหนุ่มตรงหน้าก็เอ่ยปากขึ้นมาน้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและเย็นชาไร้ความรู้สึก"หลินจืออ

เฉินจิ่นสังเกตเห็นสีหน้าของหลินจื่ออี้ซีดขาว “คุณหนูหลิน…” หลินจืออี้หัวเราะเยาะออกมาเสียงหนึ่ง“รบกวนอาเล็กแล้ว”“คุณหนูหลิน.. จริงๆ แล้ว...”เฉินจิ่นกำลังจะอธิบาย แต่หลินจืออี้ได้เดินจากไปแล้ว เขาจึงถอนหายใจและขมวดคิ้วหลินจืออี้กลับมาที่ห้องของตัวเองและตรงไปที่ห้องน้ำ ทันทีที่เธอมองในกระจก เธอก็เห็นรอยแดงที่คอของตัวเอง รอยฟันที่เบาๆ แต่บริเวณที่ถูกกัดนั้นกลับแดงขึ้นอย่างชัดเจนใครก็ตามที่เห็นแบบนี้ล้วนคิดได้แน่ว่าเกิดจากอะไรหลินจื่ออี้พยายามล้างมันหลายครั้ง แต่ยิ่งล้างก็ยิ่งแดงขึ้น เธอจึงยอมแพ้ และคิดว่าเธอคงต้องใช้รองพื้นเพื่อปกปิดรอยนี้ในวันพรุ่งนี้ก่อนไปที่สตูดิโอของเซวียนมั่นเธอกำลังคิดว่าจะพูดยังไงเพื่อขอยืมรองพื้นจากหลิ่วเหอ แต่กลับไม่คาดคิดว่าหลิ่วเหอจะมาถึงเสียก่อน“จืออี้? กลับมาแล้วเหรอ? ฉันเอาขนมมาให้”เมื่อได้ยินเสียงเรียก หลินจืออี้จึงหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดและพันรอบคอแล้วเดินออกไปหลิ่วเหอมองไปที่การแต่งตัวแปลกๆ ของหลินจืออี้ “อะไรเนี่ย? ทำไมต้องพันผ้าขนหนูไว้ที่คอด้วย?”หลินจืออี้ตอบไปว่า “ฉันเพิ่งออกไปออกกำลังกาย เหงื่อออกนิดหน่อยเลยพันไว้เพื่อไม่ให้ลมเย็นเข้

เมื่อเดินเข้าไปในสำนักงานเบลล่าปรบมือแนะนำว่า “นักศึกษาฝึกงานคนใหม่ คุณซ่งหว่านชิว ท่านประธานเซวียยอมรับว่าเป็นอันดับหนึ่ง ส่วนคนอื่นๆ คงไม่ต้องให้ฉันแนะนำแล้วนะ”ทุกคนต่างรู้จักกาลเทศะและเข้าใจความหมายแฝงของเบลล่าพวกเขาพากันเข้าแถวทักทายซ่งหว่านชิวอย่างกระตือรือร้นส่วนหลินจืออี้และเฉินฮวนกลับไม่มีใครสนใจ แม้แต่ชื่อก็ไม่มีใครถามซ่งหว่านชิวเหลือบมองหลินจืออี้เล็กน้อย ก่อนจะเริ่มการแสดงของเธออีกครั้งเธอเดินเข้าไปยืนตรงกลางระหว่างหลินจืออี้และเฉินฮวน ก่อนจะคล้องแขนพวกเธอด้วยท่าทีอ่อนโยนและกล่าวว่า"สองคนนี้ก็เป็นเพื่อนของฉัน หลินจืออี้และเฉินฮวน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"หลินจืออี้ชะงักไปเล็กน้อยดูเหมือนซ่งหว่านชิวจะได้ยินบทสนทนาของเธอกับเฉินฮวนที่หน้าลิฟต์ และรอคอยโอกาสเอาคืนพวกเธอเห็นได้ชัดว่า ซ่งหว่านชิวกำลังใช้พวกเธอเพื่อแสดงให้เห็นถึงความใจกว้างของตัวเอง พร้อมทั้งลดทอนการมีตัวตนของพวกเธอลงทำให้เหมือนกับว่าพวกเธอเข้ามาฝึกงานในสตูดิโอได้เพราะเธอน่าเสียดายที่เฉินฮวน กลับรู้สึกซาบซึ้งใจที่ซ่งหว่านชิวให้ความเอาใจใส่เธอเป็นพิเศษแต่หลินจืออี้กลับดึงมือของซ่งหว่านชิวออก

เฉินฮวนมองไปที่ซ่งหว่านชิวด้วยความกังวล “อันนี้... จะดีเหรอคะ? ไวน์ของคุณชายสามคงไม่ถูกใช่ไหมคะ?”ซ่งหว่านชิวยิ้มอย่างสบายๆ “คุณชายสามพาฉันมาบ่อยๆ เขาก็ให้ฉันเลือกตามใจชอบนะ ฉันก็ไม่ค่อยรู้ราคาหรอก แต่ก่อนหน้านี้ฉันทำขวดไวน์ตกขวดหนึ่ง เขาบอกว่ามันราคาหลานแสนเลยล่ะ แต่คุณชายสามก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ แค่ห่วงว่าฉันจะได้รับบาดเจ็บเท่านั้น”“โอ้ย ทำไมเหมือนได้กลิ่นความรักลอยฟุ้งละเนี่ย? ทุกคนยังไม่ขอบคุณว่าที่เถ้าแก้เนี้ยกันอีก?” เพื่อนร่วมงานล้อเลียน“ขอบคุณครับ/ค่ะ เถ้าแก้เนี้ย”“อย่าทำแบบนี้สิ ฉันไม่พูดแล้ว”ซ่งหว่านชิวทำสีหน้าแดงอาย ราวกับสาวน้อยที่รู้สึกเขินอาย แต่สายตาของเธอกลับจับจ้องไปที่หลินจืออี้อย่างมั่นคง ราวกับกำลังประกาศสิทธิ์ในตัวเองหลินจืออี้มองเธอแล้วก็แกล้งยิ้มพร้อมเพื่อนร่วมงานเธอไม่สนใจแม้กระทั้งกงเฉิน แล้วจะไปสนใจว่าที่เถ้าแก้เนี้ยอย่างซ่งหว่านชิวเนี่ยนะ?ในขณะนั้น เฉินฮวนก็ย้ายมานั่งข้างหลินจืออี้ ยิ้มกว้าง“ฉันอิจฉาคุณซ่งจริงๆ เลยนะ แต่จืออี้คงไม่อิจฉาหรอก เพราะแฟนเธอก็คงดีกับเธอมากเลยล่ะ”“ฉันไม่มีแฟน” หลินจื่ออี้ย้ำเสียงแข็ง“แล้วที่คอเธอล่ะ...?”“หมากัด

เฉินจิ่นพยักหน้าเล็กน้อย “เชิญครับ”ซ่งหว่านชิวเปิดประตูรถลงไปและเดินตรงไปยังอี๋หยวน…หลินจืออี้เดินออกจากห้องรับรองตามทางเดินยาว ลมเย็นที่พัดผ่านทำให้เธอที่กำลังเมาหนักอยู่แล้วยิ่งรู้สึกมึนงงกว่าเดิมความเมาเริ่มแทรกซึมลึกขึ้นอีกขั้นเธอจับเสาพยุงตัวพลางเดินไปตามความรู้สึก แต่พอเดินไปได้สักพักก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าตรงนี้ต้องเลี้ยว เธอเลยหันตัวกะทันหัน ทว่ากลับเหยียบพลาดตกบันไดเข้าเต็มๆตามมาด้วยเสียงดังตุ้ม ทันใดนั้นทั้งตัวเธอก็เปียกชุ่มไปหมดทันที ความเย็นเฉียบที่กระจายไปทั่วทำให้เธอได้สติขึ้นมาไม่น้อยหลินจืออี้ถึงเพิ่งรู้ว่าเธอเผลอตกลงไปในสระน้ำขนาดเล็ก เมื่อมองน้ำที่ลึกมาถึงช่วงอกพอดี ความรู้สึกอับอายก็พุ่งขึ้นมาทันทีเธอค่อยๆ เดินไปที่ขอบสระ แล้วเหยียบขั้นบันไดทีละก้าวอย่างระมัดระวังเพื่อขึ้นจากน้ำแต่ขอบสระที่เธอปีนขึ้นอยู่ติดกับกระจกหน้าต่างบานใหญ่ของสำนักงานผู้จัดการกงเฉินไม่ได้โกหกซ่งหว่านชิว ผู้จัดการอี๋หยวนมีเรื่องต้องหารือกับเขาจริงๆ“คุณชายสามครับ คุณหนูซ่งเพิ่งติดหนี้ไว้ที่นี่กว่าห้าล้าน วันนี้เธอก็เปิดไวน์หกขวดของคุณอีก จะลงบันทึกเป็นชื่อคุณเหมือนเดิม หรื