บทที่ 0101

หลินจืออี้ไม่อยากจะเชื่อว่ากงเฉินจะกล้าถึงขนาดนี้ในบ้านของตระกูลกง และยังอยู่ต่อหน้ากงเยี่ยนอีก

ดังนั้นเธอจึงเพิกเฉยต่อคำพูดของเขา ใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามดิ้นรนให้พ้นจากพันธนาการอย่างเงียบๆ

เมื่อเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอก็สบเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทของกงเฉิน ที่แฝงไปด้วยความคุกคามและอันตราย

ดวงตาคู่นั้นของเขาชัดเจนยิ่งขึ้นเรื่อยๆ หลินจืออี้ถึฃตระหนักได้ว่ากงเฉินกำลังใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา และที่น่าตกใจกว่านั้น กงเยี่ยนก็ยืนมองพวกเขาอยู่ตรงนั้น

หัวใจของหลินจืออี้เต้นแรงด้วยความตื่นตระหนก เธอรีบยกมือขึ้นดันร่างสูงตรงหน้า พร้อมพยักหน้าอย่างแรง

เป็นการตอบรับว่าเธอจะไปกับเขา

กงเฉินหยุดชะงักก่อนจะยื่นมือมาหยิบใบไม้ที่ติดอยู่บนเส้นผมหน้าผากของเธอออก

เสียงทุ้มต่ำยังคงเย็นชาเช่นเคย “มีอะไรติดอยู่น่ะ”

หลินจืออี้ถึงได้รู้ว่าตัวเองถูกหลอก เธอย่นจมูกเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

สุดท้ายเธอทำได้เพียงหันไปมองกงเยี่ยน “พี่ใหญ่ ฉันมีธุระต้องไปก่อนนะ”

กงเยี่ยนเผยรอยยิ้มบางๆ “ไปเถอะ ต้องพักผ่อนบ้างนะ”

“ขอบคุณค่ะ พี่ใหญ่”

หลังจากพูดจบ หลินจืออี้รีบถ