Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 221 - Bab 230

คนขับรถมองไปที่โทรศัพท์ "งั้นผมจะพาคุณผ่านชุมชนไป แต่ถึงแม้ว่าไฟแดงจะน้อยลงไปได้หน่อย แต่ก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะถึงภายในครึ่งชั่วโมงนะ"“ลองดูหน่อยนะพี่”ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วคนขับรถยังถือว่าเก่งพอสมควรอยู่ ครึ่งชั่วโมงก็พาหลินจืออี้ไปส่งที่สี่แยกแถวสตูดิโอแต่หลังจากหลินจืออี้ลงจากรถแล้ว ก็มองไปที่ข้อเท้าที่บวมแดงของตัวเอง เธอพลันขมวดคิ้วเธอไม่สามารถรับประกันได้ว่าซ่งหว่านชิวจะนึกถึงอะไรหลังจากเห็นข้อเท้าของเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องหาเหตุผลที่เหมาะสมสําหรับการบาดเจ็บของตัวเองคิดไปคิดมา เธอก็เห็นแปลงดอกไม้ซีเมนต์ที่อยู่ข้างๆ เธอตัดสินใจเอาข้อเท้าที่บวมแดงไปถูกับข้างบนโดยตรง ความเจ็บปวดที่เสียดแทงหัวใจทําให้เธอนั่งอยู่บนพื้นและเหงื่อออกทั้งตัวเธอกําหมัดแน่น อดกลั้นความเจ็บปวดแล้วกดโทรออกหาเสิ่นเยียนตอนนี้เธอยังต้องการพยานอีกคนนั่นก็คือเสิ่นเยียนคนที่ส่งข่าวให้ซ่งหว่านชิวต้องเป็นเธอแน่ๆ ดังนั้นเธอจึงเหมาะสมที่จะเป็นพยานเสิ่นเยียนรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “จืออี้เหรอ? เธออยู่ที่ไหนล่ะ? คุณซ่งเอาของว่างมาไม่น้อยเลย”“เสิ่นเยียน เธอรีบมาช่วยฉันหน่อย ฉันหกล้ม เดินไ

คนขับรถรีบจอดรถที่ริมถนนทันที แล้วมองไปข้างหน้าไม่กล้าเบือนสายตาหมอกสีขาวพุ่งออกมาจากริมฝีปากของกงเฉิน เขาพูดเบาๆ ว่า "ฉันเคยเตือนเธอว่าอย่าได้คืบจะเอาศอก สิ่งที่เธออยากได้ก็ได้แล้ว"“ลงจากรถซะ คนขับรถของบ้านเธอก็ติดตามมาตลอดทางแล้ว”คําพูดของกงเฉินทําให้ซ่งหว่านชิวตื่นตระหนกอีกครั้งเพราะเธอบอกกงเฉินว่าคนขับรถมีธุระมาไม่ได้แล้ว ถึงให้เขามารับเธอตอนนี้พอถูกเปิดโปงมันก็เหมือนกับตบหน้าเธออย่างแรงแก้มของเธอแสบร้อนและเจ็บปวด แต่เมื่อเธอคิดถึงต้องลงจากรถแบบนี้ เธอไม่ยอมหรอก!เธอไม่เชื่อว่ากงเฉินจะไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเธอเลยแม้ว่าจะไม่มีความรู้สึก แต่ก็ควรจะมีความปรารถนาบ้างสิถึงจะถูกเธอสู้หลินจืออี้ไม่ได้ตรงไหนกัน!พอคิดแบบนี้เธอก็กอดกงเฉินอย่างแรงจนน้ำตาจะไหล และมุดตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขาโดยไม่คํานึงถึงภาพลักษณ์“คุณชายสาม อย่าทํากับฉันแบบนี้เลย ฉันรักเธอนะคะ”ดวงตาทั้งคู่ของกงเฉินไม่มีอุณหภูมิเลยแม้แต่น้อย เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง เขากวาดผ่านเฉินจิ่นที่นั่งข้างคนขับเบาๆ เฉินจิ่นพยักหน้าและลงจากรถอย่างรวดเร็ว เปิดประตูด้านหลังโดยตรงและเชิญซ่งหว่านชิวลงจากรถไม่ว่าซ่งหว่า

หลี่ฮวนยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อน แม้ว่าเขาจะเป็นหมอ แต่พอเปิดปากเขาก็พูดเหมือนกําลังพูดครอสทอล์คอย่างไรอย่างนั้นน้ำเสียงขึ้นสูงเสมอ ดูมีชีวิตชีวาและมีความหวังอยู่เสมอแตกต่างกับท่าทางบ้าระห่ำที่จูบซ่งหว่านชิวราวกับเป็นคนละคนถ้าไม่ใช่เพราะหลินจืออี้มองการปลอมตัวของเขาออก เธอก็คงรู้สึกเหมือนกับคนส่วนใหญ่ว่าการเป็นเพื่อนกับหลี่ฮวนมีความสุขมากแม้แต่เธอยังเคยคิดว่า บาปที่หลี่ฮวนก่อไว้เมื่อชาติก่อนอาจถูกบังคับโดยกงเฉินแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะสมัครใจซะมากกว่าตอนที่เขาผ่าตัดซิงซิง ก็ไม่ได้คิดจะให้ซิงซิงรอดชีวิตอยู่แล้วจริงๆ แล้ว ความผูกพันเพียงหนึ่งเดียวระหว่างหลินจืออี้กับกงเฉินในตอนนั้นก็คือลูกเพราะลูก คนอย่างกงเฉินไม่มีทางทำเรื่องทิ้งพวกเธอแม่ลูกได้อยู่แล้ว ดังนั้นเขาทําได้แค่สงสารซ่งหว่านชิวและลูกของเขาที่ไม่ถูกทํานองคลองธรรม และพยายามทุกวิถีทางเพื่อกําจัดพวกเธอแม่ลูกควบคู่ไปกับการประสานงานภายในและภายนอกของหลี่ฮวนและซ่งหว่านชิว หลินจืออี้และซิงซิงไม่มีทางรอดเลยเพียงแต่หลินจืออี้คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายที่มักจะร่าเริงตรงหน้าคนนี้จะบ้าคลั่งถึงขนาดช่วยผู้หญิงของตัวเองพาลูกชาย

ไม่รอให้หลินจืออี้กล่าวคําอําลา รถเข็นก็เลี้ยวออกจากออฟฟิศของหลี่ฮวนทันทีหลังจากลงบันไดมา ท้องฟ้าก็มืดแล้วพอคนขับเห็นพวกเขาก็รีบเปิดประตูรถทันทีเมื่อเห็นดังนั้น หลินจืออี้จึงยันตัวขึ้นจากรถเข็น “อาเล็ก ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้แล้วค่ะ ไม่รบกวนอาเล็กแล้ว”แต่เพิ่งก้าวไปได้ก้าวหนึ่ง เท้าก็ราวกับไม่ใช่ของตัวเอง คุกเข่าลงต่อหน้าชายหนุ่มตรงหน้าทันทีโชคดีที่กงเฉินประคองเธอไว้ได้ทันน่าอายจริงๆ!หลินจืออี้ก้มหน้าลงตั้งนานก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเสียงทุ้มต่ำเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของผู้ชายดังมาจากเหนือศีรษะ “สวัสดีปีใหม่เร็วไปหน่อยนะ ปีนี้ฉันให้อั่งเปาไม่พอเหรอ?”หลินจืออี้กัดฟัน แต่กลับเถียงไม่ออกเพราะตั้งแต่เธอมาที่ตระกูลกง กงเฉินก็ให้อั่งเปาเธอทุกปีจริงๆกงเฉินโอบเอวเธอและยกเธอขึ้น บังคับให้เธอมองตรงมาที่ตนเอง“ทีกลับคนอื่นนี่เกรงใจเหลือเกินนะ”“ขอบคุณค่ะ” หลินจืออี้พูดอย่างอึดอัดใจ"อะไรนะ ได้ยินไม่ชัด"กงเฉินก้มศีรษะลงและดึงระยะห่างระหว่างทั้งสองให้ใกล้ชิดยิ่งขึ้นลมหายใจอุ่นๆ ผสมกับลมหายใจของเขากวาดแก้มของหลินจืออี้เบาๆ ทําให้เธอรู้สึกร้อนไปทั้งตัวเธอผลักเขา แต่เขาก

เธอมองกงเฉินอย่างประหลาดใจ เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยากกินซุปปลากงเฉินเอียงคอ เอ่ยเสียงเรียบว่า “กินเถอะ”“อืม”หลินจืออี้พยักหน้าแล้วดื่มซุปปลาเมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของกงเยี่ยนก็คาดเดาไม่ได้ กําตะเกียบในมือแน่นเฉินซู่หลานเอาผ้าเช็ดปากมากดที่มุมปากแล้วยิ้มเบาๆ ว่า “จืออี้ ทําไมเธอออกมากินข้าวเย็นกับน้องสามล่ะ? ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ก็ต้องเตือนเธอหน่อยว่า เรื่องที่ไม่ควรทําไม่ควรทําซ้ำแล้วซ้ำอีก สิ่งที่สําคัญที่สุดสําหรับผู้หญิงคือชื่อเสียง”หลินจืออี้หน้าซีดเผือดเธอรู้ว่าเฉินซู่หลานกําลังพูดถึงเรื่องที่เธอและกงเฉินมีอะไรกันในคืนนั้นเรื่องมันผ่านไปนานขนาดนั้น คนทั้งตระกูลกงไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้า แต่เฉินซู่หลานกลับทําให้เธออับอายต่อหน้าคนอื่นที่โต๊ะอาหารในเวลานี้ เสียงเทน้ำชาก็ดังขึ้นบนโต๊ะพอวางกาน้ำชาลง กงเฉินก็ยกกาน้ำชาขึ้นอย่างช้าๆ สายตาเย็นชาจับจ้องไปที่เฉินซู่หลาน“ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมต้องอธิบายตารางเดินทางของผมให้คนนอกฟังด้วย คุณว่าใช่ไหมล่ะ?"คําว่า'คนนอก'ทิ่มแทงเฉินซู่หลานอย่างลึกซึ้งเธอวางตะเกียบลงอย่างแรง “เจ้าสาม คําพูดนี้ของเธอหมายความว่ายังไง?”กงเฉินค่อยๆ ว