All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 251 - Chapter 260

เมื่อหลินจืออี้กำลังดื่มชาอยู่นั้น เธอก็ได้รับคําแนะนําหัวข้อข่าวการถ่ายทอดสดที่มาแรงเหมือนกัน[นักศึกษาฝึกงานนามสกุลหลินจากสตูดิโอเครื่องประดับชื่อดังล่อลวงชายที่แต่งงานแล้ว]โชคไม่ดี ทั้งสตูดิโอมีแต่หลินจืออี้คนเดียวที่นามสกุลหลินมันต่างอะไรกับการบอกชื่อเธอโดยตรง?น่าเสียดายที่ซ่งหว่านชิวใจร้อนเกินไปถ่ายทอดสดจับชู้?ใครกันแน่ที่ไม่อาจหวนกลับคืนมาได้ก็ยังไม่แน่หรอกนะในภาพการถ่ายทอดสด ในห้องมืดสลัวมีเงาคนวุ่นวาย นอกจากเสียงด่าแล้ว ยังได้ยินเสียงเพลงที่คลุมเครืออีกด้วยเทียนหลายเล่มที่กระจัดกระจายอยู่ตามมุมไม่สามารถให้แสงสว่างได้ แต่สามารถกระตุ้นความปรารถนาของผู้คนได้นี่คือสิ่งที่หลินจืออี้เตรียมไว้เป็นพิเศษสําหรับเฉินหงเหว่ยและนางเอกในวันนี้ทันใดนั้นภาพก็กระพริบสองสามครั้งและมีคนในเงาที่บิดตัวดึงผ้าม่านออกภาพทั้งหมดของห้องปรากฏต่อหน้าชาวเน็ตจํานวนมากทันทีท้ายที่สุดคุณนายเฉินก็ยังคงใส่ใจเรื่องหน้าตา ในความสับสนวุ่นวายเช่นนี้ คาดไม่ถึงว่ายังมีโอกาสให้เฉินหงเหว่ยสวมเสื้อคลุมอาบน้ำได้ดังนั้นเฉินหงเหว่ยจึงไม่มีส่วนไหนเปิดเผย นอกจากใบหน้าที่ดูน่าเกลียดเล็กน้อยแต่ผู้หญิ

พอเฉินหงเหว่ยเห็นหลินจืออี้มาแล้ว ก็หยิบเพชรพลอยในมือออกมาอย่างเตรียมพร้อม“ฉันให้คนดูแล้ว แซปไฟร์บนเข็มกลัดอันนี้ไม่ใช่อันที่ฉันส่งให้หลินจืออี้เลย”“ฉันมีใบรับรองอัญมณีที่นี่และหนังสือยืนยันที่ลงนามโดยหลินจืออี้ตอนส่งมอบ”“นี่เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าเขาได้วางแผนไว้ล่วงหน้าสําหรับอัญมณีของฉัน และทุกอย่างในวันนี้เป็นเพียงกับดักของเขาเท่านั้น”พร้อมกับข้อกล่าวหาของเฉินหงเหว่ย ซ่งหว่านชิวที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนมองเสิ่นเยียนอย่างข่มขู่เมื่อกี้เสิ่นเยียนเกือบจะพูดชื่อเธอในไลฟ์แล้ว เธอจึงตั้งใจกําชับเสิ่นเยียนตอนที่พวกเธอลงบันไดมาเป็นพิเศษและในเวลานี้ เสิ่นเยียนก็ไม่ได้ทําให้ซ่งหว่านชิวผิดหวัง เธอสวมชุดคลุมคุณบน้ำ จ้องมองหลินจืออี้อย่างมืดหม่นและบิดเบี้ยววินาทีต่อมา เธอก็ร้องไห้อย่างขมขื่นและตะโกนด้วยความอยุติธรรม"ไม่ใช่ฉัน! ฉันก็โดนหลินจืออี้ใส่ร้ายเหมือนกัน ฉันไม่รู้เลยว่าเขาขโมยอัญมณีของประธานเฉินไป! จืออี้ เธอทําแบบนี้กับฉันและประธานเฉินได้ยังไง? ฉันไม่อยากอยู่แล้ว!”พูดจบเธอก็พุ่งเข้าชนเสาทุกคนไม่ทันได้ตั้งตัว รอจนมีคนเข้ามาดึงเสิ่นเยียน หัวของเธอก็แตกเลือดไหลคุณบแล้ว

เฉินหงเหว่ยเหมือนคว้าฟางช่วยชีวิตไว้ได้ รีบเรียกคล้อยตามว่า “ใช่ ใช่ มิน่าเล่าฉันถึงจําเรื่องเหล่านี้ไม่ได้ ที่แท้คือคําเรียกที่หลินจืออี้มอมเหล้าฉันเมื่อนัดกินข้าวครั้งที่แล้ว นี่จะนับได้ยังไง?”ได้ยินดังนั้น หัวใจของหลินจืออี้ก็เต้นตึกตัก ริมฝีปากอ้าออกเล็กน้อย แต่กลับส่งเสียงไม่ออก ราวกับถูกพลังที่มองไม่เห็นตรึงไว้เธอยังไม่ได้พิจารณาอย่างรอบคอบเธอเคยคิดว่าเฉินหงเหว่ยจะปฏิเสธ แต่ไม่คิดว่าเธอก็สามารถยอมรับคําเรียกเหล่านี้ด้วยวิธีนี้ได้กงเยี่ยนก้าวลงจากเวทีอย่างสง่างาม เดินไปตรงหน้าหลินจืออี้แล้วยื่นมือออกมา“จืออี้ ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ขโมยอัญมณี ในนี้ต้องมีความเข้าใจผิดอะไรแน่ เชื่อฉัน ฉันจะช่วยคุณเอง”เคล็ดลับที่ดีคือการถอยเพื่อก้าวไปข้างหน้าหลินจืออี้ถลึงตาใส่เขาด้วยความโกรธ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังยิ้มอยู่เขาจ้องมองเธอ สายตากวาดผ่านใบหน้าของเธอ สุดท้ายหยุดอยู่ที่ผ้าพันคอ เลิกคิ้วเล็กน้อยสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน กระซิบว่า “จืออี้ เธอสู้ฉันไม่ได้หรอก ในโลกนี้ความจริงและคําโกหกไม่ได้ขึ้นอยู่กับหลักฐานเท่านั้น แต่ยังขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนเรียกด้

กงเยี่ยนเดินมาตรงหน้าหลินจืออี้ สีหน้าแย่มากทันทีที่เขาเปิดปากเรียก น้ำเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความอัปยศอดสู“จืออี้ เธอก็หัวเราะเยาะฉันในใจใช่ไหม? สุดท้ายเขาก็วางแผนเก่งกว่าฉัน”“คุณชายใหญ่ คุณเป็นโรคหวาดระแวงอะไรหรือเปล่า?” หลินจืออี้ก็กลับอย่างเย็นชา“เธอ...... เธอเรียกข้าว่าอะไรนะ?”กงเยี่ยนมองหลินจืออี้ด้วยความประหลาดใจหลินจืออี้เรียกซ้ำ “คุณชายใหญ่”"จืออี้ เธออย่าทําแบบนี้เลย เมื่อกี้ฉันแค่......”“แค่เห็นผ้าพันคอที่คอฉัน ก็เลยอยากจะใช้เรื่องนี้มากดดันอาเล็ก ใช่ไหมล่ะ” หลินจืออี้ชิงพูดขึ้นก่อน “อย่าพูดอีกเลยว่าชอบฉัน ฉันรับไม่ไหว”พูดจบเธอก็หันหลังจะเดินจากไปดวงตาของกงเยี่ยนมืดครึ้มครึ้มมาก เขายื่นมือจับข้อมือของเธอไว้แน่น ขัดขวางไม่ให้อาจากไป"จืออี้ อย่าพูดกับฉันแบบนี้ เธอเข้าใจความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอเป็นอย่างดี”หลินจืออี้ดิ้นรนอยู่หลายครั้ง แต่เขากลับยิ่งจับยิ่งแน่น รอบข้างเต็มไปด้วยแขกที่เข้าๆ ออกๆ การโต้เถียงมีแต่จะถูกวิพากษ์วิจารณ์ยังไงเสียเฉินหงเหว่ยก็เป็นลุงแท้ๆ ของกงเยี่ยน แถมยังยอมรับความคิดสกปรกที่มีต่ออาด้วยปากของเขาเองอีกต่างหากหลินจืออี้ไม่

หลินจืออี้เจ็บคอ ครั้งนี้กงเฉินกัดหนักมาก เหมือนจะลงโทษเธออย่างไรอย่างนั้นแต่เธอไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย ออกแรงล่องหนใจ กําหมัดแน่นอดทนต่อความเจ็บปวดในเวลานี้ กงเฉินก็ดึงกําปั้นของเธอออก นิ้วทั้งห้าประสานกันแน่น การกัดที่คอของเธอกลายเป็นการบดเบาๆ เธออึ้งไปหลายวินาที แต่เสียงเคาะประตูของเพื่อนบ้านทําให้เธอตกใจตื่นเธอดิ้นรน "ปล่อยนะ"“ผ้าพันคอล่ะ?”“ทิ้งไปแล้ว”“หลินจืออี้ เธอน่าจะรู้จุดจบของการโกหกฉัน”กงเฉินแนบชิดกับหูของเธอ เสียงทุ้มต่ำมาก แต่แฝงไปด้วยความกดดันที่ไม่อาจต่อต้านได้“อยู่ในกระเป๋า” หลินจืออี้ตอบเสียงเบาเมื่อคำโกหกถูกเปิดโปงแล้ว คอของเธอก็กลายเป็นสีชมพูอ่อนๆ ไปด้วย ขับเน้นรอยกัดที่คลุมเครือและแดงเป็นพิเศษ ขนตายาวของเธอลดลงเล็กน้อย เม้มริมฝีปากเบาๆ มีเสน่ห์และเย้ายวนยิ่งนักเธอขยับร่างกายอย่างอึดอัด กงเฉินล็อกเอวของเธอไว้“อย่าขยับ”ชายหนุ่มล่องหนใจอย่างหนักหน่วง ลมล่องหนใจร้อนผ่าวพ่นใส่ข้างหูของหลินจืออี้ กล้ามเนื้อที่ตึงแน่นทําให้เธอตกใจจนไม่กล้าขยับตัวไม่กี่วินาทีต่อมา คอของเธอก็อุ่นขึ้นกงเฉินพันผ้าพันคอรอบคอของเธออีกครั้ง แล้วค่อยๆ คลายเธอออกหล