All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 231 - Chapter 240

เสียงตบหน้าดังกังวาน ทําให้ซ่งหว่านชิวล้มลงกับพื้นซ่งหว่านชิวเจ็บไปทั้งตัวแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรฉินซวงสงสารลูกสาว จึงปกป้องเธอเอาไว้ “ตอนนี้ตีลูกไปจะมีประโยชน์อะไร? ตอนนี้สิ่งที่สําคัญที่สุดคือไม่ให้คนตระกูลกงเห็นพิรุธ!”ซ่งเสียนไป๋โกรธจนหน้าอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง ปลายนิ้วชี้ไปที่ซ่งหว่านชิวและเอ่ยอย่างดุดันว่า “ใครกัน? ผู้ชายที่หลอกแกเป็นใครกันแน่?”ซ่งหว่านชิวรู้สึกผิดและไม่กล้าพูดอย่างชัดเจน "พ่อไม่ต้องกังวลค่ะ ไม่มีใครคิดออกถึงคนนี้แน่นอน แม้แต่คุณชายสามก็ไม่สามารถคิดออกได้เหมือนกัน หนูกับเขาตัดขาดกันแล้ว ครั้งที่แล้วดื่มกับซินหน่ามากเกินไปถึง......”เมื่อได้ยินชื่อของหลิวซินหน่า ซ่งเสียนป๋อถึงค่อยๆ ปรับสีหน้าคุณท่านกงยังต้องการให้ซ่งหว่านชิวไปตีสนิทกับหลิวซินหน่า ซ่งหว่านชิวยังคงปลอดภัยชั่วคราวเขาพูดอย่างไม่พอใจว่า “แกรีบหาวิธีให้คุณชายสามยอมลงทุนกับซ่งกรุ๊ปซะ”ซ่งหว่านชิวเพิ่งพยักหน้า โทรศัพท์ก็ดังขึ้นเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เป็นวิดีโอสองคลิปที่เสิ่นเยียนส่งมาในนั้นมีคลิปของหลินจืออี้ที่ทดสอบหลี่ฮวนนาฬิกาข้อมือ!สีเลือดของซ่งหว่านชิวที่ฟื้นฟูมาอย่างยากลําบากหายไปทัน

ในกระเป๋าของหลินจืออี้ยังมีนาฬิกาที่กงเฉินทิ้งไว้เธอไม่เข้าใจว่าทําไมเขาจึงทําแบบนี้ในขณะที่คิดไม่ตก ซ่งหว่านชิวยกข้อมือขึ้นให้ทุกคนชื่นชมบนข้อมือสีขาวราวหิมะมีนาฬิการุ่นกว้างที่เต็มไปด้วยเพชรพันอยู่ สายนาฬิกาฝังด้วยทับทิมเม็ดหนึ่งทุกช่วงระยะ แม้แต่หน้าปัดก็เต็มไปด้วยทับทิมและเพชรสีขาวมองปราดเดียวเหมือนดาวพร่างพรายที่แขวนอยู่บนข้อมือ มองไม่เห็นตัวเลขบนหน้าปัดเลยราวกับมีริบบิ้นสีเงินวาบขึ้นมาผูกที่ข้อมือคนที่รู้จักสินค้าแค่มองปราดเดียวก็รู้ว่านาฬิกาเรือนนี้ของซ่งหว่านชิวเป็นสินค้าของโรงประมูล ยากที่จะเห็นข้างนอกราคาไม่ต่ำแน่นอนเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งจับแขนซ่งหว่านชิวแล้วถามว่า “นี่ดูเหมือนของโบราณ ฝีมือไม่ธรรมดาเลย ที่สําคัญคือเหมาะกับคุณมาก คุณชายสามนี่ช่างคิดจริงๆ เลยนะ นี่คงต้องใช้เงินไม่น้อยใช่ไหม?”ซ่งหว่านชิวดึงมือกลับ เงยหน้าขึ้นมองข้อมือของหลินจืออี้ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม"มีเงินก็ใช่ว่าจะซื้อของที่ถูกใจได้ ของที่ฉันชอบ คุณชายสามไม่สนใจราคาหรอก จริงๆ แล้วก่อนหน้านี้คุณชายสามบอกว่าจะให้นาฬิกาผู้หญิงแบบเดียวกับเขาแก่ฉัน แต่ฉันดูแล้วไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เขาจึงไปประมูล

เสียงแกร๊งดังขึ้น กระจกรถไม่เพียงแต่ไม่แตก แม้แต่รอยแตกก็ไม่มีหลินจืออี้ประคองประตูรถ รู้สึกไม่รู้จะทํายังไงดีในเวลานี้ หน้าต่างรถค่อยๆ ลดลง เผยให้เห็นสายตาเย็นชาของผู้ชายเกือบจะในเวลาเดียวกัน ประตูรถก็เปิดออก แขนยาวโอบเอวของหลินจืออี้ไว้ แล้วยกเธอขึ้นมา เตะผู้ชายที่เข้าใกล้จนกระเด็นจากไปเมื่อชายคนนั้นเห็นกงเฉิน เขาก็ลุกขึ้นและพาเพื่อนของเขาหนีไปทันทีกงเฉินชําเลืองมองเฉินจิ่นเฉินจิ่นพยักหน้าและจากไปอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นสองคนนั้นจากไป หลินจืออี้กําลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เหนือศีรษะก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้น“เกิดอะไรขึ้น?”หลินจืออี้เม้มปาก คําพูดบางคําถึงปากก็กลืนกลับไปใหม่สองคนนี้ เธอแน่ใจว่าเป็นซ่งหว่านชิวที่ส่งมาโทรศัพท์ของเธอคงใหม่เกินไป ซ่งหว่านชิวดูออกแน่ๆ เลยวิ่งมาขวางเธอเพื่อแย่งโทรศัพท์เก่าแต่กงเฉินจะเชื่อไหม?ไม่หรอกเขาเป็นคนที่ทุ่มเงินมหาศาลได้เพื่อซ่งหว่านชิวเชียวนะเธอไม่สามารถแหวกหญ้าให้งูตื่นได้“ปล้นเงินน่ะ” หลินจืออี้พึมพํากงเฉินหลุบตามองเธอ ดวงตาหม่นหมอง “ฉันหลอกง่ายงั้นเหรอ?”“จะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ ปล่อยฉันลงไปนะ”สองเท้าของหลินจืออี

หลังเลิกงานทันทีที่ซ่งหว่านชิวกลับไป เธอก็ไปพบผู้เชี่ยวชาญในการซ่อมโทรศัพท์มือถืออีกฝ่ายเปิดคอมพิวเตอร์และเชื่อมต่อกับโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ซ่งหว่านชิวยื่นให้เขาเมื่อมองดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กระพริบไม่หยุด มุมปากของเธอก็ไม่สามารถหุบยิ้มได้หลินจืออี้ เธอซ่อนได้ดีแค่ไหน ก็โดนฉันจับได้แล้วไม่ใช่เหรอ?ไม่มีหลักฐานแล้ว ดูซิว่าเธอจะภูมิใจอะไรได้?“คุณซ่ง เปิดได้แล้วครับ”“ให้ฉันดูหน่อย”ซ่งหว่านชิวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูอย่างอดใจรอไม่ไหว แต่นอกเหนือจากบันทึกการสนทนาปกติแล้วก็ไม่ได้พูดถึงอะไรเกี่ยวกับเธอเลยเธอเปิดอัลบั้มรูปของหลินจืออี้อย่างไม่เต็มใจนัก มองหารูปถ่ายและวิดีโอทั้งหมด แต่ก็ไม่พบสิ่งที่ตัวเองต้องการ"เป็นไปไม่ได้! มันไม่ยอมให้ฉันแตะโทรศัพท์ที่พังเลย ต้องมีปัญหาแน่ๆ นายหาให้ฉันหน่อยว่ามันซ่อนเอกสารอะไรไว้หรือเปล่า”“ครับ”ผู้เชี่ยวชาญด้านโทรศัพท์มือถือใช้คอมพิวเตอร์อีกครั้งและก็ได้ค้นพบอะไรบางอย่างจริงๆ“คุณซ่ง มีอัลบั้มรูปที่ซ่อนอยู่จริงๆ ครับ ”“รีบหาให้เจอเร็ว!” ซ่งหว่านชิวพูดอย่างตื่นเต้นไม่ถึงห้านาที อัลบั้มรูปก็ถูกค้นพบแล้วซ่งหว่านชิวรีบเปิดอัลบั้มรูป

เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ทุกคนก็หันเหความสนใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แม้แต่หลินจืออี้ก็เหลือบมองเสิ่นเยียนในความทรงจําของเธอ นี่เป็นเรื่องที่เฉินเยียนสามารถทําได้จริงๆ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร เสิ่นเยียนก็จะพยายามแสดงความขี้ขลาดของตัวเองออกมาอย่างเต็มที่เพื่อเอาชนะใจคนอื่นเมื่อก่อนตอนอยู่โรงเรียน พวกนักเรียนล้วนใสซื่อบริสุทธิ์ อีกทั้งรู้ว่าฐานะทางบ้านเสิ่นเยียนไม่ดี จึงเห็นใจเธอเป็นอย่างมากแต่ที่นี่ ดวงตาทุกคู่ล้วนเต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาด จะไม่รู้ความคิดของเธอได้ยังไงเซวียมั่นขมวดคิ้วและพูดว่า "หยุดเช็ดแล้วออกไปซะ”“ค่ะประธานเซวีย”เสิ่นเยียนขอบตาแดงกล่ำ กลีบปากกัดแทบแตก ดูแล้วเหมือนนางเอกที่ต้องการคนปกป้องเป็นอย่างมากจริงๆเฉินหงเหว่ยรีบเข้าไปประคองเฉินเยียนแล้วยิ้ม “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เธอไม่ต้องเสียใจ”เสิ่นเยียนเงยหน้าขึ้น พูดทั้งน้ำตาว่า “ขอบคุณค่ะประธานเฉิน”เธอหันหลังเดินออกจากห้องประชุมไปสามก้าวหลินจืออี้ดึงสติกลับมา แล้วมองไปที่แซฟไฟร์บนโต๊ะ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกําลังวางไว้ในกล่องพอดี เธอก็ไม่เห็นพิรุธอะไรเซวียมั่นลุกขึ้นและเตือนเจ้าหน้าที่รักษา