All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 271 - Chapter 280

คุณท่านกงทําหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จา แต่กลับมองตรงไปที่กงเฉิน รอให้เขาแสดงท่าทีออกมาหลินจืออี้ก้มหน้าลง มองฝ่ามือที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเพราะเธออยู่ในสารรูปที่ลําบากและเจ็บปวดมากพอแล้วแต่การโจมตีที่ร้ายแรงก็มาถึงแล้วนัยน์ตาลึกล้ำของกงเฉินกวาดมองหลินจืออี้ราวกับหุบเหวลึก ใบหน้าที่สงบนิ่ง มีเพียงความเย็นชาและความหนาวเหน็บที่ไม่มีที่สิ้นสุด“ไม่เกี่ยวกับฉัน”รอยแผลเป็นบนฝ่ามือเสียดสีกับเสื้อโค้ทขนสัตว์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เศษถ้วยแทรกซึมเข้าไปในเนื้อ แต่หลินจืออี้กลับด้านชาตั้งนานแล้วกงเยี่ยนถือโอกาสโอบหลินจืออี้ที่แข็งทื่อไว้ ยิ้มพลางพูดว่า “ขอบคุณอาเล็กที่สมความปรารถนา”ถ้ามีคนนอกเห็นเข้า คงคิดว่าเขามีความรู้สึกต่อหลินจืออี้ที่ลึกซึ้งแค่ไหนแต่มีเพียงหลินจืออี้เท่านั้นที่รู้ เขาพูดแบบนี้ก็เพื่อเเขาชนะใครบางคนเท่านั้นน่าเสียดายที่เขาผิดอย่างมหันต์จริงๆ กงเฉินไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อยสายตาของคุณท่านกงวนเวียนอยู่ที่หลินจืออี้และกงเยี่ยน กลับไม่ได้โกรธเหมือนเมื่อครู่ที่รู้ว่าหลินจืออี้กับกงเฉินไปมาหาสู่กันเป็นการส่วนตัวเขาแค่พูดประโยคเดียวว่า "พวกแกไม่มีทางห

ดูแล้วดูน่ากลัวไม่น้อยหลินจืออี้ยังอยากจะดิ้นรน แต่กลับถูกกงเฉินดึงตัวไป แขนที่แข็งแรงอ้อมไปข้างหลังเธอ กักขังเธอไว้ในอ้อมอกโดยตรง"อย่าขยับ มือไม่เอาแล้วเหรอ?"น้ำเสียงที่อดกลั้นไว้พ่นใส่หูเธอพร้อมกับลมหายใจที่ร้อนระอุ ไม่ยอมให้เธอต่อต้านแม้แต่น้อยเมื่อนึกถึงมือ หลินจืออี้จึงเลิกดิ้นรนอีกตั้งแต่ออกจากบ้านตระกูลกง แผลที่มือของเธอก็เจ็บมาก แม้แต่หลิ่วเหอพูดอะไรกับเธอ เธอก็ฟังไม่เข้าเลยกงเฉินหยิบน้ำเกลือทางสรีรวิทยาขวดหนึ่งออกมาจากกล่องยาและพูดเสียงเบาว่า "อดทนหน่อย"หลินจืออี้ยังไม่ทันได้ตั้งตัว กงเฉินก็เริ่มล้างแผลแล้ว เจ็บทําให้หนังศีรษะเธอชาขึ้นมทันที นิ้วมือสั่นไปหมดมันเหมือนมีอะไรบางอย่างมุดเข้าไปในเนื้อเธอทนไม่ไหวจริงๆ หดมืออยากหนี แต่กงเฉินกลับกุมมือแน่นขึ้นวินาทีต่อมา ความรู้สึกแปลกๆ ก็เกิดขึ้นรอบๆ แผลเธอก้มลงมองและพบว่ากงเฉินกําลังล้างแผลให้เธอและลูบผิวรอบๆ เธอเบาๆ เพื่อลดเจ็บของเธอหลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อยหลังจากนั้นไม่นาน คราบเลือดบนบาดแผลและเศษถ้วยส่วนใหญ่ก็ได้รับการทําความสะอาดแล้ว แต่มีเศษถ้วยอันหนึ่งที่เจาะลึกเข้าไปในบาดแผลขณะที่เธอกําลังจะพูดว่าเธ

“ไม่มีคนอื่นแล้ว พอใจหรือยัง?”หลินจืออี้หอบหายใจแรง พลางจ้องกงเฉินด้วยความโกรธแค้นแต่ถึงกระนั้น รูปลักษณ์ของเธอก็ยังคงดึงดูดคนไม่น้อยหางตาที่แดงก่ำ ดวงตาสองคู่เต็มไปด้วยหมอก อยากจะร้องไห้แต่ก็อดทนไว้ ขนตาสั่นไหว แม้แต่คลื่นในดวงตาก็ยังทําให้คนรู้สึกเสียวซ่านเสื้อเชิ้ตที่เปียกชื้นแนบกับผิว กึ่งปิดกึ่งปิด ล้วนเป็นการทดสอบการควบคุมตนเองของผู้ชายดวงตาของกงเฉินสลับเปลี่ยนวนไปมา มือของเขากําแน่นเป็นกําปั้น แม้แต่ข้อต่อกระดูกก็ขาวซีดเพราะออกแรงท้ายที่สุดเขาก็หลับตาลงและดึงผ้าขนหนูแห้งแล้วโยนให้เธอ“คลุมไว้ซะ”หลินจืออี้ชะงัก มองความคิดของชายตรงหน้าไม่ออกอีกครั้งแต่ตอนนี้สถานการณ์ก็ไม่อนุญาตให้เธอคิด เธอแค่อยากรีบใช้ผ้าขนหนูห่อตัวเองให้แน่นเท่านั้นเมื่อดึงผ้าขนหนู ในอากาศที่เงียบสงบเมื่อสักครู่นี้พลันมีเสียงดังซู่ขึ้นมาชุดชั้นในของหลินจืออี้ใส่มาปีกว่าแล้ว เพราะเมื่อกี้ดิ้นแรงเกินไป สายรัดจึงขาดและตอนนี้ เธอก็อยู่ตรงหน้ากงเฉินซวบ!เธอดึงผ้าขนผมมาคลุมตัว แล้วยัง......คลุมหัวด้วย“แค่ก แค่ก........”กงเฉินไอเสียงแหบแห้งสองครั้ง กําปั้นที่กําแน่นเริ่มแข็งและเจ็บขึ้นมา

เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและความคาดหกงเฉินกงเฉินนิ่งเงียบเพราะเรื่องเดียวกันเขาไม่อยากพูดสองครั้งเขาหันหลังจากไปซ่งหว่านชิวมองแผ่นหลังของกงเฉิน กํามือที่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ ก่อนจะไล่ตามเขาไปอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ พลันจับแขนของกงเฉินไว้“คุณชายสาม จืออี้พูดอะไรเกี่ยวกับฉันใช่หรือเปล่าคะ?”ดวงตาของกงเฉินเย็นชา ตอบกลับว่า “เขาควรจะพูดอะไรกับฉันเหรอ?”เขามองซ่งหว่านชิว แต่เธอไม่สามารถรู้สึกถึงอารมณ์ใดๆ ในดวงตาของเขาเลย ในสายตาคู่นั้นว่างเปล่า ราวกับว่าเขากําลังมองคนที่ไม่สําคัญอย่างไรอย่างนั้นและไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่สามารถเข้าใจสีหน้าของเขาได้เลยตอนรู้ว่าตัวเองพูดมากเกินไป เธอก็เผยรอยยิ้มออกมาทันที“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่กลัวว่าก่อนหน้านี้จะเกิดความเข้าใจผิดในสตูดิโอ แล้วเธอจะจําฝังใจ ผู้หญิงเราก็มักจะคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ?”“งั้นเหรอ?”ถึงกงเฉินไม่ได้พูดอะไรออกมาชัดเจน แต่สําหรับซ่งหว่านชิว สองคํานี้เอนเอียงไปทางหลินจืออี้แล้วแต่เธอก็ไม่กล้าแสดงออกมา เธอบีบมือทั้งสองข้างแล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน“ฉันคิดมากไปเองค่ะ คราวหน้าฉันจะ

ทันใดนั้น ซ่งหว่านชิวก็คว้าผ้าพันคอของหลินจืออี้ไว้โดยไม่คาดคิด และออกแรงดึงเธอมาตรงหน้าตัวเองระหว่างดึงกัน รอยฟันบนคอของหลินจืออี้ก็ถูกเผยออกมาให้เห็นเมื่อซ่งหว่านชิวเห็นอย่างนั้น หางตาของเธอก็ฉายแววอํามหิต แรงที่มือก็ยิ่งออกมากขึ้น"ยังใส่อยู่เหรอ กลัวว่าคนอื่นจะไม่หรือว่าเธอเป็นคนยังไง? เอามันมาให้ฉัน”“……”หลินจืออี้เจ็บคอไปชั่วขณะ รีบกัดฟันบิดข้อมือของซ่งหว่านชิวทันทีถึงยังไงเธอก็เป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่บอบบางคนหนึ่ง ถ้าพูดถึงความแข็งแรงนี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินจืออี้เลยหลินจืออี้มองเธออย่างเย็นชา “ทําไมคุณชายสามผู้สง่าผ่าเผยถึงไม่ได้เตรียมผ้าพันคอให้คุณนายสามล่ะ? แต่ก็ไม่เป็นไร เธอสามารถขอเพิ่มในสินสอดได้”พูดจบก็ผลักมือของเธอออกอย่างแรงซ่งหว่านชิวสบตาหลินจืออี้อย่างเคียดแค้น แต่ในวินาทีต่อมา มุมปากของเธอก็ยกยิ้มเยาะขึ้น แล้วถือโอกาสล้มตัวลงไปชนชั้นวางกระถางต้นไม้“อ๊ะ!”ซ่งหว่านชิวกรีดร้องออกมา เอามือกุมหัวแล้วล้มลงกับพื้น เลือดไหลอาบหน้าผากเมื่อได้ยินเสียง ทุกคนในห้องประชุมก็วิ่งออกมา“คุณซ่ง คุณเป็นอะไรไป?”เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งรีบประคองซ่งหว่านชิวขึ้นมาแ