All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 261 - Chapter 270

ตอนนี้มีหลักฐานที่แน่ชัดแล้วว่าเฉินหงเหว่ยใส่ร้ายป้ายสี การกระทําเหล่านี้ของเสิ่นเยียนและซ่งหว่านชิวจึงสามารถเข้าใจอย่างชัดเจนทันทีคาดไม่ถึงว่าภายใต้บัญชีของหลินจืออี้จะมีชาวเน็ตที่ใจดีมากมายมาคอมเมนท์[คุณหลิน ได้ยินมาว่าคุณกับเสิ่นเยียนเป็นเพื่อนสนิทกัน คุณถูกแทงลับหลังแล้ว เลิกคบกับเขาได้แล้ว][ฉันเรียงไทม์ไลน์ออกมาแล้ว ถ้าไม่มีใครร่วมมือกับประธานเฉินทั้งภายในและภายนอก เป็นไปไม่ได้ที่เปลี่ยนอัญมณีจะถูกเปลี่ยนไป คุณระวังตัวหน่อยเถอะ][รุ่นพี่ ฉันอยากจะเตือนพี่ตั้งนานแล้ว เสิ่นเยียนมักจะแอบพบซ่งหว่านชิว พี่ระวังหน่อยนะ]เมื่อเห็นข้อความเหล่านี้ หลินจืออี้ก็เกือบจะหัวเราะออกมากงเฉินวางถ้วยชาลง เอ่ยเสียงเรียบว่า “ดีใจขนาดนี้เลยเหรอ?”หลินจืออี้หุบยิ้มทันที ลืมไปว่าเธอยังอยู่ที่นี่ เขาปกป้องซ่งหว่านชิวขนาดนั้น ดีไม่ดีอาจจะคิดว่าเธอกําลังทำอะไรลับหลัง“อาเล็ก ถ้าอาคิดว่าฉันเป็นคนใส่ร้ายซ่งหว่านชิว อาสามารถไปตรวจสอบด้วยตัวเองได้ อย่าปล่อยให้คู่หมั้นของอาได้รับความคับข้องใจเลย”“……”กงเฉินขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นนวดระหว่างคิ้วหลินจืออี้ไม่ได้สังเกตสีหน้าของกงเฉิน ยังคงดูโทรศัพท์มือถ

"ยังไงล่ะ เธอยังคิดว่าซ่งหว่านชิวจะช่วยเธอหรือ เสิ่นเยียน ฉันจะบอกอะไรเธออย่างหนึ่ง ที่จริงเมื่อวานเธอมีโอกาสหลุดพ้นได้”“แก..... แกหมายความว่ายังไง? “พูดให้ชัดเจนสิ!” เสิ่นเยียนยืดเยื้อแขนของหลินจืออี้แล้วเขย่าอย่างแรงหลินจืออี้ยืดเยื้อแขนตัวเองออกอย่างแรง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “โอกาสครั้งแรก ฉันเคยปฏิเสธไม่ให้เธอเเธอคีย์การ์ดห้องไป แต่เธออยากใช้ทางลัดมาก ก็เลยแอบเเธอคีย์การ์ดห้องไป”“ครั้งที่สอง ซ่งหว่านชิวยืนอยู่ตรงหน้าฉัน เธอไม่ได้สังเกตเลยว่าเขาหายไปแล้ว ขอเพียงแค่เธอใส่ใจเขาเพียงเล็กน้อย เธอจะพบว่ามีบางอย่างผิดปกติและมีเวลาหยุดเขา"“ครั้งที่สาม ห้องที่ฉันจองไว้ไม่ได้อยู่ห่างไกล มีแขกที่เข้าพักอยู่ทางซ้ายและขวา เธอแค่ตะโกนดังๆ ก็จะมีคนมาช่วยเธอ แต่เธอไม่กล้าให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่ใช่ฉัน ดังนั้นอดทนไม่ตะโกน”“เสิ่นเยียน นี่ไม่ใช่เธอหาเรื่องใส่ตัวเหรอ?”ฟังจบ ดวงตาสีแดงก่ำของเสิ่นเยียนพลันเปลี่ยนเป็นสีขาวเทา ร่างกายเหมือนใบไม้ที่ร่วงหล่นจากหลัง นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างสั่นเทิ้มหลินจืออี้หันกลับมาด้านหลัง เสิ่นเยียนพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น แค้นเคืองว่า “เมื่อก่อน ฉันเคย

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของซ่งเสียนป๋อก็ผ่อนคลายลงหลายส่วน“ทําไมหลิวซินหน่าถึงไม่มีการเคลื่อนไหวเลย?”“คุณพ่อวางใจเถอะ หนูมีวิธีให้เขาเป็นฝ่ายมาหาก่อนค่ะ” ซ่งหว่านชิวรับประกันซ่งเสียนป๋อมองแก ถอนหายใจเล็กน้อย “หว่านชิว แกอย่าโทษพ่อที่ตบแกอย่างโหดร้ายนะ ที่สุดตระกูลซ่งของเราก็เป็นของแก แบบนี้แกแต่งงานกับคุณชายสามก็มีหน้ามีตาใช่ไหมล่ะ?”ซ่งหว่านชิวจะฟังไม่ออกหรือว่าพ่อของเธอตบหัวแล้วลูบหลัง?แต่เธออยากแต่งงานกับกงเฉินอย่างมีหน้ามีตา ฐานะทางบ้านเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้“หนูรู้แล้วค่ะ”“ให้แม่แกช่วยจัดการหน่อย ตอนบ่ายก็ไปทํางานซะ อย่าให้คนอื่นรู้สึกว่าแกกำลังกลัว” ซ่งเสียนป๋อออกคําสั่ง“ค่ะ”ซ่งหว่านชิวพยักหน้า ไม่กล้าขัดคําสั่งของผู้เป็นพ่อหลังจากซ่งเสียนป๋อจากไป ฉินซวงก็เอารองพื้นที่มีคอนซีลเลอร์สูงมาให้แกและแต่งหน้าอย่างประณีตฉินซวงถอนหายใจเล็กน้อย เอ่ยเตือนว่า “หว่านชิว ครั้งนี้ที่บ้านสูญเสียเงินไปไม่น้อย แกต้องรีบคว้าคุณชายสามไว้ อย่าให้ใครคว้าโอกาสไปได้เด็ดขาด”"รู้แล้วน่า! อย่าเรียกซ้ำๆ ซากๆ อีกเลยน่า”สีหน้าของซ่งหว่านชิวเย็นชา ถ้าไม่ใช่หลินจืออี้ เธอจะกลายเป็นแบบนี้ได้ยัง

เฉินซู่หลานและกงเยี่ยนยืนก้มหน้าอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่มีท่าทางภาคภูมิใจแบบก่อนหน้านี้แล้วอีกด้านหนึ่งคือกงสือเหยียนและหลิ่วเหอยืนอยู่ สีหน้าของพวกเธอก็ดูไม่ค่อยดีนักหลิ่วเหอขยิบตาให้หลินจืออี้อย่างระมัดระวังหลินจืออี้ยื่นกล่องของขวัญให้ทันที พลางทักทายอย่างมีมารยาท “คุณท่านกง วันนี้รบกวนแล้วค่ะ นี่เป็นของขวัญที่ฉันซื้อมาฝาก หวังว่าคุณท่านจะชอบนะคะ”“อืม ให้เธอเสียเงินแล้ว”คุณท่านกงมองไปที่กล่องของขวัญ ไม่สนใจเลยแต่เขาพอใจมากกับท่าทีที่หลินจืออี้รู้จักตัวตนของตัวเองแขกก็ควรมีลักษณะเหมือนแขก ข้อนี้ข้ามไม่ได้เด็ดขาดเขาโบกมือให้คุณพ่อบ้าน คุณพ่อบ้านก็ส่งของขวัญให้คนรับใช้เอาไป แม้แต่ว่าเป็นของขวัญอะไรเขาก็ยังขี้เกียจถามสักคําสําหรับการเมินเฉยของคุณท่านกงนั้น หลินจืออี้ได้คาดการณ์ไว้แล้ว ดังนั้นในใจจึงไม่ได้รู้สึกอะไรเธอหลุบตายืนอยู่ข้างหลิ่วเหอ ทําตัวเป็นมนุษย์ล่องหนต่อไปห้องโถงค่อยๆ เงียบลง แต่บรรยากาศกลับยิ่งตึงเครียดมากขึ้นทันใดนั้นเฉินซู่หลานก็ก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าที่เท้าของคุณท่านกงพลางดึงแขนเสื้อของเขา“คุณพ่อคะ ฉันผิดไปแล้ว ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้วค่ะ คุณพ่อเห็น

ในเวลานี้เฉินซู่หลานได้ค้นหาด้านหน้าของผ้าพันคอแล้ว แต่ก็ไม่พบคําว่า'เฉิน'ที่ปักด้วยด้ายสีทองเลย"เป็นไปไม่ได้! ต้องอยู่อีกด้านหนึ่งแน่ๆ!”เธอค้นหาทั้งภายในและภายนอก แต่ผ้าพันคนก็ผืนใหญ่แค่นี้ เฉินซู่หลานพลิกไปสามรอบแล้ว ก็ไม่พบหลักฐานที่ต้องการเลยคุณท่านกงค่อยๆ หมดความอดทน "หาเจอหรือยัง?"เฉินซู่หลานตาแทบถลน พูดซ้ำๆ ว่า "ฉันจะต้องหาเจอแน่! ต้องหาเจอแน่นอน!” “พี่สะใภ้ หาสิ่งนี้อยู่เหรอ?”ผ้าพันคอผืนหนึ่งถูกดึงออกมาจากใต้เสื้อโค้ทของกงเฉิน และมีคําว่า'เฉิน'ปักอยู่บนนั้น"มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง? ไม่ควรเป็นแบบนี้สิ!” เฉินซู่หลานมองกงเฉินอย่างไม่อยากเชื่อกงเฉินวางผ้าพันคอไว้บนราวจับของเก้าอี้อย่างสบายๆ และพูดเรียบๆ ว่า "ทุกคนต่างก็รู้ว่าผ้าพันคอผืนนี้มีความสําคัญต่อผมมาก ผมจะให้คนอื่นตามใจชอบได้ยังไงกันล่ะ?"ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลินจืออี้คิดไปเองหรือเปล่า เธอมักจะรู้สึกว่ามีคนกําลังมองตนอยู่ แต่พอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ตรงหน้ากลับไม่มีอะไรเลยเฉินซู่หลานถูกตบหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอหันหน้าไปจ้องหลินจืออี้อย่างดุร้าย“หลินจืออี้ ถ้าเธอไม่ได้ทำอะไรจริง เมื่อกี้จะร้อนใจไปทําไม?”หล