All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 241 - Chapter 250

“ทําไมวันนั้นอยู่ดีๆ เธอถึงคว่ำแก้วชาได้ล่ะ?” เซวียมั่นค่อยๆ หมดความอดทน“ประธานเซวีย ฉันไม่ระวังจริงๆ ค่ะ ฉันแค่ถูกแซฟไฟร์ดึงดูด ก็เลยมองโดยไม่รู้ตัว สุดท้ายมือก็สั่นจนแก้วชาคว่ำแล้ว” เสิ่นเยียนร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดจบ หลินจืออี้ก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่ไม่เป็นมิตรนั่นก็คือซ่งหว่านชิวเธอเดินไปข้างหน้าและถามอย่างสงสัยว่า "ประธานเซวีย เกิดอะไรขึ้นกับแซฟไฟร์หรือเปล่าคะ?"เซวียมั่นไม่ได้พูดอะไร ถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยายซ่งหว่านชิวกล่าวอย่างลึกซึ้งว่า "ถ้าประธานเซวียมีข้อสงสัย ไม่สู้ดูกล้องวงจรปิดดูดีกว่าค่ะ เสิ่นเยียนขี้ขลาดขนาดนั้น ของราคาหลายสิบล้านแบบนี้ เธอจะกล้าทําตามใจชอบเหรอคะ?”เสิ่นเยียนร้องไห้สะอึกสะอื้น “ค่ะ ค่ะ ประธานเซวีย ขอคุณคืนความบริสุทธิ์ให้ฉันด้วยค่ะ”ทันทีที่เธอพูดจบ เบลล่าก็พูดอย่างประจวบเหมาะว่า "ประธานเซวีย ฉันเอากล้องวงจรปิดในห้องประชุมมาแล้วค่ะ"เมื่อได้ยินคําพูดนี้ สีหน้าของเซวียมั่นก็มืดหม่นลง และเงยหน้าขึ้นมองเบลล่า“เธอกระตือรือร้นจริงๆ เลยนะ”“ฉันก็กลัวจะเกิดเรื่องเหมือนกัน เลยเตรียมไว้ก่อนก่อน” เบลล่าอธิบาย“เปิดกล้องวงจรปิด” เซวียมั่นชี้ไปที่

“จืออี้ หลายปีมานี้ฉันดีต่อเธอมากเลยนะ เธอขอบคุณผู้อาวุโสอย่างฉันหน่อยจะเป็นไรไป?ของหลายสิบล้านนี่ฉันก็เสียหายเพราะเธอนะ”เฉินหงเหว่ยรีบลุกขึ้นและกระโจนเข้าหาหลินจืออี้ ก่อนจะดึงเสื้อโค้ทของเธอหลินจืออี้ถือโอกาสถอดเสื้อนอกออกเพื่อไม่ให้ถูกเขาจับได้เฉินหงเหว่ยโยนเสื้อโค้ทลงบนพื้นและเริ่มไล่ล่าอีกครั้ง เธอหลบไม่ทันจึงถูกเขากอดอย่างแรงในขณะที่ดึงยื้อกัน แขนเสื้อของหลินจืออี้ก็ถูกเขาฉีกออกเฉินหงเหว่ยมองผิวที่ขาวเนียนของเธอ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “จืออี้ ตัวเธอหอมจริงๆ ให้ฉันจูบหน่อยนะ”"ปล่อยฉันนะ! ฉันไม่ได้มาทําเรื่องพวกนี้!”หลินจืออี้ดิ้นรนอย่างสุดกําลัง หัวเข่ากระแทกเข้าที่เป้าของเฉินหงเหว่ยอย่างแรงเห็นได้ชัดว่าเฉินหงเหว่ยไม่เหมือนกงเฉินที่ฝึกหนักมาก่อน เขาไม่มีเวลาตอบสนองเลย เจ็บจนหน้าแดงไปหมด ออกแรงผลักหลินจืออี้ออกไป"นังแพศยา!" เขาสบถหลินจืออี้กระแทกโต๊ะจนล้มลงกับพื้นเธอหยิบเศษแก้วชาบนพื้นขึ้นมาอย่างหวาดกลัวและเล็งไปที่เฉินหงเหว่ย"อย่าเข้ามานะ! ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”เฉินหงเหว่ยกุมเป้าด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดว่า "ไม่เกรงใจเหรอ? เธอจะไม

ตอนที่พูด เขาก็มองหลินจืออี้ที่อยู่ข้างๆคําพูดของเขาเต็มไปด้วยการข่มขู่กงเฉินวางชามซุปไว้ตรงหน้าหลินจืออี้ จากนั้นเช็ดมือด้วยผ้าขนหนูอุ่นๆ แล้วถึงหันไปมองเฉินหงเหว่ย“ประธานเฉินพูดถูกแล้ว คนเราหิวมาก ทําได้ทุกอย่างจริงๆ แต่กินของผิด อาจถึงตายก็ได้”“……”สีหน้าของเฉินหงเหว่ยเขียวคล้ำ เข้าใจดีว่ากงเฉินคงไม่ปล่อยคนแล้วตอนนี้เขายังไม่อยากเผชิญหน้ากับกงเฉินโดยตรง ดังนั้นถึงถอยหลังไปหนึ่งก้าว“ขอบคุณคุณชายสามที่เตือน ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่รบกวนพวกคุณกินข้าวแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”พูดจบเขาก็ออกจากห้องหลินจืออี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก กําช้อนในมือ แอบชําเลืองมองกงเฉินที่อยู่ข้างๆ “อาเล็ก มาทําอะไรที่นี่คะ?”“แวะมากินข้าว” กงเฉินกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์หลินจืออี้หลุบตาลงเห็นบนโต๊ะมีชามกับตะเกียบสองชุดวางอยู่ จึงคิดว่าเขาคงนัดคนไว้แน่ๆ เธอวางชามและตะเกียบลง ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “งั้นฉันไม่รบกวนอาเล็กแล้ว ฉันจะไปหาบริกรเพื่อเปลี่ยนชามและตะเกียบใหม่ให้ค่ะ”กงเฉินขมวดคิ้ว ดูไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่ในขณะนี้ หลินจืออี้ก็ได้ถอดเสื้อนอกออกแล้ว"ใส่ซะ" กงเฉินออกคําสั่งหลินจืออี้นึกถึงเสื้อขอ

หลินจืออี้มองเธอแวบหนึ่ง แล้วตอบอืมคําหนึ่งทั้งสองมาแล้วพื้นที่พักผ่อนของห้องโถงและสั่งน้ำผลไม้สองแก้วจากบริกรหลินจืออี้ใช้หลอดคนน้ำผลไม้ในแก้ว เสิ่นเยียนที่อยู่ตรงเธอมพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุด“จืออี้ ยอมรับชะตากรรมเถอะ เราสู้คนรวยเหล่านั้นไม่ได้”“ถ้าเธอหนีไปจริงๆ ด้วยอิทธิพลของตระกูลเฉิน เขาจะต้องไล่ตามเธอไปจนสุดขอบโลกแน่นอน นี่มันหลายสิบล้านนะ ขายเธอไปก็ยังไม่คุ้มกับราคานี้เลย”"ถ้า...... เธอสามารถแก้ไขได้ด้วยตัวเอง จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรหรอกนะ”ชาติก่อนเสิ่นเยียนก็เป็นแบบนี้แหละ ปากบอกทำเพื่อหลินจืออี้ แล้วล้างสมองเธอทีละขั้นทีละตอน ทําให้คนที่เก็บตัวอยู่แล้วอย่างเธอยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแต่ตอนนี้......มือของหลินจืออี้หยุดเคลื่อนไหว เงยหน้าขึ้นจ้องมองเสิ่นเยียน“เสิ่นเยียน เธอเองก็คิดว่าต่อให้ต้องยอมจํานนหรือเสียสละตัวเองก็ไม่เป็นไรเหรอ?”“แน่นอน คนเราต้องรู้จักตัวเองนะ เธอยังมีค่ามากกว่าอัญมณีอีกเหรอ? ประธานเฉินรวยขนาดนั้น ถ้าเธอยอมถอยสักก้าว จะเป็นเรื่องที่ดีขนาดไหน คนอื่นมีแต่จะอิจฉา”ตอนที่เสิ่นเยียนพูดคํานี้ น้ำเสียงก็สูงขึ้น แฝงไว้ด้วยความดูถูก

หลินจืออี้รู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ รีบหลบสายตาของเขาทันทีเขาคงไม่รู้อะไรหรอกนะ?ไม่หรอกมั้งขณะที่กําลังคิดอยู่ เสียงของเฉินหงเหว่ยก็ดังขึ้นมาจากกลางห้องโถง“ขอบคุณทุกเขาที่มาร่วมงานเลี้ยงฉลองของเฉินกรุ๊ปของเรานะครับ ผมเชื่อว่าเฉินกรุ๊ปของเราจะรุ่งโรจน์มากขึ้นในอนาคต”ทุกคนเงยหน้าขึ้นและเห็นเฉินหงเหว่ยยืนอยู่บนบันไดและมองลงไปที่ทุกคนในขณะนี้ ทุกคนถึงเข้าใจความหมายที่แท้จริงของหอคอยแชมเปญแห่งนี้นี่ไม่ใช่การต้อนรับแขก แต่เป็นการอวดเบ่งอย่างเห็นได้ชัดแขกที่มาร่วมงานส่วนใหญ่เป็นคนในห้างสรรพสินค้า อดทนเป็น มองเฉินหงเหว่ยที่หัวเราะไม่หยุดด้วยสีหน้าเรียบเฉยและที่ใต้บันได คนที่ยืนอยู่เป็นกงเยี่ยน ซึ่งเป็นกุนซือของเฉินกรุ๊ปกงเยี่ยนมองไปรอบๆ ดวงตาของเขาไม่อ่อนโยนอีกต่อไป แต่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยานของพ่อค้าบางทีนี่อาจเป็นใบหน้าที่แท้จริงของเขานักธุรกิจที่ไร้ยางอายเพื่อให้บรรลุเป้าหมายอยู่ๆ กงเยี่ยนก็มองหลินจืออี้ผ่านฝูงชนหลินจืออี้ถอนสายตากลับมา ไม่อยากมองเขาอีกหลังจากหอคอยแชมเปญเต็มแล้ว ทุกคนก็ยกแก้วขึ้นหลังจากดื่มไปสองแก้ว เฉินหงเหว่ยก็บอกว่าจะไปห้องน้ำสักหน่อยก่อ