All Chapters of Unstoppable Desire : Chapter 191 - Chapter 200

Scarlett’s POVHindi ako mapakali habang nasa condo. Kanina ko pa tinatawagan si George ngunit hindi ito sumasagot. Sabi niya sa akin bibili lang siya ng ice cream pero mag-iisang oras na ngunit wala pa rin ito. “ Nasaan na ba ang lalakeng iyon” naiinis kong sabi. I called Jessica pero hindi rin ito sumasagot. Alam ko nasa mansion siya ngayon dahil ngayon darating sila Andrea at Nick, they will have a lunch sa bahay. Nag-aalala pa rin ako sa kanya kahit sinabi niya na kaya niya nang harapin sila Nick at Andrea. Nagulat ako kay Jessica dahil isang araw bigla na lang itong naging ok. Pagkatapos ng ilang araw na iyak ng iyak nagulat na lang ako na bigla itong nagbihis at pumasok sa opisina. ~~~ flashback~~~“Where are you going Jes?” Nagtataka kong tanong nung nagising ako isang araw at napansin ko na maayos na nakabihis si Jessica. “ Work. magreresign na ako” seryosong sabi nito. Napaupo ako sa kama. Tama ba ang aking narinig? “Ha? Ano ulit 'yon?” tanong ko na may pagkiling ng ulo

Jessica’s POVIt has been five days mula nung naglunch kami nina Nick at Ate Andrea. Sa mansion na ako nakatira ngayon, dahil pumayag na si Daddy na mag-resign ako. Nandito rin kasi ang malaki kong studio. Pero sooner or later, I’ll need to move into a bigger condo kung gusto ko talagang mag-focus sa pagpipinta.Pababa ako ngayon ng hagdan. Late na ako nagising dahil abala ako kagabi sa pagpipinta. It’s almost lunchtime.Nagulat ako nang makita ko si Nick at Ate Andrea na nakaupo sa mesa kasama si Mommy. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko si Nick, pero pinili kong huwag itong pansinin. Masayang nagkukuwentuhan sila. Nakaramdam ako ng inggit, pero pilit ko itong nilunok. Ayokong ipakita kahit kanino ang totoo kong nararamdaman.“Good morning,” bati ko, pilit na may ngiti sa labi.Nakita kong bahagyang tumaas ang kilay ni Mommy bago siya nagsalita. “Sa ngayon, dito muna titira sila Andrea at Nick sa mansion. Babalik ka ba sa condo mo mamaya?”“Hindi po. Dito muna ako m

Jessica’s POVPaminsan-minsan ay binibigyan ko si Nick ng matalim na tingin habang tahimik akong kumakain. Seryoso talaga ang lalaking ‘to. Hindi niya ako iniwan kahit saglit. Umupo siya sa tapat ko, parang bantay na ayaw akong pakawalan. Napapatingin ako sa mga kasambahay sa mansion na pasimpleng sumusulyap sa amin. Pero si Nick, walang pakialam sa kanila. Tahimik siyang nakatitig at binabantayan ang aking pagkain.Pinandilatan ko ulit siya ng mata nang matapos akong kumain. Pero bago ko pa maibaling ang tingin, binigyan niya ako ng isang matamis na ngiti. Hindi lang basta ngiti, ngiting abot hanggang mata. At sa ilang segundo na iyon, parang huminto ang mundo ko. Matagal na rin simula nung huli ko siyang nakitang ngumiti nang ganoon... para sa akin... Pinilit kong itago ang pagpitik ng damdamin sa dibdib ko. Ayokong madama niya o makita na kahit papaano, naaapektuhan pa rin ako.“Simula ngayon, ako na ang titingin sa’yo… may…” Tumigil siya. Kita sa mukha niya ang hirap sa pagpili ng

Nick’s POVMatagal na rin simula nang huli kong masilayan ang masayang ngiti sa mga labi ni Jessica. Kanina, nakita ko kung gaano siya kasaya habang kasama si Rich. Pilit kong tinatanggap ang kasalukuyang kalagayan namin, ngunit hindi ko mapigilan ang sakit na bumabalot sa akin sa tuwing makikita kong may ibang lalaking nagpapasaya sa kanya. Para bang may matutulis na kutsilyong paulit-ulit na tumutusok sa dibdib ko. Alam kong wala na akong karapatan, kaya simula ngayon, paninindigan ko na ang papel ko bilang isang "kuya" sa kanya.“Nicholas Ford!?” Napalingon ako sa aking tabi nang marinig ko ang pamilyar na boses. Napangiti ako nang makilala ko ang mahinahong matandang lalaki, si Mr. Carlos San Fernando.“Mr. San Fernando! I am so glad to see you here,” masigla kong bati.“Same here,” tugon niya habang nakangiti. “Hindi ko inakalang makikita kita dito. Ang alam ko’y trabaho lang ang mundo mo at ang palakihin ang iyong kumpanya.”Tumawa ako ng mahina. “Hindi naman po. Minsan, kaila

Jessica’s POV"Anong nangyari? Ano 'to?" Para akong lumulutang habang tuloy-tuloy lang sa paglalakad. Akala ko'y papunta ako sa rest room ng ospital, pero nagulat na lang ako nang mapansin kong nasa labas na pala ako ng ospital."Type O si Daddy? Type O din si Ate? Si Mommy... Type O rin?" Nanginginig kong bulong sa sarili. "Eh bakit ako... Type A??"Parang sumisigaw ang isip ko habang nananahimik ang paligid. Ang lakas ng tibok ng puso ko, parang gusto nitong kumawala sa dibdib ko.Alam ko. Sigurado ako, Type O si Mommy. Ako ang sumama sa kanya minsan sa check-up dahil wala si Ate. Halos kabisado ko na ang routine niya sa ospital. Mataas lagi ang BP niya. Madalas masakit ang ulo. Lagi siyang pagod.Napatigil ako sa paglalakad nang mapansin ko ang kotse namin na huminto sa tapat ng ospital. Bumukas ang pinto at dali-daling bumaba si Mommy.Pagkakita ko sa kanya, parang sumabog ang emosyon ko. Naiiyak akong sinalubong siya.“Mom... si Daddy… huhu…”“Nasaan ang Daddy mo? Anong nangyari