All Chapters of Unstoppable Desire : Chapter 211 - Chapter 220

Nick’s POVPagkagising ko, sunod-sunod na notifications mula kay Nathan ang bumungad sa akin. Puno ng mga larawan ang inbox ko mga kuha mula sa iba't ibang lokasyon, bawat isa'y tila sumisigaw ng babala. Isa-isa ko silang pinag-aralan, pinakiramdaman ang bawat detalye. May kakaiba sa paraan ng paghihiganti ng organisasyong iniimbestigahan ko. Hindi ito basta-basta. Iba ang galaw nila, malalim, malawak, at walang awa.Halos sa iba’t ibang bansa naganap ang mga pagsabog. Walang pattern na makikita sa una, pero habang tumatagal, napansin ko, lahat ng target ay may koneksyon sa kalabang organisasyon. Ayon sa ulat ni Nathan, halos kalahati ng operasyon ng kalaban ay gumuho. Bilyong piso ang nalagas. Isang matinding dagok, hindi lang sa kanilang pananalapi, kundi pati sa kanilang reputasyon.Nakatanggap ako ng tawag kahapon galing kay Heneral Reyes. Ramdam ko sa tono ng kanyang boses ang lalim ng alalahanin. Ang digmaan ng dalawang organisasyon ay lalong tumitindi. Hindi na lang ito basta k

Jessica’s POV Tatlong araw na mula nang bumalik ako sa condo. I needed space—space to breathe, to think, to piece myself back together. Hanggang ngayon, malinaw pa rin sa isip ko ang araw na nagpaalam ako kay Dad na gusto kong bumalik sa condo.~~ Three Days Ago~~ Masakit ang ulo ko. Namamaga ang mga mata ko sa kakaiyak. Halos wala akong tulog. Kahit gusto kong matulog, ayaw akong tantanan ng mga tanong sa isip ko. Pagod na ako. Hindi lang pisikal, kundi lalo na sa emosyon.Dumating na ako sa puntong tinatanong ko na kung may halaga pa ba ako. Isa lang ba akong extra sa pelikula ng buhay ng iba? Supporting character sa sariling kwento? Anong silbi ko?Pagkagising ko, nagdesisyon akong kausapin si Dad. Kailangan kong malaman kung sino talaga ako? saan ako nanggaling, sino ang tunay kong pamilya?. Kailangan kong makakita ng rason para ipagpatuloy ang buhay na ito.Paglabas ko ng kwarto, dumiretso ako sa kwarto nila Mommy."Tok, tok..." Pagpihit ko ng pinto, walang tao sa loob. Marahi

Jessica’s POV Tatlong araw na akong nakakulong dito sa condo. Wala akong ibang ginawa kundi ang magmukmok at magpakalunod sa mga emosyon. Ang tanging libangan ko lang ay ang pagpipinta, doon ko ibinubuhos ang sakit at pagkalito. Hindi na ako makapaghintay. Dalawang araw na lang at magkikita na kame ni Nick. Sana nga may malalaman ako sa aking pamilya. Nalaman ko ring nasa abroad si Scarlet, binisita ang kanyang mga magulang. Bukas pa ang balik niya. Kaya't mas lalo akong nakaramdam ng pag-iisa.Habang kumakain ako ng almusal, bigla na lang tumunog ang doorbell. Napapitlag ako sa gulat. Dali-dali akong tumayo at sumilip sa peephole. Napakunot ang noo ko nang makita kung sino ang nandoon. Bakit kaya niya ako dinalaw? Sa isip ko.Kahit magulo pa ang buhok ko at wala sa ayos, dali-dali kong binuksan ang pinto. Pagkabukas ko, tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Maya-maya, taas-noong pumasok sa loob at parang reyna kung umupo sa sofa kong pang-isahan.“Tsk. Your place is so messy,”

Jessica’s POV Kinabahan ako sa sinabi niya. Kita ko sa kanyang kilos na nalilito na siya sa kakahanap ng mga files ko."Tulungan ko na po kayong maghanap. Baka po nailagay niyo lang sa ibang folder," boluntaryo kong alok.Tumayo siya at kinamot ang kanyang ulo. Halatang naguguluhan kung alin ba sa mga folder sa harap niya ang sa akin."Pasensiya ka na, Miss Jessica," nahihiyang sabi niya. "Medyo tumatanda na rin ako. Minsan nakakalimutan ko na kung saan ko nailalagay ang mga bagay-bagay.""Wala kasi ngayon ‘yung assistant ko. May importanteng pinuntahan. Siya talaga ang nag-aayos ng mga ‘to."

Elmer’s POVMasaya ako ngayon, kahit papaano… dahil ligtas na ang ilang bilyones ko. Para akong nabunutan ng tinik. Sa dami ng nangyaring kaguluhan nitong mga nakaraang linggo, hindi ko akalaing makakaligtas pa ang mga pinaghirapan ko.Nasa loob kami ng secret headquarters ngayon. Tahimik, malamig, at mabigat ang hangin. Parang bawat hinga, may kasamang kaba. Naghihintay kami ng pagdating ni Leon.Napatingin ako sa mga kasama naming miyembro. Kita ko sa mga mata nila ang takot, hindi lang dahil sa maaaring mawala ang organisasyon, kundi dahil sa maaaring mawala rin sila… kung magkamali kami ng galaw.“Hindi ako sasama sa pagbagsak ng organisasyon,” bulong ko sa sarili ko habang pinipilit manatiling kalmado.Hindi ako sumali rito para mamulubi sa huli. Lahat ng desisyong ginawa ko, bawat sentimong pinuhunan ko, lahat iyon, may kapalit na dugo at dangal. Hindi ko hahayaan na masayang ang lahat ng iyon.Biglang ‘Dung dung dung!’Malalakas na yabag ang narinig namin, papalapit sa conferen