All Chapters of ภรรยารักคุณหมอร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

เธอไม่ได้อยากทำตัวเป็นเด็กสาวโรคจิตที่เฝ้ามองผู้ชาย แต่เป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่มีความรักอย่างบริสุทธิ์ เพียงแค่อยากอยู่ใกล้คนที่รักโดยที่ไม่หวังอะไร และหากเขายังจำเธอได้ เขมมิกาก็ยินดีที่จะทำงานเพื่อชดใช้เงินทั้งหมดที่คุณหมอหนุ่มจ่ายเป็นค่ารักษาพยาบาลให้พ่อ“ทำไมคุณถึงเป็นไปได้ขนาดนี้นะ”เขมมิกาดึงตัวเองกลับมาที่ปัจจุบัน คิดแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คุณหมอที่แสนอบอุ่นในวันนั้นจะกลายเป็นหมอที่ใจร้าย แถมสาดถ้อยคำแสนเจ็บปวดใส่ตนเองได้ขนาดนี้ แต่ที่แปลกคือ ทำไมเธอถึงยังทำใจเกลียดเขาไม่ลง…วันต่อมา เขมมิกาไปทำงานสาย เพราะเมื่อคืนเอาแต่ร้องไห้เสียจนนอนหลับไปไม่รู้เรื่อง ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าสายแล้ว หญิงสาวรีบวิ่งมาที่โต๊ะทำงานด้วยสภาพที่ผมยังเปียกอยู่“เฮ้อ หมอธามมาหรือยังเนี่ย” พูดกับตัวเอง ก่อนจะแอบมองไปที่ประตูห้องของหมอหนุ่ม ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เธอคงจะเดินไปเคาะประตูแล้ว แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เมื่อวาน หญิงสาวจึงเลือกที่จะนั่งอยู่เฉยๆ แทน“ทำไมวันนี้มาสายล่ะเค้ก” พิมอรเดินเข้ามาหาเขมมิกาด้วยสีหน้าเครียดจัด“ขอโทษค่ะพี่พิม พอดีเมื่อคืน เค้กนอนไม่ค่อยหลับก็เลย…” แล้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ด้ว

คนตัวเล็กเอื้อมมือไปกุมมือสาวรุ่นพี่เพื่อขอบคุณ เธอดีใจที่อย่างน้อยการมาฝึกงานครั้งนี้ก็ได้เจอผู้ใหญ่ที่เมตตาเธอจากใจจริง“อื้ม มีอะไรก็คุยกับพี่ได้นะ ยังไง พี่ก็เป็นคนดูแลเราอยู่แล้ว”พิมอรตอบกลับด้วยความหวังดี สุดท้ายแล้ว ทุกอย่างก็อยู่ที่เขมมิกาจะเลือก หากแม่สาวน้อยเลือกที่จะเดินบนเส้นทางแห่งความเสี่ยง ตัวเธอก็ไม่สามารถห้ามอะไรได้…เขมมิกากลับเข้าไปนั่งที่โต๊ะในช่วงบ่าย เธอสังเกตว่าธามไทกลับมาที่ห้องได้สักพักแล้ว และก็สั่งเอาไว้ว่าห้ามใครเข้าไปรบกวนเด็ดขาด แม้จะห่วงเขาที่ยังไม่ได้ทานอะไร แต่ก็ไม่อยากขัดคำสั่งชายหนุ่มจึงได้แต่นั่งทำงานเงียบๆ อยู่หน้าห้องติ๊ดๆ ๆ ๆ เขมมิกาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองเบอร์แปลกที่โทร.เข้ามา ก่อนจะกดรับสายทันที“สวัสดีค่ะ เค้กพูดค่ะ” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานไพเราะ“สวัสดีครับคุณเค้ก ผมปริญนะ”ปลายสายตอบกลับมา และชื่อนั้นทำเอาเขมมิกาถึงกับนิ่งไปเช่นกัน เพราะคนในสายก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ธามไทโมโหใส่เธอ“เอ่อ ค่ะ คุณปริญ มีเบอร์เค้กได้ยังไงคะเนี่ย” เธอเอ่ยถามด้วยความงุนงง เพราะมั่นใจว่าไม่ได้ให้เบอร์ตนเองกับปริญไป“ก็ไม่เห็นจะหายากนี่ครับ ในเมื่อคุ

“แต่เค้กต้องฝึกงานที่นี่อีกเดือนกว่า พี่ปริญรอได้เหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างลองใจ เพราะหากธามไทไม่รับเธอเข้าทำงานจริงๆ ก็ต้องดิ้นรนหางานอยู่ดี“สำหรับเค้ก ให้รอนานแค่ไหนพี่ก็รอครับ”ปริญยิ้มรับ รู้สึกว่าอาหารมื้อนี้สำหรับพิเศษยิ่งกว่ามื้อไหนๆ แค่เพียงเขมมิกายอมให้เขาได้ทำความรู้จัก แม้จะไม่มาก แต่ก็เป็นการเริ่มต้นที่ชายหนุ่มเองก็มีความสุขกับมัน และมีความหวังกับความรักครั้งนี้อีกครั้งธามไทกลับคอนโดฯ ด้วยความรู้สึกสับสนในตนเอง อารมณ์เขาพลุ่งพล่านเสียจนยากจะควบคุม ไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงแต่เขมมิกาทั้งที่ไล่เธอให้ไปกับผู้ชายคนอื่น แต่กลับเป็นตัวเขาเสียเองที่กำลังกระวนกระวายใจอย่างไม่มีสาเหตุ หมอหนุ่มเริ่มตกผลึกความคิดได้ว่า ตอนนี้ เขากำลังคิดกับเขมมิกามากกว่าเด็กฝึกงานทั่วไปได้คำตอบเช่นนั้นก็กดโทรศัพท์โทร.หาเพื่อนรักทันที แม้จะรู้ดีว่าต้องถูกมันเยาะเย้ยแค่ไหน แต่เขาก็ทนความอึดอัดไม่ได้อีกต่อไป“ไอ้ว่าน กูมีเรื่องจะคุยด้วย”“เรื่องน้องเค้กสินะ ฮ่าๆ กูบอกมึงแล้ว” เวทัสตอบเพื่อนกลับมาพร้อมเสียงหัวเราะมีความสุข“เออ ตอนนี้ เค้กกำลังไปกินข้าวกับไอ้ปริญ” ธามไทหงุดหงิดถึงขั้นเรียกชื่อปริญ

“งั้นศิไม่อ้อมค้อมละกันนะคะ เมื่อไหร่คุณจะคิดเรื่องแต่งงานของเราคะ พ่อมาถามศิทุกวันเลย” เป็นอีกครั้งที่ศศิเลือกจะอ้างสุนทร ความจริงท่านไม่ได้มาถามกดดันเธอเลยสักครั้ง มีแต่เธอที่อยากให้พ่อไปกดดันธามไทให้มาขอเธอแต่งงานเสียที“นี่คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผมยังไม่เคยพูดสักคำเลยว่าจะแต่งงานกับคุณ” ธามไทพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง เดาไว้ไม่มีผิดว่าเรื่องที่ศศิอยากคุยกับเขาคงหนีไม่พ้นเรื่องจับแต่งงาน“จะพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะคะ คุณก็รู้ว่าเราทั้งคู่ถูกวางให้แต่งงานกันมานานแล้ว ศิเองก็ไม่เคยคบผู้ชายคนไหนเพราะให้เกียรติคุณ แม้ว่าคุณจะทำกับศิแบบตรงกันข้ามก็ตาม”ที่ผ่านมา ศศิรู้มาตลอดว่าธามไทมักจะมีผู้หญิงเข้ามาวอแวมากมาย มิหนำซ้ำ ชายหนุ่มยังนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แม้จะเป็นสัญญาณที่ดีว่าเขาจะไม่จริงจังกับใคร แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่ใจกว้างพอจะรับได้ที่เห็นผู้ชายที่ตนเองชอบไปกับผู้หญิงคนอื่น“ใช่ ทุกคนบอกว่าเราควรแต่งงานกัน แต่สำหรับผมไม่คิดอย่างนั้น และผมก็อยากจะคุยกับคุณเรื่องนี้เหมือนกัน” พูดพร้อมจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างจริงจัง“ธามหมายความว่าไงคะ” ศศิถามออกไปด้วยใจที่หวาดหวั่น“ผมคงแต่งงานกับคุณไม่ได้ ต่อให้กร

หลังจากที่ธามไทขอเวลาตั้งสติเพียงครู่หนึ่ง เขมมิกาก็แต่งเนื้อแต่งตัวจนกลับมาอยู่ในสภาพมีเสื้อผ้าครบเหมือนเดิม หญิงสาวมองไปยังร่างสูงอย่างพิจารณา แม้เธอจะเด็กกว่าเขาอยู่มาก แต่ก็ไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้ว่าเรื่องที่ ‘เกือบ’ จะเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้คืออะไร แต่ที่ยังสงสัยอยู่คือเพราะอะไรหมอธามไทถึงทำเช่นนั้นกับเธอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เอาแต่ผลักไสให้ไปกับผู้ชายคนอื่น“ฉันขอโทษเรื่องเมื่อกี้” ธามไทหันมาประจันหน้ากับหญิงสาว พร้อมนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะอาหารตรงข้ามกับเธอ“ค่ะ เค้กรู้ว่าหมอไม่ได้ตั้งใจ” เขมมิกาตอบพร้อมกับก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวชายหนุ่ม แต่ที่แน่ๆ หากธามไทปกติดี แม้แต่แตะต้องเนื้อตัวเธอแค่ปลายเล็บ เขาคงเลือกที่จะไม่ทำ“ฉันตั้งใจ และก็คิดดีแล้วที่จะทำแบบนั้นกับเธอ แต่ที่ฉันขอโทษก็เพราะว่า…ฉันรุนแรงกับเธอมากไปหน่อย” ธามไทพูดอย่างใจคิด และไม่เสียใจเลยที่กระทำแบบนั้นกับแม่กวางน้อย เพราะมันเป็นสิ่งที่ใจเขาต้องการ แต่นึกโกรธตัวเองที่รุนแรงกับเธอมากไปจนอาจทำให้เขมมิกากลัวเขาก็เป็นได้“คะ? ตั้งใจทำแบบนี้กับเค้กอย่างนั้นเหรอ” เป็นครั้งแรกที่เขมมิกาต้องเงยหน้าสบตาคนตั