All Chapters of ภรรยารักคุณหมอร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

กว่าเขมมิกาจะกลับมาที่ห้องก็กินเวลาไปเกือบสี่ทุ่ม ระหว่างทางที่ปริญมาส่ง หญิงสาวได้แต่คิดเรื่องของธามไท จริงอยู่ว่าเขาเป็นรักแรก แต่ในทุกๆ วันที่อยู่ด้วยกัน แม้ว่าหมอหนุ่มจะทำเหมือนต้องการเธอมากกว่าใครแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ตอนอยู่บนเตียงเท่านั้น เวลาอื่นกลับทำเหมือนไม่มีค่า ไม่มีราคา อยากไล่ให้ไปไหนก็ไป แล้วเธอเองต้องยอมรับสถานการณ์นี้ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน ความรักที่มีให้ บางที มันอาจไม่ได้มีค่าสำหรับเขาก็ได้“กลับมาได้แล้วเหรอ”ทันที่เขมมิกาเปิดไฟห้อง เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น หญิงสาวอดตกใจไม่ได้เพราะปกติแล้ว ธามไทจะบอกเธอก่อนเสมอหากจะแวะเข้ามา“พี่ธามจะมาทำไมไม่บอกเค้กก่อนคะ”เขมมิกาเอ่ยถามด้วยความสงสัยระคนไม่พอใจ เธอเองยังโกรธเคืองเขาไม่หายกับเรื่องที่บังคับให้ไปทานข้าวกับปริญ“ทำไม เดี๋ยวนี้ฉันจะมาเมื่อไหร่ต้องขออนุญาตเธอแล้วหรือไง”ธามไทเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิด ก่อนหน้านี้ เขาไปดื่มเพื่อคลายความเครียดคนเดียว แต่ยิ่งดื่มเท่าไหร่ก็ยิ่งนึกถึงเขมมิกา และยิ่งเมื่อนึกว่ารอยยิ้มที่มอบให้เขากำลังยิ้มให้กับผู้ชายอื่นอยู่ ก็ยิ่งร้อนใจจนต้องมาหาเธอที่คอนโดฯ แต่พอมาแล้วไม่เจอหญิงสาวนั่นยิ่งทำให้ไ

“หมอไม่ได้รักใครไม่ได้หรอกค่ะ หมอแค่ไม่ได้รักเค้ก สักวัน หมอก็จะเจอผู้หญิงที่หมอรัก” เขมมิกาพูดออกไปด้วยความเจ็บปวด“อย่าทำเป็นรู้ดีไปกว่าฉัน” ธามไทพูดแทรกขึ้นมาทันที เขาไม่คิดว่าจะรักใครได้ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะหาผู้หญิงที่ถูกใจตนเองเหมือนเขมมิกาได้จากไหน“ขอโทษค่ะ แต่ยังไงเค้กก็ขอบคุณนะคะที่หมอเลือกจะบอกเค้กตรงๆ ว่าไม่ได้คิดอะไร”เขมมิกาปาดน้ำตาอีกครั้งก่อนจะตั้งสติเอ่ยประโยคถัดไป“ข้อตกลงของเรา หมอมองไว้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะสิ้นสุดเหรอคะ เมื่อคืนนี้ หมอบอกว่าเริ่มเบื่อเค้กแล้ว เค้กเลยคิดว่า…เรามาจบข้อตกลงนี้พร้อมกับที่เค้กลาออกเลยดีไหมคะ” หญิงสาวพูดเสียงนิ่ง เธอพยายามใจแข็งพูดประโยคนั้นออกไป เพราะมันไม่ต่างจากการที่เธอขอชายหนุ่มจบความสัมพันธ์“อยากจบขนาดนั้นเลยเหรอ”ธามไทพูดโดยไม่มองหน้าเขมมิกา เขายอมรับว่าอยากเก็บเธอไว้ข้างกายตลอดไป แต่ก็ไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวที่เก็บหญิงสาวไว้คนเดียวและทำให้เธอไม่มีความสุข“ค่ะ เค้กมาคิดดูแล้ว ในเมื่อหมอเองก็เบื่อเค้ก และตัวเค้กเองก็เริ่มรู้สึกไร้ค่ามากขึ้นทุกวันที่อยู่กับหมอ มันคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วที่เราสองคนจะยื้อความสัมพันธ์นี้ และ

เขมมิกาพูดด้วยความหมั่นไส้ แม้ว่าในใจเธอจะเห็นด้วยกับมาวินก็ตาม ธามไทไม่ใช่แค่หล่อ แต่ในมุมของแพทย์ก็เป็นแพทย์ที่ดีจนไม่แปลกที่พนักงานจะชื่นชอบและให้ความเคารพ แต่ในมุมของผู้ชายทั่วไป เขาเป็นคนที่แทบจะเรียกได้ว่า ‘เลว’ สำหรับเธอเลยก็ว่าได้“แล้วสำหรับเค้ก หมอฮอตบ้างไหมล่ะ” ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้มาวินกล้าที่จะถามคำถามแบบนี้กับหญิงสาว และคำถามของเขาก็เรียกสายตาแซวของพิมอรได้เป็นอย่างดี“นั่นแน่ ยังไม่ตัดใจจากน้องเค้กอีกเหรอคะหมอวิน พิมก็คิดว่าหมอจะลืมเค้กได้แล้วอีก” พิมอรพูดขึ้นอย่างรู้ทัน เพราะมาวินแสดงทีท่าชัดเจนว่าคิดกับเขมมิกามากกว่าพนักงานในโรงพยาบาลทั่วไป“พี่พิม! พูดอะไรอย่างนั้น ขอโทษด้วยนะคะหมอวิน”เขมมิการีบพูดห้ามพิมอรทันที เพราะรู้ว่ามาวินคิดอย่างไรกับตน แต่การจบความสัมพันธ์กับธามไทแล้วก็ใช่ว่าเธอจะไปให้ความหวังกับหมอมาวิน ในเมื่อเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขาจริงๆ“อย่าไปว่าคุณพิมเลยครับ เพราะที่คุณพิมพูดก็เรื่องจริงทั้งนั้น” มาวินพูดยอมรับอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่สนว่าพนักงานคนอื่นจะมองเช่นไร เขารู้ตัวเองดีว่าไม่เคยทำตัวเจ้าชู้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน และการที่ถูกใจใครสักคนนั่นเป็นเพราะเขาถู

เช้านี้ เขมมิกาตื่นไปทำงานใหม่ก่อนเวลา เพราะไม่อยากให้พนักงานคนอื่นนินทาได้ว่าใช้เส้นสายเข้ามาแล้วจะมาทำงานสายเท่าไหร่ก็ได้ และยิ่งเข้ามาเพราะปริญเป็นคนช่วยนั้นก็ยิ่งต้องพิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนได้เห็นว่าเธอมีความสามารถมากพอที่จะทำงานในตำแหน่งนี้“มาเช้าจังเลยนะครับคุณเลขาฯ” ปริญเดินยิ้มมาแต่ไกล พร้อมเอ่ยทักทายเลขาฯ คนใหม่ที่มาทำงานเช้ากว่าเจ้านาย เมื่อคืนเขาแทบนอนไม่หลับเมื่อรู้ว่าเขมมิกายอมมาทำงานด้วย“เค้กก็ต้องมาก่อนเจ้านายสิคะ” เขมมิกายกมือไหว้ชายหนุ่มด้วยความนอบน้อม ต่อไปนี้ เขาเป็นหัวหน้าเธออย่างเต็มตัว“งั้นเชิญที่ห้องพี่ก่อนละกัน จะได้คุยกันด้วย”ปริญเดินนำหน้าหญิงสาวเข้าไปในห้องส่วนตัวที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเข้าไปแล้ว แต่ครั้งนั้นเธอเข้าไปในฐานะเด็กฝึกงานของหมอธามไท“เค้กไม่ต้องเกร็งนะครับ ทำตัวปกติเหมือนตอนที่เรารู้จักกัน”ชายหนุ่มรีบพูดขึ้นทันที เขารู้ว่าเขมมิกาต้องปฏิบัติกับเขาอย่างมีเส้นกั้นตรงกลางด้วยตำแหน่งเจ้านายกับเลขาฯ แน่นอน“ทำเหมือนเดิมไม่ได้หรอกค่ะ พี่ปริญเป็นหัวหน้า จะให้เค้กทำตัวปกติเหมือนแต่ก่อน คนอื่นได้นินทาแย่”เขมมิกาพูดอย่างรู้ทัน จริงอยู่ที่เธอรู้สึกผ่อนคลายแล

“หึ ไอ้อยากได้ก็อยากได้จริงละ แต่พี่ไม่เลวถึงขั้นทำแบบนั้นกับเค้กแน่นอน” ปริญพูดออกมาด้วยความโมโห เขาอยากจะกลับไปฉีกสัญญาทั้งหมดที่ทำกับโรงพยาบาลอินทรารามมันเสียตอนนี้“เค้กขอโทษพี่ปริญนะคะที่โกหกพี่ ถ้าพี่ปริญเปลี่ยนใจ ไม่อยากให้เค้กทำงานด้วยแล้ว เค้กก็เข้าใจค่ะ” เขมมิกาพูดเสียงนิ่ง เธอจะไม่ถือโทษโกรธอะไรปริญเลย เพราะเข้าใจดีว่าอดีตของตนเองมันยากที่จะยอมรับได้“ทำไมพี่ต้องเปลี่ยนใจ ยิ่งพี่รู้แบบนี้ พี่ยิ่งไม่มีทางปล่อยเค้กไปง่ายๆ ต่างหาก พี่ไม่สนใจหรอกนะว่าอดีตของเค้กจะเป็นยังไง พี่รู้ว่าที่เค้กยอมเป็นแบบนั้น เพราะเค้กรักเขา” ปริญพูดด้วยความเจ็บปวด...เจ็บปวดที่เขมมิกาต้องเจอเรื่องแบบนี้ และอีกนัยหนึ่งก็เจ็บปวดที่รู้ว่าหญิงสาวรักคนอื่น“แต่เค้กไม่อยากให้ความหวังพี่ปริญ” คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอคิดว่าจะหลุดพ้นจากเรื่องพวกนี้ได้ แต่สุดท้ายอดีตก็ตามหลอหลอนให้ตนเองไม่มีความสุข“เค้กไม่ได้ให้ความหวังพี่เลย หรือต่อให้เค้กให้ความหวัง พี่ก็ไม่ว่าอะไรเลย พี่ยินดีจะเป็นผู้ชายที่เค้กอยากให้ช่วยทำให้ลืมเขานะ” เขาส่งรอยยิ้มอบอุ่นก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือเขมมิกาเอาไว้“แต่เค้กไม่ได้อ