Tous les chapitres de : Chapitre 81 - Chapitre 90

Nang bata pa ako, namangha ako sa ganda at tapang ng lola ko. Para sa akin, siya ang reyna ng aming pamilya. Siya ang nagpatatag sa amin, lalo na sa mga panahon na tila ba walang pag-asa. Mas matapang siya kaysa sa lolo ko at sa kanyang gabay ay nakamit ng De Leon ang isang malaking pag-unlad.Si Lola ko ay mahigpit sa aming pamilya, lalo na sa tatay ko na hindi gaanong magaling. Ginagawa niya ang lahat para itaas at ituro sa kanya ang mga tamang paraan at kasanayan.Si Lolo ko naman ay mahinahon at takot sa maraming bagay, at ang mama ko, bagamat madalas magmukhang masayahin sa labas, sa totoo lang, may mga kahinaan din siya na hindi niya pinapakita.Samantalang ang dalawa kong kuya ay tila ba kinuha lang ang mga karaniwang katangian ng aming mga magulang— hindi sila nagpakita ng anumang natatanging galing. Kaya naman, nang tumanda na si lola, unti-unting bumagsak ang aming pamilya.Madalas niyang sabihin na ang mga lalaki ay dapat may pananagutan at maging mahigpit sa kanilang mga k

Sa mga nakalipas na mga araw ay nasa ospital ako kasama si Lola. Doon niya nalaman ang buong katotohanan mula mismo sa akin.Nakita ko kung paano siya nanginig sa galit at napakapit sa kama habang nakangiwi ang kanyang mga labi, ngunit sa huli, wala siyang magawa. Tatlong araw ang lumipas bago niya tuluyang natanggap ang pagkawala ko.Alam niyang hindi na mababago ang nangyari. Sa mundong ito, walang muling nabubuhay. Ang tanging magagawa niya ay ipaghiganti ako. At siya na lang ang natitirang pag-asa ko.Nang malaman niya ang buong kwento, tila nagbago ang aura niya. Hindi na siya tulad ng dati na punong-puno ng kaba at lungkot. Ngayon, mas kalmado na siya. Kumakain at natutulog na siya nang maayos, at unti-unting bumabalik ang sigla niya.Pero hindi ibig sabihin nito ay ligtas na siya.Si Nica, na halatang may masamang balak, ay hindi tumigil sa pagtatangkang saktan siya. Ngunit hindi siya iniwan ni Aling Sita. Bawat pagkain at gamot ni Lola ay dumaan muna kay Aling Sita bago ibigay

Matagal ko nang narinig ang usap-usapan na may isang babaeng matagal nang nasa puso ni Vicento— isang babaeng matagal na niyang minamahal. Paano ba magiging karapat-dapat sa kanya ang isang bulag at naging tanga na tulad ko?Kahit pa hawak ni Vicento ang kapangyarihan at kayamanan, alam kong sa mata ng pamilya Victorillo at pamilya De Leon, isa siyang taong hindi kailanman magiging sapat.Isang anak sa labas. Isang lumpo.Pero hindi ko kailanman inisip iyon. Oo, si Vicento ay isang taong malamig at malayo ang loob sa iba, pero isa rin siyang taong may paninindigan at pananagutan. Lalo na ngayon, matapos kong makita ang lahat mula sa pananaw ng isang kaluluwa.Mas lalong naging malinaw sa akin ang pagkakaiba nina Denver at Vicento. Sa totoo lang, gusto ko nang makita si Vicento na manalo. Kung si Denver ang mamumuno sa pamilya Victorillo, siguradong mapapahamak ito sa kamay ng isang hangal.Tiningnan ni Vicento nang matalim si Nica, at malamig niyang binitiwan ang babala. "Hindi ko tit

Nagkasundo sina Denver at ang kanyang tiyuhin na simulan ang plano laban kay Nica.Kahit alam kong hindi ako nakikita ni Vicento ay marahan akong bumulong sa kanyang tainga bago umalis. "Salamat…."Hindi ko maintindihan kung bakit ako kinakabahan pero napagtanto kong hindi siya kasinglamig at kasingwalang-puso gaya ng sinasabi ng iba. Bago sumara ang pinto ay parang may narinig akong mahina at malungkot na buntonghininga."Ria..."Napahinto ako. Tama ba ang dinig ko?Nang subukan kong makinig pang mabuti, wala na akong narinig kung hindi katahimikan.Nalaman ni Denver na nasa bahay ng mga De Leon si Nica, kaya palihim siyang pumasok sa kwarto nito para maghanap ng anumang bakas na may kaugnayan sa akin.Mula nang aminin ni Nica ang kanyang tunay na pagkatao sa pamilya De Leon, bihira na siyang maglagi sa bahay ng pamilya Victorillo.Kapag wala si Denver dahil sa mga business trip ay umuuwi siya sa mga De Leon. Kapag bumalik naman si Denver ay babalik din siya sa pamilya Victorillo upa

Tuluyang nasira ang tensyon sa pagitan naming tatlo. Kaagad na nagbago ang expression sa mukha ni Denver— mula sa pagnanasa patungo sa malamig na pagkahinahon.Mabilis siyang tumayo at lumayo kay Nica. Nakita ko na ang eksenang ito nang maraming beses, kaya naman ay hindi na ako nagulat.Sa totoo lang, masasabi kong maginoo si Denver. Ilang taon ko na siyang kasama at kahit noong nagkabalikan kami anim na buwan na ang nakalipas, isang beses lang talaga may nangyari sa amin— noong gabi ng aming pagkalasing.Gabi rin iyon nang mabuo sa sinapupunan ko ang anak namin.Pagkatapos noon, bihira na siyang makipagtalik kay Nica. Siguro, minsan lang niyang natikman ang tukso ng laman, pero sa ngayon para bang wala na siyang pakialam. Ni hindi niya ito ginagalang.Si Nica, halos hubo’t hubad habang nakaluhod sa sahig, habol ang hininga. Samantalang si Denver, maayos pa rin ang itsura— kailangan lang niyang ayusin ang sinturon at puwede na siyang umalis kahit ano mang oras.Lumapit siya sa mesa a