Lahat ng Kabanata ng Rejected Wife of A Heartless CEO: Kabanata 101 - Kabanata 110

Nagulat ako. Nakikita ba ako ni Vicento?Kung ganoon man ay nagbabakasali akong sana nga! Pero bago pa ako makapagsalita ay narinig ko ang boses ni Denver mula sa labas ng simbahan."Nasaan ka?"Nagmamadali siyang pumasok at hinahanap ako na parang isang ligaw na kaluluwang hindi alam ang direksyon. Ang malamig na hangin na dala niya ay nagpatay sa mga ilaw na dati ay hindi namamatay sa bulwagan.Sumama ang ihip ng hangin sa malakas na pagbagsak ng ulan. Nilingon ko si Vicento at nakita kong pinahid niya ang kanyang mga mata. Isang aninong puno ng lungkot at pagkadismaya ang lumitaw sa kanyang mukha."Bakit ka nandito?" tanong ni Denver kay Vicento, mababa ang tinig at tila puno ng pangungulila.Nagtataka ako. Bakit nga ba siya nandito? Sino ang hinihintay niya? Hindi ko namalayan na biglang nawala si Denver na hindi man lang hinintay ang sagot ni Vicento.Bigla na lang nagkaroon ng kaguluhan sa labas. Sinundan ko ang ingay at nakita ko si Denver na mahigpit na hinahawakan si Father R

Matagal na tinitigan ni Officer Ramirez ang estatwa bago siya nagsalita. "Bakit ang laki ng pagkakahawig nito kay Miss De Leon?"Napatingin ako kay Denver at hinihintay ang sagot niya. Napabuntong-hininga siya bago nagsalita. "Alam ng gumawa nito kung gaano kalalim ang relasyon namin ng asawa ko kaya ginamit niya ang mukha ng asawa ko bilang batayan sa estatwa."Napatingin ako muli sa estatwa— ang sarili kong mukha. Akong-ako talaga ito.Kumunot ang ni Officer Ramirez. "Ang kulay ng estatwa..."Hindi naman konektado o wala siyang kaalaman sa sining pero halatang may bumabagabag sa kanya.Kadalasan sa mga estatwa ay yari sa bato, plaster, o tanso. Sa mga templo naman ay karaniwang may halong tunay na ginto ang mga rebulto. Pero ang estatwa na ito ay may kakaibang kulay. Maputi pero may bahagyang kulay ng rosas na parang tunay na balat. Kahit ako ay hindi ko pa ito nakikita noon."May mali ba sa statue, officer?"Mabilis akong lumapit at hindi na rin mapakali. Kung may sikreto ang estat

Matalim ang tingin ni Nica nang magsalita. "Hindi mo pinahalagahan ang kapatid ko noong nandiyan pa siya. Tapos ngayong nagkaroon siya ng ‘aksidente’ ay gusto mo nang magpakamatay? Kanino mo ba ipinapakita iyang drama mo?"Napangisi ako sa narinig. Kung hindi ko lang matagal nang pinapanood ang palabas mula sa paningin ng isang patay baka naniwala pa akong mabuting tao itong si Nica.Pero hindi ako tanga. Napakahusay ng pag-arte ni Nica at halos perpekto. Wala ni isang bahid ng kasalanan sa mukha niya kahit na siya mismo ang dahilan ng kamatayan ko. At ngayon, imbes na akuin ang ginawa niya ay siya pa ang nagtatapon ng lahat ng sisi kay Denver.Ang naaalala lang ng lahat ay ang pag-abandona sa akin ni Denver sa mismong araw ng kasal namin. Walang nakakaalam na si Nica ang tumawag sa kanya noon. Na siya ang may pakana ng lahat. Hanggang ngayon ay kasing-itim pa rin ng gabi ang kanyang budhi.Sa isang tabi ay napangiti si Tito Danilo nang makita si Nica. "Nica, hija, ikaw ang pinakamala

Mapait akong ngumiti habang pinapakinggan ang usapan nilang dalawa tungkol sa planong gagawin sa batang dinadala ni Nica. Denver, naaalala mo pa kaya ang anak natin? Ang anak natin na hindi man lang nasilayan ang liwanag ng araw.Biglang bumuhos ang ulan mula sa madilim na kalangitan. Hinampas ng hangin ang buhok ko at ang suot kong bestida habang puno ng hinanakit akong nakatayo rito sa rooftop. Ngayon ko lang napansin na hindi pala tumatagos ang hangin sa akin.Naaalala ko ang gabing iyon kung saan muntik ko nang wakasan ang lahat.Nakatayo ako sa tuktok ng isang gusali habang nilalamon ng kalungkutan at hinahayaan kong paglaruan ng malamig na hangin ang buo kong katawan. Nawalan na ako ng dahilan para mabuhay ng mga oras na iyon. Ang gusto ko noong sandaling iyon ay sundan na lamang ang anak ko at makasama siya sa kabilang buhay.Pero hindi ko alam kung paano o kailan na bigla na lang dumating si Vicento. Pinigilan niya ako habang nakaupo siya sa kanyang wheelchair."Naniniwala ak

Matagal na rin mula noong huli akong nawalan ng malay. Sa sandaling bumagsak muli ako sa kadiliman ay takot ang unang lumukob sa akin. Natatakot ako na baka sa paggising ko ay isa na ulit akong ligaw na kaluluwa— isang kaluluwang hindi matahimik at gustong maghiganti.Hindi ko alam kung gaano katagal akong walang malay pero nang magising ako ay sinalubong ako ng matapang na amoy ng disinfectant.Nakakaamoy ako. Ibig sabihin ay buhay pa rin ako o mas magandang sabihing buhay na nga ako!Napapikit akong muli dahil nabigla ang mga mata ko sa liwanag. Hindi nagtagal ay dahan-dahan kong muling minulat ang mga mata ko at sumalubong sa akin ang puting kisame.Hindi ko alam kung anong nangyayari pero nahihilo ako at parang bang bumabaliktad ang sikmura ko. Nararamdaman ko ring mahapdi at kumikirot ang palapulsuhan ko. Nakakaramdam din ako ng sakit sa mga talampakan ko.Pero sa kabila ng mga pisikal na sakit na nararamdaman ko ay hindi ko mapigilang mapangiti. Buhay ako! I’m a real human again