Semua Bab พยาบาทรักลวงใจ: Bab 101 - Bab 110

102“จี จี โอ...จี” ทุกท่วงทำนองของบทรักที่อัดกระแทกเข้าใส่ เสียงครางต่ำห้าวเล็ดลอดไม่ขาดปาก ขนแขนขนขาของเขาลุกพรึบ มือใหญ่ทั้งสองข้างเคล้นบัวตูมอย่างเมามัน ขยำและดึงรั้ง ก่อนจะเลื่อนมือมาจับเอวคอดเล็ก บังคับดันร่างสาวให้เข้ามาหาร่างกายของตนเอง กัมปนาทเองก็ขยับกายแกร่งสวนกลับเข้าไป ความซ่านสยิวกระสันซ่านจึงเกิดขึ้นในร่างของทั้งสอง พร้อมกับเสียงครางของทั้งคู่ที่ดังประสานขาเรียวงามคู่สวยถูกดันให้กว้างมากขึ้น มือใหญ่จับตรงข้อพับเข่าแล้วดันโย้ไปทางด้านหน้า จนหัวเข่าทั้งสองข้างของเธอแนบติดข้างลำตัวทั้งสองข้าง ท่วงท่านี้ทำให้บั้นท้ายงอนงามลอยเหนือที่นอน คล้ายกับว่ารอรับแรงกระชั้นที่กำลังจะเกิดขึ้น“คุณเอ...คุณเอ” แรงถาโถมของเขาหนักหน่วงราวกับหินก้อนใหญ่จากหน้าผาถูกทุ่มลงมายังพื้นดิน ความแรงจากการทุ่ม บวกรวมกับความเร็วของแรงเสียดทาน แรงกำลังที่ตกลงมายังพื้นจึงมีมาก เหมือนกับเขาที่อัดกระแทกความเป็นชายเข้าสู่ความอุ่นร้อนของกลีบดอกไม้ กระโจนจ้วงอย่างเมามัน เสียวสะท้านไปถึงใจกัมปนาทไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เขาจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ความใหม่สดของดอกไม้แรกแย้มดอกนี้กำลังทำให้เขาหัวใจวายเฉียบพลัน ขย

104“วรรณจะนั่งอยู่ตรงเก้าอี้นี้นะคะ ส่วนคุณป้าไปนั่งบนโซฟาดีกว่าค่ะ ตอนนี้ก็ได้แต่รอให้ถึงพรุ่งนี้เท่านั้น วรรณหวังว่าผึ้งคงจะไม่เป็นอะไร เรามาช่วยกันสวดมนต์ให้ผึ้งดีกว่านะคะคุณป้า”อรุณวรรณทำตัวเหมือนแม่พระสุดๆ ทำให้กัญญาหลงเชื่อว่าเป็นคนดีได้อย่างสนิทใจ กัญญาจึงเดินไปนั่งบนโซฟา เริ่มต้นสวดมนต์ อธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายขอให้คุ้มครองวชิราภรณ์ให้แคล้วคลาดปลอดภัยจากอันตรายในครั้งนี้ ขออย่าให้เป็นอะไรร้ายแรงถึงชีวิตเลยตรงกันข้ามกับนางมารร้าย เธอกำลังนั่งภาวนาให้วชิราภรณ์มีอันเป็นไปในวันนี้พรุ่งนี้ ขอให้มารหัวใจของเธอจงหลับไม่ตื่น ให้เหมือนกับที่ณัชญ์เป็น...ผูกใจเคียดแค้นแน่นทรวงเช้าวันต่อมาราวแปดนาฬิกาสามสิบนาทีบุรุษพยาบาลได้นำร่างของวชิราภรณ์เข้าไปในห้องแสกนสมอง ตรวจสอบผลกระทบจากการโดนฟาดตรงบริเวณท้ายทอย อีกสี่สิบห้านาทีต่อมาทุกอย่างจึงเสร็จสิ้น ร่างของคนป่วยถูกนำขึ้นไปยังห้องพักฟื้นตามเดิม“คุณหมอคะ ลูกสาวของดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าคะคุณหมอ” กัญญาเอ่ยถามนายแพทย์เจ้าของไข้“ไม่มีอะไรผิดปกติครับ มีแค่รอยช้ำตรงท้ายทอยแค่นั้นครับ ไม่มีอันตรายถึงสมองครับ และ

106“โอ๊ย!!” เสียงอุทานเจ็บดังขึ้นไม่ดังมาก เป็นเพราะเธอลืมนึกไปว่า เมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้บิดามารดาพาเธอมาส่งโรงพยาบาลเนื่องจากเธอปวดท้องอย่างรุนแรง แพทย์ลงความเห็นว่าไส้ติ่งของเธอแตกต้องได้รับการผ่าตัดด่วน พอเธอถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย“เจ็บตรงไหนครับเขม” ธัญญ์ประคองร่างสาวที่พยายามจะชันตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“เขมลืมไปน่ะคะว่าตัวเองผ่าตัดไส้ติ่ง เลยลุกไม่ระวัง”“พี่ว่าอย่าเพิ่งลุกดีกว่านะครับ นอนอยู่เฉยๆ ไปก่อนดีกว่า แผลเพิ่งผ่าตัดมาอาจปริหรือฉีกได้ถ้าขยับเขยื้อนตัวมาก นะครับเชื่อพี่”ความห่วงใยและความเอาใจใส่ของธัญญ์ที่มีต่อคนรัก ถูกถ่ายทอดออกไปอีกครั้งทั้งกิริยาและคำพูด ภาพของธัญญ์และลูกสาวที่ณัฐพลและวรางค์คนางค์เห็นนำความปลาบปลื้มมาให้กับทั้งสองยิ่งนัก รู้สึกเบาใจ ชื่นใจเมื่อได้เห็นภาพนี้“นั่นสิลูก แม่ก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน นอนนิ่งๆ ดีกว่า” วรางค์คนางค์เห็นด้วยกับคำพูดของว่าที่ลูกเขย“ค่ะคุณแม่ พี่ธัญญ์” คนไข้สาวยอมทำตามแต่โดยดี“แม่ก็รอเขมฟื้น แม่จะได้กลับไปเอาเสื้อผ้า คืนนี้แม่จะอยู่เฝ้าเขม” นางเอ่ยบอกลูกสาว“ไม่ต้องหรอกครับคุณป้า

108“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ไปดูผึ้งก่อนแล้วค่อยคิดกันอีกที”“จริงด้วย เดี๋ยวค่อยคิด” อัชฌาละทิ้งข้อข้องใจทั้งหมดไปก่อน ย่องไปแอบดูตรงกระจกบานใสหน้าห้อง 402 สอดสายตาไปมาจนมั่นใจว่าไม่มีใคร เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป สามสาวไม่กลัวว่าคนไข้ห้องนี้จะตื่นเหมือนกับห้องที่เพิ่งหนีความหน้าแตกออกมาเมื่อครู่ เป็นเพราะวชิราภรณ์ยังไม่ตื่นจากการสลบเหมือดนั่นเองสามสาวเดินย่องเข้าไปให้เบาที่สุด หลบอยู่หัวมุมกำแพงห้องน้ำ อัชฌาค่อยๆ โผล่ศีรษะออกมาจากมุมกำแพงเพื่อดูว่า มีคนนั่งอยู่ตรงโซฟาหรือไม่ ยังไม่ทันที่จะมองเห็นอะไรเสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น ร่างของสตรีวัยกลางคนคนหนึ่งก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ทั้งสามตกใจร้องอุทานเสียงดัง“ตะเถนตกใต้ถุน” อัชฌานำมือมาแนบไว้ตรงอก ตกใจกับการมาไม่ให้สุ่มให้เสียงของสตรีนางนี้ สองเพื่อนสาวต่างก็ทำในลักษณะเดียวกัน และมีความรู้สึกเหมือนกัน ตกใจจนหัวใจแทบวาย“ป้าขอโทษที่ทำให้พวกหนูตกใจ มาเยี่ยมผึ้งหรือจ้ะ” กัญญาพูดเสียงนุ่ม ใบหน้ายิ้มอย่างมีไมตรี“ค่ะ ค่ะ พวกเรามาเยี่ยมผึ้งคะ” เสาวนีย์เป็นคนพูดแก้ตัว“ทำไมต้องทำลับๆ ล่อๆ ด้วยล่ะ จะมาเยี่ยมก็เข้ามาเลย”“คือ คือว่าพวกเรากลัวว่า

110 นางกล่าวเตือนลูกสาวด้วยความปรารถนาดี ส่วนลึกในจิตใจของคนเป็นแม่เตือนให้นางรู้ว่า กำลังมีเรื่องและเหตุการณ์บางเหตุการณ์จะทำร้ายหัวใจของวชิราภรณ์ให้แตกสลาย แล้วคนที่จะนำความเจ็บปวดมาให้ลูกสาวของนางก็คือธัญญ์ ความรู้สึกของนางมันบอกอย่างนั้น “แม่พูดเหมือนกับว่าคุณธัญญ์จะนอกใจผึ้ง” “ไม่ใช่หรอกลูก แม่พูดเผื่อเอาไว้แค่นั้น เรื่องของอนาคตไม่มีใครรู้นะลูกว่าจะเกิดอะไรขึ้น จงเตรียมพร้อมรับความเปลี่ยนแปลงนั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด” “จ้ะแม่ แต่ผึ้งเชื่อใจคุณธัญญ์ เชื่อว่าคุณธัญญ์ไม่มีวันทำร้ายผึ้งแน่นอนจ้ะ” วชิราภรณ์พูดอย่างมั่นใจ “แม่ก็เชื่ออย่างนั้นลูก” “แต่ผึ้งรักคุณธัญญ์น้อยกว่าแม่ แม่คือคนที่ผึ้งรักมากที่สุด แคร์มากที่สุด ไม่มีอ้อมกอดของใครอบอุ่นเท่ากับแม่อีกแล้ว ผึ้งดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่” คนที่พูดกับคนที่ฟังน้ำตาไหลอาบแก้ม ตื้นตันและดีใจที่ชาตินี้ได้เกี่ยวโยงสายสัมพันธ์เป็นแม่เป็นลูกกัน “แม่รักผึ้งมากนะลูก รักมากกว่าชีวิตของแม่เอง แม่จะปกป้องผึ้งน้อยของแม่ด้วยชีวิตของแม่เอง ใครทำร้ายผึ้ง แม่ไม