Semua Bab พยาบาทรักลวงใจ: Bab 181 - Bab 190

181“พอแล้วค่ะป้าญา พอแล้วค่ะ” รุ่งรุจีทนไม่ไหวเดินอ้อมเตียงมาจับร่างของกัญญาให้หยุดทำร้ายธัญญ์“ออกไปจากห้องนี้ ออกไป ไม่ต้องการผึ้งก็ไม่ต้องมา คุณยังจำสัญญาที่ให้ไว้กับฉันสามข้อได้ไหม สัญญาจะเป็นตามนั้นทันที ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง จำใส่หัวเอาไว้”กัญญาพูดอย่างเกรี้ยวกราด มองหน้าธัญญ์อย่างเดือดดาล ยืนหอบหายใจแรงกับการเหนื่อยอ่อนจากการระบายความโกรธเมื่อครู่“ผมรู้ว่าผมผิด ขอให้ผมแก้ตัวในสิ่งที่ผมทำลงไปได้หรือเปล่าครับ”น้ำเสียงสำนึกผิดของธัญญ์ลอดออกมา ซึ่งเขายังอยู่ในท่านั่งคุกเข่า พนมมือไหว้อยู่ในระดับอก พูดเสียงเครือและไม่คิดที่จะหาดเลือดที่ยังไหลไม่หยุดทิ้งไป ปล่อยให้เลือดชั่ว เลือดของความโง่เขลาออกไปจากร่าง เป็นการไถ่โทษอีกทางหนึ่ง“เพื่ออะไร เพื่ออะไร คุณก็ไม่ต้องการผึ้งตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้นมันก็จะเป็นอย่างนั้นไปตลอดชีวิต แล้วไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเลี้ยงหลานไม่ได้ ฉันยังเลี้ยงผึ้งมาได้ด้วยสองมือของฉันเอง เลี้ยงหลานอีกสักคนก็คงไม่หนักหนาสาหัสอะไรนักหรอก เชิญคุณไปหาลูกหาเมียใหม่ได้เลย” กัญญาตอกกลับทันควัน น้ำเสียงจริงจังหนักแน่น“ญา ให้คุณธัญญ์รับผิดชอบลูกของเราเถอะนะ เห

183“ผมรู้ครับว่าการตัดสินใจของผมมันทำให้เขมต้องเจ็บปวด ผมเองในฐานะเจ้าบ่าวก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ผมมีความคิดเหมือนกับคุณลุงพลว่า ถ้ารั้นที่จะแต่งงานกันไป รังจะมีแต่ความเจ็บปวด เขมก็จะต้องทนทุกข์ที่สามีไม่มีใจให้ ที่อยู่ทุกวันนี้เพราะคำว่ารับผิดชอบและหน้าที่ ภายภาคหน้าการหย่าร้างต้องเกิดขึ้นตามมาด้วย ผมไม่อยากให้ผู้หญิงดีดีอย่างเขมต้องเสียใจและปวดร้าวเพราะผู้ชายเลวๆ อย่างผมครับ”ถ้อยคำที่ธัญญ์เอ่ยออกมานั้น ย้ำชัดให้ทุกคนและเขมิกาตระหนักว่า งานแต่งงานในวันนี้จะไม่ดำเนินต่อไปไม่ว่าจะเป็นวันนี้หรือในอนาคต เขมิกาเก็บซ่อนความเจ็บปวด เสียใจและความแค้นไว้ภายในใจ สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือนิ่งเฉย“คุณอย่าพยายามเลย คุณกลับไปดีกว่า แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก ฉันกับลูกไม่ต้อนรับคุณ ไม่ต้อนรับไม่ว่าจะเป็นวันนี้หรือวันหน้า อย่าให้ฉันต้องไล่คุณด้วยคำพูดที่หยาบคายเลยนะ พูดภาษาคนน่าจะรู้เรื่องกว่า แต่ถ้าคุณยืนกรานที่จะปักหลักอยู่ที่นี่งั้นก็อยู่ไป ฉันกับผึ้งจะไปจากที่นี่เอง เพราะฉันตั้งใจจะทำตามสัญญาที่คุณเคยให้ไว้กับฉันอยู่แล้ว”กัญญาจะทำตามที่พูดจริงๆ หากธัญญ์และคนอื่นๆ ยังจะมายุ่งวุ่นวายกับนางและลูกอีก เห

185 ผึ้งมีความแค้นในใจกองใหญ่เพราะคิดว่าการที่ไม่มีพ่อเป็นเพราะคุณอาคนางค์เป็นต้นเหตุ คุณอากระชากความสุขจากป้าญาไปยังไม่พอ ยังจะมากระชากความสุข ความอบอุ่น ความรับผิดชอบที่คุณลุงพลต้องมีให้ป้าญากับผึ้งไปซึ่งๆ หน้า ผึ้งจึงคิดจะแก้แค้นเอาคืนคุณอาคนางค์เล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้คุณอาคนางค์รู้ว่า การที่ถูกแย่งคนรักไปนั้นมันเจ็บแค่ไหน แต่แทนที่ผึ้งจะทำร้ายคุณอาคนางค์ตรงๆ กลับไปแก้แค้นผ่านเขมิกาซึ่งผึ้งคิดว่าเป็นอีกคนหนึ่งที่ทำให้ตนเองไม่มีพ่อ ไม่ได้รับความอบอุ่น ไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกยามที่ถูกพ่อกอดเพราะคิดว่าหากเขมเจ็บ คุณอาคนางค์ก็จะต้องเจ็บไปด้วย ผึ้งเลยลงมือแย่งคนรักของเขมทุกคน เพื่อให้เขาได้รู้ซึ้งถึงคำว่าถูกแย่งคนรักว่ามันจะเจ็บปวดมากแค่ไหน พอแย่งได้สำเร็จก็เลิกราต่อกันไป ไม่คิดจะสานสัมผัสกับผู้ชายใจโลเลเหล่านั้น ผึ้งคอยมองดูความเจ็บช้ำของเขมและคุณอาคนางค์ด้วยความเปรมปรีดิ์ แต่ทุกครั้งที่ทำให้เขมเจ็บ ผึ้งจะเจ็บยิ่งกว่า เพราะต้องทนเห็นภาพที่คุณลุงพลโอบกอดและเอาใจใส่เขม” รุ่งรุจีหยุดพูดเพียงเสี้ยวอึดใจ หันไปมองหน้ากัมปนาทที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับตน แล้วพูดต่อ “ส่วนเรื่

187กัมปนาทได้ยินเรื่องราวต่างๆ แล้วเขายอมรับว่าทั้งอึ้งและสงสารวชิราภรณ์มาเหลือเกิน ความสงสัยที่ติดค้างอยู่ในใจเสมอมาว่า เขาไม่ดีตรงไหน วชิราภรณ์ถึงได้ไม่รักเขา ไม่เลือกเขา ตอนนี้กัมปนาทรู้ตำตอบนั้นแล้ว เป็นเพราะเขาเป็นหลานของวรางค์คนางค์ จึงต้องตกเป็นเหยื่อแก้แค้นของเธอ แต่น่าแปลกเขากลับไปเคยโกรธคนที่ทิ้งตนเองลงเลยสักครั้ง ตรงกันข้ามหัวใจยังรักมั่นไม่เสื่อมคลาย แล้วยิ่งมารู้เรื่องทั้งหมด คำว่าโกรธ คำว่าแค้นไม่มีในสายเลือดเลย อีกทั้งยังมีความรู้สึกผิด ละอายใจมากขึ้นที่เขากลับไปลงทัณฑ์รุ่งรุจี คิดว่าเธอนั้นคือต้นเหตุที่ทำให้เขาเสียใจ ทำให้เขาอกหัก และตอนนี้เขายังรู้เหตุผลที่รุ่งรุจีไม่บอกเขาในเรื่องที่เธอรู้ ถ้าบอกเรื่องนี้กับเขานั่นเท่ากับว่าทรยศเพื่อน แต่ถ้าไม่บอกเท่ากับว่าทรยศหัวใจตนเอง เขาช่างแย่เหลือเกิน ทำร้ายคนดีดีอย่างรุ่งรุจีได้อย่างไร ไม่น่าให้อภัยตัวเองเลยรุ่งรุจีเมื่อได้พูดให้ทุกคนได้เข้าใจสภาพจิตใจและเหตุผลในการกระทำของเพื่อนสนิท เธอเหมือนกับยกภูเขาออกจากอก มันเป็นทางหนึ่งที่เธอพอจะช่วยวชิราภรณ์ได้ในตอนนี้ รุ่งรุจีต้องการให้ธัญญ์และทุกคนเข้าใจความรู้สึกของกัญญา ให้ทุกคน

189กัมปนาทขับรถมาจอดตรงลานจอดรถของสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ก่อนที่เจ้าของรถและคนที่โดยสารมาด้วยจะก้าวลงจากรถ และเดินเข้าไปในสวนสาธารณะแห่งนั้น ทั้งคู่มาหยุดนั่งตรงม้านั่งที่ทางสวนสาธารณะจัดเตรียมไว้ให้ประชาชนทั่วไปได้ใช้“ผมขอโทษ” เป็นประโยคแรกที่ลอดออกมาจากปากหนา หลังจากที่ทั้งสองจมอยู่กับความเงียบมาตั้งแต่ก้าวขึ้นมานั่งในรถ“เรื่องอะไรคะ” รุ่งรุจีเอ่ยถามโดยไม่มองหน้าหนุ่มข้างกาย ดวงตาคู่สวยมองไปยังทะเลสาบที่ขุดด้วยน้ำมือมนุษย์ มีน้ำพุตั้งอยู่ตรงกลาง มีนกพิราบนับสิบโบยบินมากินอาหารที่บุคคลอื่นทำมาโปรยให้“ทุกเรื่องที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ผมเข้าใจจีผิด เรื่องที่ผมทำชั่วไว้กับจี ผมทำร้ายคนที่รักผมได้อย่างเลือดเย็นผมขอโทษในทุกทุกเรื่องครับ ” คำขอโทษของกัมปนาทแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเธอ รุ่งรุจีรู้สึกดีใจที่เขาเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด“ไม่เป็นไรค่ะ จีเข้าใจว่าตอนนั้นคุณรู้สึกยังไง จีไม่เคยโกรธคุณเอเลยค่ะ ตรงกันข้ามยังรู้สึกผิดในเรื่องที่จีปิดบังคุณเอมาตลอด จีถือว่าเราหายกันนะคะ ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป ตอนนี้จีสบายใจขึ้นหลังจากที่บอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ทุกคนฟัง จีรู้สึกตัวเบาขึ้นเย