Semua Bab พยาบาทรักลวงใจ: Bab 191 - Bab 200

191แต่แล้วเหมือนโชคเข้าข้าง พี่เอพบรักกับมัน ตอนนั้นเขมนึกว่ามันจะง่ายหากมันมาเป็นพี่สะใภ้ของเขมจริงๆ แต่แล้วอยู่ๆ มันก็บอกเลิกกับพี่เอซะงั้นทำให้แผนของเขมชะงักชั่วคราว เผอิญมันมีเรื่องที่น่าสนใจกว่านั้น เพื่อนสนิทของผึ้งมีสองคน คนที่หนึ่งคือจี คนที่สองคือคุณณัชญ์ การที่เขมคอยสืบเรื่องผึ้งทำให้เขมรู้ว่า วรรณที่เป็นเลขาคุณณัชญ์รักเจ้านายของตัวเองอยู่ เขมเลยจะต้องใช้วรรณให้เป็นประโยชน์ แต่จะทำยังไงต้องรอดูอีกที แต่แล้วเหมือนสวรรค์ทรงโปรด คุณณัชญ์ได้รับอุบัติเหตุรถคว่ำในวันที่บริษัทพาพนักงานไปเที่ยวชะอำ นั่นเองทำให้เขมคิดแผนการหนึ่งได้ขึ้นมา โดยใช้วรรณเป็นนกต่อ เป็นตัวออกโรงแทน ตอนแรกวรรณก็ไม่ยอมทำตาม เขมเลยต้องใช้ไม้ตายนิดหน่อย ก็แค่จับยายที่เคารพรักของวรรณไว้เป็นตัวประกัน ถ้ามันไม่ยอมทำตาม เขมจะจัดการกับญาติผู้ใหญ่คนเดียวของมันให้ตายคามือ วรรณก็เลยทำตามแต่โดยดีวรรณคอยสืบข่าวมาให้เขมจนรู้ว่าคุณณัชญ์มีพี่ชายอยู่คนหนึ่งแต่อยู่ต่างประเทศจะเดินทางมาเมืองไทยเพื่อดูอาการของน้องชายทันทีที่ทำธุระสำคัญที่โน่นเสร็จ เวลาสี่ห้าวันทำให้เขมคิดแผนการได้ พอพี่ธัญญ์กลับมาจากต่างประเทศ ก็ใช้วรรณนี่แหล

193เขมิกาเดาความคิดของกัมปนาทได้ตรงเผง กัมปนาทไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่นอน หากทำนั่นเท่ากับว่าทำลายวงศ์ตระกูลและทำร้ายน้องสาวของผู้มีพระคุณโดยตรง“แม่ก็คิดอย่างที่เขมพูด เอคงไม่ทำอย่างนั้น เอาเป็นว่าแม่จะพูดย้ำกับเอเองก็แล้วกัน”“อย่าคะคุณแม่ ปล่อยเลยตามเลยดีกว่า ถ้าคุณแม่ไปพูดจะเท่ากับว่าไปกดดันพี่เอ เชื่อเขมสิคะ พี่เอไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่นอน เรามีเรื่องที่จะจัดการอีกมากนะคะคุณแม่”“แล้วลูกแน่ใจนะว่าเรื่องที่ลูกจ้างวานฆ่ามันจะไม่สาวมาถึงลูก เผื่อมือปืนมันโดนจับแล้วมันซักทอดล่ะ เขมจะทำยังไง” ความเป็นห่วงของแม่ไม่มีวันสิ้นสุด“ไม่หรอกค่ะคุณแม่ เพราะพวกนั้นมืออาชีพ ฆ่ามานักต่อนัก ไม่เคยถูกจับได้ อีกอย่างคดีนั้นก็สรุปเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วยค่ะ” วรางค์คนางค์ได้ยินแล้วเบาใจไปเปราะหนึ่ง แต่ก็ยังไม่หายกังวล“แล้ววรรณรู้เรื่องนี้หรือเปล่าลูก”“ไม่รู้หรอกค่ะคุณแม่ เขมไม่ได้บอกมัน” คนที่ถามโล่งอกที่เรื่องนี้มีรู้เห็นเฉพาะผู้จ้างวานและผู้รับจ้างเท่านั้น เพราะยิ่งรู้มากคน มันก็จะมากความ“แม่ขอถามเขมสักข้อนะลูก เขมรักคุณธัญญ์หรือเปล่า หรือว่าทำไปทั้งหมดเพื่อเอาชนะ”“ทั้งรักและต้องการเอาชนะผึ้งด้ว

195“จะมามัวแต่คร่ำครวญว่าเกิดขึ้นได้ยังไงทำไม น่าจะคิดว่าจะทำยังไงต่อไปมากกว่า ดีนะที่ฉันเอาสมุดบันทึกเล่มนี้มาจากคุณณัชญ์ได้ก่อน และดีที่พี่ธัญญ์อ่านยังไม่หมดทั้งเล่มถ้าอ่านหมดมีหวังเธอกับฉันได้เข้าปิ้งง่ายๆ แน่นอน” “ก็เราผิดจริงๆ นี่คะ ถ้าจะโดนลงโทษก็ไม่เห็นแปลก” อรุณวรรณพูดรางกับยอมรับสภาพทุกสิ่งอย่างที่จะเกิดขึ้นกับตนเอง หากทุกคนได้รู้เรื่องราวแบบเจาะลึก “จะบ้าหรือไง เธอคิดอย่างนั้นได้ยังไง” เขมิกาตวาดเสียงสูง “นังโง่ คิดอะไรโง่ๆ ฉันไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นเด็ดขาด จำใส่หัวกลวงๆ ของแกเอาไว้” แล้วเดินเข้ามาใกล้ร่างของอรุณวรรณที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้ ใช้ปลายนิ้วมือจิ้มไปยังกลางหน้าผากของอีกฝ่ายอย่างแรง จนศีรษะของอรุณวรรณหงายไปทางด้านหลัง “วรรณไม่อยากทำอะไรอีกแล้วค่ะ วรรณ วรรณขอถอนตัว”อรุณวรรณตัดสินใจพูดออกไป หลังจากที่คิดทบทวนอยู่หลายรอบ หลายครั้งในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา เขมิกาจ้องมองหน้าผู้พูดเขม็ง ถอนตัวอย่างนั้นหรือ ถอนตัวได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้“จะถอนตัวเหรอ ได้สิ” อรุณวรรณยิ้มหลังจากที่ได้รับคำตอบเหนือความคาดหมาย “แต่เธอต้องทำงานชิ้นสุดท้ายให้ฉันก

197เช้าวันใหม่รุ่งรุจีเดินทางมาทำงานในเวลาเกือบแปดโมงเช้า วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ไม่เหมือนกับทุกเช้าที่ผ่านมา ปกติตัณติกรจะมารับเธอที่บ้าน ทว่าวันนี้สารถีที่มารับเธอนั้นเป็นกัมปนาท และคนที่ทานอาหารเช้าร่วมกับเธอก็คือเขาเช่นกันเธอทำงานตามปกติ เดินเข้าเดินออกห้องประธานบริษัทเพื่อนำเอกสารไปให้เจ้านายเซ็นอยู่หลายรอบ และสังเกตเห็นได้ว่าตัณติกรพูดน้อยลง หน้าของเธอเขาแทบจะไม่มองด้วยซ้ำ ซึ่งเธอเองก็พอจะรู้ถึงสาเหตุของอาการเหล่านี้“ตอนบ่ายคุณอาร์มมีนัดทานอาหารกับคุณจรรยาจากบริษัท ลักซ์แซมเบิร์กนะคะ” เขาสาวทำหน้าที่ของตน“รู้แล้ว” เขาตอบโดยไม่มองหน้า “แต่คุณไม่ต้องไปหรอกนะ ผมจะไปกับแมรี่” เขาพูดต่อ และชื่อที่หลุดออกมาจากปากของเจ้านายหนุ่ม เรียกความสงสัยให้เธอได้ในทันที ชื่อนี้รุ่งรุจีไม่เคยได้ยินมาก่อน เธอมีท่าทีสงสัยแต่ก็ไม่หลุดปากถามออกไป“ค่ะ” เธอรับคำ ก่อนจะถามคำถามต่อไป “เย็นนี้คุณอาร์มจะไปเยี่ยมผึ้งหรือเปล่าคะ”“ยังไม่แน่ ดูก่อนว่าแมรี่อยากจะไปที่ไหนต่อหรือเปล่า” เป็นอีกครั้งที่เขาตอบโดยไม่มองหน้าคนถาม“อ๋อคะ จีขอตัวก่อนไปทำงานต่อนะคะ”รุ่งรุจีหมุนร่างกายเดินห่างตะทำงานของเจ้านายไปย

199“ฉันไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมานั่งฟังเธอพล่าม ฉันเสียเวลากับเธอมาหลายนาทีแล้ว เบียดบังเวลาที่ฉันจะไปหาผึ้งนานไปแล้ว เธอกลับไปเถอะอย่าให้ฉันต้องทำอะไรรุนแรงกับเธอเลย” ธัญญ์พยายามควบคุมอารมณ์ของตนเองเต็มที่“แต่เรื่องนี้สำคัญกับคุณณัชญ์นะคะ เอาเป็นว่าคุณธัญญ์ให้โอกาสวรรณพูดสักครั้ง แล้ววรรณจะยอมรับผิด ยอมรับโทษทุกอย่างค่ะ”น้ำเสียงของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเว้าวอน ร้องขอ ดวงตาสำนึกผิด ธัญญ์มองหน้าอรุณวรรณอีกหน ครั้งนี้เป็นเรื่องของณัชญ์ แล้วณัชญ์มีเรื่องอะไรที่จะให้ผู้หญิงคนนี้ปั้นน้ำให้เป็นตัวได้ ความอยากรู้ผุดขึ้นมาในสมอง“แค่สิบนาที” ธัญญ์พูดจบก็เดินตรงไปยังประตูห้องทำงาน เปิดมันออกแล้วก้าวเข้าไป อรุณวรรณได้ยินดังนั้นจึงรีบเดินตามเข้าไปในห้องทันที“ว่ามา ตอนนี้เหลือเก้านาที”“คุณธัญญ์คะ วรรณมีเรื่องอยากจะสารภาพคะ” น้ำเสียงของอรุณวรรณเครือสั่น จนธัญญ์คิดในใจว่าแสดงละครให้น่าสงสารได้ดีเกินคาด“วรรณ...เธอมีเรื่องอะไรจะพูดก็รีบพูดมา อย่าทำเป็นร่ำไรไปหน่อยเลย”ก่อนที่อรุณวรรณจะพูดอะไร เธอหยิบซองยาจากกระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะทำงานของธัญญ์ เจ้าของโต๊ะหลุบตาต่ำมองซองยานั้น ก่อนจะเงยหน้ามองอรุณ