Semua Bab พยาบาทรักลวงใจ: Bab 201 - Bab 210

201เขาพูดออกมาอย่างคนฉลาด ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น จนกว่าจะได้พิสูจน์ด้วยตัวของเขาเอง“วรรณเข้าใจค่ะ” ธัญญ์กดโทรศัพท์ถึงกำพลลูกน้องคู่ใจทันที เรียกให้มาพบเขาด่วน ไม่ถึงห้านาทีร่างของกำพลก็เข้ามาปรากฏกายในห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม“กำพล เอายาซองนี้ไปให้โดมดูสิว่า เป็นยาอะไร”ธัญญ์ชี้ไปทางซองยาที่วางอยู่บนโต๊ะ กำพลเดินมาหยิบซองยานั้นก่อนจะเหลือบตามองอรุณวรรณที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเจ้านาย ความสงสัยของเขาเต็มอยู่ในหัว อรุณวรรณมาที่นี่ทำไม จะมาโกหกเรื่องอะไรอีก ทว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหาคำตอบอีกทั้งยังไว้ใจเจ้านายของตัวเองว่า คงไม่โง่เป็นครั้งที่สอง“ครับคุณธัญญ์”“อ้อ!! ได้รับคำตอบจากโดมแล้ว โทรมาบอกฉันด้วย แล้วฉันบอกว่านายต้องทำอะไรยังไงต่อ” “ครับคุณธัญญ์” กำพลรับคำเจ้านาย ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานของธัญญ์ ไปทำงานตามที่เจ้านายสั่ง เมื่อจบเรื่องยาซองนั้นแล้ว ธัญญ์เข้าเรื่องใหม่ทันที“เขมบอกว่าถ้าเธอทำงานเสร็จให้โทรไปบอกเขมใช่ไหม” เขาทวนถาม“ใช่ค่ะ ทุกครั้งที่วรรณทำงานเสร็จต้องโทรไปบอกคุณเขมทุกครั้ง”“เอาอย่างนี้เธอทำตามแผนที่เขมบอกไว้ได้เลย ทำทีไปเอายาให้

203“พี่จะเล่าอะไรให้ณัชญ์ฟังเรื่องหนึ่ง และพี่คิดว่าณัชญ์ก็ต้องทึ่งเหมือนที่พี่เคยรู้สึกอย่างนั้น เรื่องมันมีอยู่ว่า...”เป็นจริงตามที่ธัญญ์คาดเดา ณัชญ์ก็ตกอยู่ในอาการเดียวกับพี่ชาย ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ตื่นตกใจกับเรื่องราวที่ได้ยิน สมุดบันทึกของเขาไปอยู่ในมือของเขมิกาอย่างนั้นหรือ ตอนไหนกันนะ ณัชญ์พยายามคิดและแล้วเขาก็คิดออก คงเป็นตอนกลับบ้านเมื่อวานนี้ เขาจำได้ว่านั่งคู่กับเขมิกาแล้วเกิดพล่อยหลับไป อาจจะเป็นตอนนั้นก็ได้ที่เขมิกาหยิบสมุดบันทึกไป และอึ้งมากเป็นหลายเท่าตัวก็คือตอนที่พี่ชายบอกว่า เขมิกานางฟ้าผู้แสนดีกลายร่างเป็นนางมารร้าย หมายจะเอาชีวิตของเขา เพื่อตัดตอนคนที่รู้ความจริงในคำบอกเล่าของธัญญ์ มีบางเรื่องที่เขาไม่เคยรู้รวมอยู่ด้วย เรื่องนั้นก็คือ เรื่องที่อรุณวรรณถูกเขมิกาบังคับให้ทำนู่นทำนี่ตามแต่จะสั่ง หากไม่ทำตามเขมิกาจะทำร้านญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรักของอรุณวรรณ คนที่ดูแลเขามาตลอดหลายเดือนจึงจำยอมทำตามแต่โดยดี แล้วรู้สึกผิดในสิ่งที่ตนเองทำเรื่อยมา ทว่าไม่อาจจะหยุดทำเรื่องร้ายได้ เป็นเพราะสาเหตุนี้นี่เอง เขามานั่งนึกย้อนดูวันที่เขมิกาทำร้ายอรุณวรรณในห้องของเขา อาจจะมาจากสา

205ธัญญ์รีบมายังบ้านของนวลลักษณ์หลังจากได้รับโทรศัพท์จากมารดาว่า ตอนนี้เขมิกาอยู่ที่บ้าน ธัญญ์จึงบึ่งรถมายังบ้านของมารดาแทนที่จะกลับไปยังเรือนหอรอรักหลังนั้น“เขมล่ะครับคุณแม่” ธัญญ์ถามนวลลักษณ์ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้าน“กำลังเยี่ยมณัชญ์อยู่น่ะลูก แม่ให้กำพลอยู่เป็นเพื่อนน้องด้วย แม่กลัวว่าเขมจะทำร้ายณัชญ์”“คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจัดการเอง คุณแม่ทำตัวให้เป็นปกตินะครับ ผมจะขึ้นไปห้องน้องก่อนนะครับคุณแม่” ธัญญ์พูดจบก็เดินไปยังบันได ก้าวฉับๆ ขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน จุดหมายคือห้องของณัชญ์“อ้าว!! เขม มาเยี่ยมณัชญ์เหรอครับ” พอธัญญ์เปิดประตูก็ร้องทักเขมิกาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง ทักทายด้วยคำพูดและสีหน้าที่ไม่รู้ล่วงหน้าว่า เธอเดินทางมาที่นี่“ค่ะพี่ธัญญ์ พอดีเขมมาทำธุระแถวนี้ก็เลยแวะมาเยี่ยมคุณณัชญ์น่ะคะ”เขมิกาตอบด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าสวยสดราวกับนางฟ้าเดินดิน ธัญญ์ไม่พูดอะไรกลับ เขาเดิมมานั่งริมเตียงข้างน้องชาย เหลือบตามองดูถุงยาที่วางอยู่ตรงโต๊ะหัวเตียง เบนสายตามองดูนาฬิกาที่บอกเวลาสองทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาที่ณัชญ์ต้องทานยาก่อนนอน“เขมมานานแล้วเหรอครับ” เขาถามต่อเพราะสงสัยอะไรบางอย่าง“

207“วันนี้เลขาสุดสวาทขาดดิ้นของพี่อาร์มไม่มาด้วยหรือไง ปกติเห็นตัวติดกันอย่างกับแตงเม”ใบหน้าของตัณติกรเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด กัญญาเองก็พอจะรู้ว่าทำไม เนื่องจากสองวันแล้วที่รุ่งรุจีมาเยี่ยมลูกสาวของนางพร้อมกับชายอื่น ชายที่รุ่งรุจีรัก ชายคนนั้นคือ กัมปนาท กัญญารู้สึกเห็นใจตัณติกรไม่น้อย แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ได้เพียงส่งใจไปให้เท่านั้น“จีก็ไปกับแฟนเค้านะสิ แล้วเราไม่ชอบหรือไงที่เห็นพี่ไม่ได้มา ไม่ได้ยุ่งกับจี”คำตอบของพี่ชายทำให้น้องสาวยิ้มแป้นที่รู้ว่ารุ่งรุจีมีแฟนแล้ว แต่สงสัยอยู่อย่างหนึ่งว่ามีตอนไหน เพราะทุกวันตัณติกรจะตามติดรุ่งรุจีเพื่อขายขนมจีบอยู่ตลอดเวลา แล้วชายคนอื่นจะแทรกเวลามาจีบรุ่งรุจีตอนไหน อัชฌาปัดความอยากรู้นั้นทิ้งไปเพราะเธอไม่ต้องสนใจว่าที่มาที่ไปเป็นอย่างไร ขอเพียงให้พี่ชายไม่มีแฟนก็พอ“ดีจังที่จีมีแฟน แองจี้จะได้ไม่ต้องทำตัวเป็นแม่มดคอยขัดขวางพี่อาร์ม” อัชฌาพูดไปยิ้มไป ไม่ได้รู้สึกเลยว่าตอนนี้พี่ชายของตัวเองมีความทุกข์ ความเศร้าโศกเสียใจมากแค่ไหน“คุณป้าครับ อาจารย์หมอบอกผมว่าคุณป้าบอกท่านว่าจะขอให้ผึ้งออกจากโรง’ บาล” เขาเริ่มเข้าประเด็น“ใช่ค่ะ ป้าคิดว่านอนอยู่ที่

209ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะคุณเอ ป้ารับมือได้ ป้าไม่ได้อ่อนแอเหมือนก่อนแล้ว อีกอย่างคนางค์ก็คงไม่กล้าทำอะไรฟ้าด้วย” นางคิดว่าอย่างนั้น“ไม่ต้องห่วงค่ะ ใครมาทำอะไรคุณป้ากับผึ้ง แองจี้สอยไม่เลี้ยงแน่”อัชฌาที่นั่งฟังอยู่นาน เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่หนักไปทางไม่เข้าใจเสียมากกว่า พูดแทรกขึ้นมา เรียกรอยยิ้มให้กับบุคคลทั้งสามได้ไม่ยาก“อย่างเธอเนี่ยนะ จะปกป้องป้าญากับผึ้ง เอาตัวให้รอดก่อนเถอะ แล้วค่อยมาพูด” รุ่งรุจีได้ทีพูดกระทบ“พูดแล้วจะหาว่าคุย ฉันนะสมองชั้นเลิศนะจะบอกให้ ไม่งั้นคุณธัญญ์คงไม่ตาสว่าง หายโง่ในวินาทีสุดท้ายหรอก” อัชฌารู้สึกภูมิใจในแผนการของตนเองอย่างมากมาย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อนึกถึงวันนั้น“จ้าๆๆ แม่คนเก่ง รู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันทำให้ใครเดือดร้อนบ้าง คราวหน้าทำอะไรปรึกษากันก่อนนะ ไม่ใช่ว่าคิดเร็วทำเร็วแบบนี้ เรื่องมันถึงใหญ่โตอย่างนี้ไง”“แหม...แต่อย่างน้อยสิ่งที่ฉันทำลงไปก็เพราะผึ้งนะ ฉันอยากแก้ตัวในสิ่งที่ฉันทำลงไปนี่ ว่าทับถมกันอยู่ได้”เสียงน้อยใจของอัชฌาดังลอดออกมา ทำให้รุ่งรุจีคิดได้ว่าตนเองคงจะพูดแรงเกินไป แต่มันเป็นเรื่องจริง ไม่พูดก็ไม่ได้ กัญญาเห็น