Semua Bab พยาบาทรักลวงใจ: Bab 211 - Bab 220

212“คุณจะเอาไปทิ้งก็ได้ผมไม่ว่า ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่า ผมเสียใจในทุกๆ อย่างที่ผมทำลงไป และขอโทษกับความผิดที่ไม่น่าให้อภัยของผม” เป็นอีกครั้งที่เขากล่าวคำว่าเสียใจและขอโทษ น้ำเสียงสำนึกผิดเป็นที่สุด“ฉันจะบอกอะไรคุณให้อย่างหนึ่งนะคุณพล ฉันยกโทษและอภัยทุกเรื่องในอดีตให้กับคุณและคนางค์หมดแล้ว เราไม่เกี่ยวข้องกันนับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้และในอนาคต เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องมาทำหน้าเศร้าเหมือนหมาหงอยแบบนี้หรอก ฉันอยากให้เราสองคนจากกันด้วยดี ลืมเรื่องอดีตไปซะ คุณอยู่ส่วนคุณ ฉันก็อยู่ส่วนฉัน คุณทำอย่างนี้รู้หรือเปล่าว่าคนางค์จะคิดมากแค่ไหน คงไม่มีเมียคนไหนทนได้หรอกหากสามีจะไปหาเมียเก่าทุกวัน คุณทำร้ายฉันให้เจ็บช้ำทั้งทางร่างกายและทางใจมาแล้ว ฉันไม่ต้องการให้คุณทำร้ายคนางค์อีก ฉันไม่อยากให้คุณมาที่นี่อีก แค่นี้ชัดหรือเปล่า”กัญญาไม่ต้องการให้ณัฐพลมายุ่งวุ่นวายกับเธอและลูก เพราะรู้ดีว่าวรางค์คนางค์ร้ายมากแค่ไหน นางยังจดจำทุกการกระทำของอดีตภรรยาน้อยได้ดี วรางค์คนางค์จะทำทุกอย่างเพื่อขจัดศัตรูหัวใจให้ออกไปจากชีวิต กัญญาก็เลยกลัวว่า ภรรยาคนปัจจุบันของณัฐพลจะคิดทำร้ายนางอีก ลำพังทำร้ายนาง นางทนไ

214“ขอบคุณค่ะพี่พัน” ยุวดีกล่าวขอบคุณรุ่นพี่ “ดิฉันขอตัวสักครู่นะคะ” แล้วหันมาบอกธัญญ์“เป็นไรครับ ตามสบายเลยครับ ไปนานๆ ก็ได้ ทางนี้ผมอยู่ดูแลเองครับ” เข้าทางธัญญ์พอดี เขาจะได้มีเวลาอยู่กับวชิราภรณ์ตามลำพังนานๆ ยุวดียิ้มก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักฟื้นเมื่ออยู่กันตามลำพังในห้องพักฟื้น ธัญญ์ได้ทำหลายๆ อย่างที่เขาอยากจะทำ เขาเดินไปนั่งตรงขอบเตียง หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขามีโอกาสได้ชิดใกล้วชิราภรณ์ มันเหมือนกับความฝันที่รอคอยว่าจะเกิดขึ้นจริง และแล้ววันที่เขารอคอยก็เดินทางมาถึงมือใหญ่เอื้อมไปจับมือเล็กมากอบกุมไว้ มองใบหน้าสาวที่หลับพริ้มไม่รู้การมาของเขา อีกมือหนึ่งวางลงบนท้องกลมโตลูบเบาๆ เสมือนทักทายกับสิ่งมีชีวิตที่ถือกำเนิดอยู่ในนั้น มีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน ทารกน้อยขยับตัวดิ้นดุกดิกไปมา เขาสัมผัสได้ถึงแรงเคลื่อนไหวนั้น ช่างเป็นเวลาที่วิเศษเหลือเกิน...วิเศษจริงๆน้ำตาของคนที่เป็นพ่อหยดไหล รอยยิ้มกระจ่างเกลื่อนอยู่บนใบหน้าของธัญญ์ ดวงตาเต็มไปด้วยความปลาบปลื้มยินดี หัวใจของคนที่กำลังจะเป็นพ่อเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อลูกน้อยในครรภ์ทักทายเหมือนจะรับรู

216วชิราภรณ์เอ่ยถามมารดาเสียงเครือสั่น หลังจากที่แพทย์และพยาบาลออกไปจากห้องแล้ว ตอนที่แพทย์ตรวจอาการเธอมีสติทุกอย่าง นายแพทย์ถามอะไรเธอตอบได้หมด รวมทั้งรับรู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้อง และที่สำคัญรับรู้ตอนที่ทารกน้อยในครรภ์ดิ้นด้วย มันเป็นความรู้สึกที่เหนือคำบรรยายผู้เป็นแม่นำมือมาประคองหน้าบุตรสาว ลูบเบาๆ ใช้อีกมือหนึ่งจับมือของวชิราภรณ์มาวางแนบตรงท้องที่นูนโป่ง แล้วให้ลูกสาวลูบไปมา สื่อสารกับทารกน้อย“ตอนนี้ผึ้งของแม่ไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้วนะลูก ผึ้งยังมีอีกชีวิตหนึ่งที่ผึ้งต้องดูแล ต้องปกป้อง เอาใจใส่ ผึ้งของแม่จะอ่อนแอไม่ได้ ลูกต้องเข้มแข็งเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆ ที่กำลังถาโถมเข้ามาในชีวิตอย่างมีสติ นึกถึงลูกเอาไว้ให้มากๆ นะผึ้ง นึกถึงลูก เรื่องอะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องไปจดจำมัน ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอดีต ต่อไปนี้เราจะเดินหน้าไปด้วยกันสามคนนะลูก มีแม่ มีผึ้งและมีลูกของผึ้ง”กัญญาสองให้ลูกสาวของนางรู้จักคำว่าเข้มแข็ง นางไม่ต้องการพูดถึงเรื่องอดีตที่ทำให้วชิราภรณ์ต้องได้รับความเจ็บปวดอีก นางต้องการให้คนไข้สาวนึกถึงลูกในท้อง เพราะนั่นคือกำลังใจที่ดีเยี่ยมสำหรับคนอ่อนแอคนนี้

218เขายิ่งบอกรักเธอมากเท่าไหร่ ยิ่งเอ่ยคำขอโทษเธอซ้ำๆ หลายครั้ง มันยิ่งทำให้เธอเกิดอาการเครียดขึ้นมาในบัดดล หัวใจและสมองของเธอเริ่มสับสนว่า ตนเองต้องการสิ่งใดกันแน่ระหว่าง ไล่ให้เขาออกไปจากชีวิต หรือให้เขากอดเธออย่างนี้ตลอดไป อยู่ๆ คำพูดของมารดาที่บอกกับเธอก็ฉุกขึ้นในสมอง เธอต้องเข้มแข็งเพื่อตัวเองและลูกในท้อง ไม่มีเขาเธอก็อยู่ได้ ในเมื่อเขาไม่ต้องการเธอตั้งแต่แรก มันก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องกลับไปหาเขา แม้ว่าตอนนี้เขาจะมอบหัวใจให้ก็ตาม...เจ็บแล้วต้องจำ“ไม่ม่ม่ม่ม่ ปล่อย...กรี๊ดดดดดดดดดดดด” ความกดดันที่มีอยู่ในจิตใจทำให้เธอทานทนไม่ไหว กรีดร้องออกมาดังลั่น ธัญญ์ตกใจกับทีท่าของเธอ รีบคลายอ้อมกอดทันที“ผึ้ง ผึ้งเป็นอะไร ไม่นะผึ้ง ใจเย็นๆ”“ไป!! กรี๊ดๆๆๆๆๆ ออกไป ออกไปให้พ้นหน้าฉัน กรี๊ดดดดดด”คราวนี้เธอกรีดร้องเหมือนคนเสียสติ เสียงของวชิราภรณ์นั้นดังออกมาถึงนอกห้อง ทำให้คนที่กำลังเดินกลับมายังห้อง 1109 รีบวิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว“คุณทำอะไรลูกของฉัน ไป ออกไป มาทำอะไรลูกของฉันอีก”กัญญาปล่อยถุงที่ถือมาลงบนพื้น วิ่งไปหาร่างหนาที่นั่งอยู่บนเตียง จับแขนกำยำไว้แน่น ก่อนจะกระชากสุดแรง ธัญ

220ปัญญาพูดด้วยแววตากระหายใคร่ โลมเลียร่างสาวพร้อมกับก้าวเข้าไปหา ตอนนี้อรุณวรรณหนีก้าวขึ้นไปบนเตียง มองชายสี่คนที่อยู่ในห้องด้วยความตื่นตระหนก“เดี๋ยวก่อน ฉันถามอะไรแกหน่อยได้ไหม”เธอยังใจดีสู้เสือ เธอคิดว่าหากจะเป็นตายร้ายดียังไงนับต่อจากนี้ ขอให้ได้รู้ในสิ่งที่ตนเองสงสัย ขจัดความอยากรู้ออกไปจากสมองก่อนที่จะหมดลมหายใจ“ถามอะไรจ้ะ ถามมาเร็วๆ เราจะได้ขึ้นสวรรค์กัน จริงไหมวะพวกเรา ฮ่าๆๆๆ”ปัญญาหัวเราะออกมาดังลั่น แล้วคำพูดของเขานี้เองที่ทำให้เพื่อนๆ อีกสามคนประสานเสียงหัวเราะออกมาพร้อมๆ กัน คงจะมีแต่อรุณวรรณเท่านั้นที่หัวเราะไม่ออก น้ำตารินไหลเป็นทาง หรือนี่คงจะเป็นผลกรรมที่ครั้งหนึ่งเธอเคยจ้างวานให้เชิดชายหนุ่มบ้านใกล้เรือนเคียงพาเพื่อนมารุมโทรมวชิราภรณ์ตามคำสั่งของเขมิกา สุดท้ายวันนี้เธอก็ถูกเขมิกาหักหลังจ้างวานให้คนเหลือเดินมารุมโทรมเธอ และอาจจะให้ฆ่าเธอทิ้งด้วย“คุณเขมเป็นคนจ้างพวกแกมาใช่ไหม”“ไม่ใช่จ้ะน้องสาว แต่เป็นแม่ของคนที่ชื่อเขมต่างหาก วรางค์คนางค์น่ะรู้จักหรือเปล่า จะบอกต่อให้เอาบุญนะ อันที่จริงแล้วคนางค์มันให้พี่ไปฆ่าเมียเก่าของผัวมัน แต่ไม่รู้ทำไมถึงให้พี่มาทำงานนี้ แต่