Semua Bab พยาบาทรักลวงใจ: Bab 241 - Bab 250

242“ถอยออกไป ถอยไปสิ ไม่ถอยฉันยิงจริงๆ นะ ถอยไป”เขมิกาพูดไปด้วยและใช้ลำแขนล็อคตรงลำคอของพี่สาวเอาไว้ จากนั้นก็ลากตัวประกันที่เป็นเกราะกำบังอย่างดีไปด้วย ทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆ ถอยตามคำบอกของเธอ จนกระทั่งทั้งหมดออกมาจากห้องพักฟื้นนั้นนางมารร้ายเดินก้าวถอยหลังโดยมีร่างของสาวท้องห้าเดือนเป็นตัวประกัน ส่วนวรางค์คนางค์คอยดูความเคลื่อนไหวของบุคคลต่างๆ ที่อยู่ทั้งด้านหน้าและด้านหลังจนกระทั่งถึงลิฟต์ คนที่เป็นแม่กดปุ่มลิฟต์แล้วเดินเข้าไปในนั้นเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ส่วนคนอื่นๆ ที่ตามมาก็ต่างพากันกดปุ่มลิฟต์อีกตัว แต่เหมือนไม่ทันใจพวกเขาจึงเลือกที่จะวิ่งไปตามบันไดหนีไฟมากกว่า ยกเว้นกัญญากับแองจี้ที่ใช้ลิฟต์“เขมเราจะทำยังไงดีลูก จะทำยังไงดี คุณธัญญ์รู้เรื่องของเราหมดแล้วนะลูก” วรางค์คนางค์พูดด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ หัวใจร้อนรน ความหวาดกลัวแทรกซึมเข้ามาในจิตใจทุกขณะ“รู้เรื่อง รู้อะไรคะ” คนที่ถือปืนถามมารดากลับ“ก็เรื่องที่ลูกให้วรรณสลับยาเพื่อที่จะฆ่าคุณณัชญ์ แล้วยังจะเรื่องที่เราสองคนจ้างวานไอ้ก้านไปฆ่าข่มขืนวรรณ จากนั้นก็ให้มือปืนไปฆ่าไอ้ก้านอีกทีหนึ่งไงละ ไหนจะเรื่องที่เราคิดจะฆ่านังวร

244เสียงนี้เป็นเสียงกรีดร้องของรุ่งรุจีที่กำลังจะเข้าไปในตัวโรงพยาบาล เพื่อมาพบแพทย์ เนื่องจากเธอรู้สึกปวดศีรษะข้างเดียวมาหลายวัน จนมาวันนี้รู้สึกจี๊ดๆ ตรงจุดที่ปวดอยู่หลายรอบ เลขาสาวจึงลางานครึ่งวันเพื่อมายังโรงพยาบาลที่ตัณติกรให้สิทธิ์รักษาพยาบาลฟรีกับพนักงานในบริษัท พอมาถึงก็เห็นกลุ่มคนที่มุงดูบางสิ่งบางอย่างอยู่ ด้วยความอยากรู้ว่าพวกเขาทั้งหลายนั้นมุงดูอะไรกัน เธอจึงเดินตรงไปยังกลุ่มคนนั้น แล้วแทรกตัวเข้ามายืนอยู่แถวหน้าก็พบว่า เขมิกากำลังจับตัวเพื่อนสนิทของเธอเป็นตัวประกันอยู่ รุ่งรุจีกำลังจะก้าวเท้าเดินไปสมทบกับกัญญาที่ยืนอยู่ไม่ห่าง แต่ทว่าเสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ใบหน้าของเธอหันไปตามเสียงปืน และภาพที่เห็นนั้นก็คือ ตัณติกรผลักร่างของกัมปนาทที่กำลังถูกวิถีกระสุนพุ่งเข้าใส่ แล้วนำร่างของตนเองเข้ารับกระสุนมรณะนั้นแทนและทันทีที่ได้ยินเสียงปืน ธัญญ์กับนายตำรวจทั้งสามจึงไม่รั้งรอที่จะชักปืนของตนเองออกมา เพราะสถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว เขมิกายิงใส่ผู้บริสุทธิ์ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องณัฐพลพอได้ยินเสียงปืน เขาก็เริ่มรับรู้ว่า การช่วยเหลือเขมิกาดูเหมือนจะแคบลงทุกขณะ หรืออาจจะช่วยไม่ได้เล

246ชั่ววินาทีที่วชิราภรณ์ทำเช่นนั้น ธัญญ์ใจหล่นไปยังตาตุ่ม เขากำลังกลัวว่าเขมิกาจะตั้งหลักได้แล้วอาจจะยิงร่างของวชิราภรณ์ เขาจึงเล็งไปยังร่างของเขมิกา เขาต้องลดปืนลงเพราะร่างสูงใหญ่เจ้าของเสียงปืนเมื่อครู่ก็ถึงตัวเขมิกาเสียก่อน ปัญญาปัดปืนที่อยู่ในมือของเขมิกาจนปืนกระบอกนั้นหล่นไปบนพื้น ก่อนจะใช้ร่างของเขมิกาเป็นตัวประกันธัญญ์จึงละความสนใจมายังร่างของวชิราภรณ์ที่วิ่งมาตรงจุดที่พวกเขายืนอยู่ เธอตั้งใจไว้ว่าจะวิ่งไปกอดมารดาแต่ทว่าร่างของธัญญ์โผเข้ากอดร่างของวชิราภรณ์เอาไว้เสียก่อน ใจของเขาเต็มไปด้วยความดีใจและโล่งอกเมื่อเห็นเธอปลอดภัย กลับเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของตนเองอีกครั้ง คนที่ถูกกอดไม่ได้รังเกียจอ้อมแขนของธัญญ์ ตรงกันข้ามเป็นอ้อมแขนที่ในครั้งหนึ่งเธอต้องการมากที่สุดเพียง แต่ว่าความเจ็บช้ำและปวดร้าวระทมใจที่ได้รับจากชายคนนี้ มันมากพอที่วชิราภรณ์จะผลักตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขา“ปล่อย...คุณไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวฉัน”น้ำเสียงราบเรียบในช่วงวินาทีคับขัน ส่งผลให้อ้อมแขนของธัญญ์คลายออกอย่างคนหมดเรี่ยวแรง คนท้องเดินไปหามารดาที่อ้าแขนรับร่างของลูกสาวเอาไว้ทั้งน้ำตา และเธอก็ย้ำบอกกับตัวเองว

248เขาเดินทางไปหานงนุชทันทีเพื่อพูดคุยและซ้อนแผนเขมิกา พอนงนุชได้ฟังคำพูดของเขาแล้วนั้น นางไม่เชื่อเพราะไม่คิดว่าเพื่อนที่นางรู้จักมานานหลายสิบปีนั้น จะมีจิตใจโหดร้ายตามที่ธัญญ์พูด ทว่าก็มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้นงนุชเชื่อคำพูดของธัญญ์ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของนางที่หน้าขึ้นชื่อบุคคลที่โทรเข้ามา ชื่อนั้นก็คือวรางค์คนางค์ นงนุชกดรับสายและคุยอยู่เพียงชั่วครู่ก็ตัดสายทิ้ง “คนางค์โทรมาหาดิฉัน บอกกับดิฉันว่าให้ดิฉันไปรอที่ศาลาไม้ข้างโรง’ บาล” นงนุชเอ่ยขึ้น “ผมบอกคุณแล้วว่า ผมไม่ได้โกหก คุณป้าคนางค์จะมาที่นี่เพื่อพูดคุยกับเรื่องร้ายที่จะให้คุณทำ” “แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง” ตอนนี้สมองของนงนุชตื้อไปหมด คิดสิ่งใดไม่ออก “ก็ทำตามที่คุณป้าคนางค์สั่ง ทำทีเป็นฉีดยาเข้าไปที่ไหนสักที่ที่คุณป้าคนางค์สั่ง แต่ไม่มียาในหลอดฉีดยา แค่ทำท่าทำทางให้เหมือนกับว่ากำลังฉีดสารพิษเข้าไปเท่านั้น จากนั้นก็ทำเป็นวุ่นวายเมื่อเป้าหมายอาการไม่สู้ดี และนาทีต่อมาก็ทำเหมือนกับว่าสองยายหลานตายจริงๆ คุณทำแค่นี้แหละ” ธัญญ์เอ่ยบอกตามแผนที่ตนเองวางไว้ “แล้วพยาบาลที่ร่วมงานกับฉันล่ะ

250สามวันต่อมาร่างที่นอนหลับใหลมาสามคืนสี่วันเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง นิ้วมือขยับไหว เปลือกตาขยับเปิดอย่างเชื่องช้า กระพริบถี่ๆ เมื่อต้องกับแสงนีออนที่อยู่ภายในห้อง และร้องโอ๊ยเบาๆ เมื่อเขาขยับร่างกาย ตัณติกรจึงอยู่นิ่งๆ สักพัก รอให้ร่างกายปรับสภาพให้ดีกว่านี้เสียก่อน เขาจึงจะเริ่มขยับตัวอีกครั้งพลันเสียงร้องไห้ของสตรีนางหนึ่งก็ดังเข้ามาในหูของตัณติกร ทำให้เขาหันไปยังต้นเสียงนั้น แล้วพอเห็นร่างของคนที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน ตัณติกรรีบเบือนหน้าหนีภาพนั้น หลับตาลงและคิดว่าไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกเลย บอกกับตัวเองว่า...เจ็บให้พอ...เผื่อจะได้ตัดใจจากเธอได้เสียที..“น้ำ...หิวน้ำ” เสียงแผ่วเบาดังลอดออกมาจากปากของตัณติกร ที่คิดว่าจะหลับตานิ่งไม่รับรู้สิ่งใดใดที่อยู่ในห้องนี้ แต่อาการกระหายน้ำที่รุมเร้าทำให้เขาต้องเปล่งเสียงออกไป เพื่อเรียกหาในสิ่งที่ต้องการ“คุณอาร์ม คุณอาร์มฟื้นแล้ว”เสียงที่ถูกขับออกมาจากปากหนาของคนที่ถูกยิง แม้ว่าจะเบาแสนเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ทว่าสำหรับรุ่งรุจีเสียงนั้นมันดังก้องกังวานอยู่ในหู ราวกับว่าเขามาพูดอยู่ใกล้ เธอจึงผละออกจากอ้อนแขนของคนที่ปลอบประโลม