บททั้งหมดของ พยาบาทรักลวงใจ: บทที่ 221 - บทที่ 230

222ระยะหลังตั้งแต่เลขาสาวมีคนไปรับไปส่งคนใหม่ ความห่างเหินระหว่างเจ้านายหนุ่มกับลูกน้องสาวก็เกิดขึ้นทันที แม้ว่าตัณติกรกับรุ่งรุจีจะทำงานในบริษัทเดียวกัน อีกทั้งงานที่ทั้งคู่ทำอยู่ก็ใกล้ชิดกันอีกด้วย แต่ทว่าการพูดจากลับน้อยลงดูเหมือนจะห่างเหินกันด้วยซ้ำไป จะพูดจะคุยกันเพียงแต่ในเรื่องงาน ตัณติกรไม่เคยพูดจาประเภทหมาหยอกไก่กับรุ่งรุจีนับตั้งแต่เธอกลับไปคบหากับกัมปนาทอีกครั้งและความเหินห่างจากหญิงที่ตนรักทำให้ตัณติกรเปลี่ยนไป เขาดูเงียบขรึมลง ดื่มสุรามากขึ้นหวังจะให้น้ำเมาช่วยให้ตนเองลืมรุ่งรุจี มันเป็นชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น วันรุ่งขึ้นเขาก็ต้องพบเจอเธอนั่งอยู่หน้าห้องทำงานของเขาในฐานะเลขา ต้องเดินเข้าเดินออกเพื่อนำเอกสารมาให้เขาเซ็น ยิ่งอยู่ใกล้เขายิ่งเจ็บ จนตัณติกรคิดว่าน่าจะหลบไปอยู่ที่ไหนสักพัก หลบไปเลียแผลใจเงียบๆ คนเดียว“อะไรนะคะ พี่อาร์มจะไปรอบโลกไม่มีกำหนดกลับ” อัชฌาอุทานเสียงดัง หลังจากที่พี่ชายพูดจบ ตามมาด้วยคำถามที่ค้างคาใจ “ทำไมคะเกิดอะไรขึ้นทำไมอยู่ๆ พี่อาร์มถึงอยากไปเที่ยวขึ้นมา ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นพี่อาร์มอยากจะไปเที่ยวเมืองนอก ทุกทีเห็นเที่ยวแต่ในเมืองไทย” เธอถาม

224“ก็นั่งดื่มอยู่นี่ไงไอ้แมน ไม่เห็นเหรอไม่ได้นั่งเป็นแมวเชื่องซะหน่อย” ตัณติกรโต้กลับ“ไม่รุ่งรุจีหัวใจเต้นแรงเพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เธอตกอยู่ในอ้อมกอดของคนเขา แต่ทำไมความรู้สึกที่สัมผัสได้ในวันนี้จึงต่างกับในอดีต เธอไม่รู้สึกถึงความอบอุ่น ความปลอดภัยจากอ้อมกอดนี้เลย รู้สึกเฉยๆ เสียมากกว่า รุ่งรุจีไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้รู้สึกเช่นนี้ มันน่าแปลกเหลือเกินใบหน้าของเขาโน้มเข้ามาใกล้ดวงหน้าหวานทีละนิดๆ จนกระทั่งริมฝีปากของทั้งสองจวนเจียนจะสัมผัสกัน ลมหายใจร้อนผ่าวของเขากระทบกับปลายจมูกของรุ่งรุจี น่าแปลกอีกแล้วที่เธอไม่รู้สึกตื่นเต้นและรู้สึกว่าริมฝีปากของเธอนั้นเป็นของเขา กัมปนาทจะเป็นชายคนเดียวที่จะได้แตะต้องสัมผัสไฟฟ้าที่ดับกลับสว่างไสวขึ้นในฉับพลัน ทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านมองเห็นภาพหวานภาพนั้นพอดี ภาพนั้นบาดตาบาดหัวใจตัณติกรเหลือเกิน หัวใจของเขาปวดหนึบ ร้าวลึกมากกว่าเดิม ความเจ็บปวดแทรกตัวเข้าไปในความรู้สึก ตอกย้ำความเจ็บปวดของเขาได้เป็นอย่างดี คนพ่ายแพ้หมุนตัวหนีภาพแห่งปวดร้าวระบมใจนั้น เดินคอตกกลับไปยังรถยนต์ของตนเองที่จอดต่อท้ายรถยนต์ของกัมปน

226“นางมารร้ายเหรอ!!...” เขมิกาทวนเสียงสูง “พี่เอบอกว่าเขมเป็นนางมารร้าย แล้วผึ้งล่ะ ผึ้งเป็นอะไร คนที่แย่งแฟนของน้องสาวสมควรจะเป็นอะไรพี่เอ” เขมิกาตะโกนถามพี่ชายเสียงดัง“พี่ไม่เถียงว่าคุณผึ้งก็มีส่วนผิดที่ทำอย่างนั้น แต่อย่าลืมนะว่าคุณผึ้งหยุดในวันที่คุณผึ้งมีความรักต่อคุณธัญญ์ แล้วเขมล่ะ เขมเมื่อไหร่จะหยุด พี่ไม่เห็นเลยว่าเขมจะหยุด นับวันเขมจะยิ่งทำเรื่องเลวร้ายมากขึ้น มากจนพี่ไม่คิดว่าคนที่มีจิตใจดีดีอย่างเขมจะทำได้”กัมปนาทรู้สึกผิดหวังในตัวของเขมิกาไม่น้อย เขายังควานหาเหตุผลที่แท้จริงไม่ได้ว่า สิ่งนี้น้องสาวทำลงไปทั้งหมดนี้ เพื่ออะไร แล้วนับวันสิ่งที่อีกฝ่ายทำนั้นก็ยิ่งเพิ่มความเลวร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ เขาต้องหยุดยั้งก่อนที่เขมิกาจะถลำลึกไปกว่านี้“เขมทำอะไร พี่เอพูดมาสิว่าเขมทำอะไร” เธอถามสวนทันควัน“พี่ไม่อยากพูด เขมอย่าบังคับให้พี่พูดเลย”“แสงดว่าพี่เอไม่รู้จริง ถ้ารู้ก็ต้องพูดได้สิ” ที่เขมิกาคาดคั้นถามกัมปนาท เพราะต้องการรู้ว่าเขารู้เรื่องอะไรบ้าง“พี่ไม่บอกเขมหรอกว่าพี่รู้อะไรบ้าง เพราะพี่ไม่ต้องการสาวความเลวของเขมออกมาประจานตัวเขมเอง แต่เขมก็น่าจะรู้ดีว่าทำอะไรกับใครไว้บ้าง

228 “เธอบอกว่างานหน้าจะให้จัดการสองแม่ลูก แต่ไม่ได้บอกลึกถึงรายละเอียด”คำตอบที่ธัญญ์ได้รับ เรียกความตกใจให้เขาในทันทีทันใด สองแม่ลูก คงไม่ได้หมายถึงวชิราภรณ์กับลูกในท้อง ยังดีที่ว่ามือปืนที่เขมิกาจ้างวานถูกจับแล้ว ไม่เช่นนั้นเขาคงต้องให้ลูกน้องทุกคนที่มีไปดูแลความปลอดภัยของวชิราภรณ์กับลูก เนื่องจากตอนนี้เขาเข้าใกล้วชิราภรณ์ไม่ได้ กลัวว่าเธอจะช็อกกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราอีกครั้ง “กิตติหมดเรื่องแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะ”ธัญญ์เอ่ยขึ้นหลังจากที่ได้ข้อมูลที่ตนเองต้องการเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้ผู้กองหนุ่มสอบถามข้อมูลอื่นต่อไป เนื่องจากมันไม่เกี่ยวกับเขา“ได้สิ แล้วค่อยคุยกัน” กิตติโรจน์ตอบรับพร้อมรอยยิ้ม ธัญญ์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องสอบสวน ให้เจ้าหน้าที่บ้านเมืองสอบสวนวิบูลย์ต่อไป การสอบปากคำดำเนินไปกว่าสี่สิบห้านาที กิตติโรจน์ได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์หลายอย่าง ทั้งในกรณีของเขมิกาเป็นผู้จ้างวาน ยังได้ข้อมูลรายชื่อของผู้จ้างวานคนอื่นๆ ในคดีต่างๆ อีกหลายคน การจับกุมวิบูลย์ในครั้งนี้ถือว่าคุ้มแสนคุ้มธัญญ์มายังโรงพยาบาลกรุงเทพเมเมอรัลทันทีที่เสร็จเรื่องจากสถานีตำรวจ แม้ว่าเขาจะเข

230“ฉันไม่ได้เป็นพี่แกนะนก เป็นพ่อก็ยังได้เลย” จ่าพนมพูดไปส่ายหน้าไป “แล้ววันนี่เอาอาหารมาให้ใครล่ะ”“เอามาให้นักโทษที่ชื่อวิบูลย์ที่เป็นมือปืนน่ะ” เธอตอบ“อ๋อ…” เขาลากเสียงเหมือนรับรู้ “ใครเอามาให้ล่ะ คนนี้เพิ่งเข้าคุกเมื่อวานนี้เอง” จ่าพนมถามต่อ“ไม่รู้สิ ผู้หญิงคนนั้นถืออาหารกล่องนี้มา แล้วมาซื้อน้ำที่ร้านของนก จากนั้นก็จ้างให้นกเอาอาหารกับน้ำมาให้คนชื่อนี้ ทำไมต้องถามด้วยล่ะ เคยเอามาให้ออกบ่อยไป” นกแก้วสาธยาย ตบท้ายด้วยประโยคคำถาม“ก็ต้องถามสิวะ มันเป็นหน้าที่” เขาทำเสียงดุ “แล้วผู้หญิงคนนั้นบอกหรือเปล่าว่าเป็นอะไรกับคนที่จะเอาอาหารมาให้” จ่าพนมถามตามหน้าที่นกส่ายหัวดิกก่อนจะตอบ “ไม่รู้จ้ะ พอเธอคนนั้นให้เงินค่าจ้างฉันก็เอามาให้เลย แล้วเธอก็ไปทันที”“ไม่ได้พูดอะไรเลยเหรอ”“ไม่น่ะ ก็แค่พูดว่าให้นกเอาอาหารกล่องนี้มาให้คนที่ชื่อวิบูลย์ที่เป็นมือปืน นกก็ถามกลับไปว่าทำไมไม่เอาไปให้เอง โรงพักก็เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึง เธอก็บอกว่าจะรีบไปธุระ จากนั้นก็เดินกลับไปเลย” เธอขยายความต่อ “เอ้า!!...เอาไปให้คนนั้นด้วยล่ะ นกไปก่อนนะเดี๋ยวแม่ด่า” นกวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะของจ่าสันชัย พร้อมกับถุงใส่ขวดน